'
Αρκετά ψηλός άνδρας, μια φιγούρα επιβλητική, και όπως ήταν αναμενόμενο κάπως ξεχώριζε με τη μεγαλοπρεπή του εμφάνιση. Πλησίαζε τα εξήντα του χρόνια, διατηρούσε ακμαία και αξιοθαύμαστη ενεργητικότητα, συνήθως ήταν αξύριστος
Του φαινόταν ότι κάποτε είχε αρκετά γυμνασμένο κορμί, παρέμενε γεροδεμένος, δυνατός, είχε κότσια που λέμε για την ηλικία του.
Είναι ζωντανές ακόμη οι μνήμες από τις αρχικές μου αντιρρήσεις, να συνεργαστώ μαζί του, χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά, απλά έχοντας στο παρελθόν ακούσει διάφορες παραλλαγές του ίδιου θέματος για την προσωπικότητα του.
Βρισκόμαστε προς το τέλος του χειμώνα στα χίλια εννιακόσια ογδόντα πέντε, δεν ήταν παρά μόνο μόλις λίγες ημέρες που είχα γυρίσει στην πατρίδα, στη ζεστή οικογενειακή αγκαλιά από το τελευταίο μου μπάρκο, ένα μακρύ ταξίδι, και αρμένιζα τώρα σ’ ένα απόλυτα γαληνεμένο νοητικό σύμπαν. Απρόσμενα ένα πρωινό με κάλεσε στο γραφείο του ο καπετάν Γιώργης, διευθυντής της εταιρείας, μου δήλωσε ότι θα ξεκινούσε χρονοναύλωση ένα πλοίο που ήταν παροπλισμένο με την κρίση της ναυτιλίας από το χίλια εννιακόσια ογδόντα ένα στην Ελευσίνα, με πλήρωμα από τις Φιλιππίνες και θα προτιμούσε να δεχόμουν να αναλάβω την επιστασία του μηχανοστασίου στο ξεκίνημα του.
Πλοίαρχος θα ήταν ο καπετάν Στέφανος. Είχα ακούσει κάτι φήμες, σε συνδυασμό με τις ιστορίες που κυκλοφορούσαν στα καπνιστήρια για τους Χιώτες καπεταναίους κυρίως δε όσο αναφορά την παλαιά γενιά, σαν νεαρός πρώτος μηχανικός, είχα και εγώ κάποιους ενδοιασμούς και μια βαθιά δυσπιστία.
-Καπετάν Γιώργη με ρίχνεις στα βαθιά νερά να κολυμπήσω από άποψη συνεργασίας χωρίς να ξέρω μπάνιο του είπα, έχω ακούσει ιστορίες και θα είναι κρίμα στα πρώτα χρόνια της θαλάσσιας καριέρας μου να δημιουργήσω και να μου δημιουργηθούν προβλήματα.
Ο καπετάν Γιώργης ήταν ένας χαρισματικά έξυπνος άνθρωπος.
Στα οργανωτικά προσόντα στη δουλειά του ήταν απαράμιλλος, εντοπίζοντας με την πρώτη τους ικανούς, τους μέτριους και τους ανίκανους όταν το έκρινε ότι αυτό ήταν απαραίτητο. Η κρίση του απ’ όσα γνωρίζω ποτέ του δεν τον είχε προδώσει.
-- Εντάξει παραδέχτηκε αλλά να ξέρεις «Θοδωρή παιδί μου» όπως με αποκαλούσε, μην ακούς τις φήμες αν δεν έχεις ιδία αντίληψη, είμαι σίγουρος δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα άκου εγώ τι σου λέω και θα το θυμηθείς.
Συμπληρώνοντας τις απαραίτητες επισκευές στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος αναχωρήσαμε για την Κωστάντζα της Ρουμανίας προς φόρτωση.
Ο πλοίαρχος αν και στην εργασία του είναι εξωστρεφής, ηγετικός, μερικές φορές ακόμη και νευρικός, έξω απ’ αυτή είναι ένας χαρακτήρας νηφάλιος, ήρεμος.
Από όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ήταν η ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή να βρει ακροατήριο και να διηγηθεί μια ιστορία. Δεν ήταν διατεθειμένος να σ’ αφήσει να του ξεφύγεις χωρίς να ακούσεις μια ιστορία του βγαλμένη από την πολύχρονη περιπλάνηση του στους ωκεανούς.
Με την πάροδο του χρόνου είχαμε προχωρήσει σε μια πληθώρα από ιστορίες του, στο τέλος είχα χάσει το λογαριασμό, η τελική κατάληξη ήταν να επαναλαμβάνει την ίδια ιστορία αρκετές φορές, απλά και μόνο με μικρές παραλλαγές.
Με την σημερινή εμπειρία μου πλέον τολμώ να πω, συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους καλύτερους, τέρας ψυχραιμίας, μυαλό ξυράφι, μεθοδικός.
Διασχίζοντας τα στενά του Ελλησπόντου, γίνεσαι μάρτυρας ενός ονειρικού τοπίου, με βουκολική ομορφιά που κάθε σπιθαμή εδάφους αναβλύζει, ακτινοβολεί και εκπέμπει δοξασίες, και πνευματική περιπέτεια του πολιτισμού μας στη διάβα της ιστορίας από τους αργοναύτες έως και σήμερα.
Πήρα και εγώ κουράγιο βρίσκοντας πεδίο λαμπρό να τον εντυπωσιάσω, κάνοντας μια διάλεξη με ιστορικές αναδρομές της περιοχής.
Ελλήσποντος στενό μεταξύ της ασιατικής Τουρκίας και της χερσονήσου της Καλλίπολη της ευρωπαϊκής Τουρκίας. Συνδέει την αιγαία θάλασσα και τη θάλασσα του μαρμαρά, διαμορφώνοντας κατά συνέπεια μια σύνδεση στην υδάτινη οδό μεταξύ της μεσογείου και μαύρης θάλασσας. Το στενό αποτελεί ένα μέρος του ορίου μεταξύ της Ευρώπης και της Ασίας.
Η ονομασία προέρχεται από τον ελληνικό μύθο που είναι γνωστός από την αρχαιότητα. Το αρχαίο όνομα, λέγεται έχει προέλθει από την Έλλη, η οποία πνίγηκε στο στενό όταν έπεσε από το πίσω μέρος του χρυσόμαλλου κριού. Επίσης Δαρδανέλια από τον Λέανδρο ένα νέο από τη Άβυδο που ήταν σφοδρά ερωτευμένος με την Ηρώ ιέρεια της θεάς Αφροδίτης. Ηρώ και Λέανδρος....... και του αφηγούμαι το δραματικό μύθο....
Την επομένη της άφιξης εις τον λιμένα της Κωστάντζας βγήκαμε στην πόλη ο πλοίαρχος θα πήγαινε στον πράκτορα για υποθέσεις που αφορούσαν το πλοίο και τα φορτία του και εγώ στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης οπού θα συναντούσα την σύζυγο μου που ερχόταν από το αεροδρόμιο του Βουκουρεστίου μαζί με τον δίχρονο μικρό υιό μας. Στην έξοδο από την πύλη του λιμένος στη απαρχή μιας πλατείας θέλησα να αγοράσω μερικά λουλούδια σ’ ένα υπαίθριο ανθοπωλείο. Όπως κρατούσα τα χρήματα για να πληρώσω την πωλήτρια δυο νεαρά άτομα εμφανίστηκαν από το πουθενά, αυτά που οι γηγενείς Ρουμάνοι αποκαλούν τουρκόγυφτους και μου άρπαξαν τα χρήματα μέσα από τα χέρια.
Τα αντανακλαστικά του θύμισαν αιλουροειδή της αφρικάνικης σαβάνας που επιτίθεται στη λεία του. Σε χρόνο μηδέν κατάφερε έφτασε και άρπαξε από το σβέρκο το νεαρό που είχε τα χρήματα μου τον ταρακούνησε και τον ανάγκασε να του παραδώσει πίσω τα χρήματα, η σκηνή ήταν απίστευτη, είχα μείνει άφωνος.
Δεν ήταν διατεθειμένος να τους αφήσει να του ξεφύγουν μου δήλωσε κοφτά.
Από τότε η θύμηση του συμβάντος πλανιόταν συχνά ανάμεσα μας.
Θόρυβος και οχλοβοή βασίλευε στο σιδηροδρομικό σταθμό με την άφιξη του τρένου. Μεγάλο πλήθος από επιβάτες και αποσκευές συνωστίζονταν στην αποβάθρα. Παραμένοντας λίγο πίσω από την αποβάθρα παρατηρούσα καρτερικά μέσα από αυτό το χαοτικό πηγαινέλα των επιβατών τα παράθυρα των βαγονιών προσπαθώντας να εντοπίσω που βρίσκεται η σύζυγος μου.
Ενστικτωδώς την προσοχή μου τράβηξε στα μπροστινά παράθυρα, αψεγάδιαστο γυναικείο πρόσωπο, μ’ ένα ζευγάρι πράσινα μάτια να λάμπουν σαν φρεσκοκομμένο γρασίδι, κοιτούσαν με αδημονία γύρω τους, τι πειρασμός και αυτός σκέφτηκα.
Γύρισα και πάλι το βλέμμα στο υπόλοιπο τρένο για τη σύζυγο μου, ήταν όμως πολύ αργά, πριν ακόμη τελειώσω την σκέψη μου μια ξεκάθαρη και καταφανώς οργισμένη φωνή αντήχησε στη γλώσσα μας μέσα στη οχλοβοή.
«Εάν δεν κάνω λάθος εγώ είμαι στ’ άλλο παράθυρο.»
Την κοίταξα κι αντίκρισα μέσα στην όμορφη νεανική ματιά της ένα σμήνος λέξεων να βγαίνουν απ τα μάτια της. Είδα τη φλόγα που πρόδιδε αυτά που το μυαλό της επεξεργάζονταν.
Κάνοντας ένα μορφασμό, απελπισίας και καρτερικότητας, τα συναισθήματα μου έγιναν μέσα μου ένα κουβάρι, αναρωτήθηκα πως θα είναι τα χειρότερα που με αναμένουν.
«Ηρέμησε, όλα θα ξεκαθαρίσουν και θα διορθωθούν, φέρθηκες όμως πολύ απρόσεκτα, χωρίς σεβασμό.» Ένα καυτό ρεύμα διαπέρασε όλα μου τα κύτταρα, και η «αύρα» της βυθίστηκε μέσα μου κι απάλυνε την ένταση.
Γεμίζει ο νους μου αναμνήσεις από την γνωριμία μας. Αισθανόμουν φοβερή χημεία μαζί της...
Ήμουν λίγο μεγαλύτερος της, αυτή ακόμα φοιτούσε στο λύκειο. Η γνωριμία, ο έρωτας και ο γάμος μας έγιναν σε σύντομο χρονικό διάστημα... Σύντομα γίνανε ζευγάρι από τα πλέον αξιαγάπητα της γειτονιάς... Άριστη σύζυγος και υποδειγματική μάνα καμάρωνε για τα παιδιά μας....
«Το ήξερε ότι ήταν η γυναίκα που αγαπούσα, δεν ήταν δυνατόν να αγνοήσει την πραγματικότητα.» Κι ένα περιπαικτικό χαμόγελο σκίασε το πρόσωπο μου. Ο έρωτας είναι θέμα φυσικής, ο γάμος είναι θέμα χημείας. Η αγάπη μας δεν εστιάζεται να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να βλέπουμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση.
Τελικά δεν απαιτήθηκαν διπλωματικές ικανότητες υψηλού επίπεδου, ετούτη η γυναίκα έχει με το δικό της τρόπο κάτι το ξεχωριστό, η οργή της δεν κράτησε παρά ελάχιστα, γρήγορα καταλάγιασε, ένα γλυκό σαν Ήλιος χαμόγελο χαράχτηκε στο όμορφο πρόσωπο της με αέρινη χάρη.
Ενθαρρυμένος πήρα κουράγιο, και ξεφυσώντας με ανακούφιση αισθάνθηκα το κουβάρι να ξετυλίγεται μέσα μου, όλα μου τα σύννεφα διαλύθηκαν.
Στην Κωστάντζα μείναμε αρκετές ημέρες, ήταν τα τελευταία χρόνια που η δύσκολη ζωή και η ανέχεια ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού πλέον στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ο καπετάν Στέφανος είχε ταξιδέψει με πλοία μεταφέροντας φορτία πολλές φορές στη Ρουμανία και γνωριζόταν προσωπικά τόσο με τις αρχές, όσο και με το προσωπικό του λιμένος.
Η φόρτωση κυλούσε ήρεμα χωρίς αξιοσημείωτα συμβάντα.
Απέναντι από την κυρία είσοδο του λιμένος βρισκόταν όμορφο κλασσικού ρυθμού κτίριο, κτισμένο μπαλκόνι στη θάλασσα που λειτουργούσε ως καζίνο προεπαναστατικά και ακολούθως είχε μετατραπεί σε εστιατόριο, για υψηλά πρόσωπα, αλλά το συνηθέστερο ήταν να κάνουν κατάληψη τα ελληνικά πληρώματα στα περισσότερα τραπέζια στις αίθουσες και στο υπαίθριο.
Με τις γνωριμίες μας και το ανάλογο αντίτιμο είχαμε συνήθως ένα τραπέζι επάνω στο κύμα, ο πλοίαρχος εγώ η σύζυγος μου και ο μικρός υιός μας.
Ένα σαββατόβραδο βρήκαμε το εστιατόριο γεμάτο, τα συνήθη τραπέζια ήταν πλήρη ένα από αυτά στο μπαλκόνι είχε ταμπέλα «RESERVE», και ακριβώς πίσω του έχει ένα τραπέζι μόλις ετοιμάζεται να εκκενωθεί. Καλώ τον σερβιτόρο και του ζητώ να μας δώσει το «RESERVE» τραπέζι με το αζημίωτο και να μεταφέρει την ταμπέλα..
Η αλήθεια είναι δεν αισθάνθηκα και πολύ καλά, αλλά αυτό δεν άλλαζε κάτι.
«Αυτό είναι ακόμα ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της χώρας, αυτά παθαίνει όποιος δεν έχει DUNHILL τσιγάρα μαζί του. Πάντως σας εύχομαι καλή σας όρεξη από καρδιάς.» Τους δήλωσα.
Ενθαρρυμένος πήρα κουράγιο, και ξεφυσώντας με ανακούφιση αισθάνθηκα το κουβάρι να ξετυλίγεται μέσα μου, όλα μου τα σύννεφα διαλύθηκαν.
Στην Κωστάντζα μείναμε αρκετές ημέρες, ήταν τα τελευταία χρόνια που η δύσκολη ζωή και η ανέχεια ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού πλέον στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ο καπετάν Στέφανος είχε ταξιδέψει με πλοία μεταφέροντας φορτία πολλές φορές στη Ρουμανία και γνωριζόταν προσωπικά τόσο με τις αρχές, όσο και με το προσωπικό του λιμένος.
Η φόρτωση κυλούσε ήρεμα χωρίς αξιοσημείωτα συμβάντα.
Απέναντι από την κυρία είσοδο του λιμένος βρισκόταν όμορφο κλασσικού ρυθμού κτίριο, κτισμένο μπαλκόνι στη θάλασσα που λειτουργούσε ως καζίνο προεπαναστατικά και ακολούθως είχε μετατραπεί σε εστιατόριο, για υψηλά πρόσωπα, αλλά το συνηθέστερο ήταν να κάνουν κατάληψη τα ελληνικά πληρώματα στα περισσότερα τραπέζια στις αίθουσες και στο υπαίθριο.
Με τις γνωριμίες μας και το ανάλογο αντίτιμο είχαμε συνήθως ένα τραπέζι επάνω στο κύμα, ο πλοίαρχος εγώ η σύζυγος μου και ο μικρός υιός μας.
Ένα σαββατόβραδο βρήκαμε το εστιατόριο γεμάτο, τα συνήθη τραπέζια ήταν πλήρη ένα από αυτά στο μπαλκόνι είχε ταμπέλα «RESERVE», και ακριβώς πίσω του έχει ένα τραπέζι μόλις ετοιμάζεται να εκκενωθεί. Καλώ τον σερβιτόρο και του ζητώ να μας δώσει το «RESERVE» τραπέζι με το αζημίωτο και να μεταφέρει την ταμπέλα..
«Μάλιστα κύριος» μου λέει.
Το βλέμμα του ταξίδεψε γρήγορα γύρω του και ταχυδακτυλουργικά μεταφέρει την πινακίδα στα αποφάγια του πίσω τραπεζιού και μας βάζει να καθίσουμε στο μπαλκόνι της θάλασσας
Πίσω μας μόλις νεοφερμένο, σχετικά νεαρό ζευγάρι έκπληκτο κοιτάζει τη σκηνή.
Τελικά όταν καθάρισαν το πίσω τραπέζι και κάθισε το ζευγάρι, κάποια στιγμή πιάνοντας κουβέντα μάθαμε ότι ήταν διπλωμάτης καριέρας και μέλος της διπλωματικής βαθμίδας, επιτετραμμένος στην Πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Ρουμανία. Είχαν επισκεφτεί με την μνηστή του την Κωνστάνζα και το «RESERVE» τραπέζι προοριζόταν για το ζευγάρι.Η αλήθεια είναι δεν αισθάνθηκα και πολύ καλά, αλλά αυτό δεν άλλαζε κάτι.
«Αυτό είναι ακόμα ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της χώρας, αυτά παθαίνει όποιος δεν έχει DUNHILL τσιγάρα μαζί του. Πάντως σας εύχομαι καλή σας όρεξη από καρδιάς.» Τους δήλωσα.
Και σαν μια μικρή συγγνώμη για να μην έχουμε τύψεις, η ευγένεια τους να μας δώσει μια ευκαιρία να αποκαταστήσουμε την ατασθαλία μας προσφέροντας τους ένα μπουκάλι με το όντως θαυμάσιο τοπικό κόκκινο κρασί, θα μας τιμούσε ιδιαίτερα να μην μας το αρνηθούν. Και το συμβάν πήρε τέλος μέσα σε απόλυτη οικειότητα φιλικά και πολιτισμένα.
Αν και η άνοιξη έχει ήδη αρχίσει, ο Ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από τα απειλητικά γκρίζα και μαύρα σύννεφα, που έμοιαζαν με τον καπνό από τις καμινάδες των εργοστασίων που αναδύονταν πέρα στον ορίζοντα του λιμένος, όταν γυρίζαμε από μια συνηθισμένη έξοδο στην πόλη.
Η Κωνστάνζα έχει μεγάλους δρόμους με δενδροστοιχίες, πολλές πλατείες και πάρκα πλημμυρισμένα με πολύχρωμα εποχιακά λουλούδια.
Αν και η άνοιξη έχει ήδη αρχίσει, ο Ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από τα απειλητικά γκρίζα και μαύρα σύννεφα, που έμοιαζαν με τον καπνό από τις καμινάδες των εργοστασίων που αναδύονταν πέρα στον ορίζοντα του λιμένος, όταν γυρίζαμε από μια συνηθισμένη έξοδο στην πόλη.
Η Κωνστάνζα έχει μεγάλους δρόμους με δενδροστοιχίες, πολλές πλατείες και πάρκα πλημμυρισμένα με πολύχρωμα εποχιακά λουλούδια.
Βρισκόμαστε σε κεντρική πλατεία της και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι την σύζυγο μου να έχει εφορμήσει μέσα στο πάρκο και αρχίζει να ξεριζώνει μερικά λουλούδια και να τα βάζει στη τσάντα που κουβαλούσε μαζί της.
Από την έκπληξη μου τότε σκέφτηκα από άμεσα μου να ανοίξει η γη και να με καταπιεί για κάτι που έκανε κάποιος άλλος, εκφράζοντας ταυτόχρονα έντονα την δυσαρέσκειά μου.
Στο μέτωπο της φάνηκαν λεπτές ρυτίδες που πρόδιδαν τον εκνευρισμό της για την συμπεριφορά μου, αλλά παρά ταύτα συνέχιζε και ταχτοποιούσε τα λάφυρα της χωρίς ίχνος ταραχής.
Βλέποντας γύρω μου γρήγορα αντιλήφθηκα ότι είχα υψώσει την φωνή μου παραπάνω απ' το φυσιολογικό, πήρα βαθιές ανάσες και έμεινα να την παρατηρώ να τελειώσει.
Όταν μετά παρέλευση έξι μηνών επέστρεψα στην πατρίδα έκπληκτος αντίκρισα στον είσοδο του σπιτιού μας αριστερά και δεξιά στην πόρτα δυο λευκές μπιγκόνιες τεράστιες, ύψος απίστευτο πάνω από δυο μέτρα.
Γύρισα κοίταξα ερωτηματικά τη σύζυγο μου και τα λουλούδια
Στο μέτωπο της φάνηκαν λεπτές ρυτίδες που πρόδιδαν τον εκνευρισμό της για την συμπεριφορά μου, αλλά παρά ταύτα συνέχιζε και ταχτοποιούσε τα λάφυρα της χωρίς ίχνος ταραχής.
Βλέποντας γύρω μου γρήγορα αντιλήφθηκα ότι είχα υψώσει την φωνή μου παραπάνω απ' το φυσιολογικό, πήρα βαθιές ανάσες και έμεινα να την παρατηρώ να τελειώσει.
Όταν μετά παρέλευση έξι μηνών επέστρεψα στην πατρίδα έκπληκτος αντίκρισα στον είσοδο του σπιτιού μας αριστερά και δεξιά στην πόρτα δυο λευκές μπιγκόνιες τεράστιες, ύψος απίστευτο πάνω από δυο μέτρα.
Γύρισα κοίταξα ερωτηματικά τη σύζυγο μου και τα λουλούδια
Για λίγο σταθήκαμε χωρίς κανένας απ’ τους δυο να μιλεί. Μεσολάβησε ένα διάστημα σιωπής, την διαισθανόμουν ότι κάτι περίμενε από μένα.
Ολόκληρη η σκηνή του επεισοδίου της πλατείας πέρασε για μια στιγμή μπροστά από τα μάτια μου, σαν μια ομίχλη της ανάμνησης του παρελθόντος.
«Τις έθρεψε οι χριστιανική σου ευλογία εκεί στο δρόμο της Κωστάντζας.» Μου είπε. «Μα καλά δε ντρεπόσουν ολόκληρος άνδρας να βρίζεις μες στο κόσμο; Να σε χαρώ εγώ που μου παριστάνεις και τον πολιτισμένο.»
Ολόκληρη η σκηνή του επεισοδίου της πλατείας πέρασε για μια στιγμή μπροστά από τα μάτια μου, σαν μια ομίχλη της ανάμνησης του παρελθόντος.
«Τις έθρεψε οι χριστιανική σου ευλογία εκεί στο δρόμο της Κωστάντζας.» Μου είπε. «Μα καλά δε ντρεπόσουν ολόκληρος άνδρας να βρίζεις μες στο κόσμο; Να σε χαρώ εγώ που μου παριστάνεις και τον πολιτισμένο.»
Μου εξήγησε ότι δεν είχε δει ξανά λευκές μπιγκόνιες ήταν κάτι πολύ σπάνιο στην Ελλάδα μέχρι τα πρόσφατα χρόνια, διαφορετικά δεν υπήρχε λόγος να τις κουβαλήσει από την Ρουμανία και μάλιστα με αυτό τον τρόπο.
Από πάντα την θυμάμαι να έχει έμπνευση με φαντασία, ένα ιδιαίτερο πάθος, μια τρυφερή αγάπη με τα λουλούδια και της αναγνωρίζω το εκπληκτικά καλό της γούστο.
................Η φόρτωση στο λιμένα έλαβε τέλος, η αλήθεια είναι ότι διήρκεσε μεγάλο χρονικό διάστημα, συνέργησε σ’ αυτό το αποτέλεσμα και οι γνωριμίες του πλοιάρχου.
Η σύζυγος με τον μικρο υιό επέστρεψαν αεροπορικώς από Βουκουρέστι στην πατρίδα, και το πλοίο ξεκίνησε το προγραμματισμένο του ταξίδι.
Καθώς το βράδυ έπεφτε, η θύελλα γινόταν ακόμη πιο δυνατή, θορυβώδης, εφιαλτική. Ουρλιάζοντας ο άνεμος συναντούσε τον αχό της βροχής και γίνονται ένα με τον παφλασμό των κυμάτων της θάλασσας, προμηνύοντας ακόμη μια δύσκολη και βασανιστική βραδιά.
Εξαντλημένοι και κακοπαθημένοι από το συνεχές σκαμπανέβασμα του πλοίου προσπαθούσαμε να μείνουμε όρθιοι τις δυο τελευταίες ημέρες που βρισκόμασταν στο έλεος της θύελλας.
Ο καπετάν Στέφανος αρκετά έμπειρος θαλασσοπόρος με πολύχρονη καριέρα πλοιάρχου και με καταγωγή από την ναυτομάνα Χίο είχε καταφέρει και διατηρούσε ακέραια την ψυχραιμία του, ταυτόχρονα δε μου έλεγε ναυτικές ιστορίες στο μακρύ διάστημα που του κρατούσα συντροφιά στη γέφυρα του πλοίου.
«Οι Μάγνητες τολμηροί και ριψοκίνδυνοι θαλασσοπόροι από την πατρίδα του Ιάσονα άφηναν το πλοίο να αρμενίζει με τον καιρό, αυτή είναι αυθεντική μοναδική αναλλοίωτη συνταγή, όσο διαφορετικές κι’ αν είναι η εποχές.» Μου τόνισε.
Από πάντα την θυμάμαι να έχει έμπνευση με φαντασία, ένα ιδιαίτερο πάθος, μια τρυφερή αγάπη με τα λουλούδια και της αναγνωρίζω το εκπληκτικά καλό της γούστο.
................Η φόρτωση στο λιμένα έλαβε τέλος, η αλήθεια είναι ότι διήρκεσε μεγάλο χρονικό διάστημα, συνέργησε σ’ αυτό το αποτέλεσμα και οι γνωριμίες του πλοιάρχου.
Η σύζυγος με τον μικρο υιό επέστρεψαν αεροπορικώς από Βουκουρέστι στην πατρίδα, και το πλοίο ξεκίνησε το προγραμματισμένο του ταξίδι.
Διασχίζοντας την Μεσόγειο θάλασσα ένα βράδυ της δεύτερης εβδομάδας το πλοίο μπήκε στο Στενό του Γιβραλτάρ πλέοντας σε ήρεμα νερά. Μπροστά μας σ' ένα άνοιγμα δέκα μιλίων βρισκόταν οι Ηράκλειες στήλες. Η νύχτα δροσερή και ένα αραιό πούσι αιωρείται εκεί έξω άλλα διακρίνονταν καθαρά το σκοτεινό περίγραμμα των ισπανικών ακτών και τα φώτα πορείας από κάποια παραπλέοντα σκάφη. Στο πλοίο επικρατούσε μια ζεστή ατμόσφαιρα με υγρασία.
Δεξιά πρόβαλε ο βράχος του Γιβραλτάρ και αριστερά από την πλευρά του Μαρόκου το Τζεμάλ Μουσά. Στήλες του Ηρακλή είναι το όνομα που τους δίνεται από τους αρχαίους Έλληνες σε δύο οξυμένους βράχους που πλαισιώνουν την ανατολική είσοδο του στενού, το Γιβραλτάρ και τη Σέουτα και διαμορφώνουν το κλασσικό πέρασμα, οι οποίοι στέφθηκαν ασημένιοι από τους φοινικικούς ναυτικούς για να χαρακτηρίσουν τα όρια της ασφαλούς ναυσιπλοΐας για τους αρχαίους μεσογειακούς λαούς.
Διανύουμε ήδη τη δεύτερη εβδομάδα από την αναχώρηση, με προορισμό το λιμένα του Νόρφολκ στις ανατολικές ακτές της Βορείου Αμερικής. που έχουμε αφήσει πολύ πίσω μας το πέρασμα στα στενά με της στήλες του Ηρακλή.
Ήταν τελευταίο δεκαήμερο του Μαρτίου και οι θύελλες που συμβαίνουν συχνά την περίοδο της ισημερίας είχαν αρχίσει με τρομερή βιαιότητα. Όλη τη μέρα ο άνεμος ούρλιαζε και η βροχή σφυροκοπούσε το πλοίο, λες και οι μεγάλες δυνάμεις της φύσης θέλουν να γνωρίσουμε την παρουσία τους και να δείξουν στην ανθρωπότητα ότι ποτέ της δεν θα είναι ασφαλής ακόμη και πίσω από τα κάγκελα του πολιτισμού της.
Εξαντλημένοι και κακοπαθημένοι από το συνεχές σκαμπανέβασμα του πλοίου προσπαθούσαμε να μείνουμε όρθιοι τις δυο τελευταίες ημέρες που βρισκόμασταν στο έλεος της θύελλας.
Ο καπετάν Στέφανος αρκετά έμπειρος θαλασσοπόρος με πολύχρονη καριέρα πλοιάρχου και με καταγωγή από την ναυτομάνα Χίο είχε καταφέρει και διατηρούσε ακέραια την ψυχραιμία του, ταυτόχρονα δε μου έλεγε ναυτικές ιστορίες στο μακρύ διάστημα που του κρατούσα συντροφιά στη γέφυρα του πλοίου.
«Οι Μάγνητες τολμηροί και ριψοκίνδυνοι θαλασσοπόροι από την πατρίδα του Ιάσονα άφηναν το πλοίο να αρμενίζει με τον καιρό, αυτή είναι αυθεντική μοναδική αναλλοίωτη συνταγή, όσο διαφορετικές κι’ αν είναι η εποχές.» Μου τόνισε.
«Δεν έχεις άδικο του απάντησα, διαφορετικές εποχές, πολιτισμοί, κουλτούρες, και μνήμες ν’ αναπηδούν, και σε παρασύρουν στο χθες. Όπου και να κοιτάξεις πάντα θα βρεις κάτι που να συνδέει το παρόν με το παρελθόν. Ένα ταξίδι στο χρόνο είναι η ζωή, και το ταξίδι εμπλουτίζει με εμπειρία τη ζωή του ταξιδιώτη.»
«Ο αγώνας για να ανταπεξέλθεις στις αντίξοες συνθήκες της θεομηνίας απαιτεί την υπομονή και την επιμονή της Πηνελόπης, και να ξέρεις ότι κάθε εποχή που φεύγει είναι μια σελίδα που γυρίζει αλλά και η νέα σελίδα γράφεται πάντα με το ίδιο αλφάβητο.» Συνέχισε τις ιστορίες του.
«Ο αγώνας για να ανταπεξέλθεις στις αντίξοες συνθήκες της θεομηνίας απαιτεί την υπομονή και την επιμονή της Πηνελόπης, και να ξέρεις ότι κάθε εποχή που φεύγει είναι μια σελίδα που γυρίζει αλλά και η νέα σελίδα γράφεται πάντα με το ίδιο αλφάβητο.» Συνέχισε τις ιστορίες του.
Ελέγχοντας τα νεοεισερχόμενα δελτία του καιρού σε συνδυασμό με τους χάρτες ο πλοίαρχος συνόψισε την κατάσταση, και μιλώντας ήρεμα χωρίς να υψώσει τη φωνή του διέταξε τον τιμονιέρη πορεία νότια νοτιοδυτική να αποφύγουμε το χαμηλό βαρομετρικό που απλωνόταν σε μεγάλη έκταση εμπρός μας στα δυτικά από τις Αζόρες νήσους στον ανοικτό ωκεανό.
Μερικά θέματα τα αντιμετώπιζε πολύ πρακτικά, «φροντίζοντας το καράβι να περνάει τα μεγάλα κύματα δίχως να μπατάρει», όπως συνήθιζε να λέει.
«Ανίκανοι γραφειοκράτες μουρμούρισε πολύ θυμωμένος, με την προηγμένη τεχνολογία σας που υποτίθεται ότι ήρθε να διαδραματίσει έναν σημαντικό ρόλο και να αντικαταστήσει ανθρώπους σαν εμάς.»
Κάπου εδώ έξω υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος για τον οποίο δεν γνωρίζουν το παραμικρό. Είναι αυτό που λέμε η φύση σε συνδυασμό με τον ανθρώπινο παράγοντα που δεν έχει σχέση με τα ηλεκτρονικά τους κόλπα.
Οι άνθρωποι λοιπόν σαν κι εμάς καλούνται να αντιμετωπίσουν αυτό το κόσμο σε καθημερινή βάση για χρόνια ολόκληρα.
Διακρίνοντας την δυσφορία στον τόνο της φωνής του, προσπάθησα να διασκεδάσω την εκδήλωση της οργής του.
«Για να το λες έτσι θα είναι, αλλά πρέπει να έχεις και πίστη στο μέλλον, ο κόσμος ανήκει στους νέους μαζί με όλα τα κουμπιά του, έχουν αδιαμφισβήτητες ικανότητες τόνισα για να διεκδικήσουν το μέλλον με περισσότερο πείσμα.»
Δεν ήταν δύστροπος άνθρωπος απλώς ήταν υπεύθυνος, αποτελεσματικός.
Ο στόχος του ήταν το επικουρικό γραφείο ενημέρωσης για ασφαλή πλεύση της ωκεάνιας διαδρομής, που τα πρώτα χρόνια, ήταν αναποτελεσματικό και πολλές φορές οι πληροφορίες τους εγκυμονούσαν και κινδύνους.
Ξημερώνοντας, το φως του πορτοκαλί Ήλιου φώτιζε τα γαλανά νερά η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστα δροσερή, οι άνεμοι είχαν κοπάσει η διαυγής ατμόσφαιρα δεν έδειχνε ότι στο διάστημα των τελευταίων τριών ημερών, αυτό το απέραντο τμήμα του ωκεανού είχε δεχθεί την επίθεση μιας φοβερής θύελλας και είχε βρεθεί στο έλεος των ανέμων.
Η φυσική του αντοχή είχε ξεπεράσει τα όρια της εξάντλησης, με αποτέλεσμα να μην τον κολλάει ύπνος, αν και έχει διανύσει πολύ χρόνο στη γέφυρα από την στιγμή που είχε ξυπνήσει.
Ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του στο φως της καινούργιας ημέρας άφησε το βλέμμα του να χαθεί στο μακρινό και φωτεινό ορίζοντα, τα μάτια του πρόδιδαν πως το μυαλό του ήταν αλλού.
Τότε ήταν που μου άνοιξε την πόρτα της ζωής του, σε κάτι πολύ προσωπικό που δεν το εκμυστηρεύεσαι στον καθένα, διηγήθηκε τα σημάδια του πόνου που κουβαλούσε στην ψυχή του, τη μεγαλύτερη τραγωδία που δε νομίζω πως θα ‘θελα να το ακούσω ότι έχει συμβεί, με λίγες λέξεις μόνο.
Δεν θα μπορούσε κανείς να συνδέσει το θάνατο μ, έναν τέτοιο άνθρωπο.
Μια ολόκληρη ζωή πέρασε για μια στιγμή μπροστά από τα μάτια του.
Μπορεί να έφταιγε η κούραση η τα γεγονότα από τις προηγούμενες ημέρες, αλλά όταν μίλησε η φωνή του φανέρωνε ασυνήθιστη πίκρα.
.......Έχουν περάσει μερικά χρόνια από τότε.
Ήταν ένα φθινοπωρινό πρωινό στην λεωφόρο Κηφισίας στη διάβαση των πεζών με τα φανάρια, από μια στιγμιαία ολιγωρία έφυγε από το πλάι της ο μικρούλης γιος του.
Ξέφυγε από το χέρι της μητέρας του, και το κορμί του κύλησε στην άσφαλτο. Είχε σκοτωθεί το παιδί του, άφησε την τελευταία πνοή το αγγελούδι τους, εμπρός στα ματιά της μικρής του αδελφής και της δυστυχισμένης μητέρας. Είδαν τον τρόμο στα ματάκια του και τα μικρά λευκά του δόντια στο ανοιχτό στόμα του και έπειτα παρουσιάστηκε το άλικο τριαντάφυλλο στο μπρος μέρος του κεφαλιού του. Η μάνα έπεσε δίπλα του σαν να ‘χε δεχτεί μια δυνατή γροθιά πίσω στη ράχη γονάτισε πάνω του το αγκάλιασε με λαχτάρα και το έσφιξε στο κορμί της .
Τον κρατούσε στην αγκαλιά της κι έσφιγγε ο άψυχο κορμάκι του κι έκλαιγε και ούρλιαζε με ασύνορη αγωνία. «Όχι, όχι γλυκέ μου Ιησού, όχι γιατί να συμβεί:»
Στον απόηχο από την βουή της κυκλοφοριακής συμφόρησης ταξίδευε το κλάμα της χαροκαμένης μάνας για τη συμφορά που τη βρήκε.
Η μέρα ήταν συννεφιασμένη, βροχερή, και η ψιλή βροχή ξέπλενε το αίμα από την ανοικτή πληγή στο λαβωμένο πρόσωπο του.
Μερικά θέματα τα αντιμετώπιζε πολύ πρακτικά, «φροντίζοντας το καράβι να περνάει τα μεγάλα κύματα δίχως να μπατάρει», όπως συνήθιζε να λέει.
«Ανίκανοι γραφειοκράτες μουρμούρισε πολύ θυμωμένος, με την προηγμένη τεχνολογία σας που υποτίθεται ότι ήρθε να διαδραματίσει έναν σημαντικό ρόλο και να αντικαταστήσει ανθρώπους σαν εμάς.»
Κάπου εδώ έξω υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος για τον οποίο δεν γνωρίζουν το παραμικρό. Είναι αυτό που λέμε η φύση σε συνδυασμό με τον ανθρώπινο παράγοντα που δεν έχει σχέση με τα ηλεκτρονικά τους κόλπα.
Οι άνθρωποι λοιπόν σαν κι εμάς καλούνται να αντιμετωπίσουν αυτό το κόσμο σε καθημερινή βάση για χρόνια ολόκληρα.
Διακρίνοντας την δυσφορία στον τόνο της φωνής του, προσπάθησα να διασκεδάσω την εκδήλωση της οργής του.
«Για να το λες έτσι θα είναι, αλλά πρέπει να έχεις και πίστη στο μέλλον, ο κόσμος ανήκει στους νέους μαζί με όλα τα κουμπιά του, έχουν αδιαμφισβήτητες ικανότητες τόνισα για να διεκδικήσουν το μέλλον με περισσότερο πείσμα.»
Δεν ήταν δύστροπος άνθρωπος απλώς ήταν υπεύθυνος, αποτελεσματικός.
Ο στόχος του ήταν το επικουρικό γραφείο ενημέρωσης για ασφαλή πλεύση της ωκεάνιας διαδρομής, που τα πρώτα χρόνια, ήταν αναποτελεσματικό και πολλές φορές οι πληροφορίες τους εγκυμονούσαν και κινδύνους.
Ξημερώνοντας, το φως του πορτοκαλί Ήλιου φώτιζε τα γαλανά νερά η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστα δροσερή, οι άνεμοι είχαν κοπάσει η διαυγής ατμόσφαιρα δεν έδειχνε ότι στο διάστημα των τελευταίων τριών ημερών, αυτό το απέραντο τμήμα του ωκεανού είχε δεχθεί την επίθεση μιας φοβερής θύελλας και είχε βρεθεί στο έλεος των ανέμων.
Η φυσική του αντοχή είχε ξεπεράσει τα όρια της εξάντλησης, με αποτέλεσμα να μην τον κολλάει ύπνος, αν και έχει διανύσει πολύ χρόνο στη γέφυρα από την στιγμή που είχε ξυπνήσει.
Ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του στο φως της καινούργιας ημέρας άφησε το βλέμμα του να χαθεί στο μακρινό και φωτεινό ορίζοντα, τα μάτια του πρόδιδαν πως το μυαλό του ήταν αλλού.
Τότε ήταν που μου άνοιξε την πόρτα της ζωής του, σε κάτι πολύ προσωπικό που δεν το εκμυστηρεύεσαι στον καθένα, διηγήθηκε τα σημάδια του πόνου που κουβαλούσε στην ψυχή του, τη μεγαλύτερη τραγωδία που δε νομίζω πως θα ‘θελα να το ακούσω ότι έχει συμβεί, με λίγες λέξεις μόνο.
Δεν θα μπορούσε κανείς να συνδέσει το θάνατο μ, έναν τέτοιο άνθρωπο.
Μια ολόκληρη ζωή πέρασε για μια στιγμή μπροστά από τα μάτια του.
Μπορεί να έφταιγε η κούραση η τα γεγονότα από τις προηγούμενες ημέρες, αλλά όταν μίλησε η φωνή του φανέρωνε ασυνήθιστη πίκρα.
.......Έχουν περάσει μερικά χρόνια από τότε.
Ήταν ένα φθινοπωρινό πρωινό στην λεωφόρο Κηφισίας στη διάβαση των πεζών με τα φανάρια, από μια στιγμιαία ολιγωρία έφυγε από το πλάι της ο μικρούλης γιος του.
Ξέφυγε από το χέρι της μητέρας του, και το κορμί του κύλησε στην άσφαλτο. Είχε σκοτωθεί το παιδί του, άφησε την τελευταία πνοή το αγγελούδι τους, εμπρός στα ματιά της μικρής του αδελφής και της δυστυχισμένης μητέρας. Είδαν τον τρόμο στα ματάκια του και τα μικρά λευκά του δόντια στο ανοιχτό στόμα του και έπειτα παρουσιάστηκε το άλικο τριαντάφυλλο στο μπρος μέρος του κεφαλιού του. Η μάνα έπεσε δίπλα του σαν να ‘χε δεχτεί μια δυνατή γροθιά πίσω στη ράχη γονάτισε πάνω του το αγκάλιασε με λαχτάρα και το έσφιξε στο κορμί της .
Τον κρατούσε στην αγκαλιά της κι έσφιγγε ο άψυχο κορμάκι του κι έκλαιγε και ούρλιαζε με ασύνορη αγωνία. «Όχι, όχι γλυκέ μου Ιησού, όχι γιατί να συμβεί:»
Στον απόηχο από την βουή της κυκλοφοριακής συμφόρησης ταξίδευε το κλάμα της χαροκαμένης μάνας για τη συμφορά που τη βρήκε.
Η μέρα ήταν συννεφιασμένη, βροχερή, και η ψιλή βροχή ξέπλενε το αίμα από την ανοικτή πληγή στο λαβωμένο πρόσωπο του.
«Δεν ξέρω εάν ποτέ θα τα καταφέρω να το ξεπεράσω, μια ομίχλη σκεπάζει μέσα μου τα πάντα, όλα τα πράγματα όλους τους τόπους, είναι μια ανάμνηση που αξίζει τον κόπο να την κρατήσω σφικτά.»
Οι απαντήσεις γυρεύουν πάντα το μυστικό εκείνο που δε φαίνεται το κρυμμένο στις σκιές και στο σκοτάδι.
Και το τραγούδι που σφύριζε ο άνεμος εμπρός μας ανάμεσα στα ικριώματα των γερανών του πλοίου, μιλά για δυστυχία και θλίψη, για πόνο και θάνατο.
...... Νεώτερες οδηγίες μας πληροφορούν ότι λιμένας προορισμού εκφόρτωσης είναι το Τσάρλεστον στην ανατολική ακτή των ηνωμένων πολιτειών, όχι το Νόρφολκ.
«Λέω ότι είναι καλύτερα να ηρεμήσεις, νομίζω ότι είναι όλα υπό έλεγχο πλέον, στην κατάσταση που είσαι είναι καιρός να ξεκουράσεις το ταλαιπωρημένο κορμί σου.»
«Έχεις απόλυτο δίκιο, νοιώθω ψόφιος στην κούραση τα μέλη μου με πονάμε και το κεφάλι μου πηγαίνει να σπάσει.»
«Θα έχουμε αρκετό χρόνο μπροστά μας, ώστε να κάνουμε κατάδυση στα βάθη της ψυχής μας, και να περπατήσουμε στα μονοπάτια των αναμνήσεων από τα ταξίδια μας.» Συμπλήρωσα.
Είχε ανδρεία και θάρρος II:.....
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου