H Ellada Tis Meseas Taxis

Ποιος πληρώνει την κρίση;
Μα φυσικά η μεσαία τάξη, ο συνήθης ύποπτος που επάνω της ασελγούν τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια οι διεφθαρμένοι κρατικοί λειτουργοί όπως ονομάζουμε μια μεγάλη μερίδα δημοσίους υπαλλήλους που εκβιάζουν τον πολίτη για να του παρέχουν τις υπηρεσίες που έχει ήδη πληρώσει με τους φόρους του.
Την ίδια ώρα οι πολιτικοί αντί να ακρωτηριάσουν τα σάπια πλοκάμια του τερατώδους ελληνικού κράτους πέρασαν σε φορολογική αφαίμαξη της μεσαίας τάξης. Αντί να φορολογηθούν οι πολυεθνικές και η εκκλησία στο βαθμό που της αναλογεί, βγαίνει η εκκλησία  και δηλώνει ότι θέλει να δώσει ελεημοσύνη στα νεόπτωχα κορόιδα που σηκώνουν όλο το βάρος της κρίσης.Τα τελευταία χρόνια ένα νέο φάντασμα στοιχειώνει όλες τις προηγμένες οικονομίες, "η προοπτική πολλών ετών μισθολογικού ακρωτηριασμού για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών", γίνεται δε πολύς λόγος για την πτώση της μεσαίας τάξης, εννοώντας την οικονομική της κατάρρευση που παρατηρείται παντού σε όλο τον πλανήτη, με την εξαίρεση ίσως των αναδυόμενων χωρών (BRIC).
Στο πλαίσιο των κοινωνικών και οικονομικών διεργασιών η καταχρέωση των νοικοκυριών που συνέβη στη χώρα μας καθυστερημένα μεν αλλά ορμητικά δε επέτρεψε τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου της μεσαίας τάξης, παρά την ουσιαστική αλλά όχι άμεσα ορατή διάβρωση των εισοδημάτων τους και συνεπώς βοήθησε να περάσουν ανώδυνα τα πρώτα χρόνια της παγκόσμιας κρίσης. Ωστόσο, η διέξοδος αυτή είχε εκ των πραγμάτων ημερομηνία λήξης.
Βιώνουμε πλέον μια κρίση που την νοιώθει όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στο δυτικό ημισφαίριο, που μέχρι σήμερα θεωρούσε σαν δεδομένο ότι ανήκε στην μεσαία τάξη, μπροστά στην αβεβαιότητα της απασχόλησης και την όξυνση των ανισοτήτων.
Η παγκοσμιοποίηση βάρβαρα προκαλεί τον καταποντισμό της μεσαίας τάξης και την εμφάνιση των περιστασιακά εργαζομένων.
Εργαζόμενοι χωρίς καμία εργατική σύμβαση και προστασία, βρίσκονται στον δρόμο από την μια μέρα στην άλλη.
Η εποχή της ανάπτυξης και της σταθερότητας υποχωρεί και το μέλλον αβέβαιο προκαλεί ένα γενικευμένο φόβο.
Η Ελλάδα της μεσαίας τάξης μπορεί να καταθλίβεται ή και να κερδοσκοπεί, αυτή είναι πάντως στο επίκεντρο της κρίσης. Η φτωχή τάξη υποφέρει την ίδια κατάσταση που βρίσκονταν και πριν και η πλούσια δεν ασχολείται, γιατί η κρίση την αγγίζει ελάχιστα, δεν νιώθει να τη συνδέει τίποτε με την καταρρέουσα μεσαία τάξη. Λειτουργεί με τη δική της ταυτότητα απολαμβάνοντας την αύξηση της ισχύος της. Φιλόδοξη βλέπει μπροστά της το δικό της χρυσό Ελντοράντο και εγκαταλείπει στη μοίρα της την καταρρέουσα πλειονότητα. Η ορμητική βελτίωση της δικής της θέσης συναρτάται ευθέως με τη χειροτέρευση των υπολοίπων.
Η Ελλάδα της μεσαίας τάξης, θέλει να της λες ότι θα λύσεις τα προβλήματα της καθημερινότητας χωρίς να την πειράξεις και ότι λεφτά υπάρχουν.
"Ως λαός έχουμε αυτή την αδυναμία: Προτιμούμε να μη λύσουμε ένα πρόβλημα, να μη το κοιτάξουμε στα μάτια, παρά να υποχωρήσουμε στις εμμονές, συμπάθειες ή αντιπάθειές μας, και προσωπικά μικροσυμφέροντά μας."
Η Ελλάδα της μεσαίας τάξης, δεν θέλει να αντιληφθεί ότι η οικονομική κρίση έχει πλέον επιβάλλει όρους και όρια. Όποιος δεν τα λαμβάνει υπόψη του και δεν εννοεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που αφορούν τη μείωση του εισοδήματος του, θα πληρώσει το κόστος ευρισκόμενος σε αδιέξοδα σε πρώτη φάση τουλάχιστον. Δυστυχώς σαν λαός έχουμε τεράστιο έλλειμμα παιδείας σ' αυτόν τον τόπο. Και αυτό το έλλειμμα παιδείας σε συνάρτηση με τις οικονομικές δυσκολίες, κυρίως, έχουν δραματική επίπτωση για τη βία και για τις αντικοινωνικές συμπεριφορές. Η βία που προέρχεται από μεγάλες κοινωνικές ανισότητες μπορεί να φέρει εγκληματικότητα, μπορεί να προκαλέσει πολλές κοινωνικές αναστατώσεις και τέλος, αν τα πράγματα χειροτερέψουν κι αν ο λαός έχει συνείδηση της αδικίας, μπορεί να οδηγήσει σε επανάσταση. Μια μεγάλη μεσαία αστική τάξη μπορεί να αποτρέψει τέτοιες αναστατώσεις. Ιδανικό θα ήταν όλοι οι πολίτες να είναι πάνω κάτω εξισωμένοι οικονομικά, κάτι που είναι δυνατό να γίνει με αργές διαδικασίες και με την προϋπόθεση ότι η κοινωνία ευημερεί. Με άλλα λόγια, φαντάζει αδύνατο στο ορατό μέλλον να συμβεί αυτό.
«Βέβαια τίποτα δεν αποκλείεται, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και, όταν ο Γαλιλαίος είπε ότι η Γη κινείται, πολλοί θα γέλασαν χλευαστικά εις βάρος του.»
Μπορεί το σύστημα αξιών που υπηρέτησε μια μερίδα χρυσοκάνθαρων και ψηλά αμειβομένων στελεχών να έφερε όνειρα στην σημερινή νεολαία για γρήγορη ανέλιξη και κοινωνική αναγνώριση που επέρχεται με την ιδέα ότι με το χρήμα αγοράζεις τα πάντα. Αυτό το ίδιο σύστημα στέρησε από τα νέα παιδιά το δικαίωμα να ονειρεύονται, τα ανάγκασε να βλέπουν εφιάλτες. Τα οδήγησε στον εύκολο δρόμο της άρνησης και τα έδιωξε από το δύσκολο δρόμο της άποψης, της πρότασης και της δημιουργίας. Επιτέλους, στα χρόνια που έρχονται πρέπει να νικήσουν οι ενεργοί και δημιουργικοί πολίτες και όχι τα λαμόγια της αρπαχτής. Οι πραγματικοί επιχειρηματίες, με όνειρα και προοπτικές που σχεδιάζουν με προσεκτικά βήματα το μέλλον τους και όχι οι τζάμπα μάγκες των χρηματιστηριακών παιχνιδιών, της ρεμούλας και των κρατικών επιχορηγήσεων.  Το θεμελιωμένο σύστημα είναι σίγουρο θα τους πολεμήσει όσο μπορεί. Πιστεύω και ελπίζω ότι δεν θα καταφέρει να τους νικήσει, ώστε να αξίζουν την εμπιστοσύνη μας  που πρέπει απλόχερα να τους δείξουμε. Όσο νωρίτερα και όσο καλύτερα καταλάβουμε ότι καθένας μας μπορεί να είναι χρήσιμος  και αποδοτικός όταν κάνει αυτό που ξέρει και αυτό που αγαπά, όταν θα πάει για δουλειά και όχι για αγγαρεία, τότε όλα θα είναι καλύτερα και για αυτόν και για όλους. Όταν αυτός που είναι άνεργος θα ψάξει για δουλειά και όχι για «θέση», τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι το αύριο μπορεί να είναι καλύτερο από το χτες και από το σήμερα.
Το σημερινό οικονομικό μοντέλο διακυβέρνησης έχει οικτρά αποτύχει. Κάποιο άλλο μοντέλο περισσότερο ισορροπημένο που θα αμβλύνει τις ανισότητες πρέπει να εφαρμοστεί. Αυτό το άλλο μοντέλο της κοινωνικής αναγέννησης να το επιβάλλει η νέα γενιά. Είναι καιρός να αναλάβει την ηγεσία της κοινωνίας και να την οδηγήσει με φυγή προς τα εμπρός.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικονομική κρίση μπορεί επίσης να επιταχύνει νέες μορφές ενεργειακής ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο. Ταυτόχρονα μια ενδιαφέρουσα και προκλητική κοινωνική αναγέννηση αναδύεται μέσα από περιόδους οικονομικής λιτότητας και συντηρητικών κυβερνήσεων. Και τώρα διανύουμε μια τέτοια περίοδο.