'
Το πλοίο αναχωρούσε από τον πολυάσχολο λιμένα του Ρίο ντε Τζανέιρο, μια πανέμορφη πόλη στη νοτιοανατολική Βραζιλία, σε μια μεγάλη εκβολή ποταμών, στον Ατλαντικό Ωκεανό. Για να περιγράψεις τις ισχυρές μαγευτικές εικόνες του Ρίο ντε Τζανέιρο, τους εορτασμούς και τις θεαματικές παρελάσεις του, χρειάζεται να καταναλώσεις ποσότητες από μελάνι και χαρτί. Συνοπτικά θα την περιέγραφα σαν μια όμορφη πόλη με φωτεινά κτήρια, μεγάλες λεωφόρους, ζεστούς ανθρώπους, αγορές που ξεχειλίζουν από ζωή, η ομορφιά του τοπίου της σε συνεπαίρνει.
Ταυτόχρονα είναι μια επικίνδυνη πόλη, μπορούν να σε σκοτώσουν για ένα δολάριο η για να σου πάρουν το ρολόι από το χέρι.
Ο καιρός γλυκός, η θαλάσσια αύρα του ωκεανού συγκρατούσε την θερμοκρασία σε ευχάριστα επίπεδα και το πλοίο αφήνοντας πίσω του τον πλοηγό έβαζε την πλώρη του στην αρχική πορεία του βορειοανατολικά, προορισμός το Χιούστον στη βόρειο Αμερική στην πολιτεία του Τέξας.
Βρισκόμουν στο μηχανοστάσιο, άκουσα το εσωτερικό τηλέφωνο του πλοίου που κτυπούσε επίμονα.
«Τσιφ ... εσάς ζητούν στο τηλέφωνο» Με πληροφορεί ο αξιωματικός φυλακής.
Μια λεπτή γυναικεία φωνή από την άλλη άκρη, ελαφρώς αγχωμένη με παιδική χροιά και τόνο μου πέρασε στα αυτιά μέσα από τους θορύβους των μηχανημάτων.
«Κύριε Πρώτε! Που βρίσκεσαι; θα πάθει τίποτα το κακόμοιρο, με την άκαρδη συμπεριφορά σας. Σε παρακαλώ ανέβα επάνω στο γραφείο σου να σε δει να ηρεμήσει.»
«Κύριε Πρώτε! Που βρίσκεσαι; θα πάθει τίποτα το κακόμοιρο, με την άκαρδη συμπεριφορά σας. Σε παρακαλώ ανέβα επάνω στο γραφείο σου να σε δει να ηρεμήσει.»
Το κακόμοιρο εστί ένα κίτρινο, πολύ κίτρινο καναρίνι από μια εκλεκτική αναπαραγωγική ποικιλία που το είχα αγοράσει τρεις μήνες νωρίτερα σε κάποιο λιμένα του Ρίο Ντε Λα Πλάτα στην Αργεντινή.
Πολύ σύντομα υπήρξε μια χημεία που πυροδότησε ένα δυνατό δέσιμο μεταξύ μας, όσο βρισκόμουν στο γραφείο μου με το πέρασμα του χρόνου το άφηνα ελεύθερο να φτερουγίζει ανέμελα γύρω μου, τις ώρες που έλειπα το έβαζα στο κλουβί του για ασφάλεια. Δεν του άρεσε και μέχρι να με ξαναδεί στριφογύριζε στο κλουβί ασταμάτητα με νευρική υπερένταση.
Η Φωνή άνηκε στην ασυρματίστρια του πλοίου μας. Μια νεαρή γυναίκα που το ύψος της άγγιζε το 1.70, με λευκό δέρμα, μαύρα μαλλιά μπούκλες πρόσωπο αθώο παιδικό, ξεχείλιζε από καλοσύνη, είχε πάντα ένα καλό λόγο για όλους, έχαιρε σεβασμού από όλο το προσωπικό του πλοίου. Ήταν αξιοπρόσεκτος ο αργός προσεκτικός βηματισμός της.
Οπότε λοιπόν περνούσε από το διάδρομο του γραφείου μου και έλειπα έπαιρνε τηλέφωνο (κάτι σαν SOS για την αντιμετώπιση έκτακτης ανάγκης). Να με μαλώσει γιατί άφηνα το καναρίνι μοναχό του, το λυπόταν να το βλέπει να στριφογυρίζει θλιμμένο στο κλουβί του.
Η ασυρματίστρια είχε έλθει στο πλοίο στον τελευταίο λιμένα αναχώρησης από την Ευρώπη για την Νότια Αμερική.
Η Φωνή άνηκε στην ασυρματίστρια του πλοίου μας. Μια νεαρή γυναίκα που το ύψος της άγγιζε το 1.70, με λευκό δέρμα, μαύρα μαλλιά μπούκλες πρόσωπο αθώο παιδικό, ξεχείλιζε από καλοσύνη, είχε πάντα ένα καλό λόγο για όλους, έχαιρε σεβασμού από όλο το προσωπικό του πλοίου. Ήταν αξιοπρόσεκτος ο αργός προσεκτικός βηματισμός της.
Οπότε λοιπόν περνούσε από το διάδρομο του γραφείου μου και έλειπα έπαιρνε τηλέφωνο (κάτι σαν SOS για την αντιμετώπιση έκτακτης ανάγκης). Να με μαλώσει γιατί άφηνα το καναρίνι μοναχό του, το λυπόταν να το βλέπει να στριφογυρίζει θλιμμένο στο κλουβί του.
Η ασυρματίστρια είχε έλθει στο πλοίο στον τελευταίο λιμένα αναχώρησης από την Ευρώπη για την Νότια Αμερική.
Γνωριζόμασταν, είχαμε εργαστεί και πάλι μαζί σε πλοίο, είχαμε μια παλαιά οικειότητα. Είμαστε στο γύρω στο 1987 και με τις αποσκευές της είχε μαζί της και ένα φορητό υπολογιστή, κάτι σαν όνειρο για τους φαν της τεχνολογίας την εποχή εκείνη. Έναν υπολογιστή που ενσωμάτωνε πολλές καινοτομίες για την εποχή του, έναν ασημένιο Commodore 128.
Ένα φλας μπακ στη μνήμη, όταν κολυμπήσει χρόνια πίσω μας ιστορεί ότι όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα, στη στιγμή.
Μπορεί να μην είχε την αισθητική κομψότητα, ούτε παράλληλα να διέθετε της μηχανές των υψηλών αποδόσεων, που απολαμβάνουμε σήμερα, αλλά ήταν μια επανάσταση στο χώρο των φορητών υπολογιστών της εποχής του με τα έξι και πλέον κιλά του.
Ήταν ο «Commodore 128, ο τελευταίος των 8bit.»
Commodore εταιρία υπολογιστών, έφερε στην αγορά τους ακριβούς προσωπικούς υπολογιστές με τον Commodore 64 και 128. Μια μηχανή που αναπτύχθηκε από μια εταιρεία στη Σίλικον Βάλεϊ, χαρακτηρίστηκε με εκθαμβωτικές κριτικές για τα γραφικά και τον ήχο, και πρόσφερε πολύ περισσότερη δύναμη από τους χαμηλού κόστους υπολογιστές. Ο εγκέφαλος του Commodore 128 ήταν ο 8502 μικροεπεξεργαστής. O Commodore 128 έφτασε στην αγορά με την προσφορά των επιλογών υλικού και λογισμικού συμβατό με IBM υπολογιστή.»
Με βάσει τα δεδομένα της εποχής ήταν μια δύσκολα προσιτή οικονομικά πολυτέλεια να έχεις στην κατοχή σου φορητό υπολογιστή, και ποσό μάλλον ένα Commodore 128 με όλα τα καινούργια καλούδια του και τις καινοτομίες του, με αποτέλεσμα να εντυπωσιάζει τους χρήστες.
Ένα φλας μπακ στη μνήμη, όταν κολυμπήσει χρόνια πίσω μας ιστορεί ότι όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα, στη στιγμή.
Μπορεί να μην είχε την αισθητική κομψότητα, ούτε παράλληλα να διέθετε της μηχανές των υψηλών αποδόσεων, που απολαμβάνουμε σήμερα, αλλά ήταν μια επανάσταση στο χώρο των φορητών υπολογιστών της εποχής του με τα έξι και πλέον κιλά του.
Ήταν ο «Commodore 128, ο τελευταίος των 8bit.»
Commodore εταιρία υπολογιστών, έφερε στην αγορά τους ακριβούς προσωπικούς υπολογιστές με τον Commodore 64 και 128. Μια μηχανή που αναπτύχθηκε από μια εταιρεία στη Σίλικον Βάλεϊ, χαρακτηρίστηκε με εκθαμβωτικές κριτικές για τα γραφικά και τον ήχο, και πρόσφερε πολύ περισσότερη δύναμη από τους χαμηλού κόστους υπολογιστές. Ο εγκέφαλος του Commodore 128 ήταν ο 8502 μικροεπεξεργαστής. O Commodore 128 έφτασε στην αγορά με την προσφορά των επιλογών υλικού και λογισμικού συμβατό με IBM υπολογιστή.»
Με βάσει τα δεδομένα της εποχής ήταν μια δύσκολα προσιτή οικονομικά πολυτέλεια να έχεις στην κατοχή σου φορητό υπολογιστή, και ποσό μάλλον ένα Commodore 128 με όλα τα καινούργια καλούδια του και τις καινοτομίες του, με αποτέλεσμα να εντυπωσιάζει τους χρήστες.
Λόγω επαγγέλματος είχα αρχίσει δειλά-δειλά και αυτοδίδακτα να μπαίνω στη διαδικασία του να πιέσω τον εαυτό μου να διευρύνει τις γνώσεις του αναβαθμίζοντας τις παλιές που ήδη γνώριζα και να εντρυφώ σε μερικά από τα μυστήρια και τα μυστικά της τεχνολογίας των νέων υπολογιστών προσπαθώντας με εξαντλητική βάσανο να ξεφύγω από την μιζέρια του άπειρου χρήστη..
Όταν τον πρωτοείδα έμεινα σαν υπνωτισμένος κοιτάζοντας τον και φανταζόμουν τα δάκτυλα μου να τρέχουν επάνω στα πλήκτρα του "PC" που είχε QWERTY πληκτρολόγιο και μια οθόνη 10 η 12 ίντσες ενσωματωμένη και με την κλασική απόχρωση του γκρίζου η ανάλυση της .
Τον δανειστικά μερικές φόρες να νιώσω τα προφανή και αυτονόητα για τους μυημένους που για μένα όμως ήταν μοναδικές στιγμές.
Η Στέλλα όπως έλεγαν την ασυρματίστρια είχε αναλάβει όλα τα έγγραφα του πλοίου τα οποία τα αρχειοθέτησε σε εφαρμογές με την κλασσική γλωσσά προγραμματισμού της εποχής την BASIC.
Σφοδρά επιθυμούσε στο λιμάνι άφιξης να πάρει μια οθόνη έγχρωμη που είχαν αρχίσει ήδη να κυκλοφορούν στην αγορά.
Το εγχειρίδιο λειτουργίας του υπολογιστή για κάποιους λόγους δεν το είχε μαζί της και είχε αμφιβολίες εάν ο υπολογιστής ήταν συμβατός με έγχρωμη οθόνη.
Στα ερτζιανά παρέες ασυρματιστών έστηναν τα ραντεβού τους και συζητούσαν επί παντός επιστητού. Σε κάποιο από αυτά τα ραντεβού ήταν και ο Χριστόφορος συνάδελφος της ασυρματιστής που είχε εμπνεύσει την Στέλλα ότι ήταν μύστης όλων των μυστικών περί υπολογιστών. Το μοτίβο το είπε ο Χριστόφορος ήταν σήμα κατατεθέν για την καλή και αγαθή φίλη μας. Ο Χριστόφορος λοιπόν της εξήγησε
ότι η αγορά σήμερα διαθέτει οθόνες CGA και τις πιο εξελιγμένες VGA και της συστήνει χωρίς ενδοιασμούς να πάρει την VGA διότι έχει τα χ και ψ πλεονεκτήματα άλλωστε το λέει και η διαφήμιση προσοχή στα ματιά σας σαν τα ματιά σας.
«Κοπέλα μου καλή έχει πλεονεκτήματα αναμφίβολα τ’ αναγνωρίζω. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω, αλλά με τις ασήμαντες γνώσεις μου και τις ελάχιστες εμπειρίες μου γνωρίζω ότι ο Commodore 128 έχει βγει στην ελεύθερη αγορά πριν εμφανιστούν οι οθόνες VGA, κομμάτι δύσκολο το βρίσκω να υποστηρίζεται από τον υπολογιστή η ανάλυση της οθόνης VGA χωρίς να του κάνεις κάποια αναβάθμιση. Είσαι σίγουρη;»
«Όχι δεν υπάρχει πρόβλημα το είπε ο Χριστόφορος.»
Δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω με την ευκολία που αποδεχόταν αυτό που της πρότειναν. Έβρισκα ενδιαφέρουσα αυτή την συμπάθεια και την αλληλεγγύη που υπήρχε στον επαγγελματικό τους κλάδο. Συντεχνιακή αλληλεγγύη και υποστήριξη των μελών του.
«Ε αφού το είπε ο γκουρού τον κυμάτων έτσι θα είναι αλλά εγώ επιμένω ότι είναι δύσκολο να είναι έτσι.»
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όλα πήγαν αρκετά ομαλά. Η θάλασσα ήταν πολύ ήρεμη ο αέρας σχεδόν στάσιμος στα βορειοανατολικά, και το πλοίο όργωνε τα κύματα. Το βαρόμετρο, δεν είχε δείξει καμία αλλαγή στην ατμόσφαιρα μέχρι της προσέγγισης στον λιμένα προορισμού.
Με την άφιξη στον λιμένα του Χιούστον διαπιστώθηκε ότι λόγω κάποιας ολιγωρίας κάπου είχε σκαλώσει η λίστα πληρώματος του πλοίου και οι αρχές μετανάστευσης των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής δεν ήταν ενήμερες ως οφείλετε. Αποτέλεσμα δεν δόθηκαν στο πλήρωμα οι κάρτες ελευθέρας διακίνησης και πιθανόν να έπαιρνε τρεις με τέσσερις ημέρες για να διευθετηθεί το πρόβλημα. Μερικοί από το πλήρωμα είχαμε κάρτες από προηγούμενο ταξίδι που ήταν ακόμη σε ισχύ, και δεν είχαμε περιορισμούς. Η Ασυρματίστρια ήταν από τους άτυχους της ιστορίας.
Με παρακάλεσε λοιπόν εάν δεν μου κάνει μεγάλο κόπο να της έπαιρνα από το γνωστό κατάστημα ηλεκτρονικών RADIO SHARK μια οθόνη 14 ίντσες VGA.
Η Στέλλα όπως έλεγαν την ασυρματίστρια είχε αναλάβει όλα τα έγγραφα του πλοίου τα οποία τα αρχειοθέτησε σε εφαρμογές με την κλασσική γλωσσά προγραμματισμού της εποχής την BASIC.
Σφοδρά επιθυμούσε στο λιμάνι άφιξης να πάρει μια οθόνη έγχρωμη που είχαν αρχίσει ήδη να κυκλοφορούν στην αγορά.
Το εγχειρίδιο λειτουργίας του υπολογιστή για κάποιους λόγους δεν το είχε μαζί της και είχε αμφιβολίες εάν ο υπολογιστής ήταν συμβατός με έγχρωμη οθόνη.
Στα ερτζιανά παρέες ασυρματιστών έστηναν τα ραντεβού τους και συζητούσαν επί παντός επιστητού. Σε κάποιο από αυτά τα ραντεβού ήταν και ο Χριστόφορος συνάδελφος της ασυρματιστής που είχε εμπνεύσει την Στέλλα ότι ήταν μύστης όλων των μυστικών περί υπολογιστών. Το μοτίβο το είπε ο Χριστόφορος ήταν σήμα κατατεθέν για την καλή και αγαθή φίλη μας. Ο Χριστόφορος λοιπόν της εξήγησε
ότι η αγορά σήμερα διαθέτει οθόνες CGA και τις πιο εξελιγμένες VGA και της συστήνει χωρίς ενδοιασμούς να πάρει την VGA διότι έχει τα χ και ψ πλεονεκτήματα άλλωστε το λέει και η διαφήμιση προσοχή στα ματιά σας σαν τα ματιά σας.
«Κοπέλα μου καλή έχει πλεονεκτήματα αναμφίβολα τ’ αναγνωρίζω. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω, αλλά με τις ασήμαντες γνώσεις μου και τις ελάχιστες εμπειρίες μου γνωρίζω ότι ο Commodore 128 έχει βγει στην ελεύθερη αγορά πριν εμφανιστούν οι οθόνες VGA, κομμάτι δύσκολο το βρίσκω να υποστηρίζεται από τον υπολογιστή η ανάλυση της οθόνης VGA χωρίς να του κάνεις κάποια αναβάθμιση. Είσαι σίγουρη;»
«Όχι δεν υπάρχει πρόβλημα το είπε ο Χριστόφορος.»
Δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω με την ευκολία που αποδεχόταν αυτό που της πρότειναν. Έβρισκα ενδιαφέρουσα αυτή την συμπάθεια και την αλληλεγγύη που υπήρχε στον επαγγελματικό τους κλάδο. Συντεχνιακή αλληλεγγύη και υποστήριξη των μελών του.
«Ε αφού το είπε ο γκουρού τον κυμάτων έτσι θα είναι αλλά εγώ επιμένω ότι είναι δύσκολο να είναι έτσι.»
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όλα πήγαν αρκετά ομαλά. Η θάλασσα ήταν πολύ ήρεμη ο αέρας σχεδόν στάσιμος στα βορειοανατολικά, και το πλοίο όργωνε τα κύματα. Το βαρόμετρο, δεν είχε δείξει καμία αλλαγή στην ατμόσφαιρα μέχρι της προσέγγισης στον λιμένα προορισμού.
Με την άφιξη στον λιμένα του Χιούστον διαπιστώθηκε ότι λόγω κάποιας ολιγωρίας κάπου είχε σκαλώσει η λίστα πληρώματος του πλοίου και οι αρχές μετανάστευσης των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής δεν ήταν ενήμερες ως οφείλετε. Αποτέλεσμα δεν δόθηκαν στο πλήρωμα οι κάρτες ελευθέρας διακίνησης και πιθανόν να έπαιρνε τρεις με τέσσερις ημέρες για να διευθετηθεί το πρόβλημα. Μερικοί από το πλήρωμα είχαμε κάρτες από προηγούμενο ταξίδι που ήταν ακόμη σε ισχύ, και δεν είχαμε περιορισμούς. Η Ασυρματίστρια ήταν από τους άτυχους της ιστορίας.
Με παρακάλεσε λοιπόν εάν δεν μου κάνει μεγάλο κόπο να της έπαιρνα από το γνωστό κατάστημα ηλεκτρονικών RADIO SHARK μια οθόνη 14 ίντσες VGA.
«Είναι η τελευταία φορά που στο επισημαίνω! Δεν το ξανασκέπτεσαι με το μοντέλο που θέλεις να μην το κουβαλώ άδικα στο πλοίο.»
«Αφού σου εξήγησα το είπε ο Χριστόφορος, δεν υπάρχει πρόβλημα.»
«Το ξέχασα! Εκτός από τους γκουρού του Θιβέτ έχουμε και τους γκουρού των ερτζιανών.»
Στήνομαι μπροστά στον πωλητή του RADIO SHARK.
«Τι επιθυμεί ο κύριος;»
«Παρακαλώ θα ήθελα μια οθόνη 14 ίντσες σε VGA μοντέλο.»
«Ο κύριος μας δίνει 780 δολάρια και η οθόνη είναι δίκη του,» χωρίς ούτε ένα χαμόγελο να φωτίσει το πρόσωπο του.
«Αγαπητέ μου, λίγο αλμυρή, τι λίγο δηλαδή, πολύ αλμυρή την βρίσκω για 14 ίντσες, με 780 δολάρια αγοράζω οικόπεδο στα Λιόσια.»
«Λυπάμαι κύριε αυτή είναι η τιμή της έγχρωμη οθόνης.»
«Ουφ! Νομίζω δεν έχετε καθόλου χιούμορ.» Του λέω
«Παρεμπιπτόντως, να ρωτήσω αν μου επιτρέπεις, αν υπάρξει κάποιο πρόβλημα συμβατότητας θα μπορώ να την κάνω αλλαγή;»
«Χμμμ. εξαρτάται.»
«Χμμμ;! Λοιπόν συμφωνούμε μου δίνεις μια οθόνη14 ίντσες, σου δίνω τα 780 δολάρια, αλλά προσωπικά δεν τη βρίσκω και πολύ τίμια ανταλλαγή για ένα μπλέντερ τριών χρωμάτων.»
Καταφθάνω στο πλοίο.
Η Στέλλα περιχαρής έχει αρχίσει ήδη τις ευχαριστίες από την σκάλα εισόδου βλέποντας τη συσκευασία που κουβαλούσα.
«Ηρέμησε να την δοκιμάσουμε πρώτα.»
Η ριμάδα η οθόνη δεν λέει ναι ζωντανέψει παρά όλες τις εντολές. Δεν λέει να ξεκινήσει και η αιτία είναι προφανής.
«Τι λες! δεν έχεις κάτι να πεις;.»
Σιωπή. Η Στέλλα μας, χαμένη στις σκέψεις της βρίσκεται σε κατάσταση παρατεταμένης σιωπής.
«Ανάθεμα με! Με τον Χριστόφορο σου! Και είναι τουλάχιστον τρία τέταρτα της ώρας η διαδρομή με το ταξί. Λοιπόν ντύσου, χτενίσου, πάω να τηλεφωνήσω για ταξί και πάμε να την αλλάξουμε. Τον υπάλληλο εσύ θα τον παρά-καλέσεις από μένα να το ξεχάσεις.»
«Μα δεν έχω κάρτα μετακίνησης δεν μπορώ να πάω στην πόλη.»
«Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει μόνο πρέπει να το κάνω, λοιπόν η κρατάς την οθόνη για ντεκόρ στον ασύρματο, η ξεκινάμε, έλεγχος δεν γίνεται κάπου, έκτος και έχεις κατά νου να κάνεις καμία εγκληματική πράξη.»
Το σκέφτηκε το βλέμμα της ταξίδεψε στο γκρίζο του ορίζοντα από την αγωνία της αλλά στο τέλος το αποφάσισε.
«Πάμε να την αλλάξουμε.»
Στην διαδρομή ακούστηκε σειρήνα από περιπολικό της αμέσου δράσης πίσω μας. Την πείραξα στην αγωνία της.
«Αν αρχίσουν να σου κάνουν ερωτήσεις τι τους λέμε;»
Η καρδιά πρέπει να άρχισε να κτυπά δυνατά στο στέρνο της. Το βλέμμα της πρόδιδε ένα είδος υποταγμένης έντασης, σαν τον σκύλο που περιμένει να τον χαϊδέψεις.
Το περιπολικό μας προσπέρασε και χάθηκε μακριά μας. Άρχισε να συνέρχεται και για να ξαναβρεί την ψυχραιμία της κοίταζε συνεχώς το ρολόι της, έτσι όπως την νανούριζε το ρυθμικό κούνημα του αυτοκινήτου στον αυτοκινητόδρομο..
«Κατέβα έχουμε φτάσει.»
Τότε μόνο ξεκόλλησε τα μάτια από το ρολόι.
Έγινε η αλλαγή της οθόνης, της επιστραφήκαν και 250 δολάρια διαφορά τιμής, τα οποία βέβαια τα κατανάλωσε στο κατάστημα σε παρελκόμενα του υπολογιστή.
Γύρισε μονάχη στο πλοίο, απόλυτα ικανοποιημένη, αγκαλιά με την καινούργια της οθόνη. Δεν ήταν και μεγάλο το ρίσκο θα σκέφτηκε.
Έκτοτε δεν την ξανακούσαμε να μας μιλεί για τον Χριστόφορο.
Το καναρίνι .....
«Αφού σου εξήγησα το είπε ο Χριστόφορος, δεν υπάρχει πρόβλημα.»
«Το ξέχασα! Εκτός από τους γκουρού του Θιβέτ έχουμε και τους γκουρού των ερτζιανών.»
Στήνομαι μπροστά στον πωλητή του RADIO SHARK.
«Τι επιθυμεί ο κύριος;»
«Παρακαλώ θα ήθελα μια οθόνη 14 ίντσες σε VGA μοντέλο.»
«Ο κύριος μας δίνει 780 δολάρια και η οθόνη είναι δίκη του,» χωρίς ούτε ένα χαμόγελο να φωτίσει το πρόσωπο του.
«Αγαπητέ μου, λίγο αλμυρή, τι λίγο δηλαδή, πολύ αλμυρή την βρίσκω για 14 ίντσες, με 780 δολάρια αγοράζω οικόπεδο στα Λιόσια.»
«Λυπάμαι κύριε αυτή είναι η τιμή της έγχρωμη οθόνης.»
«Ουφ! Νομίζω δεν έχετε καθόλου χιούμορ.» Του λέω
«Παρεμπιπτόντως, να ρωτήσω αν μου επιτρέπεις, αν υπάρξει κάποιο πρόβλημα συμβατότητας θα μπορώ να την κάνω αλλαγή;»
«Χμμμ. εξαρτάται.»
«Χμμμ;! Λοιπόν συμφωνούμε μου δίνεις μια οθόνη14 ίντσες, σου δίνω τα 780 δολάρια, αλλά προσωπικά δεν τη βρίσκω και πολύ τίμια ανταλλαγή για ένα μπλέντερ τριών χρωμάτων.»
Καταφθάνω στο πλοίο.
Η Στέλλα περιχαρής έχει αρχίσει ήδη τις ευχαριστίες από την σκάλα εισόδου βλέποντας τη συσκευασία που κουβαλούσα.
«Ηρέμησε να την δοκιμάσουμε πρώτα.»
Η ριμάδα η οθόνη δεν λέει ναι ζωντανέψει παρά όλες τις εντολές. Δεν λέει να ξεκινήσει και η αιτία είναι προφανής.
«Τι λες! δεν έχεις κάτι να πεις;.»
Σιωπή. Η Στέλλα μας, χαμένη στις σκέψεις της βρίσκεται σε κατάσταση παρατεταμένης σιωπής.
«Ανάθεμα με! Με τον Χριστόφορο σου! Και είναι τουλάχιστον τρία τέταρτα της ώρας η διαδρομή με το ταξί. Λοιπόν ντύσου, χτενίσου, πάω να τηλεφωνήσω για ταξί και πάμε να την αλλάξουμε. Τον υπάλληλο εσύ θα τον παρά-καλέσεις από μένα να το ξεχάσεις.»
«Μα δεν έχω κάρτα μετακίνησης δεν μπορώ να πάω στην πόλη.»
«Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει μόνο πρέπει να το κάνω, λοιπόν η κρατάς την οθόνη για ντεκόρ στον ασύρματο, η ξεκινάμε, έλεγχος δεν γίνεται κάπου, έκτος και έχεις κατά νου να κάνεις καμία εγκληματική πράξη.»
Το σκέφτηκε το βλέμμα της ταξίδεψε στο γκρίζο του ορίζοντα από την αγωνία της αλλά στο τέλος το αποφάσισε.
«Πάμε να την αλλάξουμε.»
Στην διαδρομή ακούστηκε σειρήνα από περιπολικό της αμέσου δράσης πίσω μας. Την πείραξα στην αγωνία της.
«Αν αρχίσουν να σου κάνουν ερωτήσεις τι τους λέμε;»
Η καρδιά πρέπει να άρχισε να κτυπά δυνατά στο στέρνο της. Το βλέμμα της πρόδιδε ένα είδος υποταγμένης έντασης, σαν τον σκύλο που περιμένει να τον χαϊδέψεις.
Το περιπολικό μας προσπέρασε και χάθηκε μακριά μας. Άρχισε να συνέρχεται και για να ξαναβρεί την ψυχραιμία της κοίταζε συνεχώς το ρολόι της, έτσι όπως την νανούριζε το ρυθμικό κούνημα του αυτοκινήτου στον αυτοκινητόδρομο..
«Κατέβα έχουμε φτάσει.»
Τότε μόνο ξεκόλλησε τα μάτια από το ρολόι.
Έγινε η αλλαγή της οθόνης, της επιστραφήκαν και 250 δολάρια διαφορά τιμής, τα οποία βέβαια τα κατανάλωσε στο κατάστημα σε παρελκόμενα του υπολογιστή.
Γύρισε μονάχη στο πλοίο, απόλυτα ικανοποιημένη, αγκαλιά με την καινούργια της οθόνη. Δεν ήταν και μεγάλο το ρίσκο θα σκέφτηκε.
Έκτοτε δεν την ξανακούσαμε να μας μιλεί για τον Χριστόφορο.
Το καναρίνι .....
Ξεμπάρκαρα από την Ιαπωνία.
Στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου στο Τόκιο κάποιος της ασφάλειας αεροδρομίου με αντελήφθη ότι σ’ ένα μικρό κλουβί το έχω καμουφλαρισμένο.
«Σερ! Δεν επιτρέπονται στον θάλαμο επιβατών ως χειραποσκευή το κλουβί με το πουλί.»
«Μάλιστα! Κύριε ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες που μου δώσατε θα το παραδώσω στις αποσκευές.»
Δεν το παρέδωσα… Επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο….
Λίγο πριν ξεκινήσει ο έλεγχος επιβατών.…
Καταφτάνει αεροσυνοδός εδάφους… «Παρακαλώ είστε ο Κύριος @@@@».
«Ολόκληρος αυτός είμαι από όταν με γέννησε η μάνα μου! … Συγγνώμη! Χωρίς παρεξήγηση εννοώ ντυμένος βέβαια..»-
«Σας καταλαβαίνω! Νομίζω ότι έχετε ένα πουλάκι σε κλουβί;» Χαμογελώντας μειλίχια….
«Δυστυχώς ναι! Μπορώ να το αρνηθώ;»
«Νομίζω πως όχι.»
«Τουλάχιστον ελπίζω να μην είναι τελευταία φορά που το βλέπω.»
«Σας το εγγυώμαι κύριε θα φτάσει ασφαλές… Έλληνας είστε; Αγαπώ την Ελλάδα»
«Σ’ ευχαριστώ. Καλοσύνη σας.»
Όντως έφτασε ασφαλές με τις αποσκευές.
Την σκύλα την διαβήκαμε. Σειρά της Χάρυβδης…
Στην εξωτερική αίθουσα αναμονής η σύζυγος με τους δυο μπόμπιρες..
Πριν ακόμη έλθουν αποσκευές ζητώ στον έλεγχο την αδεία να βγω να τους αγκαλιάσω.
Επιστρέφοντας στους ιμάντες λέω στο αυτί του πεντάχρονου μπόμπιρα να με ακολουθήσει.
Του δίνω το μικρό κλουβί με το καναρίνι.
«Αμολήσου στη μαμά και μην στο πάρει κανείς…»
Τα παιδιά στον έλεγχο γέλασαν πλατιά με κατανόηση…
Το τραγούδι του ήταν δυνατό, φυσικό, και με ευδιάκριτους ήχους.
Πλησιάζοντας ο χρόνος να ξαναφύγω για εργασία γνώριζα ότι θα υπάρξει πρόβλημα με την παρατεταμένη απουσία μου, αλλά δεν υπήρχε λύση.
Πλησιάζοντας ο χρόνος να ξαναφύγω για εργασία γνώριζα ότι θα υπάρξει πρόβλημα με την παρατεταμένη απουσία μου, αλλά δεν υπήρχε λύση.
Στα πρώτα τηλέφωνα η σύζυγος μου με πληροφόρησε ότι δεν τρώει την τροφή του. Σε μερικές ημέρες απεβίωσε. Παράξενη πολύ παράξενη είναι η πανίδα στη φύση, πόσο μάλλον όταν περιβάλλεσαι από στοιχεία που δεν γνωρίζεις τα όρια τους.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου