'
Σαν έφηβος σκέπτεται την ανατροπή, του αρέσει σαν ιδέα. Τα μικρότερα αδέλφια ήδη είχαν πάει σε καλοκαιρινή κατασκήνωση.
«Η Ρηχειά ήταν στη νηπιακή ηλικία η καλοκαιρινή του διαμονή. Μα και στην εφηβεία του πέρασε δυο ολόκληρα καλοκαίρια εκεί. Στο δρόμο προς τη Βλυχάδα, τοπίο μαγικό η Ράχη. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως πολύ κοντά σε αυτό τον ορεινό οικισμό βρίσκεται η μαγευτική παραλία της Βλυχάδας. Άγνωστη για τους πολλούς, ακριβό προνόμιο για αυτούς που την γνωρίζουν. Είναι βίωμα, μαγεία, και δεν παίρνει περιγραφή η μαγευτική αυτή παραλία, εκεί που η θάλασσα λαμπυρίζει σε χιλιάδες σταγόνες φωτός. Ένα τοπίο με μυστική παρθενικότητα, με αρώματα βουνού και ψιθύρους της θάλασσας. Παραλία δυσπρόσιτη, η επίσκεψη γίνεται μέσα από μονοπάτια με πικροδάφνες, γαλατσίδες, κιτρινοξιλιές, συκιές και σκίνα. Τα καλοκαιρινά βράδια στη Βλυχάδα είναι δροσερά. Είναι ο γλυκός νυκτερινός αέρας που κατεβαίνει από τα βουνά του Ζάρακα με τα έλατα και περνάει από τα αμπέλια, τις ελιές, τις χαρουπιές και τις συκιές και φέρνει μαζί το θυμάρι που σμίγει με τη θαλασσινή αύρα. Αυτή η αύρα είναι που μαζί με τον ήσυχο παφλασμό του νερού σε νανουρίζουν τα βράδια κοντά στο κύμα, όταν αποκαμωμένος από το κολύμπι ησυχάζεις.»
Έπαιρναν μόνο πατάτες, κρεμμύδια, ψωμί, ελιές, λάδι, μερικά λεμόνια και μια μεγάλη κατσαρόλα. Με ορμητήριο τον βράχο, (Το σήμα κατατεθέν του πανέμορφου μυχού.) είχαν τον τρόπο να προμηθευτούν τα ψάρια.. Αυθεντική μπουγιαμπέσα. Μάγειρας ο θείος Πέτρος. Σύζυγος της δεύτερης αδελφής της Ιοκάστης. Έμεναν σε πρόχειρες καλύβες τα λεγόμενα «Τσαρδιά» . Φτιαγμένα με φυσικά υλικά, καλυμμένα συνήθως με καλάμια και φύλλα από φτέρες.
......... Είναι οι αναμνήσεις του αυτές, η ταυτότητά του, η ιστορία του, ο σημερινός του εαυτός. Είναι οι στιγμές εκείνες που «ζωντανεύουν», την πιο νοσταλγική εποχή του χρόνου, τότε που οι μέρες έμοιαζαν ξέγνοιαστες και όλα ιδανικά.
Πότε δεν έλειπαν και τα απρόοπτα συμβάντα με απρόβλεπτες εξελίξεις ή καταλήξεις! Η ευχάριστες στιγμές του καθενός στη ζωή δεν μπαίνουν στη μεζούρα του χρόνου.
Στον πάτο του γκρεμού η θάλασσα περνώντας πάνω από τα βότσαλα, εισχωρούσε στην ακτή δημιουργώντας μια αβαθή μικρή λίμνη που δεν θα ήταν περισσότερο από είκοσι, ίσως είκοσι πέντε μέτρα το πλάτος της και το μήκος της. Όταν σκούρα μπλε κύματα έρχονταν με φόρα κι ξέσπαγαν με θυμό πάνω στην αμμουδιά, το νερό που παγιδευόταν μέσα στη λίμνη ήταν διάφανο, πρασινωπό κι έμοιαζε ακίνητο. Μια μικρή λίμνη με δική της παραλία, καμωμένη από καθαρή άμμο και στολισμένη με μικρά βουναλάκια από φύκια, άλλα ξασπρισμένα από τον ήλιο κι άλλα διατηρώντας ακόμα την καφετιά γυαλάδα τους. Ένας Θεός ήξερε από πού είχαν έρθει τα φύκια. Πάντως όχι από εκεί κοντά, αφού το νερό ήταν τόσο ξάστερο, που φαινόταν καθαρά ο βυθός. «Ο βυθός είναι γεμάτος χέλια και αναδύονται στην επιφάνεια εάν ρίξεις στην λίμνη τα φυτά που ονομάζονται γαλατσίδες, (φλόμος), με τον γαλακτώδη και δηλητηριώδη χυμό που εμπεριέχεται μέσα τους.» Του λέει ο θείος του.
Ο Αλκιβιάδης έριξε μια ματιά στην Ερμιόνη να δει τι εντύπωση της είχαν κάνει τα λόγια του θείου του. Το χαμόγελο που είδε το ήξερε καλά.
Λέξη δεν πίστευε από ότι είχε ακούσει για τα χέλια. Όμως, ακόμα κι αν όλα αυτά που έλεγε ο θείος του δεν ήταν αλήθεια, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν χέλια, ένιωθε μια περιέργεια να το διαπιστώσει. Θα ήθελε, να έβλεπε με τα μάτια του, τα χέλια που έλεγε ότι είναι γεμάτος ο βυθός.
Οι Πελώριοι βράχοι ήταν τόσο εντυπωσιακοί, που ο Αλκιβιάδης πήρε την απόφαση να ανεβεί μέχρι τη κορυφή τους και από εκεί στο χορταριασμένο πλάτωμα που τριγύρω είχε φραγκοσυκιές, αθάνατους κι ένα σωρό θάμνους από γαλατσίδες. Άρχισε να ψάχνει γύρω του προσπαθώντας να βρει κάποιο πέρασμα. Έψαχνε για ώρα και ήταν έτοιμος να τα παρατήσει απογοητευμένος. Στην πλαγιά την άνοιξη είχε βλάστηση αλλά το καλοκαίρι το χώμα ήταν κατάξερο και αφιλόξενο. Ξαφνικά το βλέμμα του έπεσε πάνω σ' ένα φιδογυριστό κομμάτι γης που φαινόταν πατημένο. Μάλλον κάποιο παλιό μονοπάτι, που όμως είχε παρασυρθεί από χειμωνιάτικες νεροποντές χρόνων μέχρι να σβηστεί τελείως. Ένα μονοπάτι κακοτράχαλο, απότομο, διαβρωμένο, που εσύ αν δεν το ήθελες μια, εκείνο δεν σε ήθελε δέκα. Κι όμως αποφάσισε ότι θα μπορούσε να το ακολουθήσει. Σκαρφαλώνει λίγο ψηλότερα σε μια άλλη γυαλιστερή εσοχή του παραλιακού γκρεμού και αρκουδίζει αναζητώντας τα μαγικά εκείνα φυτά που θα βγάλουν τα χέλια από την φωλιά τους. Κάτω στην αμμουδιά η φιγούρα της Ερμιόνης να τρέχει πέρα δώθε θορυβημένη, και η αχνή φωνή της να φτάνει στ’ αυτιά του. «Πρόσεχε.» Του λέει «Πρόσεχε που πατούν τα πόδια σου.»
«Εντάξει, εντάξει! Καλά, ντε! Μη φωνάζεις!: Προσέχω.» Της λέει ο Αλκιβιάδης
Τώρα η αμμουδιά είναι κάτω χαμηλά και τα αγωνιώδη καλέσματα της Ερμιόνης ακούγονται καθαρά αλλά μακρινά. Το πόδι του στερεώνεται σε κάτι ρίζες που ξεριζώνουν γιατί είχε κλείσει ο κύκλος της ζωής τους και μαζί αποκολλάται και ένα κομμάτι στρώμα εδάφους του στέρεου κόσμου που τελικά δεν είναι τόσο στέρεος από την απότομη πλαγιά και ξαφνικά χάνει τη στήριξή του και κατρακυλά μαζί με τις πέτρες ορμητικά προς τα κάτω, με τα χέρια τεντωμένα γλιστρά στον κατήφορο. Κι έρχεται να σταματήσει με μια πνιχτή ανάσα πόνου επάνω σε πουρνάρια και αγκάθια, προσβεβλημένος τόσο που αρνείται να βάλει τις φωνές.
Η Ερμιόνη από κάτω τον κοιτά παγωμένα με μια έκφραση αγωνίας, έκπληξης, και τρόμου. Ένοιωσε ότι τη κτύπησε αστροπελέκι. Μούδιασε ολόκληρη. Ο Αλκιβιαδης την κοίταξε σαν χάννος. Προσπάθησε να χαμογελάσει, αλλά αισθανόταν το στόμα του όπως τότε που είχε κτυπήσει την κάτω σιαγόνα του πέφτοντας µε το ποδήλατό του στη διαδρομή από τα Καμένα Βούρλα στον Άγιο Κωνσταντίνο. Σ' ένα εποχιακό λάκκο στο παράδρομο της εθνικής οδού. Τώρα χαμογέλασε. Κατάφερε τουλάχιστον να διπλώσει τα χείλη του σε κάτι που έπρεπε να περάσει για χαμόγελο. Αν και νιώθει τον πόνο σαν βελονιές στο σώμα του, προσπαθεί να ηρεμήσει την Ερμιόνη να συνέλθει από τις σκέψεις ότι κάτι δυσάρεστο θα μπορούσε να του συμβεί και από την αρχική τρομάρα που πέρασε εξ αίτιας του. Στάθηκε όσο πιο πίσω μπορούσε, του φάνηκε πιο σώφρον. Υπήρξε μια σύντομη στιγμή απόλυτης σιγής, έμοιαζε λες κι ακόμα και ο κυματισμός της παλίρροιας είχε πέσει ξαφνικά Την κοίταξε ενώ πάσχιζε να αναπνέει κανονικά. Τον πλησίασε µε μεγάλες δρασκελιές, και ο θόρυβος που έκανε στο χαλίκι της παράλιας ήταν ο μοναδικός ήχος στην κατά τα άλλα σιγή. Κοντοστάθηκε ακριβώς μπροστά του. Κατά βάθος ο Αλκιβιαδης περίμενε ότι θα τον χαστούκιζε. Ή ότι θα χτυπούσε τις γροθιές της στο στήθος του. Κοντολογίς, ότι θα του έκανε έκανε σκηνή.
«Ερμιόνη» είπε – αλλά προς στιγμήν δεν ήξερε πώς να συνεχίσει. «Ερμιόνη» συνέχισε. «Μη μου φωνάξεις. Ηρέμησε. Γλίστρησα. Μα είμαι μια χαρά. Το βλέπεις;» Για ένα δύο δευτερόλεπτα φάνηκε να πτοείται από την αντίδραση του αλλά όντως όχι πάνω από ένα δύο δευτερόλεπτα. Η Ερμιόνη είναι πολύ αναστατωμένη. Τον κατηγορεί που δεν άκουσε τις συμβουλές της. Είναι σε έξαλλη κατάσταση και θυμωμένη για τα όσα συνέβησαν. «Είχε μαλλιάσει η γλώσσα σου να λέω να μην επιχειρήσεις να ανέβεις στο βράχο. Είσαι αγύριστο κεφάλι. Δεν συμμορφώνεσαι.» Τώρα που τον βλέπει αρτιμελή και μ' ελάχιστους μώλωπες της βγαίνει ένας θυμός μια ενστικτώδης φυσική επιθετική αντίδραση και εξοργισμένη προσπαθεί να εξωτερικεύσει το θυμό της να τον βγάλει από μέσα της. Τώρα είναι που θέλει να τον βρίσει να του φωνάξει, να τον κτυπήσει να του δώσει μπουνιές. Μα δεν έκανε τίποτε απ’ όλα αυτά. Ο Αλκιβιαδης προσπαθει να περιορίσει τις εξοργισμένες αντιδράσεις της και να ελέγξει την επιθετικότητα της. «Ηρέμησε σε παρακαλώ. Μπορεί να έκανα λανθασμένους υπολογισμούς στο μονοπάτι. Το παραδέχομαι. Έχεις δίκιο. »
Η Ερμιόνη κοίταξε την κατάσταση των χεριών του κι ύστερα το πρόσωπό του µ’ ένα ερωτηματικό βλέμμα! Στην ησυχία την άκουσε να βγάζει έναν βαθύ αναστεναγμό. Το είδος αναστεναγμού που βγάζει κάνεις από ανακούφιση. Εν τέλει οι κακές στιγμές φεύγουν όπως η ξαφνική νεροποντή. Ο Αλκιβιάδης χαμογελά συγκαταβατικά όλο μαλαγανιά και αθωότητα για να αποφορτίσει το κλίμα, και να την καθησυχάσει. «Σταμάτα να φωνάζεις και άκουσε: Σ' αγαπώ Θειούλα μου! Σε λατρεύω, ηρέμησε σε παρακαλώ.»
..Ο Λυκούργος βρίσκεται στην Υπάτη για οικοδομικές εργασίες. Τα κορίτσια τους επίσης σε καλοκαιρινή κατασκήνωση στην Ευρυτανία. Έχουν μείνει πίσω η Πανδώρα η Ιοκάστη και ο Κλέαρχος. Το εργοστάσιο που εργάζονται βρίσκεται σε παύση αναμένοντας την νέα σοδειά βαμβακιού. Η Ιοκάστη εργάζεται περιστασιακά πάλι σε σπίτια ο Κλέαρχος ως συνήθως άνεργος τον περισσότερο καιρό.
Τελευταία ταλαιπωρείται από συμπτώματα κολικού του νεφρού και θεωρήθηκε απαραίτητο άμα τη εμφάνιση των συμπτωμάτων να εισήχθη για θεραπεία σε κλινική. Όταν η Ιοκάστη αναχώρησε από την κλινική, ο Κλέαρχος «έμεινε σε καλά χέρια».. Από ότι φημολογείται μια νοσοκόμα της βάρδιας είναι «Νύμφω» και παλιά γνώριμη του Κλέαρχου... Έχει και στα χέρια της μελέτη που ισχυρίζεται ότι βρήκε τη λύση ώστε να καταφέρνει ο οργανισμός να αποβάλλει εύκολα τις πέτρες, κι αυτή η λύση δεν είναι άλλη από το πολύ σεξ. Στον Κλέαρχο κάποιοι «καλοθελητές» λένε ότι αυτή την θεραπευτική μέθοδο την είχε προγραμματίσει με αυξημένη δόση στην θεραπεία του. Τελικά έχει πέραση και στις νοσοκόμες. Αρέσει ακόμα. Τράβαγε σα μαγνήτης όλα τα νυμφίδια και τις εύκολες.
Γυρίζοντας η Ιοκάστη σπίτι ήταν ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ, καθώς τα φυτά στις γύρω αυλές σκορπούσαν σαν βάλσαμο την ευωδιά τους, τα αστέρια ψηλά διαγράφανε την τροχιά τους και το μουρμούρισμα από το λιγοστό νερό στο ρέμα, αργό-κυλούσε σιγανά και μιλούσε στις ψυχές. Βόρειο δυτικά του σπιτιού υπήρχε ένα κατηφορικό πλάτωμα με δεκάδες δέντρα, από, συκιές, ευκαλύπτους και ακακίες που «έφτιαχναν» ένα μικρό δάσος κυριολεκτικά μέσα στα σπίτια. Εκεί κούρνιαζαν καρακάξες με τα εντυπωσιακά τους χρώματα, μέσα σ' ένα όργιο από φωνές, σπουργίτια και μερικές κουκουβάγιες. Μια τέτοια βραδιά κρατούσε μέσα της τη χαρούμενη υπόσχεση μιας καινούργιας ηλιόλουστης μέρας όλο ξεγνοιασιά, μιας μέρας προικισμένης με χίλιες δυο, αμέτρητες ευκαιρίες για χαρές και περιπέτειες. Ένοιωθε τόσο κουρασμένη που το μόνο που χρειάζεται είναι ένα χαλαρωτικό ντους. Στάθηκε απέναντι από τον καθρέφτη και κοίταξε το κουρασμένο και θλιμμένο της πρόσωπο. Δεν ξέρει από πότε έχει γίνει έτσι. Βασικά δεν θυμάται... πάει καιρός από τότε. Βρήκε τον εαυτό της να μπαίνει σε σκέψεις και αμέσως σταμάτησε. Δεν της αρέσει πλέον να σκέφτεται, μόνο να ζει τις στιγμές. Παλιά, συνέχεια σκεφτόταν και πιστεύει πως η πολύ σκέψη την άλλαξε και την έφερε σε αυτήν την κατάσταση. Παλιά, συνέχεια σκεφτόταν τις συνέπειες για το κάθε τι... πήρε μια βαθιά ανάσα και γδύθηκε, έβαλε τα ρούχα της διπλωμένα στο καλάθι των άπλυτων, άνοιξε το ντους. Μετά από μια γεμάτη ένταση ημέρα προσπαθούσε να αναπτύξει μια θετική αντίληψη για τα πράγματα. «Δεν χρειάζεται να φοράς ροζ γυαλιά πρωί βράδυ για βλέπεις τα θετικά της ζωής. Σκέψου θετικά και σίγουρα το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να φέρει αυτό το θετικό που ζητάς.» Μιλούσε με τον εαυτό της. Έφτιαξε το νερό στη θερμοκρασία που της αρέσει και μπήκε μέσα. Χρησιμοποίησε το αφρόλουτρο και ξεκίνησε να το απλώνει με τα χέρια της παντού. Το απολαμβάνει, τα χέρια της γλιστρούν σε όλο της το κορμί.
Σαν ν' άκουσε τη φωνή της Πανδώρας.
«Χτύπησε κανείς την πόρτα μου;» Ρωτάει.
Δεν έβρισκε το μπουρνούζι της, άρπαξε μια απαλή λευκή πετσέτα , τύλιξε το γυμνό κορμί της, τύλιξε και τα μαλλιά της πρόχειρα με μια πετσέτα και πήγε ν' ανοίξει την πόρτα.
Εκεί στεκόταν η Πανδώρα με ένα εξαιρετικά κολλητό καλοκαιρινό μαύρο μπλουζάκι, το οποίο άφηνε να καταλάβεις ότι από μέσα δε φορούσε σουτιέν, κι ένα μαύρο κολλάν που άφηνε τα θεσπέσια κωλομέρια της να διαγράφονται. Κρατούσε ένα μπουκάλι κρασί και είχε μια εντελώς αλέγρα συμπεριφορά. κάτι που έκανε την Ιοκάστη να δυσανασχετήσει, αλλά δεν το έδειξε..
«Κορίτσαρος! συγγνώμη που σε διακόπτω μα μήπως χάσατε κάποια κοπέλα αδύνατη, κοκκινομάλλα με βιολετί μάτια; Έχει και εκφραστικό πρόσωπο, και μου είπαν ότι την περιμένατε να σου διώξει την μοναξιά.»
Η πόρτα άνοιξε και την προσκάλεσε. Μάλλον ανόρεχτα, είναι η αλήθεια. Σκεφτόταν ότι η Πανδώρα ήταν προικισμένη με αρκετή περιέργεια και της άρεσε να έχει κάποιον να κουβεντιάζει ενώ εκείνη δεν ένοιωθε μοναξιά. Η Ιοκάστη απλώς εκείνες τις στιγμές θα προτιμούσε να μείνει μόνη.
Ο ¨Εφηβος Ωρίμασε!.....
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου