ADS

click to open

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2020

Enas Spanios Sindiasmos Tou Gilas Mpreyier

Είμαστε στα μέσα της δεκαετίας 1980-1990. Το πλοίο ένα General Multi-Purpose…
Συν-υπήρξαμε τέσσερις ναυτικοί μεταξύ τριάντα και τριάντα-πέντε ετών που αγαπούσαν το σκάκι… 
Η αφεντιά μου, ο Πρώτος μηχανικός του πλοίου.. 
Ο Κυριάκος ο Υποπλοίαρχος του πλοίου.
Ο Λεωνίδας  o Ασυρματιστής του πλοίου.
Και ο Κωνσταντίνος ο Ναύτης… 
Εδώ έχω να σημειώσω: Ο Ναύτης ήταν γόνος από εξόριστους πολιτικούς πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση και συγκεκριμένα από την Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν. Η Τασκένδη πριν την πτώση της ΕΣΣΡ ήταν μια πολυπολιτισμική πρωτεύουσα που αποτελούταν από Ρώσους, Εβραίους, Ουζμπέκους, Αρμένιους, Κοζάκους, 'Έλληνες, Κορεάτες και άλλες εθνικότητες. Και όπως οι περισσότεροι της γενιάς του σπούδασαν και ολοκλήρωσαν εκεί τις σπουδές τους ή συνέχισαν σε ελληνικά πανεπιστήμια μετά τον επαναπατρισμό τους. Τον ενθυμούμαι πως με την επιστροφή του στην Ελλάδα, εκτός από τη νοσταλγία της πρώτης ελληνικής πατρίδας που κληρονόμησε από τους γονείς του, έφερε μαζί του και μια βαριά νοσταλγία για το δικό του ξεριζωμό που ήταν σίγουρα πιο ήπιος, χωρίς τις πληγές ενός εμφυλίου πολέμου. Ήταν απόφοιτος Τεχνικής Ακαδημίας και όπως οι περισσότεροι νέοι της εποχής του στην πρώην ΕΣΣΡ ήταν και άριστος γνωστής του παιγνιδιού...
Κάθε παιγνίδι μεταξύ μας ήταν μια πολύ δυνατή μονομαχία. Πολεμούσα και αν καμιά φορά τελικά τον νικούσα, αυθόρμητα ένιωθα μια αίσθηση ικανοποίησης ότι είχα αυτή τη δυνατότητα. Είναι σαν να έλεγα στον εαυτό μου «όλο αυτό το κατάφερα εγώ;».
Σ’ ένα από τα ταξίδια μας βρισκόμαστε στα βορειοανατολικά της Κίνας. Στον λιμένα Ντάλιαν της επαρχίας Λιαονίνγκ. Είναι δεύτερη  βραδιά που έχουμε χάσει από την παρέα τον αγαπητό μας Κωνσταντίνο και γενικά αντιλαμβανόμαστε να γυρίζει από την έξοδο του στο πλοίο περασμένα μεσάνυχτα, κάτι αδιανόητο στην Κίνα τις εποχές εκείνες για τα πληρώματα των πλοίων. Την επομένη μας έλυσε τις απορίες μας. Οι κινέζικες αρχές κατασκοπίας μαθαίνοντας ότι ο Κωνσταντής μεγάλωσε στην πρώην Σοβιετική Ένωση η οποία δεν είχε ακόμη διαλυθεί αλλά τα πρώτα σημάδια ήταν ήδη ορατά στον ορίζοντα τον διπλάρωσαν και τον άρχισαν στις ανακρίσεις. Και προς Θεού, μην πάει ο νους σας σε αληθινή ανακριτική αίθουσα με καρέκλα ανακριτή, λάμπα φωτισμού και ηλεκτροφόρα καλώδια. Η ανάκριση ελάμβανε χώρα σε πολυτελές κινέζικο εστιατόριο με πλούσια γεύματα και άψογο service. Μείναμε περίπου δυο εβδομάδες στον λιμένα. Είπε και λάλησε ότι οι «ανακριτές» του θέλησαν να πληροφορηθούν και τις επόμενες ημέρες χάρις στον Κωσταντή γνωρίσαμε και εμείς η παρέα του τους «ανακριτές» που για να τον ευχαριστήσουν μας πρόσφεραν την φιλοξενία τους. Απολαύσαμε όλη η παρέα το πλούσιο και ποιοτικό κινέζικο φαγητό συνοδευόμενο από μυρωδάτο τοπικό «τσίπουρο», καλεσμένοι για κινέζικο γεύμα σε εστιατόριο ξενοδοχείου με τα μεγάλα στρογγυλά τραπέζια και τον περιστρεφόμενο δίσκο στο κέντρο του τραπεζιού, όπου σερβίρονται οι πιατέλες με τα φαγητά και πρέπει ο καθένας να παίρνει με τα chop sticks, μια μικρή ποσότητα στο δικό του μπολ όπου προηγουμένως έχει γεμίσει (αν το επιθυμεί) με ρύζι. 
..... Αυτό που μ’ άφηνε έκπληκτο ήταν ότι ενώ μεταξύ του Ναύτη Κωσταντή και του Υποπλοιάρχου υπήρχε διαφορά δυναμικότητας στο παιχνίδι ο υποπλοίαρχος κατάφερε να κερδίσει μερικούς αγώνες εναντίον του. Αυτή η διαφορά δυναμικότητας ισοσκελίζονταν μάλλον από την διαφορά επετηρίδας… και μου θύμιζε μία δημοφιλή ιστορία που είχα διαβάσει του σπουδαίου Άρον Νίμζοβιτς (Aron ή Aaron Nimzowitsch)  διεθνή Γκραντμαίτρ στο σκάκι που εκνευριζόταν από το κάπνισμα των αντιπάλων του. Αφορά σε αγώνα που με τον επίμαχο αντίπαλο καπνιστή, τον Λάσκερ, να αφήνει ένα σβηστό τσιγάρο στο τραπέζι, με την πρόθεση να το ανάψει. Ο Νίμζοβιτς αμέσως παραπονέθηκε στους διαιτητές του τουρνουά λέγοντας: «Απειλεί να καπνίσει και ως έμπειρος σκακιστής πρέπει να γνωρίζετε ότι η απειλή είναι ισχυρότερη και από την εκτέλεσή της».

………………….

Μια σκακιστική μελωδία από το βιβλίο… 

«Το Σκάκι, πλήρης ανάπτυξης της θεωρίας και η πρακτική της εφαρμογή, τόμος IΙ» Του Τριαντάφυλλου Σιαπέρα…

Ο Τριαντάφυλλος Σιαπέρας (1 Αυγούστου 1931 – 25 Φεβρουαρίου 1994) ήταν Έλληνας σκακιστής. Ασχολήθηκε όλη τη ζωή του με το σκάκι, ως παίκτης παρτίδων, ως συνθέτης προβλημάτων, ως δημοσιογράφος και ως συγγραφέας βιβλίων.

Ήταν ένα σεμνό πρόσωπο, με εξαιρετική μνήμη και ευρύτητα γνώσεων. Αποτελούσε ίσως τη σημαντικότερη μορφή του σκακιού στην Ελλάδα.

Παίζουν τα λευκά (θέση μετά την 13η κίνηση των μαύρων)

Τα λευκά έχουν ένα κομμάτι λιγότερο …….το θυσίασαν στο η5 αλλά η επίθεση τους είναι πολύ Ισχυρή (έχουν την ανοικτή κάθετη γραμμή Είναι φανερό ότι τα λευκά πρέπει να επιδιώξουν να νικήσουν στην επίθεση.

Παρά την διαπίστωση όμως ότι τα λευκά πρέπει να επιτεθούν χωρίς χρονοτριβή, ό Μπρέγιερ έπαιξε στην θέση τού διαγράμματος την κίνηση  14. Ρε1-ζ1.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί τα λευκά έπαιξαν αυτή την παράξενη κίνηση (14. Ρζ1) και δεν συνέχισαν την επίθεση τους; (π.χ. με την προσπάθεια να φέρουν την βασίλισσα στην στήλη «θ»: Βδ1-η4-θ4).

Ποιο είναι το σχέδιο πού κατάστρωσαν τα λευκά;

Είναι μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση, πού δείχνει πόσο βαθύς παίκτης ήταν ο Ούγγρος Γκίλα Μπρέγιερ, ένας από τους πιο μεγάλους Θεωρητικούς και αναλυτές όλων των εποχών. Βασικός εκπρόσωπος του σαρωτικού κινήματος των «υπερμοντέρνων» ο Γκιούλα Μπρέγιερ, έχοντας την ατυχία να πεθάνει νέος και το μεσουράνημα του να συμπίπτει με τα σκοτεινά χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αποτελεί παραγνωρισμένη μορφή, τόσο για τις επιδόσεις του στη σκακιέρα όσο και για τη θεωρητική του συνεισφορά.

Κρίμα πού πέθανε νέος …….μόλις 27 χρονών.

Τοποθετήστε απαραίτητα την θέση στην σκακιέρα και προσπαθήστε να καταλάβετε τα λευκά γιατί έπαιξαν αυτή την παράξενη κίνηση

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για να κατανοήσουμε καλύτερα το νόημα πού κρύβει ή κίνηση 14, Ρζ1, ας δούμε ποια ήταν ή συνέχεια της παρτίδας:

14. Ρε1-ζ1!  Ιδ5:γ3

15. β2:γ3  Αγ8-β7

16. Βδ1-η4  Ρη8-η7

Ή απάντηση των μαύρων είναι υποχρεωτική, λόγω της απειλής

Ι 7. Βθ3.

17. Πθ1-θ7 + !

Ε!!!!  Ωραιότατη θυσία πού είχαν προετοιμάσει τα λευκά με την 14η κίνηση τους!

17...... Ρη7:θ7

18. Βη4-θ5+  Ρθ7-η8

19. Αβ1:η6  ζ7:η6

20. Βθ5:η6+  Ρη8-θ8

21. Βη6-θ6+  Ρθ8-η8

22. η5-η6!

Τώρα φαίνεται γιατί τα λευκά έπαιξαν την κίνηση 14. Ρζ1! 

Με τον βασιλιά στο ε1, ό παραπάνω συνδυασμός των λευκών, με τις διαδοχικές θυσίες πύργου και αξιωματικού,  δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, για τον «απλό» λόγο ότι τα μαύρα θα είχαν τώρα την απάντηση 22..... Αθ4+  και 23......  Βε7!

Μετά από

22. η5-η6  Πζ8-ζ7 

23. η6:ζ7+ Ρη8:ζ7 

24. Βθ6-θ5+ Ρζ7-η7

25. ζ4-ζ5! ε6:ζ5 

26. Αγ1-θ6+ Ρη7-θ7 

27. Αθ6-η5+ Ρθ7-η8 

28. Βθ5-η6 +

Και  η αντίσταση των μαύρων ήταν πια χωρίς ελπίδες.

Η πιθανή ιστορία πίσω από αυτήν την κίνηση:..... Την εποχή που παιζόταν αυτό το παιχνίδι, υπήρχε ένας κανόνας που έλεγε ότι αν είχες αγγίξει ένα κομμάτι που δεν έχει νόμιμες κινήσεις, πρέπει να κινηθείς με τον βασιλιά σου. Οπότε ουσιαστικά αυτό που συνέβη είναι ότι ο Breyer είδε ότι ο Bh4+ χαλάει το σχέδιό του, αλλά δεν ήθελε να παίξει το Kf1 ακριβώς έτσι, γιατί θα φαινόταν ύποπτο και ο αντίπαλός του πιθανότατα θα καταλάβει το κόλπο πίσω από αυτή τη μυστηριώδη κίνηση. «Κατά λάθος» λοιπόν άγγιξε το πιόνι του στο e5. Φυσικά ο αντίπαλός του απαίτησε να κινηθεί με τον βασιλιά του και στη συνέχεια έπαιξε μια κανονική κίνηση, καθώς νόμιζε ότι είχε μόλις κερδίσει μια ελεύθερη στροφή και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020

Captain Nikolas and Audi Sport Quattro of Michel Mouton

Πάνε κιόλας μερικά χρόνια από τον θάνατο του εμβληματικού φίλου και συναδέλφου ναυτικού του Καπετάν Νικόλα. Κάποιοι άνθρωποι που ανταμώνουμε στη ζωή, αφήνουν αναμνήσεις μοναδικές, οι οποίες μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό σαν το χνάρι που δεν έσβησε και οι οποίοι άφησαν το αποτύπωμα τους στην καρδιά μας. Σήμερα από μια τυχαία συνάντηση με έντονη συναισθηματική φόρτιση έτερος φίλος από τα παλιά μου θύμισε τον Νικολό και μια προσωπική μας ιστορία της εποχή εκείνης, από την κοινή μας θητεία στις θάλασσες. Ήμαστε στα 1987 και ταξιδεύουμε μ’ ένα φορτηγό πλοίο Multi-Purpose. Ο Νικολό είναι γραμματικός του πλοίου στα τριάντα πέντε χρόνια της ζωής του. Είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε στο ίδιο μπάρκο. Ένας όμορφος άνδρας που έσφυζε από ζωντάνια και ενεργητικότητα, εξαιρετικά στιβαρός, ξανθός με αετίσιο βλέμμα. Ήταν πάντα πρόσχαρος αισιόδοξος, κι ευδιάθετος σαν ανέμελο παιδί που περνά τη ζωή του ανέμελα ξοδεύοντας τα λίγα χρόνια του στη γη, χωρίς υπαρξιακές ανησυχίες. Άνθρωπος έξω καρδιά μ’ ένα ειλικρινές χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπο του. Όχι, δε ζούσε σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, ούτε όλα στη ζωή του κυλούσαν ρόδινα, ήταν όμως φύσει αισιόδοξο και θετικό άτομο. Είχε πάντα ένα καλό λόγο για να πει, η καλή του διάθεση ήταν μεταδοτική, ενώ η ενέργειά του πολλές φορές ήταν αρκετή για να καλυτερεύσει και την δική μας στις δύσκολες ώρες. Γενικά το γέλιο του έβγαινε από το στόμα του εύκολα και αβίαστα.  Όπως τότε στο Αλγέρι. Έχουμε προσεγγίσει τον πολυσύχναστο μεσογειακό λιμένα και ξεφορτώνουμε ένα μικρό στόλο από βαρέα αυτοκινούμενα γερανοφόρα οχήματα.  Διάρκεια εκφόρτωσης είχαμε ένα αναίμακτο ατύχημα. Από μια αστοχία βιομηχανικού υλικού έχασε την πάκτωση ένα συρματόσκοινο από το γερανό του πλοίου και το βαρύ όχημα που κρεμόταν προσεδαφίστηκε στην προβλήτα του λιμένα από ύψος ολίγων μέτρων. Υπήρξε μια αρχική εκδήλωση πανικού και παντελούς έλλειψης ψυχραιμίας τόσο στο χειριστή του γερανού όσο και στους εργάτες της προβλήτας. Λόγο του ότι είχαν ληφθεί και τηρούντο τα κατάλληλα μέτρα προστασίας στις συνθήκες εργασίας εκφόρτωσης ουδέν έτερο συνέβη. Απλά απαιτείτο χρόνος και ιδιαίτερος κόπος για αποκατάσταση λειτουργίας του γερανού του πλοίου.. Ο Νικολός σαν επικεφαλής καταστρώματος ατάραχος και γαλήνιος, αφού άνθρωπος δεν είχε ούτε αμυχή, φωνάζει τον Κωνσταντή ένα νεαρό κοντόσωμο ναύτη από τα Δωδεκάνησα. 
«Έλα εδώ βρε ζουλάπι. Πες μας τι αμαρτωλές ατασθαλίες έκανε χθες εκεί έξω που γυρνούσες για να γνωρίζουμε τι αμαρτίες έχουμε να πληρώσουμε για να πάρουμε άφεση.» Όλοι οι υπόλοιποι στο πλήρωμα κρυφογελούσαν. 
«Οι φήμες τον ήθελαν τον Κωνσταντή, ν' απολαμβάνει χωρίς ενοχές, και χωρίς αναστολές, την περασμένη βραδιά σεξουαλική επαφή κάτω από μια υπόγεια γέφυρα του λιμένα με παρτενέρ τρανσέξουαλ.» 
Την αρχική παγωμάρα διαδέχθηκαν τα χαμόγελα και η αποκατάσταση του προβλήματος έλαβε χώρα λίαν συντόμως. 
Αυτός ήταν ο Νικόλας. 
Στο ίδιο μπάρκο βρισκόμαστε στον λιμένα Κόμπε της Ιαπωνίας. Ο Νικόλας είχε και κάποια πάθη όπως με τις γυναίκες, .....Διαβάστε περισσότερα: Αθεράπευτα ερωτευμένος ..... τις μηχανές και φυσικά τα αυτοκίνητα! ... 
Τον γοήτευε πάντα οτιδήποτε είχε ρόδες, κυρίως τέσσερις. Απολάμβανα ατέλειωτες συζητήσεις μαζί του για τα μηχανοκίνητα. 
Αργά με το σούρουπο στολίστηκε μια παρέα για έξοδο με επικεφαλής τον καπετάν Γιωργή έναν πενηνταπεντάρη αλανιάρη καπετάνιο. Στην παρέα και ο γραμματικός μας ο Νικόλας. 
Από τα πολυπληθή διαφημιστικά φυλλάδια της απέραντης αγοράς ηλεκτρονικών του Κόμπε είχα επιλέξει ένα τηλεκατευθυνόμενο όχημα αντίγραφο σε μικρή κλίμακα το αυτοκίνητο που οδηγούσε την εποχή εκείνη η διάσημη οδηγός αγώνων η Γαλλίδα Μισέλ Μουτόν .... το Audi Sport Quattro....
Δώρο για τους μικρούς μου μπόμπιρες. 
Του ζήτησα εάν μπορεί να μ' εξυπηρετήσει...
Ο Νικόλας ακούγοντας για αυτοκίνητο πέταξε από χαρά...
«Είναι να ρωτάς» μου λέει. «Πες ότι ήδη έφτασε»....
«Εεε κάτι ξέχασες του λέω» την ώρα που έφευγε..
«Τι ξέχασα μάστορα;»
«Τι γαλότσες για τι λάσπες»...
Ακόμη ηχεί στ' αυτιά μου το τρανταχτό του γέλιο.
«Τώρα αυτό το λες σ' εμένα να το ακούσει ο καπτά Γιωργής;»...
«Καλά να περάσετε.» Του λέω
Περασμένη ώρα επιστρέφει ο Νικόλας περιχαρής. Υπό μάλης μια τεράστια συσκευασία… Ψύλλοι μπήκαν στ’ αυτιά μου. 
«Τι είναι αυτό Νικόλα;» 
«Μάστορα δεν βρήκα έτοιμο, και πήρα αυτό εδώ! Αντίγραφο πιστό του Audi Sport Quattro που θέλει συναρμολόγηση. Περίπου στην ίδια τιμή.» 
«Νικολό το πρόβλημα δεν είναι η τιμή. Το πρόβλημα είναι ποιος θα τα καταφέρει να το συναρμολογήσει.» 
«Μάστορα θα σε βοηθήσω.» 
«Εντάξει τώρα πιάσαμε Joker.» Μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου. 
«Όχι θα με βοηθήσεις! Θ’ αναλάβεις την συναρμολόγηση και εγώ θα σε βοηθήσω.» Αυτό το λέω έξω από τα δόντια. 
«Μη μου στενοχωριέσαι. Συνεργείο θα το κάνουμε το γραφείο σου.» Μου λέει. 
Στο πλοίο είχαμε έναν Τρίτο μηχανικό από την Καλαμάτα ο οποίος είχε χόμπι και ενασχόληση με τον μοντελισμό. Με ομοιώματα κυρίως ιστορικών ιστιοφόρων πλοίων και την εξ ολοκλήρου χειροποίητη συναρμολόγηση τους. Η βοήθεια του ήταν ανεκτίμητη…. 
Έλα όμως που μας έλειπαν τα additional….. 
Έχουμε και λέμε.....
1. Τηλεχειριστήριο μεγάλης κλίμακας 
2. Μπαταρία ιόντων λιθίου, 12V Επαναφορτιζόμενη 
3. Με Φορτιστή Μπαταρίας 12V 
4. Συν μερικά παρελκόμενα ακόμη.
 Με αποτέλεσμα το συναρμολογούμενο να στοιχίσει μια μικρή περιουσία…..
Χαλάλι της Μισέλ Μουτόν........ Και δεν το λέμε στον Νικόλα.. 
Όταν τέλειωσε η συναρμολόγηση ο Νικολός έπλεε σε πελάγη ευδαιμονίας… κάθε βραδύ έπαιζε σαν μικρό παιδί στους αλουέδες του πλοίου… Με τις ώρες....
Άγιο είχε το όχημα που κάποτε έφτασε αρτιμελές στου μπόμπιρες….. 
Αυτός ήταν ο Νικόλας…
Από τους ανθρώπους έξω καρδιά, που λες ότι ποτέ δεν θα πεθάνουν...... 
Κι όμως έφυγε μόλις είχε κλείσει την πέμπτη δεκαετία της ζωής του… 
Τον πρόδωσε η ανέμελη καρδιά του. 
Κάποιοι άνθρωποι μένουν ανεξίτηλα χαραγμένοι στο μυαλό σαν το χνάρι που δεν σβήνει.

Κυριακή 31 Μαΐου 2020

Richia Lakonias • Environment • Beaches

Ρηχιά Λακωνίας
Περιβάλλον
Παραλίες

Η Ρηχιά δεν είναι μόνο βουνά. Διαθέτει και παραλίες. Οι εξαιρετικού κάλους ακρογιαλιές, που εκτείνονται από τα Καρίκια μέχρι την μονή της Ευαγγελιστρίας,  περιλαμβάνουν και δύο πανέμορφες αμμουδιές. Την πασίγνωστη πλέον Βληχάδα η οποία συνδέεται με ασφαλτόδρομο και τα τελευταία χρόνια δέχεται μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Η λιγότερη γνωστή αλλά κατά την άποψη μας ακόμα ομορφότερη είναι η αμμουδιά στο Παλουγγέρι στην έκβαση του ομώνυμου  φαραγγιού. Η παραλία όμως αυτή έχει ένα μειονέκτημα ή για πολλούς,  συμπεριλαμβανομένων και ημών, πλεονέκτημα.  Η πρόσβαση είναι δύσκολη. Τα τελευταία δύο χιλιόμετρα είναι χωματόδρομος και για τα 300 τελευταία μέτρα απαιτούνται ικανότητες ορειβάτη.  Η πρόσβαση μέσω του φαραγγιού είναι αδύνατη γιατί το φαράγγι δυστυχώς εξακολουθεί να είναι άβατο, στερώντας από τον πολύ κόσμο την άγρια ομορφιά του’
Οι παραλίες ευτυχώς δεν έχουν επηρεαστεί σημαντικά από τις σαρωτικές αλλαγές. Δεν θα τις περιγράψουμε, θα δείξουμε όμως    πολλές φωτογραφίες από τις πάμπολλες που υπάρχουν στο αρχείο μας. Και ας μην ξεχνάμε ότι μπορούμε ακόμα να φωτογραφίζουμε, και όπως είπαμε οι παραλίες δεν έχουν αλλάξει.
Θα σταθούμε όμως στο Παλουγγέρι γιατί υπάρχει μια εξέλιξη, ένα κτίσμα διαφορετικό από τα άλλα. Το Χάβοζι είναι μια περιοχή μεταξύ Ντάμου και αμμουδιάς. Είναι ένας βράχος που βρέχεται από το κύμα. Στην κορυφή του βράχου έχει χτιστεί τα τελευταία χρόνια ένα μπαλκόνι. Μια βεράντα. Το  έχτισε και συνεχίζει να το χτίζει ο Παναγιώτης Κουλούρης γιός του μπάρμπα Τάση του Κουλούρη. Ο Παναγιώτης λοιπόν, συνταξιούχος μουσικός, το έχτισε μόνος του πέτρα-πέτρα με τα χέρια του. Το έφτιαξε με την Ψυχή του, για την Ψυχή του. « Η Εμή Ψυχή Ετεκεν Τόδε», Είναι χαραγμένο στη σκληρή γρανιτένια πλάκα, στην είσοδο του κτίσματος. Εκεί λοιπόν στην κορυφή του βράχου, σαν άφτερο χελιδόνι έχτισε πετραδάκι- πετραδάκι την Ψυχοφωλιά του. Το ονομάσαμε ψυχοφωλιά γιατί πως αλλιώς να το ονομάσουμε? Ερημητήριο? τόπος περισυλλογής? Placeformeditation? Ουτοπία? Όλα μαζί? Χωρίς καμία εκπαίδευση στην οικοδομή, με μόνο τη σοφία, γνώση  και τις κατασκευαστικές οδηγίες που εμφύσησαν στην Ψυχή του η Αθηνά και  ο Ήφαιστος αντίστοιχα. Από την στιγμή που το άρμα του Φαέθωντα σκάει μύτη στον ορίζοντα σκορπίζοντας τα ροδοπέταλα του  μέχρι τη στιγμή που ο Απόλλων παραχωρεί την θέση του στην Εκάτη, η ανθρώπινη Ψυχή αγκαλιάζεται και αγκαλιάζει την Μητέρα Φύση. Εκεί λοιπόν στη γειτονιά των Θεών, αντιμετωπίζει την ανεμιζόμενη Τρίαινα του άγριου Ποσειδώνα, παρατηρεί τους κεραυνούς του Δία, και μετά απολαμβάνει τον ερχομό της Ίριδος και του πλουμιστού τόξου της. Και όταν έρχεται το πέρασμα της ημέρας  η Εκάτη αναδύεται με την σειρά της από το Μυρτώο να σκορπίσει με τον μαγικό τρόπο που μόνο αυτή ξέρει, τα βιολέτινα πέταλα της στη γειτονιά των Θεών. Αλλά και ο Παναγιώτης, με την σειρά του συνεισφέρει στις ευλογίες της Μητέρας Φύσης, παίζοντας στο μπουζούκι του μεταξύ άλλων και ταξίμια της δικής του σύνθεσης
Δεν υπάρχει σκεπή στη Ψυχοφωλιά. Η σκεπή βλέπετε προφυλάσσει από την Φύση, αλλά συγχρόνως περιορίζει, απομακρύνει, και φυλακίζει κατά κάποιον τρόπο, ενώ το ζητούμενο είναι ακριβώς το αντίθετο. Η ένωση με την Φύση.
Το ερημητήριο δεν είναι ακριβώς ερημητήριο με την αυστηρή έννοια της λέξεως. Ο Παναγιώτης, κατά καιρούς προσκαλεί λιγοστούς φίλους να συμμεριστούν μερικές σπάνιες εμπειρίες. Είχαμε την τύχη να βρεθούμε στο Shangri-La ( Σανγκρί-Λα) αυτό μια Αυγουστιάτικη νύχτα με Πανσέληνο. Λίγο ουζάκι. Μια ντοματούλα, δυό ελίτσες και αρκετές πενιές μπουζουκιού. Προσπαθήσαμε να φωτογραφήσουμε το σκηνικό αλλά δυστυχώς είναι μερικά πράγματα που η κάμερα δεν μπορεί να συλλάβει. Θα παρουσιάσουμε πάντως αυτά που καταφέραμε. Ελπίζουμε ότι Ο Παναγιώτης θα βρει, εδώστου Γλαυκού το γειτόνεμα , το Νιρβάνα που επιζητεί η Ψυχή του. Εμείς του το ευχόμαστε από τα βάθη της δικής μας Ψυχής.

Περισσότερα για Βλυχάδα βλέπε: Καλοκαίρι του χίλια εννιακόσια εξήντα έξι.!.

Σημείωση δική μου....
Σήμα κατατεθέν: Η τρύπια πέτρα, ένα πέτρινο κάδρο στα χίλια μέτρα ύψος με θέα το Μυρτώο πέλαγος. 
Οι δυο της παραλίες: Η Βλυχάδα και το Μπαλογκαίρι.
Καλοκαίρια: 1964 έως 1966...  ... Βλυχάδα.... Παραλία εκπληκτική με ψιλό βοτσαλάκι & νερά γαλαζοπράσινα!
Παίρναμε πατάτες, κρεμμύδια, πιπεριές, ψωμί, ελιές, τουλουμίσιο τυρί, λάδι, μπόλικα λεμόνια μια μεγάλη κατσαρόλα... και ένα φλασκί κρασί....
Με ορμητήριο τον βράχο αυτόν της φώτο... είχαμε τον τρόπο να προμηθευτούμε ψάρια.. φρέσκα ψάρια.... και παρασκευάζαμε μια σούπα με ψάρια και θαλασσινά τύφλα να είχε η αυθεντική γαλλική μπουγιαμπέσα.
Μάγειρας ο θείος Πέτρος Κωστάκης.... Εγώ και η θεία Κατερίνα βοηθοί μαγείρου..... υπό το άγρυπνο μάτι της γιαγιάς .. Η Κυρά! Μαρία Φριντζήλα.
..........Είναι οι αναμνήσεις μας, η ταυτότητά μας, η ιστορία μας, ο σημερινός μας εαυτός. 
Είναι οι στιγμές εκείνες που «ζωντανεύουν» κυρίως τα καλοκαίρια, την πιο νοσταλγική εποχή του χρόνου, τότε που οι μέρες μοιάζουν ξέγνοιαστες και όλα ιδανικά...

Κυριακή 26 Απριλίου 2020

«Sintet ti kemi»

Ένας ζωντανός θρύλος είναι τα Καρίκια.
Kάθε Ρηχειώτης που σέβεται τον εαυτό του έχει να σου διηγηθεί μια ιστορία απ’ τα Καρίκια.
Ειδικά ένας Φριντζίλας  το γένος από..... μητέρα....

O προ-παπους μου....Γιωργάκης Φριντζίλας...

Από την Αγορά του Περικλή μέχρι τα Μαγαζιά της Ρηχιάς η απόσταση είναι ασήμαντη. Μαγαζιά είναι η περιοχή γύρω από τον κυκλικό δρόμο και επί του οποίου υπήρχαν τα καταστήματα. Εμπορομπακαλοταβέρνες και καφενεία. Τα μαγαζιά της Ρηχιάς λειτουργούσαν όπως και η Αγορά του Περικλή. Εδώ συγκεντρώνονταν, οι Ρηχιώτες, όταν το επέτρεπαν οι αγροτικές τους ασχολίες να πιούν ένα κρασάκι, έναν καφέ ένα φασκόμηλο η απλώς να καθίσουν σε κάποια από τις λιγοστές καρέκλες αλλά κυρίως στα χτίρια και να συμμετάσχουν ενεργητικά η παθητικά στα δρώμενα. Τα καφενεία στις αρχές του περασμένου αιώνα σέρβιραν τα παραδοσιακά Ρηχιώτικα αφεψήματα. Φασκόμηλο, χαμομήλι, τσάι του βουνού έτσι για να συνοδεύουν τον ναργιλέ. Ο καφετζής Κολισταύρος  (Νίκος Σταυρόπουλος ) στην προσπάθεια του να εκσυγχρονίσει τον καφενέ του λανσάρισε ένα καινούργιο προϊόν που το λέγανε καφέ. Όπως ήταν φυσικό το γεγονός συζητήθηκε ευρέως ανά την Ρηχιώτικη και όχι μόνο επικράτεια. Από το Τζίρο, τα Νήπια, τα Κλείσματα, τα Πακόγια και τα Καρίκια. Αλλά και στον υπόλοιπο Ζάρακα. Όπως ηταν φυσικό, δημιουργήθηκε μια περιέργεια για το καινούργιο τούτο πράμα.  Χαρακτηριστική ιστορία είναι και η εξής. Στα Καρίκια ο μπάρμπα Γιωργάκης Φριντζίλας και ο συμπέθερος του μπάρμπα Παυλές Φριντζιλας συζητούσαν για αυτό το καινούργιο πράμα που έφερε ο Κόλιας. Η συζήτηση πήγε κάπως έτσι.
 «Ρε Γιώργη τι είναι τι είναι τούτο το καινούργιο πράμα που μας έφερε εκείνος  ο Κόλιας και το πίνουνε όλοι?»
«Δεν ξέρω αλλά λέω όταν θα πάμε κάτου να το δοκιμάσουμε.»
Γυρίζοντας από τα Καρίκια και πριν πάνε στα Μπελεσέικα, σταματήσανε στου Κόλια και παραγγείλανε το καινούργιο πράμα. Όταν ο μπάρμπα Κόλιας τους έφερε τους καφέδες παραξενευτήκαν γιατί  αντί για ποτήρι που ήταν συνηθισμένοι, τους   έφερε κάτι φλιτζανάκια.  Παίρνουν λοιπόν τα φλιτζάνια τα τσουγκρίζουν όπως τσουγκρίζουν τα ποτήρια.
«Σιντέτ»
«Σιντέτ τι κέμι»  Οι άνθρωποι, βλέπετε,  ήταν αρβανιτόφωνοι  και μιλούσαν αρβανίτικα.
Και κατεβάζουν το πράμα μονορούφι. Και φυσικά κάηκαν.
«Ρε Κόλια τι ήτανα τούτο. Μας ζεμάτισες».
Δεν είναι γνωστό εάν στη συνέχεια τα συμπεθεράκια έγιναν οπαδοί του καινούργιου πράγματος. Ο καφές πάντως είχε καθιερωθεί.
Εδώ συζητείτο το Βαλκανικό, Μεσανατολικό, Ρωσοτουρκικό το Αλβανικό. Εδώ ανέβαιναν υπουργοί, κατέβαιναν Πρωθυπουργοί και χόρευαν στο ταψί οι τοπικοί βουλευτές και τοπικοί άρχοντες. Οι Ρηχιώτες των μαγαζιών, όπως όλοι οι αραχτέλληνες των καφενέδων είχαν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και προτιμήσεις χωρίς, σχεδόν πάντα, να ξέρουν γιατί . Ήταν πάντα χωρισμένοι σε δύο κόμματα. Δεν έχει σημασία το όνομα του κόμματος, ήταν όμως πάντα δύο. Υπήρχαν οι φανατικοί υποστηρικτές και επικριτές των παρατάξεων. Όχι κομμάτων, Ατόμων. Στις αρχές του περασμένου αιώνα εντελώς πληροφοριακά και χωρίς καμιάς άλλης σημασίας, δύο οικογένειες κυριαρχούσαν στο Ζάρακα. Οι Γραμματικαίοι και οι Παπαμιχαλόπουλοι. Είναι βέβαιο ότι η μεγάλη πλειοψηφία δεν ήξεραν γιατί υποστήριζαν φανατικά τον έναν ή τον άλλον εκτός του ότι ήταν εξαρτώμενοι από τον τοπικό κομματάρχη. Τον πολιτικό είναιαμφίβολοαν τον είχαν δει ποτέ η τον είχαν ακούσει πολύ δε περισσότερο να ήξεραν τις απόψεις του εάν είχε. Αλλά αυτό δεν τους εμπόδιζε στις Μαγαζιεύσεις τους να υμνούν, παιανίζουν, και να λιβανίζουν τον δικό τους, ενώ κατακεραύνωναν και έστελναν στα τάρταρα τον ¨Οχτρό¨. Μερικοί έπαιρναν τα πράγματα στα σοβαρά ενώ άλλοι το έριχναν και στην πλάκα. Η πλάκα, το καλαμπούρι και η καζούρα ήταν οι βασικοί άξονες διασκέδασης της Καφενοπαρέας.   Ένας, από τους "σοβαρούς", φανατικός οπαδός ρήτορας ήταν και ο Μπάρμπα Γιάννης (θα τον πούμε μπάρμπα Γιάννη γιατί το πραγματικό του όνομα μου διαφεύγει. Η ιστορία πάντως είναι αληθινή ή για αληθινή πάντως μου την διηγήθηκαν), που υποστήριζε τον ….....(ούτε και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) , τον οποίο, φυσικά, ο Μπάρμπα Γιάννης είναι ζήτημα αν τον είχε συναντήσει έστω και μία φορά. Σε κάποια από τις μαγαζοσυγκεντρώσεις αποφασίστηκε να κάνουν μια πλακίτσα στο Μπάρμπα Γιάννη. Του λένε ¨μπάρμπα Γιάννη θα σου δώσουμε είκοσι δραχμές αλλά δεν θα μιλήσεις καθόλου πολιτικά όλη την ημέρα . Θα μείνεις εδώ δεν θα φύγεις αλλά δεν θα μιλάς. Εντάξει? ¨ ¨Ρε δώστε μου εμένα ένα εικοσάρικο και δεν θα βγάνω τσιμουδιά¨ Παίρνει λοιπόν το εικοσάρικο και αμέσως μετά άρχισε η ομαδική και οργανωμένη επίθεση στον αγαπητό του Μπάρμπα Γιάννη ο οποίος άρχισε να κάθετε σε αναμμένα κάρβουνα περικυκλωμένος από φλόγες, φίδια και ότι άλλο. Το μαρτύριο όμως δεν κράτησε πολύ, γιατί ο Μπάρμπα Γιάννης Σηκώθηκε βγάζει από την τσέπη το εικοσάρικο και τους το πετάει στα πόδια.¨ πάρτε το ρε γιατί εγώ θα μιλήσω ¨ .. και μίλησε… και μίλησε … και μίλησε. Αυτή ήταν μια από τις μορφές ψυχαγωγίας στα Μαγαζιά.



Μπάρμπα... Θεόδωρος Φριντζήλας ή Στραβοθοδωράκης, ο πασίγνωστος τυφλός ποιητής από τη Ρηχιά............................ 
Ένας Λεβεντάνθρωπος.... Μποέμ ..............
Ξάδελφος του παππού.........................
Θείος της μητέρας μου.......

Ω! Βλάχα Μούσα της Ρηχιάς
Κόρη του Θοδωράκη
Κατέβα και βοήθα με
Να πω ένα τραγουδάκι
…………………………
Έτσι άρχιζε ένα ποιηματάκι κάποιος φιλόδοξος σατιρικός ποιητής στα μαθητικά του χρόνια, και ο οποίος εγκατέλειψε, για ευνόητους λόγους, την ποίηση πολύ σύντομα. Ο ποιητής(;) αναφέρεται στο Μπάρμπα Θοδωράκη τον Φριντζίλα. Ο μπάρμπα Θοδωράκης ήταν ένας γέρος (γέρο τον θυμάμαι εγώ) αγράμματος, ΤΥΦΛΟΣ, εξ ου και Στραβοθοδωράκης, με άσπρα γένια που είχε το χάρισμα να φτιάχνει στίχους με μεγάλη ευκολία. Πολλοί από αυτούς τους στίχους γινόταν και τραγούδια. Δεν πιστεύω ότι οι στίχοι του να έχουν διασωθεί. Έχω ακούσει ότι κάποιος Ρηχιώτης μετανάστης, κάποτε είχε μαγνητοφωνήσει τα τραγούδια ποιήματα. Εάν πράγματι είναι έτσι θα πρέπει αυτοί που τα έχουν στην κατοχή τους, να τα δώσουν στη δημοσιότητα. Είναι κρίμα να χαθούν. Ελάχιστα από τα ποιήματα του έχει δημοσιεύσει Ο Ιατρός Παναγιώτης Γεωργακόπουλος, ο οποίος δειχνει μεγάλο σεβασμό και θαυμασμό στον τροβαδούρο αυτόν. Ήταν καλός Ποιητής, ή απλώς στιχοπλόκος; Πρέπει να αξιολογηθούν τα ποιήματα του. Ο μπάρμπα Θοδωράκης είναι ένας θρύλος. Να τον σεβόμαστε.
Δεν είμαι βέβαιος ότι ψυχαγωγούσε τους ενήλικες. Είχε όμως μεγάλη απήχηση στον παιδόκοσμο. Όταν το παιδομάνι έβλεπε τον Μπάρμπα Θοδωράκη έτρεχε πίσω του.
«Μπάρμπα Θοδωράκη πες μου ένα ποίημα»
«Πως σε λένε;»
«Μπότη»
«Ο Μπότης το καλό παιδί και τ’άξιο παλληκάρι…..κλπ»
«Πες μου και μένα ένα.»
«Πως σε λένε?»
«Γιάννη»
«Ο Γιάννης το καλό παιδί κλπ. κλπ.»
Ο μπάρμπα Θοδωράκης είχε πάντα ένα τετράστιχο για όλους. Το έφτιαχνε εκείνη τη στιγμή, ή τα είχε σε μια τράπεζα δεδομένων και τραβούσε ένα κατά την ζήτηση; Πως σε λένε Γιώργο. Πάρε Γιώργο. Εσένα; Νίκο. Πάρε Νίκο. Εσένα; Χρήστο. Πάρε Χρήστο.
Περάστε κόσμε, πάρε παιδόκοσμε.
Ανήκε ο μπάρμπα Θοδωράκης στους Entertainers της Παλιάς Ρηχιάς; Στους ενήλικες προφανώς όχι. Ο παιδόκοσμος όμως;
Ο μπάρμπα Θοδωράκης είναι ένας θρύλος, και όπως όλους τους θρύλους να τον τιμούμε και να τον σεβόμαστε..

Copy Paste...
Πηγη: http://www.richea-laconias.gr/index.php/el/home-el-gr
ΡΗΧΙΑ
Η Καθημερινότητα σε ένα Μικρό Ορεινό Χωριό.
Μια εξαφανιζόμενη Κουλτούρα
Του Θοδωρή Κόκκορη
.........................................
Ο Θεοδωράκης Φριτζήλας γεννήθηκε το 1880 στο Μπρακάκι, στην περιοχή Καρίκια του χωριού Ρηχιάς.
Πέθανε στις 22 του Ιούλη το 1961, 82 χρόνων.
................................................
Γιώργη, τι να τα κάνεις τα λεφτά - με τους πολλούς τους τόκους
άμα δεν έχεις άνθρωπο καλό - με τους καλούς τους τρόπους.
Γιώργη, να μην κοιτάξεις χρήματα - παρά καλή γυναίκα
γιατί ποτέ τα χρήματα - δεν βγαίνουν στο σεργιάνι.
Πάρε γυναίκα όμορφη - να βγαίνεις στο σεργιάνι
να σκάζουν οι ρουφιάνοι.
.................................
Αυτό το αχ να μούφευγε - απ’της καρδιάς τα φύλλα
όλο τον κόσμο θάκαιγα - δίχως φωτιά και ξύλα.
Καημένη Κουλοχέρα μου - πόχεις την τρύπια πέτρα
τρούπια είν’κι η καρδούλα μου - σαν τη δική σου πέτρα.
..........................................
Α, ρε φίλε δεν ξέρω - αν κοιμάσαι ή ονειριάζεσαι
κείνος πούχει καλό μυαλό - και άλλο δεφτέρι βγάζει.
.................
Ναι,φίλε μου ετούτο το μυαλό - βγαζει βελόνες άφθονες
χιλιάδες εκατομμύρια - να ράψεις τα κασμίρια σου
κι όλα σου τα στολίδια.
................
Κλαίω με μαύρα δάκρυα - της γης το χώμα βρέχω
και δεν εβρέθηκε άνθρωπος - να με ρωτήσει τι έχω.
Όταν πεθάνω μη με κλαις - γιατί ΄μαι πεθαμένος,
κλάψε με τώρα πούμαι ζωντανός - κι είμαι τυφλός και καταφρονημένος.
..........................
Δεν το πιστεύω στο ντουνιά - κανένας να με φτάσει
στα τραγουδάκια τα πολλά - και ούτε να με περάσει.
Τα ποιήματα .....
Από το βιβλίο ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Θ. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
θοδωράκης φριτζήλας - Ο ΤΥΦΛΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
................
Σημείωση I: Τα ανίψια του (Η μητέρα μου.... και οι Θείες μου)... Μου δηλώσαν ότι δεν ήταν τυφλός... απλώς από νεαρή ηλικία είχε αρχίσει απλώς να έχει μειωμένη όραση.... 
Προς επιβεβαίωση...
Ανέβαινε το 1956 σε ηλικία 77 χρονών στις «Βόγιες» ο Στραβοθοδωράκης.
Βλέποντας τον πρόεδρο του Χάρακα ,το Δαμιανό να επιβλέπει το έργο διάνοιξης του λέει :
                              Γεια σου Δαμιανέ -  με τη βόγια την καινούρια
                            που θα σε συγχωράνε -  άνθρωποι και γαιδούρια.

......1955 -1956 μικρο παιδί σαν μέσα από συννεφιά μνήμης ενθυμούμαι τον ογδοντάχρονο αδελφό του τον Ιωάννη Φριτζίλα τυφλωμένο από γλαύκωμα να τον παίρνω από το χέρι και να τον οδηγώ σεργιάνι μέχρι την ντάπια του οικισμού Μπελεσέικα...  Ο "μπάρμπα" Θεοδωράκης πήγαινε μονάχος του...

Σημείωση II: Το 1825 πέρασε από το Ζάρακα ο Ιμπραήμ ο οποίος ως γνωστό δεν άφησε πίσω του τίποτε όρθιο.  Αμέσως μετά την επανάσταση η Ρηχιά ήταν ακατοίκητη και οι διάφορες εκτάσεις που ονομάζονταν μετόχια ανήκαν σε κατοίκους της Κρεμαστής. Αμέσως μετά την επιδρομή του Ιμπραήμ άρχισαν να εγκαθίσταται στην περιοχή της Ρηχιάς  διάφορες οικογένειες όπως οι Πετρουτσάς στα νήπια από τις Σπέτσες, Ο Φριντζίλας στα καρίκια επίσης από τις Σπέτσες. Ο Κόκκορης στη Ρηχιά πιθανώς από τους Γοράνους Σπάρτης. Οι Δρίβας ήταν κάτοικοι Κρεμαστής πολύ παλαιότερα..

Σημείωση III: Το Μετόχι Καρίκια άνηκε στους Φριτζιλαίους αλλά μέσω προικώων απέκτησαν γη εκεί και οι Μπελεσαίοι..


 
Web Informer Button