'
«ο αιμοδιψής Έλλην Ναυτικός και τα δεινά που φέρει».
Γιατί, όπως και να το κάνουμε τώρα, την εποχή που ο κόσμος είναι με το κινητό του το καινούργιο στην τσέπη, το αμαξάκι του παρκαρισμένο στο παρκιvγκ και το γκομενάκι παραμάσχαλα στο Μικρολίμανο, και, είτε με τα ψέματα είτε με την επιχορήγηση του μπαμπά από πίσω, θα τη βγάλει και την ντάγκλα του θα την έχει, ε, δεν γίνεται, ρε, φίλε, εσύ να τον θέλεις να τραβάει 6ωρίες στο γκαζάδικο στο Λάγος και στο Mallaca Strait μην του την πέσουν οι πειρατές και μην τόνε πατήσει κανένα κοντεινερ που ανεβαίνει πατημένο με 24 για Ευρώπη και είναι ήδη 4 ώρες πίσω -αλίμονο ο δόλιος μπάρμπας έχει χάσει ήδη τον ύπνο του. Ε, για να τόνε σηκώσεις από τη μακαριότητά του το φέρελπι νέο δεν πρέπει να τόνε γλυκάνεις και λίγο το μάγκα; Πρέπει. 3.500 ευρώ στο φορτηγό και 4.300 στο γκαζάδικο λέει το Ν.Ε.Ε. παίρνει ο ανθυποπλοίαρχος. Ε, τώρα για 23 χρονών παλικάρι τέτοια λεφτά δεν είναι λίγα, εκεί λοιπόν ποντάρουμε, ωραία. Το σκέφτηκε ο νέος, το ξανασκέφτηκε, σου λέει όλα καλά στο Μικρολίμανο, αλλά άμα ο γέρος κόψει το σπονσοριλίκι τι χαμπάρια, μάστορα;
Το είδε από δω, το είδε από κει, νάτονε στη μεγάλη Σχολή του γένους, την Α.Ε.Ν. που όλο και τον ζαλίζουνε ότι είναι κάτι μεταξύ Τ.Ε.Ι. και Α.Ε.Ι. και τίποτα απ' όλα. Έβαλε τη στολή του, έκανε και κοπάνα από τη Σχολή με τη διμοιρία και σκάσανε με τα γαλόνια και το ray ban στο Μικρολίμανο και πάθανε βουή οι μικρές, όπα σου λέει εδώ είμαστε. Κι έτσι μετά από κάτι μηνακια σου σκάει στο βαπόρι ο δόκιμος που περίμενες στωικά, καλώς το παλικάρι μας. Πώς, ρε λεβέντη μου, την πήρες την απόφαση να 'ρθεις στα βαπόρια;
Α, σου λέει ο φέρελπις, κύριε πλοίαρχε, είναι ένα επάγγελµα µε μεγάλες αµοιβές και δόξα και καριέρα. Καλά, παιδί µου ... πήγαινε να τακτοποιηθείς και θα τα πούµε. Τώρα άµα αυτόνε τον βλέπεις σαν τον αυριανό σου ανθυποπλοίαρχο, πρέπει να τον µάθεις και τα του σπορ, οπότε να µάθει να διοικείται για να διοικήσει αύριο. Για να µάθει να λέει «βίρα και λάσκα» του ναύτη πρέπει πρώτα να το κάνει ο ίδιος, άρα πρέπει να τόνε ξεκινήσεις από κάτω για να ανεβαίνει ένα-ένα τα σκαλιά. Έτσι, λοιπόν τόνε δίνεις για κάποιες ώρες στο γερο-λοστρόµο σου, άµα είσαι τυχερός και δεν έχεις Σκανδιναβό, και του λες µάθετόνε απ' όλα και σωστά.
Ααααµάαν, ρε, τι κάνετε εκεί! Ρε, το παιδί θα το καταστρέψετε, ρε φονιάδες. Άκου σεντίνες ο δόκιµος! Ρε, πάτε καλά; 'Εχει µεσο τον Β' υπαρχηγο του Λιµενικου, που λέει ο λόγος, για να 'ρθει εδώ, θέλετε να 'χουµε άλλα; Πάνω κατευθείαν το παιδί. Είναι που είναι το επίπεδο των δικών µας Σχολών καλύτερο από του Southampton, του Kalmar και του Oslo, και σ' τον στέλνοuνε µέσα το φωστήρα έτοιµο. Τόνε βάζεις και συ µέσα στο γραφείο και του λες: «Βλέπεις όλους αυτούς τους φακέλους; Μπράβο καµάρι µου, πιάσε και γράφε». Και θα βγεις από δω όταν ξεµπαρκάρεις. Αυτό δεν του το λες, αλλά άµα είναι γάτης το καταλαβαίνει µόνος του. Ο µόρτης τώρα ο δόκιµος είδε στη διαφήµιση κάτι παλικαράκια µε καπελάκια ψαρέµατος που χοροπηδάγανε σαν να πηγαίνανε εκδροµή, είδε κάτι γαλόνια αστραφτερά στη Σχολή, διάβασε και στο φυλλάδιο του Ναυτικού Επιµελητηρίου Ελλάδος κάτι τσιτάτο σαν «Τaξιδεύω-Εξερευνώ-Ανaκaλύπτω-Κερδίζω» και σούρθε µέσα φτιαγµένος. Τώρα, για να πούµε και ένα µικρό µυστικό µεταξύ µας, όταν τόσκασε το παραµύθι στο γκοµενάκι εκείνο το βράδυ ότι θα πεταχτεί σε µια δουλειά και θα ξαναρθεί σε κάνα 6µηνο, το µικρό έπαθε ένα κατιτίς αλλά της είπε ο µικρός, κινητό θα έχω, µωρό µου, θα σε παίρνω κάθε µέρα. Ήλπιζε ο αφελής ότι θα τη γλίτωνε. έτσι ως νέος Μαγγελάνος στην εποχή του ISM, του ISPS, της ανταγωνιστικότητας και της παγκοσµιοποίησης, ο φέρελπις ήρθε και αναµένει να δει τα γούστα. Σκάει και το ταξίδι από Ευρώπη για Βραζιλία, ωραία πράµατα, εδώ είµαστε. 18 µερούλες λένε οι παλιοί, µπουνάτσες µετά το Φινιστέρο, λεβεντιές. Ο νέος γράφει-γράφει-γράφει και ξαναγράφει. Έρχεται και στη βάρδια το βράδυ, αλλά ο ανθυποπλοίαρχος , δεν φαίνεται ο πλέον ευτυχής κάτοικος του πλανήτη. Κάτι βλαστήμιες ρίχνει στο σύστημα, κάτι για Λιμενικό μουρμουράει αλλά δεν είχε μέσο, κάτι για κότερα να την κάνει, ο νέος απορεί. Μα καλά, αφού παίρνει 3,5 χιλιάρικα! Δεν είναι στα καλά του ετούτος. Άσε να πάω στον άλλο. Αυτός χειρότερα! Έχει και γραμμάτια! Ρε, πού πέσαμε εδώ μέσα. Όσο για το γραμματέα, άστονε, μην τον υπολογίζεις. Ούτε μιλάει ούτε λαλάει, μόνο παραμιλάει για τις πουτάνες στο Santos και πόσο θέλει να πιάσει τη βάση για τη σύνταξη. Πήγαμε λοιπόν και στο Santos και κάναμε και τα γούστα μας. Σαν τον λαγό, όμως, που τόνε κυνηγάνε. Δύο μέρες κάτσαμε και νάμαστε πάλι στο δρόμο για την Κίνα. Εδώ το θέμα χαλάει λίγο γιατί είναι πάνω από μήνας και ο νέος δεν το είχε υπολογίσει έτσι ακριβώς. Όσο για το κινητό που «μας φέρνει κοντά» κλπ., κλπ., μόλις ήρθε ο λογαριασμός ο πρώτος, κάτι για λάθος παραμίλαγε αλλά στο τέλος τα πλήρωσε, τι να κάνει. Όταν όμως μετά από 40 μέρες εν πλω, χωρίς κινητό χωρίς ιντερνέτ να βλέπει τουλάχιστον τα e-mail του από τους κολλητούς και το μωρό, να διαβάσει λίγο μια εφημερίδα, ρε παιδί μου, χωρίς νέα παρά τις ραδιοαρβύλες, με παρέα 6-7 λαλημένους πατριώτες και άλλους 18 Σκανδιναβούς που τρώνε ρύζι και βρωμοκοπάνε σκορδίλα, με παρέα τη μοναξιά του τη μαύρη, να κάτσει να σκεφτεί λίγο, εκεί το σχέδιο δεν πάει καλά. Άσε ντε που άμα θυμάται το μωρό, τα Σαββατόβραδα, το αμάξι και τους κολλητούς, δεν του κάθεται καλά με τίποτα. Όταν δε φτάσει με το καλό στην Κίνα, σε έναν ντόκο στη μέση του πουθενά να ξεφορτώσει για άλλες δύο μέρες και μετά δρόμο και πλύσιμο τα αμπάρια, ε, εκεί έρχεται η ώρα των αποφάσεων. Όταν με το καλό το νετάρει το 6μηνο και γυρίσει, άμα θα βρει το μωρό να τον περιμένει θα ακούσει την γκρίνια που δεν έχει μάθει ακόμα, και άμα δεν το βρει να περιμένει, πράγμα το πιθανότερο, θα πιει πολλούς καφέδες με τους κολλητούς και θα το ξανασκεφτεί.
Μιλούσαμε λοιπόν περί ανταγωνιστικότητας και running costs και έλλειψη νέων από το ναυτικό επάγγελμα, τη στιγμή που η ελληνική ναυτιλία δεν έχει ματαξαναδεί τέτοιες δόξες και άλλα πολλά που γίνανε πια πιπίλα στο στόμα. Δεν είπαμε όμως την ωμή αλήθεια και αν δεν το αναλύσουμε το πράγμα, να το δού με αντικειμενικά, δεν υπάρχει και καμία ελπίδα τα πράγματα να φτιάξουν μόνα τους. Πάμε λοιπόν μια προσπάθεια. Έλληνας ναυτικός δεν έχει μέλλον. Ορθόν και να η εξήγηση. Για να πάει σήμερα ο νέος στα βαπόρια πρέπει να υπάρχει λόγος. Λεφτά, λοιπόν, ναι μεν, αλλά. Τρεις χιλιάδες πεντακόσια ο ανθυποπλοίαρχος, αλλά όσο είναι μέσα στο βαπόρι - δηλαδή επί όσους μήνες μπαρκάρει και μετά διά 12 μήνες το χρόνο. Μήπως λοιπόν τα 3.500 γίνονται 2.300 χωρίς πολλή προσπάθεια; ΓίνονταΙ. Από την άλλη, για να κάτσει και να σταδιοδρομήσει στα βαπόρια ή πρέπει να είναι ψωνισμένος με το άθλημα από μικρός ή πρέπει να έχει μεγάλη οικονομική ανάγκη και να μην μπορεί να κάνει αλλιώς ή πρέπει να είναι τελείως φευγάτος και κομματάκι παρμένος. Νορμάλ άνθρωπος στην εποχή του κινητού, του εύκολου δανείου «διακοπών» και της καλοπέρασης δεν κάθεται στα βαπόρια σήμερα. Αν δε, είναι λίγο ξύπνιος και τα πιάσει τα νοήματα από νωρίς ή Ψάχνει να βρει στοργή στην αραxτή καρέκλα του δημοσίου, Π.χ. του Λιμενικού, ή πάει κατευθείαν για μεταπτυχιακά και προσπαθεί λυσσαλέα να βρει θέση σε γραφείο. Μακριά από τα βαπόρια πάντως. Παρένθεση για μια μεγάλη αλήθεια: Ποιος αλήθεια δεν θέλει το δίπλωμα της Ακαδημιας Εμπορικού Ναυτικού να είναι επιπέδου Ανωτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος; Μήπως ομως αν γίνει αυτό δεν πρόκειται να μείνει ανθρωπος στα βαπόρια που να μην κάνει αίτηση για δουλειά στο δημόσιο; Ερώτημα ... Όσο για την εκπαίδευση, μήπως δεν είναι τυχαίο που δεν βελτιώνεται; Μήπως το να παράγουμε τα κεφάλια που μας λείπουν κάθε χρόνο πρέπει να μπερδευτεί με το «παράγω ανθρω πινο δυναμικό του υψηλότερου δυνατού εππέδου ώστε να το χρησιμοποιήσω για τη δcυλειά που το θέλω»; Γιατί άμα τον κάνω οπλισμένο σαν αστακό και του ανοίξω τα μάτια, θα μου την κάνει από την πίσω πόρτα όταν καταλάβει ότι και θέλω να τον ξεζουμίζω και δεν θέλω να τον ανταμείβω κατάλληλα! Γιατί όταν Έλληνας εκπαιδευτεί όπως ο Βόρειος. όχι. μόνο δεν έχει να φοβηθεί τίποτα αλλά τους πήρε φαλάγγι όλους, άρα μήπως δεν θέλουμε να έχουμε τους καλύτερους επίτηδες: Μήπως ο αντισυνταγματικός (παρά)νόμος που. δεν αναγνωρίζει την υπηρεσία του αξιωματικού ως προαγωγική σε οποιαδήποτε σημαία δεν αποσκοπεί μόνο στο να ανακόψει την πορεία όσων θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους και πιο πέρα, αλλά τους αναγκάζει να παραμείνουν στην κατάντια της Ακτής Μιαούλη με τα γνωστά αίσχη πληρωματάδων και πρακτόρων.
Μήπως βγάλαμε μόνοι μας τα μάτια μας; Είπαμε 3.338 ελληνόκτητα, σκάρτα 700 με ελληνική σημαία. Και τα υπόλοιπα; Άντε καμιά 500αριά να έχουν Κύπρο και Μάλτα, κι αυτό μετά την είσοδο των νέων χωρών στην Ε.Ε. το 2004. Τα υπόλοιπα; Μήπως ο κατά παραγγελία νόμος μας ήρθε μπούμερανγκ και τώρα που όλοι θέλουν σημαία για να μαζέψουν υπηρεσία, δεν βρίσκουμε με τίποτα κόσμο για τα ανασφάλιστα; Και αν η σημαία συνεχίζει να χάνει κάθε χρόνο βαπόρια, στο τέλος πού θα τη βρίσκουμε για να μαξέψoυμε υπηρεσία '{Τώρα ήρθε η ώρα να πούμε κι άλλο ένα μικρό μυστικό μεταξύ μας. Με λίγη καλή θέληση όλα γίνονται! Όπως τον φτιάξαμε το νόμο όταν τον χρειαζόμασταν, έτσι θα τον αλλάξουμε και τώρα που άλλαξαν και οι ανάγκες. Έτσι δεν είναι, κύριοι; Που λες λοιπόν, αδερφέ, τον αφήσαμε επίτηδες μονόφθαλμο, του κλείσαμε και τις εξόδους διαφυγής, τόνε μεγαλώσαμε μέσα στη λαμαρίνα δουλικό υποτακτικό και μονίμως ανασφαλή, και τον δέσαμε το γάιδαρό μας. Έλα όμως που το ίδιο το σύστημα μας ξεπέρασε! Έλα που η κοινωνία η ίδια, παρά την υποκουλτούρα και τη φτώχεια της την πνευματική, κατάφερε τουλάχιστον μια στοιχειώδη ευμάρεια, και έλα που όλοι είναι αφοσιωμένοι στην καλοπέρασή τους! Γιατί λοιπόν να σου έρθει ο νέος σήμερα στα βαπόρια σου, καπετάνιε μου, όταν εσύ δεν του δίνεις ούτε λiγα από αυτά που πρέπει: Πόσες ελληνικές εταιρείες σήµερα έχουν κάνει 4 µήνες συµβάσεις στους αξιωµατικούς τους και µε τι αµοιβή; Με τι αµοιβή στη στεριά και για πόσο καιρό; Υπάρχει σήµερα ελληνική εταιρεία που να σου υπογράφει συµβόλαιο-σύµβαση εργασίας-άδειας-επαναπρόσληψης; εν είναι όµως αυτό µόνο του αρκετό. Με το υπάρχον ασφαλιστικό σύστηµα, τον τρόπο υπολογισµού των συντάξεων και τα παρελκόµενα αν θέλεις να δουλεύεις σαν άνθρωπος και να σε βλέπει και το σπίτι σου, δεν µπορείς να µαζέψεις υπηρεσία για σύνταξη πριν από τα εξήντα! Έλα όµως που ούτε αντέχεις µε τις σηµερινές απαιτήσεις, ούτε και σε θέλουν µόλις καβατζάρεις τα πενήντα! Έτσι λοιπόν κάτσε στον πάγκο και πιάσε το κουπί. Δυστυχώς, η πικρή αλήθεια είναι ότι παρά τις συντονισµένες προσπάθειές τους, ξυπνήσαµε έστω και λίγο, και αρχίσαµε να καταλαβαίνουµε τι γίνεται και πιο έξω από την αυλή µας. Και εκεί είναι που χαλάει η σούπα. Επειδή όσους Ουκρανούς κι αν ναυτολογήσουν δεν µπορούν να αντικαταστήσουν τον καλό Έλληνα. Η µία στραβή του Ουκρανού ακόµα και στην 5ετία είναι αρκετή να σε στείλει αδιάβαστο. Από την άλλη θέλουµε τον Έλληνα, αλλά όπως µας βολεύει εµάς, δηλαδή και να τραβάει ασταµάτητα και να µην ζητάει Ίσως αυτή η µαγική συνταγή που πέτυχε τόσα χρόνια να είναι και ο λόγος ύπαρξης της ναυτιλίας µας σε αυτά τα επίπεδα που είναι σήµερα. Όµως εδώ είναι το critical point, στην καµπή της ιστορίας. Τι θέλουµε εντέλει; Η µία "σχολή» λέει, όπως πάµε για όσο πάµε και ας έχουµε δουλίτσα να τρώµε το ψωµάκι µας. Και η άλλη, καλύτερα µιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή. Το σωστό είναι στη ζυγαριά του καθενός µας, αλλά η αλήθεια που ισχύει για όλους ανεξαιρέτως είναι ότι το έργο φτάνει στο τέλος του, από όποια µεριά του σινεµά και αν κάτσεις.
Από τη στιγµή που η ναυτιλία παίζει µε παγκόσµιους κανόνες σε παγκόσµιο επίπεδο, κι από τη στιγµή που φτηνό εργατικό δυναµικό υπάρχει και θα υπάρχει άφθονο ώστε ο ανταγωνισµός να δίνει περιθώρια προς τα κάτω, ο ακριβός είναι χαµένος. Μόνη ελπίδα η νίκη της ποιότητας σε βάρος της ποσότητας.. Αν δηλαδή η εξέλιξη των κοινωνιών είναι τέτοια που η ποιότητα καταφέρει να υπερισχύσει του υπερκέρδους, µόνο τότε υπάρχει ελπίδα για τον ακριβό, τον καλό, τον ποιοτικό ναυτικό να επιζήσει Από την άλλη, και µε δεδοµένο τη σταδιακή απόσυρση από το επάγγελµα των Ελλήνων αξιωµατικών, συνεπακόλουθα µειώνονται και τα εξειδικευµένα πρωτογενή στελέχη για τα γραφεία. Έτσι θάρθει κάποια στιγµή που δεν θα υπάρχουν άξιοι να διοικήσουν τις εταιρείες και να τις κρατήσουν. Μήπως, λοιπόν, για να φτάσουµε και σε ένα συµπέρασµα, όλα αυτά τα ξέρουµε ήδη και απλά τραβάµε το χρόνο από τις άκρες για να επιµηκύνουµε αυτή τη φθίνουσα πορεία; Σε απλά ελληνικά, όσο κρατήσει ..
Ο εφοπλιστής Μάκης Αγούδηµος (µε έχει δυσαρεστήσει πολλές φορές, αλλά οφείλω να τον παραδεχτώ ως διάνοια) είπε σε µια συνέντευξή του στον ΕΦΟΠΛΙΣΤΗ το 1997 µια µεγάλη αλήθεια:
- «Κάποτε αγόρασα ένα καράβι από έναν Σουηδό, ο οποίος µου είπε, εµείς χάσαµε τη ναυτιλία µας επειδή χάσαµε τα πληρώµατά µας. Κοίτα να αρπάξεις ό, τι µπορείς τώρα, γιατί η ναυτιλία πάει εκεί που είναι ο προορισµός της να καταλήξει, στη φτηνή Ασία». Αυτό που ποτέ δεν µπόρεσα να δεχτώ στην ελληνική πραγµατικότητα της δουλειάς µου είναι ότι ποτέ κανένας αρµόδιος δεν είχε τα άντερα να πει δυο αλήθειες σε µια πρόταση. Και ακόµα και τώρα, όσοι από αυτούς διαβάζουν αυτές τις γραµµές είµαι βέβαιος ότι θα τις αποκηρύξουν µετά βδελυγµίας. Όµως, 0ποιεδήποτε εσύ, σοβαροφανή κύριε, που έχεις ριζώσει στην καρέκλα σου και κατάφερες να περάσεις απέναντι, δεν είσαι σωστός. Δεν είσαι σωστός γιατί συνεχίζεις να παραµυθιάζεις νέους ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα σε τι ντορβά βάζουν το κεφάλι τους. Υπηρετείς το σύστηµα που σε ταιζει και το θεωρείς µέρος της δουλειάς σου, αλλά υπάρχει και το µαξιλάρι που µας φέρνει αντιµέτωπους µε την αλήθεια. Υπάρχουν οι ερινύες που καραδοκούν. Υπάρχει και µια αξιοπρέπεια που ποτέ σου δεν γνώρισες ή αν την γνώρισες, την ξέχασες τότε που εξαγόρασες την καρέκλα. Γιατί σ'τα λέω όλα αυτά.
Επειδή όταν ο φέρελπις δόκιµος έκανε crash test µε την πραγµατικότητα σε ένα συµπυκνωµένο session αλήθειας, παραµίλησε.
«Άµα είναι έτσι, θα γυρίσω στην κωλοσχολή και θα τους σκίσω τους ψεύτες που µε κορόιδεψαν».
Πηγη:
ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ
Έλληνας Αξιωµατικός Ε.Ν.
Αρθρο απο το περιοδικό Εφοπλιστής
Το είδε από δω, το είδε από κει, νάτονε στη μεγάλη Σχολή του γένους, την Α.Ε.Ν. που όλο και τον ζαλίζουνε ότι είναι κάτι μεταξύ Τ.Ε.Ι. και Α.Ε.Ι. και τίποτα απ' όλα. Έβαλε τη στολή του, έκανε και κοπάνα από τη Σχολή με τη διμοιρία και σκάσανε με τα γαλόνια και το ray ban στο Μικρολίμανο και πάθανε βουή οι μικρές, όπα σου λέει εδώ είμαστε. Κι έτσι μετά από κάτι μηνακια σου σκάει στο βαπόρι ο δόκιμος που περίμενες στωικά, καλώς το παλικάρι μας. Πώς, ρε λεβέντη μου, την πήρες την απόφαση να 'ρθεις στα βαπόρια;
Α, σου λέει ο φέρελπις, κύριε πλοίαρχε, είναι ένα επάγγελµα µε μεγάλες αµοιβές και δόξα και καριέρα. Καλά, παιδί µου ... πήγαινε να τακτοποιηθείς και θα τα πούµε. Τώρα άµα αυτόνε τον βλέπεις σαν τον αυριανό σου ανθυποπλοίαρχο, πρέπει να τον µάθεις και τα του σπορ, οπότε να µάθει να διοικείται για να διοικήσει αύριο. Για να µάθει να λέει «βίρα και λάσκα» του ναύτη πρέπει πρώτα να το κάνει ο ίδιος, άρα πρέπει να τόνε ξεκινήσεις από κάτω για να ανεβαίνει ένα-ένα τα σκαλιά. Έτσι, λοιπόν τόνε δίνεις για κάποιες ώρες στο γερο-λοστρόµο σου, άµα είσαι τυχερός και δεν έχεις Σκανδιναβό, και του λες µάθετόνε απ' όλα και σωστά.
Ααααµάαν, ρε, τι κάνετε εκεί! Ρε, το παιδί θα το καταστρέψετε, ρε φονιάδες. Άκου σεντίνες ο δόκιµος! Ρε, πάτε καλά; 'Εχει µεσο τον Β' υπαρχηγο του Λιµενικου, που λέει ο λόγος, για να 'ρθει εδώ, θέλετε να 'χουµε άλλα; Πάνω κατευθείαν το παιδί. Είναι που είναι το επίπεδο των δικών µας Σχολών καλύτερο από του Southampton, του Kalmar και του Oslo, και σ' τον στέλνοuνε µέσα το φωστήρα έτοιµο. Τόνε βάζεις και συ µέσα στο γραφείο και του λες: «Βλέπεις όλους αυτούς τους φακέλους; Μπράβο καµάρι µου, πιάσε και γράφε». Και θα βγεις από δω όταν ξεµπαρκάρεις. Αυτό δεν του το λες, αλλά άµα είναι γάτης το καταλαβαίνει µόνος του. Ο µόρτης τώρα ο δόκιµος είδε στη διαφήµιση κάτι παλικαράκια µε καπελάκια ψαρέµατος που χοροπηδάγανε σαν να πηγαίνανε εκδροµή, είδε κάτι γαλόνια αστραφτερά στη Σχολή, διάβασε και στο φυλλάδιο του Ναυτικού Επιµελητηρίου Ελλάδος κάτι τσιτάτο σαν «Τaξιδεύω-Εξερευνώ-Ανaκaλύπτω-Κερδίζω» και σούρθε µέσα φτιαγµένος. Τώρα, για να πούµε και ένα µικρό µυστικό µεταξύ µας, όταν τόσκασε το παραµύθι στο γκοµενάκι εκείνο το βράδυ ότι θα πεταχτεί σε µια δουλειά και θα ξαναρθεί σε κάνα 6µηνο, το µικρό έπαθε ένα κατιτίς αλλά της είπε ο µικρός, κινητό θα έχω, µωρό µου, θα σε παίρνω κάθε µέρα. Ήλπιζε ο αφελής ότι θα τη γλίτωνε. έτσι ως νέος Μαγγελάνος στην εποχή του ISM, του ISPS, της ανταγωνιστικότητας και της παγκοσµιοποίησης, ο φέρελπις ήρθε και αναµένει να δει τα γούστα. Σκάει και το ταξίδι από Ευρώπη για Βραζιλία, ωραία πράµατα, εδώ είµαστε. 18 µερούλες λένε οι παλιοί, µπουνάτσες µετά το Φινιστέρο, λεβεντιές. Ο νέος γράφει-γράφει-γράφει και ξαναγράφει. Έρχεται και στη βάρδια το βράδυ, αλλά ο ανθυποπλοίαρχος , δεν φαίνεται ο πλέον ευτυχής κάτοικος του πλανήτη. Κάτι βλαστήμιες ρίχνει στο σύστημα, κάτι για Λιμενικό μουρμουράει αλλά δεν είχε μέσο, κάτι για κότερα να την κάνει, ο νέος απορεί. Μα καλά, αφού παίρνει 3,5 χιλιάρικα! Δεν είναι στα καλά του ετούτος. Άσε να πάω στον άλλο. Αυτός χειρότερα! Έχει και γραμμάτια! Ρε, πού πέσαμε εδώ μέσα. Όσο για το γραμματέα, άστονε, μην τον υπολογίζεις. Ούτε μιλάει ούτε λαλάει, μόνο παραμιλάει για τις πουτάνες στο Santos και πόσο θέλει να πιάσει τη βάση για τη σύνταξη. Πήγαμε λοιπόν και στο Santos και κάναμε και τα γούστα μας. Σαν τον λαγό, όμως, που τόνε κυνηγάνε. Δύο μέρες κάτσαμε και νάμαστε πάλι στο δρόμο για την Κίνα. Εδώ το θέμα χαλάει λίγο γιατί είναι πάνω από μήνας και ο νέος δεν το είχε υπολογίσει έτσι ακριβώς. Όσο για το κινητό που «μας φέρνει κοντά» κλπ., κλπ., μόλις ήρθε ο λογαριασμός ο πρώτος, κάτι για λάθος παραμίλαγε αλλά στο τέλος τα πλήρωσε, τι να κάνει. Όταν όμως μετά από 40 μέρες εν πλω, χωρίς κινητό χωρίς ιντερνέτ να βλέπει τουλάχιστον τα e-mail του από τους κολλητούς και το μωρό, να διαβάσει λίγο μια εφημερίδα, ρε παιδί μου, χωρίς νέα παρά τις ραδιοαρβύλες, με παρέα 6-7 λαλημένους πατριώτες και άλλους 18 Σκανδιναβούς που τρώνε ρύζι και βρωμοκοπάνε σκορδίλα, με παρέα τη μοναξιά του τη μαύρη, να κάτσει να σκεφτεί λίγο, εκεί το σχέδιο δεν πάει καλά. Άσε ντε που άμα θυμάται το μωρό, τα Σαββατόβραδα, το αμάξι και τους κολλητούς, δεν του κάθεται καλά με τίποτα. Όταν δε φτάσει με το καλό στην Κίνα, σε έναν ντόκο στη μέση του πουθενά να ξεφορτώσει για άλλες δύο μέρες και μετά δρόμο και πλύσιμο τα αμπάρια, ε, εκεί έρχεται η ώρα των αποφάσεων. Όταν με το καλό το νετάρει το 6μηνο και γυρίσει, άμα θα βρει το μωρό να τον περιμένει θα ακούσει την γκρίνια που δεν έχει μάθει ακόμα, και άμα δεν το βρει να περιμένει, πράγμα το πιθανότερο, θα πιει πολλούς καφέδες με τους κολλητούς και θα το ξανασκεφτεί.
Μιλούσαμε λοιπόν περί ανταγωνιστικότητας και running costs και έλλειψη νέων από το ναυτικό επάγγελμα, τη στιγμή που η ελληνική ναυτιλία δεν έχει ματαξαναδεί τέτοιες δόξες και άλλα πολλά που γίνανε πια πιπίλα στο στόμα. Δεν είπαμε όμως την ωμή αλήθεια και αν δεν το αναλύσουμε το πράγμα, να το δού με αντικειμενικά, δεν υπάρχει και καμία ελπίδα τα πράγματα να φτιάξουν μόνα τους. Πάμε λοιπόν μια προσπάθεια. Έλληνας ναυτικός δεν έχει μέλλον. Ορθόν και να η εξήγηση. Για να πάει σήμερα ο νέος στα βαπόρια πρέπει να υπάρχει λόγος. Λεφτά, λοιπόν, ναι μεν, αλλά. Τρεις χιλιάδες πεντακόσια ο ανθυποπλοίαρχος, αλλά όσο είναι μέσα στο βαπόρι - δηλαδή επί όσους μήνες μπαρκάρει και μετά διά 12 μήνες το χρόνο. Μήπως λοιπόν τα 3.500 γίνονται 2.300 χωρίς πολλή προσπάθεια; ΓίνονταΙ. Από την άλλη, για να κάτσει και να σταδιοδρομήσει στα βαπόρια ή πρέπει να είναι ψωνισμένος με το άθλημα από μικρός ή πρέπει να έχει μεγάλη οικονομική ανάγκη και να μην μπορεί να κάνει αλλιώς ή πρέπει να είναι τελείως φευγάτος και κομματάκι παρμένος. Νορμάλ άνθρωπος στην εποχή του κινητού, του εύκολου δανείου «διακοπών» και της καλοπέρασης δεν κάθεται στα βαπόρια σήμερα. Αν δε, είναι λίγο ξύπνιος και τα πιάσει τα νοήματα από νωρίς ή Ψάχνει να βρει στοργή στην αραxτή καρέκλα του δημοσίου, Π.χ. του Λιμενικού, ή πάει κατευθείαν για μεταπτυχιακά και προσπαθεί λυσσαλέα να βρει θέση σε γραφείο. Μακριά από τα βαπόρια πάντως. Παρένθεση για μια μεγάλη αλήθεια: Ποιος αλήθεια δεν θέλει το δίπλωμα της Ακαδημιας Εμπορικού Ναυτικού να είναι επιπέδου Ανωτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος; Μήπως ομως αν γίνει αυτό δεν πρόκειται να μείνει ανθρωπος στα βαπόρια που να μην κάνει αίτηση για δουλειά στο δημόσιο; Ερώτημα ... Όσο για την εκπαίδευση, μήπως δεν είναι τυχαίο που δεν βελτιώνεται; Μήπως το να παράγουμε τα κεφάλια που μας λείπουν κάθε χρόνο πρέπει να μπερδευτεί με το «παράγω ανθρω πινο δυναμικό του υψηλότερου δυνατού εππέδου ώστε να το χρησιμοποιήσω για τη δcυλειά που το θέλω»; Γιατί άμα τον κάνω οπλισμένο σαν αστακό και του ανοίξω τα μάτια, θα μου την κάνει από την πίσω πόρτα όταν καταλάβει ότι και θέλω να τον ξεζουμίζω και δεν θέλω να τον ανταμείβω κατάλληλα! Γιατί όταν Έλληνας εκπαιδευτεί όπως ο Βόρειος. όχι. μόνο δεν έχει να φοβηθεί τίποτα αλλά τους πήρε φαλάγγι όλους, άρα μήπως δεν θέλουμε να έχουμε τους καλύτερους επίτηδες: Μήπως ο αντισυνταγματικός (παρά)νόμος που. δεν αναγνωρίζει την υπηρεσία του αξιωματικού ως προαγωγική σε οποιαδήποτε σημαία δεν αποσκοπεί μόνο στο να ανακόψει την πορεία όσων θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους και πιο πέρα, αλλά τους αναγκάζει να παραμείνουν στην κατάντια της Ακτής Μιαούλη με τα γνωστά αίσχη πληρωματάδων και πρακτόρων.
Μήπως βγάλαμε μόνοι μας τα μάτια μας; Είπαμε 3.338 ελληνόκτητα, σκάρτα 700 με ελληνική σημαία. Και τα υπόλοιπα; Άντε καμιά 500αριά να έχουν Κύπρο και Μάλτα, κι αυτό μετά την είσοδο των νέων χωρών στην Ε.Ε. το 2004. Τα υπόλοιπα; Μήπως ο κατά παραγγελία νόμος μας ήρθε μπούμερανγκ και τώρα που όλοι θέλουν σημαία για να μαζέψουν υπηρεσία, δεν βρίσκουμε με τίποτα κόσμο για τα ανασφάλιστα; Και αν η σημαία συνεχίζει να χάνει κάθε χρόνο βαπόρια, στο τέλος πού θα τη βρίσκουμε για να μαξέψoυμε υπηρεσία '{Τώρα ήρθε η ώρα να πούμε κι άλλο ένα μικρό μυστικό μεταξύ μας. Με λίγη καλή θέληση όλα γίνονται! Όπως τον φτιάξαμε το νόμο όταν τον χρειαζόμασταν, έτσι θα τον αλλάξουμε και τώρα που άλλαξαν και οι ανάγκες. Έτσι δεν είναι, κύριοι; Που λες λοιπόν, αδερφέ, τον αφήσαμε επίτηδες μονόφθαλμο, του κλείσαμε και τις εξόδους διαφυγής, τόνε μεγαλώσαμε μέσα στη λαμαρίνα δουλικό υποτακτικό και μονίμως ανασφαλή, και τον δέσαμε το γάιδαρό μας. Έλα όμως που το ίδιο το σύστημα μας ξεπέρασε! Έλα που η κοινωνία η ίδια, παρά την υποκουλτούρα και τη φτώχεια της την πνευματική, κατάφερε τουλάχιστον μια στοιχειώδη ευμάρεια, και έλα που όλοι είναι αφοσιωμένοι στην καλοπέρασή τους! Γιατί λοιπόν να σου έρθει ο νέος σήμερα στα βαπόρια σου, καπετάνιε μου, όταν εσύ δεν του δίνεις ούτε λiγα από αυτά που πρέπει: Πόσες ελληνικές εταιρείες σήµερα έχουν κάνει 4 µήνες συµβάσεις στους αξιωµατικούς τους και µε τι αµοιβή; Με τι αµοιβή στη στεριά και για πόσο καιρό; Υπάρχει σήµερα ελληνική εταιρεία που να σου υπογράφει συµβόλαιο-σύµβαση εργασίας-άδειας-επαναπρόσληψης; εν είναι όµως αυτό µόνο του αρκετό. Με το υπάρχον ασφαλιστικό σύστηµα, τον τρόπο υπολογισµού των συντάξεων και τα παρελκόµενα αν θέλεις να δουλεύεις σαν άνθρωπος και να σε βλέπει και το σπίτι σου, δεν µπορείς να µαζέψεις υπηρεσία για σύνταξη πριν από τα εξήντα! Έλα όµως που ούτε αντέχεις µε τις σηµερινές απαιτήσεις, ούτε και σε θέλουν µόλις καβατζάρεις τα πενήντα! Έτσι λοιπόν κάτσε στον πάγκο και πιάσε το κουπί. Δυστυχώς, η πικρή αλήθεια είναι ότι παρά τις συντονισµένες προσπάθειές τους, ξυπνήσαµε έστω και λίγο, και αρχίσαµε να καταλαβαίνουµε τι γίνεται και πιο έξω από την αυλή µας. Και εκεί είναι που χαλάει η σούπα. Επειδή όσους Ουκρανούς κι αν ναυτολογήσουν δεν µπορούν να αντικαταστήσουν τον καλό Έλληνα. Η µία στραβή του Ουκρανού ακόµα και στην 5ετία είναι αρκετή να σε στείλει αδιάβαστο. Από την άλλη θέλουµε τον Έλληνα, αλλά όπως µας βολεύει εµάς, δηλαδή και να τραβάει ασταµάτητα και να µην ζητάει Ίσως αυτή η µαγική συνταγή που πέτυχε τόσα χρόνια να είναι και ο λόγος ύπαρξης της ναυτιλίας µας σε αυτά τα επίπεδα που είναι σήµερα. Όµως εδώ είναι το critical point, στην καµπή της ιστορίας. Τι θέλουµε εντέλει; Η µία "σχολή» λέει, όπως πάµε για όσο πάµε και ας έχουµε δουλίτσα να τρώµε το ψωµάκι µας. Και η άλλη, καλύτερα µιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή. Το σωστό είναι στη ζυγαριά του καθενός µας, αλλά η αλήθεια που ισχύει για όλους ανεξαιρέτως είναι ότι το έργο φτάνει στο τέλος του, από όποια µεριά του σινεµά και αν κάτσεις.
Από τη στιγµή που η ναυτιλία παίζει µε παγκόσµιους κανόνες σε παγκόσµιο επίπεδο, κι από τη στιγµή που φτηνό εργατικό δυναµικό υπάρχει και θα υπάρχει άφθονο ώστε ο ανταγωνισµός να δίνει περιθώρια προς τα κάτω, ο ακριβός είναι χαµένος. Μόνη ελπίδα η νίκη της ποιότητας σε βάρος της ποσότητας.. Αν δηλαδή η εξέλιξη των κοινωνιών είναι τέτοια που η ποιότητα καταφέρει να υπερισχύσει του υπερκέρδους, µόνο τότε υπάρχει ελπίδα για τον ακριβό, τον καλό, τον ποιοτικό ναυτικό να επιζήσει Από την άλλη, και µε δεδοµένο τη σταδιακή απόσυρση από το επάγγελµα των Ελλήνων αξιωµατικών, συνεπακόλουθα µειώνονται και τα εξειδικευµένα πρωτογενή στελέχη για τα γραφεία. Έτσι θάρθει κάποια στιγµή που δεν θα υπάρχουν άξιοι να διοικήσουν τις εταιρείες και να τις κρατήσουν. Μήπως, λοιπόν, για να φτάσουµε και σε ένα συµπέρασµα, όλα αυτά τα ξέρουµε ήδη και απλά τραβάµε το χρόνο από τις άκρες για να επιµηκύνουµε αυτή τη φθίνουσα πορεία; Σε απλά ελληνικά, όσο κρατήσει ..
Ο εφοπλιστής Μάκης Αγούδηµος (µε έχει δυσαρεστήσει πολλές φορές, αλλά οφείλω να τον παραδεχτώ ως διάνοια) είπε σε µια συνέντευξή του στον ΕΦΟΠΛΙΣΤΗ το 1997 µια µεγάλη αλήθεια:
- «Κάποτε αγόρασα ένα καράβι από έναν Σουηδό, ο οποίος µου είπε, εµείς χάσαµε τη ναυτιλία µας επειδή χάσαµε τα πληρώµατά µας. Κοίτα να αρπάξεις ό, τι µπορείς τώρα, γιατί η ναυτιλία πάει εκεί που είναι ο προορισµός της να καταλήξει, στη φτηνή Ασία». Αυτό που ποτέ δεν µπόρεσα να δεχτώ στην ελληνική πραγµατικότητα της δουλειάς µου είναι ότι ποτέ κανένας αρµόδιος δεν είχε τα άντερα να πει δυο αλήθειες σε µια πρόταση. Και ακόµα και τώρα, όσοι από αυτούς διαβάζουν αυτές τις γραµµές είµαι βέβαιος ότι θα τις αποκηρύξουν µετά βδελυγµίας. Όµως, 0ποιεδήποτε εσύ, σοβαροφανή κύριε, που έχεις ριζώσει στην καρέκλα σου και κατάφερες να περάσεις απέναντι, δεν είσαι σωστός. Δεν είσαι σωστός γιατί συνεχίζεις να παραµυθιάζεις νέους ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα σε τι ντορβά βάζουν το κεφάλι τους. Υπηρετείς το σύστηµα που σε ταιζει και το θεωρείς µέρος της δουλειάς σου, αλλά υπάρχει και το µαξιλάρι που µας φέρνει αντιµέτωπους µε την αλήθεια. Υπάρχουν οι ερινύες που καραδοκούν. Υπάρχει και µια αξιοπρέπεια που ποτέ σου δεν γνώρισες ή αν την γνώρισες, την ξέχασες τότε που εξαγόρασες την καρέκλα. Γιατί σ'τα λέω όλα αυτά.
Επειδή όταν ο φέρελπις δόκιµος έκανε crash test µε την πραγµατικότητα σε ένα συµπυκνωµένο session αλήθειας, παραµίλησε.
«Άµα είναι έτσι, θα γυρίσω στην κωλοσχολή και θα τους σκίσω τους ψεύτες που µε κορόιδεψαν».
Πηγη:
ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ
Έλληνας Αξιωµατικός Ε.Ν.
Αρθρο απο το περιοδικό Εφοπλιστής
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου