'
Διασχίζουμε το στενό «Tsugaru Strait» μεταξύ των ιαπωνικών νησιών Honshu και Hokkaido στην βορειοδυτική Ιαπωνική θάλασσα έχοντας βάλει πλώρη την έξοδο στον Ειρηνικό ωκεανό, όταν δυσοίωνα σημάδια του καιρού εμφανίζονται στον ουρανό.
Ταξιδεύοντας έχουμε αφήσει πίσω μας το τελευταίο εικοσιτετράωρο το θαλάσσιο πέρασμα του ακρωτηρίου «Erimo Misaκι» στις νότιες ακτές της νήσου Hokkaido της Ιαπωνίας. Το Erimo Misaki είναι το νοτιοανατολικότερο άκρο του Χοκάιντο, ένα τραχύ ανεμοδαρμένο ακρωτήριο με μια εντυπωσιακή γραμμή μικρών νησιών που εκτείνονται από εντυπωσιακούς βράχους. Το ακρωτήριο Erimo είναι επίσης διάσημο για το γεγονός ότι οι άνεμοι του είναι πολύ δυνατοί και τα νερά γύρω από το ακρωτήριο είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα, εξαιτίας των μεγάλων κυμάτων, και των ισχυρών ρευμάτων, και ότι από την άνοιξη μέχρι το καλοκαίρι σχηματίζονται πολλά σύννεφα, λόγω του θερμού ρεύματος Kuroshio και του κρύου ρεύματος Oyashio που συγκρούονται εκεί. Διασχίζοντας τη νύχτα το πέρασμα ο ουρανός φωτίζεται από τις περιστρεφόμενες δέσμες φωτός των προειδοποιητικών φάρων από τους βράχους.
Τα κύματα στο ακρωτήρι κατέφθαναν σε αλλεπάλληλα μέτωπα ορμώντας στους ψηλούς και φαγωμένους απ' τη θάλασσα και τους αέρηδες βράχους και υψώνονταν απότομα μόλις συναντούσαν τη στεριά. Οι κορυφές τους τρεμούλιαζαν και φωσφόριζαν πρασινωπές ανταύγειες, ύστερα διαλύονταν σ' ένα σύννεφο αφρών που παρασύρονταν από τον άνεμο, καμπυλώνονταν κι έπεφταν μ' έναν εκκωφαντικό βρυχηθμό το ένα πάνω στο άλλο.
Το πλοίο σκαμπανέβαζε κάτω από τον μολυβένιο ουρανό, σχίζοντας με την πλώρη του σαν τεράστιο μαχαίρι την άγρια και φουσκωμένη θάλασσα. Τα αφρισμένα, κύματα έσκαγαν πάνω στο ατσάλινο σκαρί έγλειφαν το κατάστρωμα κι έραναν με παγωμένο αφρό τα φινιστρίνια στον καθρέπτη του ακκομοδεσίου. Το πιο ανησυχητικό όμως ήταν πως το βαρόμετρο έπεφτε με δραματικό τρόπο και η πολύ ραγδαία πτώση είναι εντελώς ασυνήθιστο φαινόμενο σε ταξίδι με πλοίο, αλλά και σαφής ένδειξη πως μπαίναμε σε περιοχή με βαρομετρικό πολύ χαμηλό που τίποτε καλό δεν προμήνυε…
Ο πλοίαρχος μας εκμυστηρεύτηκε ότι υπήρξε καθυστερημένη ενημέρωση από τους μετεωρολογικούς σταθμούς με αποτέλεσμα να έχουμε ελλιπή εκτίμηση με την αξιολόγηση των μετεωρολογικών δελτίων που ελάμβανε το πλοίο και έτσι απλά βρεθήκαμε άσχημα στριμωγμένοι να ταξιδεύουμε σε επικίνδυνες συνθήκες στις παρυφές από το κέντρο μιας απρόσμενα μεγάλης καταιγίδας στο Βόρειο Ειρηνικό.
Θορυβημένος απ΄ την θύελλα που ο άνεμος πλέον ξεπερνούσε σε ταχύτητα τα δέκα μποφόρ και απειλούσε σοβαρά το πλοίο με ζημιές! Αποφάσισε και μας κάλεσε τους επικεφαλής επιστασίας του πλοίου στην αίθουσα με τους χάρτες. Εκεί συγκεντρωθήκαμε για να διασταυρώσουμε τις απόψεις μας για τις συνθήκες που επικρατούσαν. Ομολογώ ότι το σοκ ήταν ισχυρό σαν γροθιά στο στομάχι, καθώς συνειδητοποιούσα τη σημασία αυτών που είχα ακούσει, σχετικά με την έκταση και την σφοδρότητα των καιρικών φαινομένων. Αν και είχα ήδη εμπειρία με ταξίδια μου σε σφοδρές κακοκαιρίες στις βόρειες θάλασσες δεν πίστευα ότι συνέβαινε στ’ αλήθεια να βρισκόμασταν μέσα σε ασυνήθιστη και σφόδρα επικίνδυνη θύελλα επιπέδου κυκλώνα, πέρα από τις Κουρίλλες νήσους στο βόρειο Ειρηνικό ωκεανό που είναι τόσο διάσημος για τις φουρτούνες του τον χειμώνα, ώστε τα πλοία να έχουν ειδική γραμμή φόρτωσης γι αυτόν.
Ταξιδεύοντας έχουμε αφήσει πίσω μας το τελευταίο εικοσιτετράωρο το θαλάσσιο πέρασμα του ακρωτηρίου «Erimo Misaκι» στις νότιες ακτές της νήσου Hokkaido της Ιαπωνίας. Το Erimo Misaki είναι το νοτιοανατολικότερο άκρο του Χοκάιντο, ένα τραχύ ανεμοδαρμένο ακρωτήριο με μια εντυπωσιακή γραμμή μικρών νησιών που εκτείνονται από εντυπωσιακούς βράχους. Το ακρωτήριο Erimo είναι επίσης διάσημο για το γεγονός ότι οι άνεμοι του είναι πολύ δυνατοί και τα νερά γύρω από το ακρωτήριο είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα, εξαιτίας των μεγάλων κυμάτων, και των ισχυρών ρευμάτων, και ότι από την άνοιξη μέχρι το καλοκαίρι σχηματίζονται πολλά σύννεφα, λόγω του θερμού ρεύματος Kuroshio και του κρύου ρεύματος Oyashio που συγκρούονται εκεί. Διασχίζοντας τη νύχτα το πέρασμα ο ουρανός φωτίζεται από τις περιστρεφόμενες δέσμες φωτός των προειδοποιητικών φάρων από τους βράχους.
Τα κύματα στο ακρωτήρι κατέφθαναν σε αλλεπάλληλα μέτωπα ορμώντας στους ψηλούς και φαγωμένους απ' τη θάλασσα και τους αέρηδες βράχους και υψώνονταν απότομα μόλις συναντούσαν τη στεριά. Οι κορυφές τους τρεμούλιαζαν και φωσφόριζαν πρασινωπές ανταύγειες, ύστερα διαλύονταν σ' ένα σύννεφο αφρών που παρασύρονταν από τον άνεμο, καμπυλώνονταν κι έπεφταν μ' έναν εκκωφαντικό βρυχηθμό το ένα πάνω στο άλλο.
Το πλοίο σκαμπανέβαζε κάτω από τον μολυβένιο ουρανό, σχίζοντας με την πλώρη του σαν τεράστιο μαχαίρι την άγρια και φουσκωμένη θάλασσα. Τα αφρισμένα, κύματα έσκαγαν πάνω στο ατσάλινο σκαρί έγλειφαν το κατάστρωμα κι έραναν με παγωμένο αφρό τα φινιστρίνια στον καθρέπτη του ακκομοδεσίου. Το πιο ανησυχητικό όμως ήταν πως το βαρόμετρο έπεφτε με δραματικό τρόπο και η πολύ ραγδαία πτώση είναι εντελώς ασυνήθιστο φαινόμενο σε ταξίδι με πλοίο, αλλά και σαφής ένδειξη πως μπαίναμε σε περιοχή με βαρομετρικό πολύ χαμηλό που τίποτε καλό δεν προμήνυε…
Τις επόμενες ώρες ο καιρός γινόταν πιο κρύος και η κρυσταλλωμένη ανάσα του ισχυρού ανέμου και της χιονοθύελλας σου πάγωνε το μεδούλι. Η μια θύελλα διαδεχόταν την άλλη και τα κύματα γίνονταν ολοένα και ψηλότερα. Ο άνεμος ουρλιάζοντας ερχόταν με σταθερή διεύθυνση από τις βορειοδυτικές ακτές της γης των Κουρίλλων νήσων και έσπρωχνε εμπρός του σαν πανικόβλητη αγέλη τη βροχή και το χιόνι που σάρωνε τον ωκεανό και μαστίγωνε τα αφρισμένα κύματα.
Είχαν ανοίξει οι ουρανοί. Το βαρόμετρο είχε πέσει τόσο πολύ που ο δείκτης του είχε βγει έξω από την κλίμακα. Ήταν μια καταιγίδα τόσο μανιασμένη που κάτι παρόμοια της δεν είχα συναντήσει στα πολλά χρόνια που όργωνα τις θάλασσες. Τα κύματα αναταράζονταν χαοτικά κι έβραζαν, έμοιαζαν με τεράστιους σκοπέλους που έβγαιναν απ τη θάλασσα. Ο αφρός και η «βροχή» απ τα κύματα, έκαναν δύσκολο να πει κανείς που τελείωνε η θάλασσα και που άρχιζε ο ουρανός.
Το πλοίο βρισκόταν κάποιες στιγμές στην κορυφή των τεράστιων κυμάτων κι εκεί δεχόταν όλη τη μανία του αέρα. Μετά κατηφόριζε για λίγο στα ενδιάμεσα δύο κυμάτων και δεχόταν την προστασία από τον αέρα. Όμως κάθε επόμενο κύμα ερχόταν με σκοπό να τσακίσει το σιδερένιο σκαρί , αρκεί να βρισκόταν στο σημείο που έσπαγε το κύμα. Ένα γιαπωνέζικο φορτηγό πλοίο, γερό σκαρί, κτισμένο για να ταξιδεύει στους ανοικτούς ωκεανούς. Ήταν κάτι σαν γιγάντιο χέρι που σήκωνε το σκάφος ψηλά, το τίναζε και μετά το κατρακυλούσε.
Οι συνθήκες που ακολούθησαν ήταν εφιάλτης και αμέτρητες ήταν οι ερωτήσεις που με βασάνιζαν τι έγινε λάθος και βρεθήκαμε έτσι ξαφνικά στο μάτι μιας μεγάλης χειμερινής καταιγίδας.Ο πλοίαρχος μας εκμυστηρεύτηκε ότι υπήρξε καθυστερημένη ενημέρωση από τους μετεωρολογικούς σταθμούς με αποτέλεσμα να έχουμε ελλιπή εκτίμηση με την αξιολόγηση των μετεωρολογικών δελτίων που ελάμβανε το πλοίο και έτσι απλά βρεθήκαμε άσχημα στριμωγμένοι να ταξιδεύουμε σε επικίνδυνες συνθήκες στις παρυφές από το κέντρο μιας απρόσμενα μεγάλης καταιγίδας στο Βόρειο Ειρηνικό.
Θορυβημένος απ΄ την θύελλα που ο άνεμος πλέον ξεπερνούσε σε ταχύτητα τα δέκα μποφόρ και απειλούσε σοβαρά το πλοίο με ζημιές! Αποφάσισε και μας κάλεσε τους επικεφαλής επιστασίας του πλοίου στην αίθουσα με τους χάρτες. Εκεί συγκεντρωθήκαμε για να διασταυρώσουμε τις απόψεις μας για τις συνθήκες που επικρατούσαν. Ομολογώ ότι το σοκ ήταν ισχυρό σαν γροθιά στο στομάχι, καθώς συνειδητοποιούσα τη σημασία αυτών που είχα ακούσει, σχετικά με την έκταση και την σφοδρότητα των καιρικών φαινομένων. Αν και είχα ήδη εμπειρία με ταξίδια μου σε σφοδρές κακοκαιρίες στις βόρειες θάλασσες δεν πίστευα ότι συνέβαινε στ’ αλήθεια να βρισκόμασταν μέσα σε ασυνήθιστη και σφόδρα επικίνδυνη θύελλα επιπέδου κυκλώνα, πέρα από τις Κουρίλλες νήσους στο βόρειο Ειρηνικό ωκεανό που είναι τόσο διάσημος για τις φουρτούνες του τον χειμώνα, ώστε τα πλοία να έχουν ειδική γραμμή φόρτωσης γι αυτόν.
Ήρθαν στο νου μου αναμνήσεις από τις διαφορές μυστηριώδεις ιστορίες που διηγούμαστε τις ατέλειωτες νύκτες στα καπνιστήρια των πλοίων. Σαν αυτές που το κουτί της Πανδώρας ανοίγει και ξεπετάγονται από μέσα τρομακτικοί δαίμονες και φαντάσματα.
Ο πλοίαρχος μας κοίταξε τους συνομιλητές του με ερωτηματική ματιά δείγμα ότι τον κυρίευε ένα δυσάρεστο προαίσθημα.
Πως έπρεπε να αντιδράσει; Ήταν το ερώτημα του αποδεχόμενος στωικά την γνώμη των υπολοίπων.
Ο υποπλοίαρχος με την συνήθως κεφάτη διάθεση πλήρως πεσμένη, έδειχνε ξαφνιασμένος και δεν ήθελε να το πιστέψει ότι σε τόσο σύντομο χρόνο από το τελευταίο μετεωρολογικό δελτίο καιρού βρεθήκαμε τόσο ξαφνικά μέσα στην πιο άγρια καταιγίδα που είχε ζήσει μέχρι σήμερα.
Ένοιωθε σαν καζάνι έτοιμο να εκραγεί από την πολλή πίεση. Μου θύμιζε νευρικό σκύλο τεριέ που δυσανασχετεί με το λουρί του. Πήγε και πήρε ένα τσιγάρο από το πακέτο που βρισκόταν στο διπλανό γραφείο του ασύρματου το κτύπησε στον καρπό του, το έβαλε στο στόμα και το άναψε. Εισέπνευσε βαθιά. Όταν έβγαλε τον καπνό, στένεψε τα μάτια του καθώς ο καπνός αιωρείται μπρος από το πρόσωπο του. Η αντίδραση του μας προκάλεσε μεγάλη αμηχανία.
Ακολούθησε σιωπή τάφου λες και ο χρόνος είχε σταματήσει, απορροφημένοι και ταξινομώντας ο καθένας στις σκέψεις του.
«Χρειάζεται μεγάλο θράσος και ασέβεια στην θάλασσα για να πλησιάσεις στο μάτι του κυκλώνα,» ψέλλισε φωναχτά τις ενδόμυχες σκέψεις του ο υποπλοίαρχος.
«Άσχημα τα πράγματα, σκέτη κόλαση», μουρμούρισε και ο ασυρματιστής του πλοίου κοιτάζοντας συνοφρυωμένος το χάρτη με το τελευταίο δελτίο της μετεωρολογικής υπηρεσίας.
«Δεν πρέπει να πάρουμε αψήφιστα όλα τα ενδεχόμενα γιατί....» συνέχισε ο υποπλοίαρχος χωρίς να τελειώσει τη σκέψη του.
Μια αίσθηση καταθλιπτικής μοιρολατρίας πλανιόταν παντού και δεν ήταν μόνο η κακοκαιρία που δημιουργούσε τη βαριά ατμόσφαιρα.
Η μετεωρολογική υπηρεσία ανέφερε ότι η χειμερινή καταιγίδα απλώνεται σε ακτίνα επιφάνειας οκτακοσίων (800) μιλίων και με ανέμους ταχύτητας μεγαλύτερης από 90 χιλιομέτρων την ώρα και ριπές μέγιστης ταχύτητας 140 χ.α.ώ.
Βρισκόμαστε ήδη στα τριακόσια (300) μίλια από το κέντρο της χειμερινής καταιγίδας.
Αν και γενικώς η κοινή γνώμη δεν θεωρεί τις χειμερινές καταιγίδες τόσο επικίνδυνες όσο οι τυφώνες και οι κυκλώνες ωστόσο πρέπει να τονιστεί ότι μερικές φορές μπορεί να γίνουν εξαιρετικά ακραία και εφιαλτικά επικίνδυνες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, ιδιαίτερα δε εάν η χειμερινή καταιγίδα συνοδεύεται από χιονοθύελλα. Τα κύματα είχαν πλέον θεριέψει και όπως βουτούσε το πλοίο κόντρα στον κυματισμό, το μισό χάνονταν μέσα στο κύμα κι η θάλασσα έφθανε μανιασμένη και χτύπαγε στον καθρέφτη της Γέφυρας .
Ο πλοίαρχος μας κοίταξε όλους ερωτηματικά ζητώντας επιβεβαίωση για την απόφαση του να αλλάξουμε πορεία και να γυρίσουμε νότια και πίσω, ήταν ο μοναδικός δρόμος διαφυγής.
Η κακουχία και η ταλαιπωρία των γεγονότων τις τελευταίες ώρες είχαν χαράξει με βαθιές αυλακιές το χλωμό και αξύριστο πρόσωπο του, κάνοντας τον να δείχνει μεγαλύτερος από τα σαράντα πέντε χρόνια του. Η συνεργασία μας χρονολογείται από την εποχή που ήταν υποπλοίαρχος στα πλοία τις εταιρείας. Αυτό ήταν το πρώτο του πλοίο που ασκούσε πλοιαρχία. Οι απαιτήσεις του σκληρού επαγγέλματος, αλλά και οι συνθήκες που επικρατούν εδώ έξω στους ωκεανούς ποτέ δεν θα επέτρεπαν την πολυτέλεια προσωπικών διαφορών, που θα διατάραζε το πνεύμα συνεργασίας και συντροφικότητας που απαιτούνται απ’ όλα τα μέλη του πληρώματος. Πολλοί από εμάς είχαμε συνυπηρετήσει σε όλα τα πελάγη της γης, από την Μεσόγειο θάλασσα ως τους θαλάσσιους δρόμους του Ατλαντικού και του Ειρηνικού ωκεανού.
Υπήρχε μία πειθαρχία, αλλά και η ισοτιμία ήταν πολλές φορές απαραίτητη για να προσφέρει πρόσθετη ασφάλεια στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Η ζωή είναι σαν μια σειρά διαμερίσματα που άλλα επικοινωνούν μεταξύ τους κι άλλα είναι στεγανά. Των ναυτικών είναι παράλληλα, γνωρίζει δε το καθένα την ύπαρξη του άλλου αποδεχόμενο την πείρα και τις ικανότητες του καθενός ατομικά.
Με το ηθικό του ανανεωμένο από αυτή την συνάθροιση, χαλάρωσε έσκυψε στο χάρτη και χάραξε την καινούργια πορεία που απαιτούσαν οι καιρικές συνθήκες..
Η επόμενη ενέργεια ήταν το πλοίο να αλλάξει ρότα, να μειωθούν οι στροφές των μηχανών και το πλοίο σε κατάσταση «τραβερσόματος» πλέον, δεν ταξίδευε προς τον προορισμό του, αλλά απλά κρατιόνταν στα όρια της πηδαλιουχίας και κόντρα στον καιρό! Με τη μεταβολή της πορείας το πλοίο απομακρύνονταν από το κέντρο της θύελλας αλλά και από τον λιμένα προορισμού του, το ταξίδι θα κρατούσε πολύ περισσότερο από όσο είχαμε υπολογίσει.Με πολύ τύχη και αρκετό κουράγιο τις επόμενες κοπιαστικές ημέρες καταφέραμε να αφήσουμε μακριά μας την σφοδρή χειμερινή καταιγίδα.
Τρεις ημέρες αργότερα με το πρώτο φως της αυγής μια μεγάλη αλλαγή έγινε αισθητή στην πλάση. Στον ανατολικό ορίζοντα χρυσοροδοκόκκινη αναλαμπή εμφανίστηκε ανάμεσα στον ουρανό και στην θάλασσα που καλμάρισε ενώ μια απαλή αύρα απλωνόταν γύρο μας.
Όταν πλέον ο πρωινός ήλιος έλαμπε στον ουρανό, ο υποπλοίαρχος ακουμπισμένος στην κουπαστή της γέφυρας του πλοίου αφήνοντας να του ξεφύγει μια βαθιά ανάσα συλλογιζόταν ότι σταθήκαμε υπέρμετρα τυχεροί που ξεφύγαμε από την τρομερή καταιγίδα του βόρειου Ειρηνικού ωκεανού με μικρές ζημιές και χωρίς απώλειες στις υπερκατασκευές του πλοίου. Τα μάτια του γυάλιζαν από ευχάριστη ανακούφιση. Η ζωή είχε γυρίσει και πάλι στην καθημερινή της ρουτίνα.
Το πλοίο είχε αναπτύξει ταχύτητα και συνέχισε το ταξίδι του με πορεία για τον λιμένα προορισμού και φόρτωσης στο βόρειο ανατολικό μέρος της νήσου Βανκούβερ στην δυτική ακτή του Καναδά.
Είχαμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά τους μέχρι τα θαλάσσια στενά του Χουάν ντε Φούκα.
Το Juan de Fuca Strait είναι η θαλάσσια έξοδος προς τον Ειρηνικό ωκεανό με μήκος 95 μίλια περίπου και το διεθνές όριο μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Καναδά.
Θαλάσσιο πέρασμα πλαισιωμένο από βουνά και λαγκάδια, εξοχικούς δρόμους και δάση λουσμένα στο απόκοσμο φως του φεγγαριού τη νύκτα. Η θαλασσινή αχλή αγκαλιάζει την στεριά σαν μαργαριταρόσκονη, ερχόμενη από τα θερμά νερά του θερμού ρεύματος Κούρο Σίβο και πλήθος από θαλασσοπούλια διαγράφει κύκλους βουτώντας με ορμή και επιδεξιότητα στα νερά.
Ονομάστηκε το 1787 από τον Καπετάνιο και έμπορο γούνας William Barkley, προς τιμή του Έλληνα πλοηγού Juan de Fuca που έπλευσε στην περιοχή με μια ισπανική αποστολή το 1592 για να ανακαλύψει το θρυλικό Στενό Aniαn.
«Ο Ιωάννης Φωκάς ή Απόστολος Βαλεριάνος, γνωστός με το ισπανικό όνομα Χουάν ντε Φούκα ( 1536 – 1602)
Ήταν Έλληνας θαλασσοπόρος, που εξερεύνησε τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής για λογαριασμό του ισπανικού Θρόνου. Το όνομά του δόθηκε σε στενό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και τις ΗΠΑ, το οποίο οδηγεί στο λιμάνι του Βανκούβερ.
Ο Φωκάς ή Βαλεριάνος γεννήθηκε στο χωριό Βαλεριάνο της Κεφαλονιάς και ήταν ο τέταρτος γιος του Εμμανουήλ Φωκά ή Φωκά Βαλεριάνου με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Πιθανότατα το όνομά του ήταν Ιωάννης-Απόστολος.
Νέος ξενιτεύτηκε και εργάσθηκε επί σαράντα χρόνια ως πλοηγός στον στόλο των Δυτικών Ινδιών της Ισπανίας. Σε ένα του ταξίδι στις Φιλιππίνες, τον Νοέμβριο του 1587, το πλοίο στο οποίο επέβαινε, η Αγία Άννα (Santa Anna), το κατέλαβαν Άγγλοι και ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος χάνοντας όλες του τις οικονομίες και το φορτίο του πλοίου αξίας 60.000 δουκάτων.
Λίγο καιρό αργότερα αφέθηκε ελεύθερος και το 1588 πήγε στο Μεξικό, που τότε ονομάζονταν Νέα Ισπανία. Ο ισπανός αντιβασιλέας του Μεξικού, Λουίς ντε Βελασέο (Luis de Velaseo), τού έδωσε μία μικρή καραβέλα με την εντολή να εξερευνήσει τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής και να βρει τα μυθικά Στενά του Ανιάν (ισπ., Estrecho de Anián) που υποτίθεται πως ένωναν τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Το πρώτο του ταξίδι το 1592 έληξε άδοξα, επειδή το πλήρωμά του στασίασε, και έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Ακαπούλκο. Κατά το δεύτερο ταξίδι του ανέβηκε βόρεια και νόμισε πως πραγματικά είχε βρει το πέρασμα προς τον Ατλαντικό μεταξύ του 47ου και 48ου γεωγραφικού παραλλήλου. Επέστρεψε στο Ακαπούλκο περιμένοντας για δύο χρόνια να λάβει την ανταμοιβή του για τις ανακαλύψεις του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το 1593 ή 1594, έφυγε για την Ισπανία ελπίζοντας πως θα τον ανταμείψει ο βασιλιάς της Ισπανίας. Τελικά, δεν βρήκε καμία ανταπόκριση και από τον ισπανικό Θρόνο και, απογοητευμένος, αποφάσισε να αποσυρθεί στην πατρίδα του.
Στην πορεία του προς την Κεφαλονιά, πέρασε και από την Φλωρεντία. Εκεί έτυχε να συναντήσει έναν Άγγλο ονόματι Τζον Ντούγκλας (John Douglass), στον οποίο αφηγήθηκε τις περιπέτειες του. Ο Ντάγκλας τού έδωσε μία συστατική επιστολή και τον έστειλε στον Μάικλ Λοκ (Michael Lok ή Locke), πλούσιο έμπορο και πρόξενο της Αγγλίας, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται τότε στην Βενετία. Ο Φωκάς εξιστόρησε τις εξερευνήσεις του και στον Λοκ, ζητώντας από τον τελευταίο να μεσολαβήσει ώστε η Αγγλία να του χορηγήσει δύο πλοία για να συνεχίσει τις εξερευνήσεις του για το πέρασμα ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο Φωκάς ήλπιζε ακόμα πως οι Άγγλοι θα τον αποζημίωναν για το όσα έχασε όταν τον αιχμαλώτισαν στις Φιλιππίνες.
Ο Λοκ προσπάθησε να έρθει σε επαφή με την βρετανική κυβέρνηση, ζητώντας 100 λίρες για να πάει τον Φωκά στην Αγγλία, αλλά η απάντηση καθυστερούσε και ο Φωκάς έφυγε τελικά για την Κεφαλονιά. Το 1602, ο Λοκ έγραψε μία επιστολή στον Φωκά, αλλά δεν έλαβε ποτέ απάντηση. Έτσι, ο Λοκ υπέθεσε πως ο ηλικιωμένος Φωκάς είχε ήδη πεθάνει.
Η ιστορία του Φωκά, έτσι όπως την μετέφερε στον Λοκ, προδημοσιεύτηκε το 1625 στο βιβλίο του Άγγλου ταξιδιωτικού συγγραφέα Σάμιουελ Πούρτσας (Samuel Purchas, π. 1575–1626). Το 1787, ο Βρετανός πλοίαρχος Τσαρλς Μπάρκλεϋ (Charles Barkley), αναγνωρίζοντας τον πορθμό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και την Πολιτεία Ουάσιγκτον των ΗΠΑ ως τα μέρη που εξερεύνησε ο Φωκάς, έδωσε στην περιοχή το όνομα Στενά του Χουάν ντε Φούκα (αγγλ., Strait of Juan de Fuca).»
Πηγη: Wikipedia
Το νησί του Βανκούβερ βρίσκεται στη νοτιοδυτική γωνία της επαρχίας της βρετανικής Κολούμπια του Καναδά. Είναι χωρισμένο από την ηπειρωτική χώρα της βρετανικής Κολούμπια από τα στενά Johnstone, και Charlotte Strait στα βορειοανατολικά, και από τα στενά Georgia στο νοτιοανατολικό σημείο, το οποίο μαζί με το στενό Juan de Fuca κατά μήκος του νοτιοδυτικού σημείου που χωρίζουν τον Καναδά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο σύνολο του το νησί του Βανκούβερ είναι κατάφυτο σαν τροπικό δάσος με αυτοφυή κωνοφόρα μεγάλα δέντρα.
Η προβλήτα φόρτωσης ήταν φωλιασμένη στο βόρειο μυχό ενός κολπίσκου. Τα σκούρα πετρώματα της παραλίας σχημάτιζαν ένα εύρη μισοφέγγαρο που κατέληγε πάνω από ένα μίλι μακριά στα ρίζα ενός βραχώδους κάβου. Πίσω από τον μυχό του κόλπου η ακτή είναι πυκνά δασώδης με κωνοφόρα δέντρα του βορρά. Δυο ρυμουλκά λικνίζονταν αραγμένα στο βάθος της προβλήτας. Η σκηνή ήταν ειρηνικά ήρεμη και γραφική βγαλμένη λες από ταπετσαρία επιτραπέζιου υπολογιστή.
Η φεγγαρόλουστη θάλασσα ήταν μολυβένια, με ασημένιες πινελιές και φάνταζε να μην έχει όρια έτσι καθώς αγκαλιαζόταν με το νυκτερινό ουρανό.
Τι θαυμάσιο θέαμα.
Ο άκρατος καταναλωτισμός του σημερινού πολιτισμού μας δεν είχε εισβάλει ακόμη με ένταση στο βόρειο μέρος του νησιού.
Μετά από τόσο καιρό στη θάλασσα, στο έλεος των κυμάτων και των σκαμπανεβασμάτων σύσσωμο το πλήρωμα απολάμβανε με την ψυχή του στην τραπεζαρία του πλοίου την συντροφιά με το εκλεκτό ουίσκι που μας προμήθευσε ο καμαρότος.
Η ηρεμία έλυσε τις γλώσσες κι άρχισαν να διηγούνται ο καθένας μας διαφορές ιστορίες από τη ζωή μας.
Όπως ήταν αναπόφευκτο οι συζητήσεις φούντωσαν, και οι σκέψεις αφέθηκαν ελεύθερες.
Δυνατά γέλια αντηχούσαν στο πλοίο, ήταν θαυμάσιο συλλογιζόμουν να βλέπεις επαγγελματίες όλοι άνετα με ηρεμία και αυτοπεποίθηση να χαλαρώνουν, να νοιώθουν σαν το σπίτι τους.
Το πλοίο απ' ένα ακόμη δύσκολο ταξίδι είχε φθάσει ασφαλές στον λιμένα προορισμού του.
Τα καλύτερα αποτελέσματα προκύπτουν από τις συλλογικές προσπάθειες ακόμη κι αν είναι υποτονικές και αδέξιες στο ξεκίνημα τους.
Ο ασυρματιστής παραπονιόταν για την σωματική χαλάρωση του.
«Πρέπει να προσέχω» δήλωσε. «Βρίσκομαι σε επικίνδυνη ηλικία. Η κοιλιά παίρνει τα πάνω της έτσι και την αφήσεις. Λες και τρέφεται από μόνη της».
Ένας ουδέτερος παρατηρητής δεν θα συμφωνούσε. Ο ασυρματιστής ήταν σαραντάρης αλλά είχε εμφάνιση τριαντάρη και σιλουέτα αθλητική. Σπάνια ωστόσο τον είχα δει να γυμνάζεται, ο μεταβολισμός δούλευε για λογαριασμό του.
Ο νεαρός ανθυποπλοίαρχος ρέμβαζε σιωπηλός.
Ίσως κρατούσε καλά κρυμμένη την νεανική του ενεργητικότητα ως την ώρα που μία γυναίκα με εκρηκτικό αισθησιασμό θα έρθει να ταράξει τα ήρεμα νερά της ζωής του.
Ο υποπλοίαρχος του πλοίου έβγαλε ένα πούρο από την τσέπη του το άναψε και καθώς τα δακτυλίδια του αρωματικού καπνού ανέβαιναν ψηλά, σταύρωσε τα πόδια, ξάπλωσε αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και από την θέση του και χάζευε την θέα που επεκτεινόταν εκεί έξω πέρα από τα φινιστρίνια του πλοίου, δεν χρειαζόταν φαντασία για να μαντέψει το σκηνικό, έχει φτιάξει ήδη το δικό του που κάπου το είχε διαβάσει σε μια ιστορία της Ανατολής μα δεν θυμόταν ακριβώς που...
.....**«Πέρα από τις θάλασσες υπάρχει ένα θαυμαστό βουνό
που ονομάζεται ο καρπός του πεύκου
περίεργες πέτρες και θαυμάσιοι γκρεμοί,
πανάρχαια κυπαρίσσια και γέρικα πεύκα,
λουλούδια που ποτέ δεν μαραίνονται,
και καρποί που συνεχώς ωριμάζουν.
Ανάμεσα στα μπαμπού κυκλοφορούν ελάφια και ελαφίνες,
και κρύβονται μέσα στα σύννεφα και την ομίχλη.
Γεμάτες ουσία γεύσεις της τροφής των θεών.
Ανέμελη ζωή! Κατοικία των ευτυχισμένων αθανάτων.»
«..Είστε όλοι σας τρελοί για δέσιμο,» μουρμούρισε μ' ένα πλατύ χαμόγελο ο μάγειρας και χώθηκε στην κουζίνα του για να ετοιμάσει τα απαραίτητα επιδόρπια που θα τιμούσε η εκλεκτή μας ομήγυρη.
**Το ποίημα είναι μέρος ενός μύθου μιας ξεχασμένης εποχής για να γίνει μετά μέρος μιας ρομαντικής ιστορίας που διαδραματίστηκε στα τέλη της πρώτης δυναστείας των Χαν (των Χαν των ονομαζόμενων Παλιών ή Δυτικών, 206 π.Χ - 8 μ.Χ.) και συγκεκριμένα στην διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Τσενγκ (33 π.Χ. - 7 μ.Χ) όπου μέσα από τις ιστορίες «Ζαο Φείγιαν Βεϊζουαν» και «Ζαο Φεϊγιαν Μπιεζουαν» μυθιστορηματικές βιογραφίες που αφηγείται πως δυο φτωχές ορφανές, η Φεϊγιαν και η Χέντε, μέσα από ερωτικές αλχημείες, μαγείες και δεν συμμαζεύεται, κατέληξαν αντίστοιχα Αυτοκράτειρα η μια, και πρώτη ευνοούμενη του Αυτοκράτορα η δεύτερη.
Ο πλοίαρχος μας κοίταξε τους συνομιλητές του με ερωτηματική ματιά δείγμα ότι τον κυρίευε ένα δυσάρεστο προαίσθημα.
Πως έπρεπε να αντιδράσει; Ήταν το ερώτημα του αποδεχόμενος στωικά την γνώμη των υπολοίπων.
Ο υποπλοίαρχος με την συνήθως κεφάτη διάθεση πλήρως πεσμένη, έδειχνε ξαφνιασμένος και δεν ήθελε να το πιστέψει ότι σε τόσο σύντομο χρόνο από το τελευταίο μετεωρολογικό δελτίο καιρού βρεθήκαμε τόσο ξαφνικά μέσα στην πιο άγρια καταιγίδα που είχε ζήσει μέχρι σήμερα.
Ένοιωθε σαν καζάνι έτοιμο να εκραγεί από την πολλή πίεση. Μου θύμιζε νευρικό σκύλο τεριέ που δυσανασχετεί με το λουρί του. Πήγε και πήρε ένα τσιγάρο από το πακέτο που βρισκόταν στο διπλανό γραφείο του ασύρματου το κτύπησε στον καρπό του, το έβαλε στο στόμα και το άναψε. Εισέπνευσε βαθιά. Όταν έβγαλε τον καπνό, στένεψε τα μάτια του καθώς ο καπνός αιωρείται μπρος από το πρόσωπο του. Η αντίδραση του μας προκάλεσε μεγάλη αμηχανία.
Ακολούθησε σιωπή τάφου λες και ο χρόνος είχε σταματήσει, απορροφημένοι και ταξινομώντας ο καθένας στις σκέψεις του.
«Χρειάζεται μεγάλο θράσος και ασέβεια στην θάλασσα για να πλησιάσεις στο μάτι του κυκλώνα,» ψέλλισε φωναχτά τις ενδόμυχες σκέψεις του ο υποπλοίαρχος.
«Άσχημα τα πράγματα, σκέτη κόλαση», μουρμούρισε και ο ασυρματιστής του πλοίου κοιτάζοντας συνοφρυωμένος το χάρτη με το τελευταίο δελτίο της μετεωρολογικής υπηρεσίας.
«Δεν πρέπει να πάρουμε αψήφιστα όλα τα ενδεχόμενα γιατί....» συνέχισε ο υποπλοίαρχος χωρίς να τελειώσει τη σκέψη του.
Μια αίσθηση καταθλιπτικής μοιρολατρίας πλανιόταν παντού και δεν ήταν μόνο η κακοκαιρία που δημιουργούσε τη βαριά ατμόσφαιρα.
Η μετεωρολογική υπηρεσία ανέφερε ότι η χειμερινή καταιγίδα απλώνεται σε ακτίνα επιφάνειας οκτακοσίων (800) μιλίων και με ανέμους ταχύτητας μεγαλύτερης από 90 χιλιομέτρων την ώρα και ριπές μέγιστης ταχύτητας 140 χ.α.ώ.
Βρισκόμαστε ήδη στα τριακόσια (300) μίλια από το κέντρο της χειμερινής καταιγίδας.
Αν και γενικώς η κοινή γνώμη δεν θεωρεί τις χειμερινές καταιγίδες τόσο επικίνδυνες όσο οι τυφώνες και οι κυκλώνες ωστόσο πρέπει να τονιστεί ότι μερικές φορές μπορεί να γίνουν εξαιρετικά ακραία και εφιαλτικά επικίνδυνες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, ιδιαίτερα δε εάν η χειμερινή καταιγίδα συνοδεύεται από χιονοθύελλα. Τα κύματα είχαν πλέον θεριέψει και όπως βουτούσε το πλοίο κόντρα στον κυματισμό, το μισό χάνονταν μέσα στο κύμα κι η θάλασσα έφθανε μανιασμένη και χτύπαγε στον καθρέφτη της Γέφυρας .
Ο πλοίαρχος μας κοίταξε όλους ερωτηματικά ζητώντας επιβεβαίωση για την απόφαση του να αλλάξουμε πορεία και να γυρίσουμε νότια και πίσω, ήταν ο μοναδικός δρόμος διαφυγής.
Η κακουχία και η ταλαιπωρία των γεγονότων τις τελευταίες ώρες είχαν χαράξει με βαθιές αυλακιές το χλωμό και αξύριστο πρόσωπο του, κάνοντας τον να δείχνει μεγαλύτερος από τα σαράντα πέντε χρόνια του. Η συνεργασία μας χρονολογείται από την εποχή που ήταν υποπλοίαρχος στα πλοία τις εταιρείας. Αυτό ήταν το πρώτο του πλοίο που ασκούσε πλοιαρχία. Οι απαιτήσεις του σκληρού επαγγέλματος, αλλά και οι συνθήκες που επικρατούν εδώ έξω στους ωκεανούς ποτέ δεν θα επέτρεπαν την πολυτέλεια προσωπικών διαφορών, που θα διατάραζε το πνεύμα συνεργασίας και συντροφικότητας που απαιτούνται απ’ όλα τα μέλη του πληρώματος. Πολλοί από εμάς είχαμε συνυπηρετήσει σε όλα τα πελάγη της γης, από την Μεσόγειο θάλασσα ως τους θαλάσσιους δρόμους του Ατλαντικού και του Ειρηνικού ωκεανού.
Υπήρχε μία πειθαρχία, αλλά και η ισοτιμία ήταν πολλές φορές απαραίτητη για να προσφέρει πρόσθετη ασφάλεια στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Η ζωή είναι σαν μια σειρά διαμερίσματα που άλλα επικοινωνούν μεταξύ τους κι άλλα είναι στεγανά. Των ναυτικών είναι παράλληλα, γνωρίζει δε το καθένα την ύπαρξη του άλλου αποδεχόμενο την πείρα και τις ικανότητες του καθενός ατομικά.
Με το ηθικό του ανανεωμένο από αυτή την συνάθροιση, χαλάρωσε έσκυψε στο χάρτη και χάραξε την καινούργια πορεία που απαιτούσαν οι καιρικές συνθήκες..
Η επόμενη ενέργεια ήταν το πλοίο να αλλάξει ρότα, να μειωθούν οι στροφές των μηχανών και το πλοίο σε κατάσταση «τραβερσόματος» πλέον, δεν ταξίδευε προς τον προορισμό του, αλλά απλά κρατιόνταν στα όρια της πηδαλιουχίας και κόντρα στον καιρό! Με τη μεταβολή της πορείας το πλοίο απομακρύνονταν από το κέντρο της θύελλας αλλά και από τον λιμένα προορισμού του, το ταξίδι θα κρατούσε πολύ περισσότερο από όσο είχαμε υπολογίσει.Με πολύ τύχη και αρκετό κουράγιο τις επόμενες κοπιαστικές ημέρες καταφέραμε να αφήσουμε μακριά μας την σφοδρή χειμερινή καταιγίδα.
Τρεις ημέρες αργότερα με το πρώτο φως της αυγής μια μεγάλη αλλαγή έγινε αισθητή στην πλάση. Στον ανατολικό ορίζοντα χρυσοροδοκόκκινη αναλαμπή εμφανίστηκε ανάμεσα στον ουρανό και στην θάλασσα που καλμάρισε ενώ μια απαλή αύρα απλωνόταν γύρο μας.
Όταν πλέον ο πρωινός ήλιος έλαμπε στον ουρανό, ο υποπλοίαρχος ακουμπισμένος στην κουπαστή της γέφυρας του πλοίου αφήνοντας να του ξεφύγει μια βαθιά ανάσα συλλογιζόταν ότι σταθήκαμε υπέρμετρα τυχεροί που ξεφύγαμε από την τρομερή καταιγίδα του βόρειου Ειρηνικού ωκεανού με μικρές ζημιές και χωρίς απώλειες στις υπερκατασκευές του πλοίου. Τα μάτια του γυάλιζαν από ευχάριστη ανακούφιση. Η ζωή είχε γυρίσει και πάλι στην καθημερινή της ρουτίνα.
Το πλοίο είχε αναπτύξει ταχύτητα και συνέχισε το ταξίδι του με πορεία για τον λιμένα προορισμού και φόρτωσης στο βόρειο ανατολικό μέρος της νήσου Βανκούβερ στην δυτική ακτή του Καναδά.
Είχαμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά τους μέχρι τα θαλάσσια στενά του Χουάν ντε Φούκα.
Το Juan de Fuca Strait είναι η θαλάσσια έξοδος προς τον Ειρηνικό ωκεανό με μήκος 95 μίλια περίπου και το διεθνές όριο μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Καναδά.
Θαλάσσιο πέρασμα πλαισιωμένο από βουνά και λαγκάδια, εξοχικούς δρόμους και δάση λουσμένα στο απόκοσμο φως του φεγγαριού τη νύκτα. Η θαλασσινή αχλή αγκαλιάζει την στεριά σαν μαργαριταρόσκονη, ερχόμενη από τα θερμά νερά του θερμού ρεύματος Κούρο Σίβο και πλήθος από θαλασσοπούλια διαγράφει κύκλους βουτώντας με ορμή και επιδεξιότητα στα νερά.
Ονομάστηκε το 1787 από τον Καπετάνιο και έμπορο γούνας William Barkley, προς τιμή του Έλληνα πλοηγού Juan de Fuca που έπλευσε στην περιοχή με μια ισπανική αποστολή το 1592 για να ανακαλύψει το θρυλικό Στενό Aniαn.
«Ο Ιωάννης Φωκάς ή Απόστολος Βαλεριάνος, γνωστός με το ισπανικό όνομα Χουάν ντε Φούκα ( 1536 – 1602)
Ήταν Έλληνας θαλασσοπόρος, που εξερεύνησε τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής για λογαριασμό του ισπανικού Θρόνου. Το όνομά του δόθηκε σε στενό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και τις ΗΠΑ, το οποίο οδηγεί στο λιμάνι του Βανκούβερ.
Ο Φωκάς ή Βαλεριάνος γεννήθηκε στο χωριό Βαλεριάνο της Κεφαλονιάς και ήταν ο τέταρτος γιος του Εμμανουήλ Φωκά ή Φωκά Βαλεριάνου με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Πιθανότατα το όνομά του ήταν Ιωάννης-Απόστολος.
Νέος ξενιτεύτηκε και εργάσθηκε επί σαράντα χρόνια ως πλοηγός στον στόλο των Δυτικών Ινδιών της Ισπανίας. Σε ένα του ταξίδι στις Φιλιππίνες, τον Νοέμβριο του 1587, το πλοίο στο οποίο επέβαινε, η Αγία Άννα (Santa Anna), το κατέλαβαν Άγγλοι και ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος χάνοντας όλες του τις οικονομίες και το φορτίο του πλοίου αξίας 60.000 δουκάτων.
Λίγο καιρό αργότερα αφέθηκε ελεύθερος και το 1588 πήγε στο Μεξικό, που τότε ονομάζονταν Νέα Ισπανία. Ο ισπανός αντιβασιλέας του Μεξικού, Λουίς ντε Βελασέο (Luis de Velaseo), τού έδωσε μία μικρή καραβέλα με την εντολή να εξερευνήσει τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής και να βρει τα μυθικά Στενά του Ανιάν (ισπ., Estrecho de Anián) που υποτίθεται πως ένωναν τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Το πρώτο του ταξίδι το 1592 έληξε άδοξα, επειδή το πλήρωμά του στασίασε, και έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Ακαπούλκο. Κατά το δεύτερο ταξίδι του ανέβηκε βόρεια και νόμισε πως πραγματικά είχε βρει το πέρασμα προς τον Ατλαντικό μεταξύ του 47ου και 48ου γεωγραφικού παραλλήλου. Επέστρεψε στο Ακαπούλκο περιμένοντας για δύο χρόνια να λάβει την ανταμοιβή του για τις ανακαλύψεις του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το 1593 ή 1594, έφυγε για την Ισπανία ελπίζοντας πως θα τον ανταμείψει ο βασιλιάς της Ισπανίας. Τελικά, δεν βρήκε καμία ανταπόκριση και από τον ισπανικό Θρόνο και, απογοητευμένος, αποφάσισε να αποσυρθεί στην πατρίδα του.
Στην πορεία του προς την Κεφαλονιά, πέρασε και από την Φλωρεντία. Εκεί έτυχε να συναντήσει έναν Άγγλο ονόματι Τζον Ντούγκλας (John Douglass), στον οποίο αφηγήθηκε τις περιπέτειες του. Ο Ντάγκλας τού έδωσε μία συστατική επιστολή και τον έστειλε στον Μάικλ Λοκ (Michael Lok ή Locke), πλούσιο έμπορο και πρόξενο της Αγγλίας, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται τότε στην Βενετία. Ο Φωκάς εξιστόρησε τις εξερευνήσεις του και στον Λοκ, ζητώντας από τον τελευταίο να μεσολαβήσει ώστε η Αγγλία να του χορηγήσει δύο πλοία για να συνεχίσει τις εξερευνήσεις του για το πέρασμα ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο Φωκάς ήλπιζε ακόμα πως οι Άγγλοι θα τον αποζημίωναν για το όσα έχασε όταν τον αιχμαλώτισαν στις Φιλιππίνες.
Ο Λοκ προσπάθησε να έρθει σε επαφή με την βρετανική κυβέρνηση, ζητώντας 100 λίρες για να πάει τον Φωκά στην Αγγλία, αλλά η απάντηση καθυστερούσε και ο Φωκάς έφυγε τελικά για την Κεφαλονιά. Το 1602, ο Λοκ έγραψε μία επιστολή στον Φωκά, αλλά δεν έλαβε ποτέ απάντηση. Έτσι, ο Λοκ υπέθεσε πως ο ηλικιωμένος Φωκάς είχε ήδη πεθάνει.
Η ιστορία του Φωκά, έτσι όπως την μετέφερε στον Λοκ, προδημοσιεύτηκε το 1625 στο βιβλίο του Άγγλου ταξιδιωτικού συγγραφέα Σάμιουελ Πούρτσας (Samuel Purchas, π. 1575–1626). Το 1787, ο Βρετανός πλοίαρχος Τσαρλς Μπάρκλεϋ (Charles Barkley), αναγνωρίζοντας τον πορθμό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και την Πολιτεία Ουάσιγκτον των ΗΠΑ ως τα μέρη που εξερεύνησε ο Φωκάς, έδωσε στην περιοχή το όνομα Στενά του Χουάν ντε Φούκα (αγγλ., Strait of Juan de Fuca).»
Πηγη: Wikipedia
Το νησί του Βανκούβερ βρίσκεται στη νοτιοδυτική γωνία της επαρχίας της βρετανικής Κολούμπια του Καναδά. Είναι χωρισμένο από την ηπειρωτική χώρα της βρετανικής Κολούμπια από τα στενά Johnstone, και Charlotte Strait στα βορειοανατολικά, και από τα στενά Georgia στο νοτιοανατολικό σημείο, το οποίο μαζί με το στενό Juan de Fuca κατά μήκος του νοτιοδυτικού σημείου που χωρίζουν τον Καναδά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο σύνολο του το νησί του Βανκούβερ είναι κατάφυτο σαν τροπικό δάσος με αυτοφυή κωνοφόρα μεγάλα δέντρα.
Η προβλήτα φόρτωσης ήταν φωλιασμένη στο βόρειο μυχό ενός κολπίσκου. Τα σκούρα πετρώματα της παραλίας σχημάτιζαν ένα εύρη μισοφέγγαρο που κατέληγε πάνω από ένα μίλι μακριά στα ρίζα ενός βραχώδους κάβου. Πίσω από τον μυχό του κόλπου η ακτή είναι πυκνά δασώδης με κωνοφόρα δέντρα του βορρά. Δυο ρυμουλκά λικνίζονταν αραγμένα στο βάθος της προβλήτας. Η σκηνή ήταν ειρηνικά ήρεμη και γραφική βγαλμένη λες από ταπετσαρία επιτραπέζιου υπολογιστή.
Η φεγγαρόλουστη θάλασσα ήταν μολυβένια, με ασημένιες πινελιές και φάνταζε να μην έχει όρια έτσι καθώς αγκαλιαζόταν με το νυκτερινό ουρανό.
Τι θαυμάσιο θέαμα.
Ο άκρατος καταναλωτισμός του σημερινού πολιτισμού μας δεν είχε εισβάλει ακόμη με ένταση στο βόρειο μέρος του νησιού.
Μετά από τόσο καιρό στη θάλασσα, στο έλεος των κυμάτων και των σκαμπανεβασμάτων σύσσωμο το πλήρωμα απολάμβανε με την ψυχή του στην τραπεζαρία του πλοίου την συντροφιά με το εκλεκτό ουίσκι που μας προμήθευσε ο καμαρότος.
Η ηρεμία έλυσε τις γλώσσες κι άρχισαν να διηγούνται ο καθένας μας διαφορές ιστορίες από τη ζωή μας.
Όπως ήταν αναπόφευκτο οι συζητήσεις φούντωσαν, και οι σκέψεις αφέθηκαν ελεύθερες.
Δυνατά γέλια αντηχούσαν στο πλοίο, ήταν θαυμάσιο συλλογιζόμουν να βλέπεις επαγγελματίες όλοι άνετα με ηρεμία και αυτοπεποίθηση να χαλαρώνουν, να νοιώθουν σαν το σπίτι τους.
Το πλοίο απ' ένα ακόμη δύσκολο ταξίδι είχε φθάσει ασφαλές στον λιμένα προορισμού του.
Τα καλύτερα αποτελέσματα προκύπτουν από τις συλλογικές προσπάθειες ακόμη κι αν είναι υποτονικές και αδέξιες στο ξεκίνημα τους.
Ο ασυρματιστής παραπονιόταν για την σωματική χαλάρωση του.
«Πρέπει να προσέχω» δήλωσε. «Βρίσκομαι σε επικίνδυνη ηλικία. Η κοιλιά παίρνει τα πάνω της έτσι και την αφήσεις. Λες και τρέφεται από μόνη της».
Ένας ουδέτερος παρατηρητής δεν θα συμφωνούσε. Ο ασυρματιστής ήταν σαραντάρης αλλά είχε εμφάνιση τριαντάρη και σιλουέτα αθλητική. Σπάνια ωστόσο τον είχα δει να γυμνάζεται, ο μεταβολισμός δούλευε για λογαριασμό του.
Ο νεαρός ανθυποπλοίαρχος ρέμβαζε σιωπηλός.
Ίσως κρατούσε καλά κρυμμένη την νεανική του ενεργητικότητα ως την ώρα που μία γυναίκα με εκρηκτικό αισθησιασμό θα έρθει να ταράξει τα ήρεμα νερά της ζωής του.
Ο υποπλοίαρχος του πλοίου έβγαλε ένα πούρο από την τσέπη του το άναψε και καθώς τα δακτυλίδια του αρωματικού καπνού ανέβαιναν ψηλά, σταύρωσε τα πόδια, ξάπλωσε αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και από την θέση του και χάζευε την θέα που επεκτεινόταν εκεί έξω πέρα από τα φινιστρίνια του πλοίου, δεν χρειαζόταν φαντασία για να μαντέψει το σκηνικό, έχει φτιάξει ήδη το δικό του που κάπου το είχε διαβάσει σε μια ιστορία της Ανατολής μα δεν θυμόταν ακριβώς που...
.....**«Πέρα από τις θάλασσες υπάρχει ένα θαυμαστό βουνό
που ονομάζεται ο καρπός του πεύκου
περίεργες πέτρες και θαυμάσιοι γκρεμοί,
πανάρχαια κυπαρίσσια και γέρικα πεύκα,
λουλούδια που ποτέ δεν μαραίνονται,
και καρποί που συνεχώς ωριμάζουν.
Ανάμεσα στα μπαμπού κυκλοφορούν ελάφια και ελαφίνες,
και κρύβονται μέσα στα σύννεφα και την ομίχλη.
Γεμάτες ουσία γεύσεις της τροφής των θεών.
Ανέμελη ζωή! Κατοικία των ευτυχισμένων αθανάτων.»
«..Είστε όλοι σας τρελοί για δέσιμο,» μουρμούρισε μ' ένα πλατύ χαμόγελο ο μάγειρας και χώθηκε στην κουζίνα του για να ετοιμάσει τα απαραίτητα επιδόρπια που θα τιμούσε η εκλεκτή μας ομήγυρη.
**Το ποίημα είναι μέρος ενός μύθου μιας ξεχασμένης εποχής για να γίνει μετά μέρος μιας ρομαντικής ιστορίας που διαδραματίστηκε στα τέλη της πρώτης δυναστείας των Χαν (των Χαν των ονομαζόμενων Παλιών ή Δυτικών, 206 π.Χ - 8 μ.Χ.) και συγκεκριμένα στην διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Τσενγκ (33 π.Χ. - 7 μ.Χ) όπου μέσα από τις ιστορίες «Ζαο Φείγιαν Βεϊζουαν» και «Ζαο Φεϊγιαν Μπιεζουαν» μυθιστορηματικές βιογραφίες που αφηγείται πως δυο φτωχές ορφανές, η Φεϊγιαν και η Χέντε, μέσα από ερωτικές αλχημείες, μαγείες και δεν συμμαζεύεται, κατέληξαν αντίστοιχα Αυτοκράτειρα η μια, και πρώτη ευνοούμενη του Αυτοκράτορα η δεύτερη.
seafarer,ανοιξα λοιπον τo geotraffic και προσπαθω να δω την πορεια το πλοιου που περιγραφεις. Μετα τις κουριλες, για που;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνεβηκατε στην Καμτσατκα; Αγγιξατε τις Αλεουτιες; Μας εχεις αφησει στη μεση! Περιγραφεις τοσο ωραια, και πηγαινεις σε τοσο απροσιτα μερη, που πραγματικα αν εγραφες συχνοτερα, θα ταξιδευαμε και μεις συχνοτερα!