Oligemiko Episodio

«Καμία κρανιοεγκεφαλίκη κάκωση δεν είναι τόσο σοβαρή, ώστε να μην υπάρχει ελπίδα αποκατάστασης, ούτε τόσο ασήμαντη για να αγνοηθεί»

Ipocrates

Η περιήγηση και η καταγραφή των γεγονότων που συγκροτούν την ταυτότητά της ζωής των ναυτικών, μέσα από σύντομες περιγραφές, διηγήσεις, και μικρές λεπτομέρειες, αποφέρουν γνώση της ζωής στα ταξίδια τους με τα ποντοπόρα πλοία. Τα ταξίδια τους δεν είναι μόνο μια συναρπαστική ναυτική περιπέτεια, αλλά ταυτόχρονα είναι η φύση του καλού και του κακού είναι η ίδια η μοίρα τους. Οι ιστορίες τους είναι ιστορίες κοινών ανθρώπων, συνηθισμένων, μικρών, που αποδεικνύονται ενεργοί, δραστήριοι την κρίσιμη ώρα στις εργασιακές τους περιπέτειες σε κάθε γωνιά της υφηλίου. Η γοητεία και η νοσταλγία δεν εξαντλείται σε μια ρομαντική καταγραφή ή μια αναπόληση της γραφικότητας και τη σαγήνης της θάλασσας. Η νοσταλγία περιέχει τα σημάδια της συντροφικότητας, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, το ήθος και τις αξίες των ναυτικών μας, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στο χρόνο. Περιέχει τη μοναξιά και πολλές φορές την απόγνωση που κρύβεται πίσω από τον γεμάτο ανατροπές επαγγελματικό προσανατολισμό στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Η γοητεία και η νοσταλγία με τη μαγεία των λέξεων δεν καλύπτει τη σκληρή πραγματικότητα, μέσα στη γκρίζα και πικρή, ωμή καθημερινότητα, ώστε να ξεχωρίζει το πραγματικά σημαντικό από το απλώς γραφικό ή μεγενθισμένο από τα προσωπικά συναισθήματα. Μπορεί οι περιπετειώδεις ιστορίες με τα ταξίδια στη θάλασσα να μεταφέρουν μύθους και μυστήρια στη πραγματική ζωή, αλλά στην πραγματικότητα η περιπέτεια συμβαίνει σε δυο επίπεδα, στην πραγματική διάσταση των συμβάντων και στην διάσταση του εσωτερικού κόσμου της ψυχής μας.
.......Η ιστορία μας αναφέρεται σ’ ένα ναύτη, που άφησε πίσω του, την προσωπική του σφραγίδα κατά τη διάρκεια της κοινής μας ναυτολόγησης σ’ ένα τζενεραλάδικο πλοίο που εκτελούσε πλόες από τη μακρινή Άπω Ανατολή στους λιμένες της Καραϊβικής θάλασσας.
Ήταν ένας τριαντάρης ψηλός, γεροδεμένος και όμορφος άντρας, με ιδιαίτερο ζήλο στην εργασία του.
Φιλελεύθερο και ανήσυχο πνεύμα, ειχε μια παρορμητική προσωπικότητα, γλεντζές και ενίοτε ολίγον απρόβλεπτος. Αγαπήθηκε, απ’ όλους μας παρά τον δύσκολο χαρακτήρα του, γιατί ήταν ειλικρινής, τίμιος και πληθωρικός.
Ψίθυροι ανέφεραν ότι υπήρχε μια ανεκπλήρωτη ερωτική επιθυμία στο στενό οικογενειακό του περιβάλλον για μια ξανθομαλλούσα κοπελιά εκεί πίσω στο χωριό και αυτό ήταν αρκετό για να φέρει αντάρα στη ζωή του και η αντάρα αντιπαραθέσεις και πίκρα στο πατρικό του.
Φήμες μεν, που δεν άργησαν όμως να φτάσουν και εδώ, στο πλοίο σκέφτηκα.
Η αλήθεια είναι πως στη ζωή δε μπορούμε να βασιζόμαστε στις φήμες, πολλές φορές υπερβάλουν, ή δεν αληθεύουν ή ένα μεγάλο μέρος τους δεν αληθεύει.
Η καταγωγή του ήταν απ’ ένα μικρό χωριό της ορεινής δυτικής Μεσσηνίας χωμένο μες στα βουνά, σε ειδυλλιακό τοπίο. Τα δυτικά βουνά και οι λόφοι της Μεσσηνίας είναι χαμηλοί, σβήνουν γλυκά μέχρι τις ακτές, σπάνια αγριεύονται και ανταριάζουν από τους αέρηδες, που φυσούν αρκετά ώστε να σβήνουν την καλοκαιρινή ζέστη, αλλά όχι τόσο ώστε να θεριεύουν το τοπίο. Η φύση της είναι ενδιαφέρουσα και τα χωριά της είναι πανέμορφα,ζωντανά.
Ο ήρωας μας σφουγκραζόμενος τους μύχιους χτύπους της καρδιάς του, ανακαλύπτει το στίγμα του ανεκπλήρωτουτου πόθου, και της σφοδρής ερωτικής του επιθυμίας . 

Ανεκπλήρωτα βλέμματα, ανεκπλήρωτες σαρκικές επαφές που συνδέουν το πέρασμα του από την φλογερή νεότητα της εφηβείας στη λιγότερο αυθόρμητη περίοδο της ωριμότητας.
Και κάποια στιγμη έφτασε ο καιρός που πρέπει να βάλει τέλος σε ψευδαισθήσεις που αφορούν την ερωτική του ζωή με μη ρεαλιστικές προσδοκίες.
Έφτασε ο καιρός να δημιουργήσει τον κόσμο του από την αρχή και να ξεχάσει το σύμπαν το δημιουργημένο στα όνειρα του...... για την όμορφη ξανθομαλλούσα κοπελιά και την ανεκπλήρωτη ερωτική του επιθυμία.
Είναι η εποχή που η ελληνική εμπορική ναυτιλία εφοδιάζεται με γρήγορους ρυθμούς με πλοία, και έχει αναπτύξει τους μηχανισμούς για την έξοδό της στους Ωκεανούς. Η σημαντική αυτή εξέλιξη, της ανόδου της, στην κορυφή της παγκόσμιας ναυτιλίας, οφείλεται, στην αναμφισβήτητη ικανότητα των πλοιοκτητών και ναυτικών της και ταυτόχρονα, προσφέρει απλόχερα θέσεις εργασίας στο εργατικό δυναμικό της πατρίδας. Η ενασχόληση των κατοίκων της ορεινής Μεσσηνίας με την εμπορική ναυτιλία, είναι σχετικά πρόσφατη εξέλιξη.
Με τη λήξη της στρατιωτικής του θητείας, ο ήρωας μας λοιπόν εγκαταλείπει το χωριό του, και έχει αποφασίσει να μην επιστρέψει ποτέ. Άρχισε να εργάζεται ναύτης και να οργώνει τους ωκεανούς με εμπορικά πλοία, όπου γεύεται την εμπειρία των λιμανιών της υφηλίου που συναντά. 

Αυτές οι συναντήσεις στα θαλασσοδαρμένα μακρινά ταξίδια του, τον κάνουν να καταλάβει ότι ο χρόνος ξεθωριάζει τις μνήμες και επουλώνει τις πληγές.
.....Το επεισόδιο εκτυλίσσεται στη διάρκεια του πλου του πλοίου από τον λιμένα αναχώρησης Σαν Χοσέ, της Γουατεμάλα στην κεντρική Αμερική, με προορισμό την διώρυγα του Παναμά.
Το σκηνικό και η εξέλιξή του θα μπορούσε να είναι ίδιο σ’ ένα οποιοδήποτε άλλο μέρος, μ’ αιτία την σχεδόν διονυσιακή μέθεξη που φέρνει το ποτό, και ξυπνά τα πάθη στην πεζή καθημερινότητα μας. Ήταν ένα συνηθισμένο σαββατοκύριακο, το πλήρωμα έμεινε αργά το απόγευμα στην τραπεζαρία του πλοίου κοιτώντας τον ωκεανό, απολαμβάνοντας ένα ποτήρι ουίσκι και συζητώντας αναμεταξύ τους θέματα της μακρινής πατρίδας. Ανησυχούσαν για τη μοίρα της πατρίδας, καθώς και για τη δική τους μοίρα. 

Κανένας δε θα αισθάνεται καλά, αν υποχρεώνετε να φύγει μακριά απ’ την πατρίδα του.
Οι κουβέντες που ανταλλάσσεις κάτι τέτοιες στιγμές φανερώνουν καμιά φορά, τα μικρά τα εσωτερικά, τα κρυμμένα, τα δύσκολα να έρθουν στο φως.
Φανερώνουν τις αληθινές, ευάλωτες, απροσποίητες πλευρές των συντρόφων μας στην βιοπάλη και μας κάνει να κοιτάξουμε κι εμείς τις δικές μας.
Ένα και δυο ποτηράκια είναι το αναπόσπαστο κομμάτι της διασκέδασης μας, καμιά φορά και… του καημού μας. Και αυτές τις στιγμές, πολλαπλασιάζονται οι ευκαιρίες να παραδοθεί κανείς (με την καλή έννοια,) στο ποτό.
Ο Ναύτης μας ήταν πρώτος και ασυγκράτητος σε όλες αυτές τις διασκεδαστικές μας απολαύσεις. Ταυτόχρονα γινόταν η ψυχή της παρέας, παρασύροντας τους πάντες στο κέφι. Ήταν ο τύπος του ανθρώπου που διακατεχόταν από μια μόνιμη ανάγκη να ταξιδεύει σε φανταστικούς κόσμους, και έβρισκε στο αλκοόλ το τέλειο προσβάσιμο μέσον. Η μεγάλη ζωτικότητα του τον έκανε να απολαμβάνει την ξένοιαστη και χαρούμενη ζωή της νιότης με τη συντροφιά των καλών συναδέρφων και φίλων. Τα γλέντια του ήσαν ένα αυθόρμητο ξεχείλισμα της ζωτικότητας του. Με το πέρασμα του χρόνου είχε αναπτύξει τέτοια αντοχή στο ποτό, που ανέβαζε όλο και περισσότερο τον πήχη της κατανάλωσης του. Όταν μεθούσε, μπορούσε να γίνει ενοχλητικός, αλλά το καλό για τους άλλους ήταν ότι μπορούσαν να τον ελέγξουν.
Σήμερα η κουβέντα ήταν ζωηρή και το κέφι έντονο.
Με έναν περίεργο τρόπο, τη μέρα αυτή έχασε το μέτρο της ισορροπίας και είχε βγει «εκτός» παρουσιάζοντας ακραία συμπεριφορά, υπό την επήρεια του οινοπνεύματος.
Η εύθυμη διάθεση που διακατείχε το πλήρωμα και το περιπετειώδες πνεύμα της συζήτησης έληξαν άδοξα.
Το κλίμα έγινε αναπόφευκτα νοσηρό,  οι διάλογοι ακρωτηριάστηκαν σ’ ένα ξέσπασμα που δεν είχε φυσικά προκληθεί από κάποιους ιδιαίτερους λόγους.
Η έκφραση «μιλάει το κρασί» ταίριαζε γάντι στον ναύτη μας που η γλώσσα του λύθηκε εντελώς. (Τελείως δεμένη δεν ήταν ποτέ, ούτως ή άλλως).
Και τότε είπε διάφορα, πολλά από τα οποία δεν θα έπρεπε ν’ ακουστούν.
Τα μέλη του πληρώματος αλληλοκοιτάχτηκαν, παραξενεμένοι, σε σημείο που τους άφησε άναυδους η συμπεριφορά του.
Τα μάτια όλων στένεψαν, ξαφνιασμένα, απορούσαν με την περίπτωση του σήμερα που τελούσε υπό την επήρεια της μέθης, να διατρέχεται από μια σχεδόν αφύσικη επιθετικότητα.
Θα παρεξηγηθούμε άσχημα χωρίς λόγο και αιτία σκέφτηκα.
Ο σοφός πάππους μου έλεγε. «Ένα ποτό παραπάνω μπορεί να είναι αρκετό για να μετατρέψει τη διασκέδαση σας σε θλίψη».
Κανείς δεν θα ήθελε να φτάσουμε σε προσωπική αντιπαράθεση, που ήταν φυσικό να προκύψει ύστερα από τα όσα προσβλητικά ακούστηκαν.
Τα πνεύματα οξύνθηκαν περισσότερο όταν ο καπετάνιος και ο ναύτης, είχαν έναν έντονο λεκτικό καυγά, και οι φωνές τους ν’ ακούγονται στο κατάστρωμα.
Στη συνέχεια με την νηφάλια παρότρυνση μας αποσύρθηκε εκνευρισμένος, τα βήματά του ήταν ασταθή και το μυαλό του σε πλήρη σύγχυση.
Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα χιλιάδες χρόνια τώρα.
Απλώς οι γονιδιακές εξελίξεις έχουν δημιουργήσει νοητικές εστίες στον εγκέφαλο του σκεπτόμενου ανθρώπου και σήμερα το είδος στο μεγαλύτερο σύνολο του είναι έτοιμο και αποδέχεται τη νοητική κατάσταση της πίστης στους κανόνες της κοινωνίας, που επιφέρει η γνώση.
Το σκηνικό της επιλογής του μεγάλου και πιο ρωμαλέου άνδρα της φυλής να διεκδικεί και υπερασπίζεται ταυτόχρονα, τη θέση του στην ιεραρχία, για να κερδίσει το σεβασμό των υπολοίπων, σήμερα δεν υφίσταται με τους αρχέγονους όρους.
Την επομένη ήταν κουρασμένος, εξαντλημένος από τη χθεσινή του μέθη.
Στεκόταν εμπρός μας μια σκιά που καθόλου δεν έμοιαζε το ίδιο με κείνο το αλύγιστο, και ευθυτενές πρόσωπο που γνωρίζαμε. Του ήταν πολύ σκληρό αυτό που συνέβη, ήξερε πως τα είχε καταφέρει να εξοργίσει όλους μας. Δεν ήταν ομιλητικός σήμερα, το βλέμμα του ήταν γεμάτο συγγνώμη και ευγνωμοσύνη. Ένοιωθε πολύ άβολα και θα επιθυμούσε όλα τα χθεσινά να καλύπτουν απ’ τη λησμονιά. Περισσότερο απ’ οτιδήποτε, τα πληρώματα των πλοίων διακρίνονται για την συντροφικότητα τους, για την αγάπη με την οποία κοιτάζουν τους τσαλακωμένους συντρόφους τους, την καθαρή ματιά τους σε στιγμές που κάποιος μπορεί να χάσει τον βηματισμό του, τον σωστό τόνο, όμως πάντα υπάρχει μια τόσο ειλικρινή συμφωνία στις σχέσεις τους που η καρδιά τους καταλήγει να συγχωρεί τις όποιες αδυναμίες του.
......... Χαμένος στους προσωπικούς του δαίμονες ο ναύτης μας γίνεται πρωταγωνιστής ενός ακόμη οξύμωρου και αντισυμβατικού επεισοδίου.
Το δεύτερο αυτό επεισόδιο μας έδωσε την αίσθηση πως μεθούσε για κάποιον πολύ συγκεκριμένο λόγο αλλά το τέλος του επεισοδίου τον έβρισκε να περιστρέφεσαι άσκοπα γύρω από τον εαυτό του.
Η φόρτωση του πλοίου έχει τελειώσει και το μεγάλο φορτηγό ετοιμάζεται ν’ αποπλεύσει για ένα ακόμη ταξίδι προς τ’ ανατολικά γαλανά φωτεινά και ήρεμα νερά του Ειρηνικού ωκεανού. Απ’ το πλήρωμα απουσιάζει ο ναύτη μας δεν βρίσκεται στο πλοίο.
Ο πλοίαρχος δεν ήθελε ν’ αφήσει κάποιον από το πλήρωμα ξεχασμένο στο λιμάνι, τον δυσαρεστούσε, αναγκάστηκε, εκ των πραγμάτων, να μανουβράρει την ώρα αναχώρησης να καθυστερήσουμε. Έδωσε ρητή εντολή στον λοστρόμο να τον βρει, να μην γυρίσει στο πλοίο χωρίς τον ναύτη. Ο λοστρόμος αναχώρησε με τον υπάλληλο του πρακτορείου με προορισμό το ξενοδοχείο που υποθέταμε ότι βρισκόταν ο ήρωας μας ενώ ταυτόχρονα μονολογούσε. «Δε μας βλέπω να φεύγουμε σήμερα».
Από τις πληροφορίες τον ανακάλυψαν σχετικά πολύ γρήγορα και τελικά, το πλοίο αναχώρησε δυο ώρες αργότερα.
.......«Μια χαρά είχε αράξει στην αγκαλιά της νεαρής Κορεάτισας.
Μάγια του ‘χαν κάνει τα κάλλη της και τον κράταγαν στο πλάι της.
Μέλι τα φιλιά της και τα λόγια της, και τον είχαν μαγέψει στην ποδιά της.
Γλυκοί καημοί, αψά μεράκια έβραζαν στην καρδιά του για κείνα τα ματόφρυδα της.
Είχε μια χαρά μες στην καρδιά του.».......
Για πολλούς ναυτικούς οι ερωτικές περιπέτειες στα λιμάνια είναι σαν τις οάσεις που η σκιά τους γίνεται ολοένα και πιο ανεπαρκής στην λάμψη του ήλιου, καθώς το ταξίδια συνεχίζονται. Και το ταξίδι πρέπει να συνεχιστεί και η όαση είναι απλά ενός εφήμερος ενδιάμεσος σταθμός.
......Το ατύχημα του.
Εκείνο το γλυκό ανοιξιάτικο απόγευμα βρισκόμαστε στο φιλόξενο λιμάνι του Puerto Cabello της Βενεζουέλας, με φόντο τις ακτές της Καραϊβικής. Το Puerto Cabello είναι μια πόλη στη βόρεια ακτή της Βενεζουέλας, το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και είναι κατά συνέπεια ζωτικής σημασίας γρανάζι στη μεγάλη βιομηχανία πετρελαίου της χώρας. Λόγω της θέσης ήταν μια δημοφιλής αγορά για τους ολλανδούς λαθρεμπόρους κατά τη διάρκεια του δεκάτου εβδόμου αιώνα, και το τελευταίο βασιλικό ισπανικό προπύργιο κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βενεζουέλας για την ανεξαρτησία.
Η πόλη είναι ένας τόπος που ξεχειλίζει από τη μακριά και σημαντική ιστορία του αλλά και από ανέγγιχτα μέρη φυσικής ομορφιάς και ζωντανές παραδόσεις. Εκεί λοιπόν στη ράδα του λιμένα, το πλοίο πήρε τα τελευταία του εφόδια, ανεφοδιάστηκε με λιπαντικά και καύσιμα και αναχώρησε με προορισμό τον λιμένα του Huston της πολιτείας του Τέξας.
Μια ριπή Νοτιοανατολική ανέμου πλάγιασε το σκάφος. Βυθίστηκε μέχρι το αριστερό παραπέτο μέσα στα κύματα σαν αλμπατρός, έβαλε πλώρη για βορειοδυτικά με ταχύτητα δεκαπέντε μίλια την ώρα, σπρωγμένο από το σιροκολεβάντε που φούσκωνε στην πρύμνη. 

Ξεκινούσε ένα ακόμη ταξίδι.
Με το τέλος της εκφόρτωσης του πλοίου κύρια δραστηριότητα του πληρώματος καταστρώματος είναι η επιθεώρηση και ο καθαρισμός των αμπαριών του πλοίου ώστε να εξασφαλιστεί η συμμόρφωσή τους με τις διεθνείς συμβάσεις τους νόμους και κανονισμούς των αρμόδιων υπηρεσιών, και το πλοίο να είναι έτοιμο για την επόμενη ναύλωση του. Αυτές οι επιθεωρήσεις και οι καθαρισμοί πραγματοποιούνται συνήθως στη διάρκεια του πλου από τον λιμένα εκφόρτωσης στον λιμένα φόρτωσης. Συνηθίζεται κατά την διάρκεια αυτών των επιθεωρήσεων να λαμβάνονται και φωτογραφίες, οι οποίες επισυνάπτονται με τις ανάλογες λεζάντες, στα αντίστοιχα έγγραφα αναφοράς. Ο ήρωας μας λοιπόν τραβούσε μερικές φωτογραφίες απ’ το κατάμπαρο του μεσαίου αμπαριού, όταν του συνέβη το τραγικό ατύχημα. 

Όπως προέκυψε απ’ την έρευνα της αιτίας του ατυχήματος, μια ξεχασμένη σανίδα στην οροφή της σκάλας καθόδου στο αμπάρι μετακινήθηκε κατά την διάρκεια της διατοίχισης του πλοίου έπεσε στο κενό και χτύπησε το ξύλο στο κεφάλι τον ηρώα μας, με αποτέλεσμα να τον τραυματίσει θανάσιμα. Ήταν η μέγιστη ατυχία που μπορούσε να συμβεί σ’ εργαζόμενο. Η αιμορραγία στο αριστερό τριχωτό της κεφαλής ήταν ακατάσχετη και άμεσα απειλητική για την ζωή του θύματος.
Κάθε χρόνο εκατομμύρια άνθρωποι υπόκεινται σε κρανιακές κακώσεις.
Το κεφάλι είναι πολύ ευπαθές σε δυνάμεις επιτάχυνσης, επιβράδυνσης και περιστροφής, αυτό διότι είναι πολύ βαρύ συγκριτικά με το υπόλοιπο σώμα, είναι κινητό σε τρεις διαστάσεις και κατέχει μια σχετικά ασταθή θέση που συγκρατείται με την αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης, τους μύες και συνδέσμους του λαιμού. Η αιμορραγία από το τριχωτό κεφαλής είναι μεγάλη και σπάνια επικίνδυνη, αλλά θέλει συρραφή από ειδικό, που θα εξασφαλίσει πρώτα όλες τις σοβαρότερες παραμέτρους. Ό κίνδυνος απ’ την αιμορραγία οφείλεται στο άδειασμα των αγγείων απ’ το αίμα. Αν χαθεί ένα λίτρο περίπου αίμα προκαλείται καταπληξία (σοκ). Αν το αίμα πού θα χαθεί είναι περίπου δύο λίτρα προκαλείται θάνατος....
Στο νοσοκομείο του πλοίου επικρατούσε εκκωφαντική σιωπή.
Οι οδηγίες απ’ το κέντρο άμεσης ιατρικής βοήθειας ήταν ότι έπρεπε ο τραυματίας να αφεθεί να καταναλώνει σχεδόν όλες του τις δυνάμεις, για να διατηρεί τις ελπίδες του μέχρι να φτάσει το πλοίο στον συντομότερο λιμένα. Πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσε να εκμεταλλευτεί την ίδια την αδυναμία του, με κάποιο τρόπο.
Τον καπετάνιο τον εμπιστευόταν… όσο η μύγα εμπιστεύεται την αράχνη. Πολύ άδικα θα προσθέσω εγώ, άλλα στην παρούσα κατάσταση ουδεμία σημασία είχε.
Το πλοίο βρίσκεται σε πορεία βόρεια βορειοδυτική, και ο πλησιέστερος προορισμός είναι o λιμένας Kingstonη στη νήσο Jamaica τριακόσια μίλια περίπου μπροστά μας. Σε επαφή μου με τον πλοίαρχο και με την εταιρεία θέσαμε την προωστήρια μηχανή του πλοίου, πάση δυνάμει, ώστε να πλεύσουμε στη μεγίστη ταχύτητα και να φτάσουμε το συντομότερο στην επείγουσα ιατρική βοήθεια που απαιτείτο… 
...Μπήκα αθόρυβα στο θάλαμο που χρησίμευε για νοσοκομείο του πλοίου κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Ζύγωσα τον τραυματία και στάθηκα πάνω απ’ το κεφάλι του, χαϊδεύοντας του τα μαλλιά. Αμφέβαλα αν εκείνος αισθανόταν το άγγιγμα μου, στην κατάστασή του. Πνεύματα πρέπει να του ψιθύριζαν λόγια, να του μιλούσαν, να του μιλούσαν, και να του μιλούσαν. Ωστόσο, ήλπιζα… ήλπιζα… και ο χρόνος είναι πολύτιμος…. και η υπομονή παίρνει κουράγιο μη γνωρίζοντας το αποτέλεσμα της σκληρής δοκιμασίας που της έτυχε. Η αοριστία είναι αυτή που δίνει μεγάλη εξουσία στην ελπίδα και μας βοηθά να υπομείνουμε και να ελπίζουμε. Ο Τραυματίας κούνησε, ελαφρώς, το κεφάλι του, και έβγαλε ένα αργόσυρτο, πονεμένο μουγκρητό απ’ τα χείλη. Κράτησα τα χέρια μου πάνω απ’ το μέτωπο του κι άρχισα να του ψιθυρίζω λόγια παρηγορητικά. Μπορούσε να αισθανθεί, ανταποκρινόταν. Τα μάτια του τραυματισμένου ναύτη φανέρωναν τον τρόμο του, έναν τρόμο που δεν είχε αισθανθεί άλλοτε στη ζωή του, εκείνο τον τρόμο που νιώθει κανείς όταν ξέρει πως δεν ελέγχει πλέον στο ελάχιστο τα γεγονότα, τη μοίρα του. Η αναπνοή του έβγαινε βαριά απ’ τα στήθη του, και ιδρώτας είχε λούσει όλο του το κορμί. Σκούπισα το μέτωπό του και χάιδεψα τα μαλλιά του γι’ ακόμα μια φορά.

«Πρώτε αργούμε πολύ να φτάσουμε στο λιμάνι, αργεί τόσο πολύ;» με ρώτησε.

«Δεν είναι μακριά, κανε κουράγιο φιλαράκο μου!» του απάντησα.

Ο τραυματίας δεν ήξερε αν του έλεγα αλήθεια ή ψέματα. Δεν είχε, όμως, σημασία.

Ο ήρεμος τόνος με τον οποίο του μιλούσα ότι ήμουν σίγουρος για τα την έγκαιρη άφιξη στο λιμένα όπου μας περίμενε κινητό χειρουργείο τον ηρεμούσε. Θεωρούσε πως ήμουν ο κατάλληλος να μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και ήθελε να πιστεύει κάθε μου λέξη απ’ όσα του έλεγα. Η ανθρώπινη στοργή είναι το μόνο που μετράει σ' αυτή την ερημιά μας και την αποξένωση απ’ τον κόσμο της στεριάς.

Το σπίτι μας είναι αυτή η κοφτή γραμμή που ενώνει και χωρίζει τη θάλασσα με τον ουρανό, μια μοναχική καμπίνα και η θέα του απέραντου γαλάζιου.
.... Το Αίσιο τέλος...
Φθάνοντας στο Kingstonη, τον παρέλαβε ασθενοφόρο, έγινε συρραφή στην αιμορραγούσα αρτηρία και ο συνάδελφος συνήλθε τάχιστα, χωρίς ουδεμία έτερη παρενέργεια.
Ο  παππάς της ενορίας μας, έλεγε. «Πως η ψυχή μας αξίζει όλο το χρυσάφι του κόσμου.» Κι ο έμπορας της γειτονιάς μας. «Πως δεν αξίζει ούτε ένα τριμμένο κέρμα.»
Ψυχανεμίζομαι ότι μέσα του αναζητεί το δρόμο της επιστροφής στα πάτρια εδάφη. Ίσως με τον καιρό ο δρόμος της επιστροφής σήμερα να μην του φαντάζει ότι είναι δύσκολος και απροσπέλαστος. 

Κάποιες φορές, αρκεί να κοιτάξεις μία τελευταία φορά πίσω, αυτά που έχεις ήδη διανύσει, για να μπορέσεις να συνεχίσεις ελεύθερα μπροστά, κόβοντας όσα σε τραβάνε πίσω. 

Το ατύχημα θα του δίδαξε ότι κανένα μυστικό, κανένα σχέδιο για το μέλλον, δεν του δημιουργούν κάποια πρόσθετη υποχρέωση. Απλώς σήμερα ζούσε.
Όταν ο πράκτορας μας ειδοποίησε ότι όλα έληξαν αίσια με την υγεία του συνάδελφου μας, ανέβηκα στο κατάστρωμα να ηρεμήσω.
Ένοιωσα χαρά ακούγοντας την είδηση......, γιατί να πω ψέματα.

Η θαλασσινή αύρα μου γέμιζε τους πνεύμονες, αναλογιζόμενος την τελευταία μας περιπέτεια.
Αναλογιζόμουν ότι δεν αποτελούν όλοι οι άνθρωποι πηγή χαράς, όταν βρίσκονται γύρω μας. Μα ταυτόχρονα δεν είναι απαραίτητα κακοί.. Όλοι έχουμε τα σημάδια μας και τις ιστορίες των προσωπικών μας πολέμων. Η ζωή πονάει.
Τα ατύχημα με δίδαξε ότι όλα θα τελειώσουν κάποτε. Δίχως πόνο. Η ζωή πονάει. Ο θάνατος, όχι.