Μια παλιά ναυτική παροιμία, λέει. «Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι, οι ζωντανοί, οι νεκροί, και αυτοί που ταξιδεύουν».
Η νοητή γραμμή που ενώνει την αφετηρία με τον προορισμό για τους πολλούς λέγεται διαδρομή, μα υπάρχουν και αρκετοί που την αποκαλούν ταξίδι. Η διαδρομή μοιάζει με διασκελισμό του διαβήτη πάνω στον χάρτη. Μια πορεία, ευθεία ή καμπύλη. Εδώ, όλα είναι προβλέψιμα και τακτοποιημένα. Το ταξίδι όμως είναι κάτι διαφορετικό. Αυτό που αλλάζει δεν είναι η απόσταση και η διάρκεια, αλλά ο τρόπος που το βιώνουμε. Αυτό που αλλάζει είναι η διάθεσή μας να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση. Έτσι, το ταξίδι μεταμορφώνεται σε περιπέτεια........................
Οι εποχές κυλούν πολύ γρήγορα, και τα χρόνια τρέχουν λες και κάποιος βιαστικός, που δεν μπορεί να περιμένει, τα σπρώχνει να κατρακυλήσουν από μια απότομη κατηφόρα. Κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια και για τα ζωηρά και ανήσυχα αγόρια που αποφοίτησαν απ’ την ακαδημία του εμπορικού ναυτικού. Ήξεραν καλά τι ήθελαν να κάνουν με το θράσος που διακρίνει τους νέους. Δεν τους χρειαζόταν να το σκεφτούν. Ο κόσμος της θάλασσας, «η θαλασσινή περιπέτεια», τους άνοιγε την αγκαλιά του και τους προσκαλούσε σε μοναδικές συγκινήσεις και αυτοί βιαζόταν να πετάξουν σε νέους ορίζοντες.
Μάταια έκλαιγαν οι μανάδες και τα κορίτσια πίσω τους.
Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος για το τι του επιφυλάσσει η ζωή όταν βρίσκεται ακόμα στο πρώιμο επαγγελματικό ξεκίνημα του.
Απλώς ονειρεύεται το τέλος σύμβασης εργασίας και την επιστροφή του στην πατρίδα και την οικογένειά του που πολλές φορές έχει αυξηθεί όσο αυτός έσκιζε τις θάλασσες. Μοίρα κοινή των ναυτικών που σπάνια βλέπουν τα παιδιά τους να γεννιούνται και να μεγαλώνουν.
Καλό τους ταξίδι λοιπόν.
Βρισκόμαστε στην άκρη του χειμώνα και στις αρχές της Άνοιξης του χίλια εννιακόσια εβδομήντα επτά. Ο ήρωας μας είχε τελειώσει μ’ επιτυχία τις εξετάσεις του για την απόκτηση του διπλώματος Τρίτου μηχανικού εμπορικού ναυτικού. Είχε πάρει οριστικά την απόφαση να συνεχίσει αποκλειστικά το ναυτικό επάγγελμα........ ποτέ του δε διανοήθηκε να κάνει κάτι διαφορετικό. Οι μέρες του κυλούσαν γεμάτες νέα όνειρα και νέους στόχους. Κι όμως, πάντα κάτι του έλειπε. Και στους δυο μήνες επάνω ανέβηκε την σκάλα του αεροπλάνου με προορισμό το Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Τελικός προορισμός ο λιμένας Σάντα Φε στην ενδοχώρα και στις όχθες του ποταμού Salado κοντά στην συμβολή του με τον Ρίο Παρανά, για να μπαρκάρει με ένα μεγάλο ποντοπόρο εμπορικό πλοίο.
Ο ποταμός Rio Parana είναι ένας ποταμός στη κεντρική Νότια Αμερική, που διασχίζει τις χώρες Βραζιλία, Παραγουάη και Αργεντινή. Το όνομα Parana είναι μια σύντμηση της φράσης "para rehe onáva", η οποία προέρχεται από την τοπική γλώσσα «Tupi» που σημαίνει "τόσο μεγάλος όσο η θάλασσα". Στο ρου του συγχωνεύεται πρώτα με το ποταμό Παραγουάη και έπειτα μακρύτερα προς τα κάτω με τον ποταμό Ουρουγουάη για να διαμορφώσει τον μεγάλο Río de la Plata που εκκενώνει στον Ατλαντικό Ωκεανό. Στο τέλος του αεροπορικού ταξιδιού, αναστενάζοντας με ανακούφιση ο ήρωας μας σκαρφάλωσε στο βαγόνι του τραίνου που θα τον μετέφερε από το Μπουένος Άιρες στο Σάντα Φε. Έγειρε στο άβολο, σκληρό κάθισμα και έκλεισε κουρασμένος για λίγο τα μάτια του. Σύντομα τα ξανάνοιξε κοιτάζοντας το τοπίο στο μακρινό ορίζοντα που άλλαζε με ταχύτητα, από τα ψηλά βουνά στις βαθιές χαράδρες. Το μεγάλο ταξίδι είχε αρχίσει. Η περιπέτεια και όλα όσα είχε ακούσει από τις ιστορίες των παλιών ναυτικών για τις μαγευτικές πολιτείες της Νοτίου Αμερικής τον περίμεναν. Με αυτή την ιδέα ξανάκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να κλέψει λίγες ώρες ανάπαυσης.
Το ταξίδι από το Μπουένος Άιρες στην επαρχία Σάντα Φε αποδεικνύεται μια ακόμη έντονη εμπειρία. Το τραίνο με προορισμό το Ροζάριο, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Αργεντινής και πρωτεύουσα της επαρχίας Σάντα Φε, ξεκινά από τον κεντρικό σταθμό, κοντά στο λιμάνι του Μπουένος Άιρες.
Η επιβίβαση γίνεται στον Estación Plaza Constitución που είναι ένας μεγάλος, ένας από τους πιο πολυάσχολους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Αργεντινής.
Το κτήριο του σταθμού ένα κομψοτέχνημα γαλλικού ύφους σχεδιάστηκε από Βρετανούς αρχιτέκτονες. Για πολλά έτη θεωρήθηκε το σημαντικότερο παράδειγμα της δομικής εφαρμοσμένης μηχανικής στη Νότια Αμερική και αρχιτεκτονικά ένα από τα λεπτότερα κτήρια στον κόσμο. Το 1997 δηλώθηκε ως Εθνικό μνημείο της χώρας. Τέσσερις ώρες αργότερα η διασχίζοντας την ατέλειωτη Πάμπα φτάνεις στο Ροζάριο. Αφήνοντας πίσω το Ροζάριο το τραίνο συνεχίζει βόρεια, στην καρδιά της υπαίθρου. Καθώς το τρένο διέσχιζε το βόρειο κομμάτι της διαδρομής το τοπίο άρχισε να αλλάζει σιγά-σιγά, να σου δίνει μια αίσθηση μιας φύσης πιο ανοιχτής, πιο άγριας, πιο αυστηρής, πιο μεγάλης.
Ο ήλιος βρισκόταν στη δύση του, το σούρουπο πλημμύριζε την ατμόσφαιρα με πορφυρές αποχρώσεις. Άλλη μια μέρα είχε φτάσει στο τέλος της. Τι κι αν είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Ο νους διψούσε για εικόνες, άπληστος, αχόρταγος νους, να δει, να γεμίσει παραστάσεις, εμπειρίες, τοπία, να χωρέσει τον κόσμο. Χαζεύοντας το τοπίο ο ήρωας «χαμένος» κάπου σε αυτή την παράξενη αίσθηση, δεν αντιλήφθηκε ότι το τραίνο ήταν ήδη σχεδόν έξω από το σταθμό. Το τρένο σταμάτησε, ήταν ο τελευταίος σταθμός. Εκεί κατέβηκε και κίνησε για να συναντήσει τον πράκτορα του πλοίου που τον περίμενε στην αποβάθρα. Σ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού με το τραίνο δεν είχε φάει τίποτε, αλλά και πάλι δεν πεινούσε, σκέφτηκε για λίγο πίσω την πατρίδα, τους δικούς του, και αναστέναξε, μα η έλξη που ασκούσε πάνω του ο ορίζοντας της νέας επαγγελματικής του περιπέτειας ήταν πολύ μεγαλύτερη. Καθώς η ώρα περνά και η νύχτα απλώνεται η πόλη γεμίζει πολύχρωμα φώτα. Η νύχτα αυτή στην πόλη ήταν δροσερή, γεμάτη ήχους και κίνηση, όπως συμβαίνει συνήθως με τις πρώιμες φθινοπωρινές νύκτες.
Σάντα Φε.
Πόλη της βορειοδυτικής Αργεντινής, πρωτεύουσα της ομώνυμης περιφέρειας. Βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Σαλάδο και Κοράντα, στη δυτική πλευρά του Ρίο Παρανά, απέναντι από την πόλη Παρανά η οποία βρίσκεται στην ανατολική όχθη του ποταμού. Είναι συγκοινωνιακός κόμβος στη διασταύρωση πολλών σημαντικών οδών και σιδηροδρομικών γραμμών και διαθέτει ένα πολύ καλά εξοπλισμένο ποτάμιο λιμάνι που δέχεται πλοία μεγάλης χωρητικότητας, ενώ κοντά της βρίσκεται το διεθνές αεροδρόμιο Σάουσε Βιέχο. Με πολλά σημαντικά εμπορικά κέντρα, πολυάσχολη πολιτιστική ζωή, ενδιαφέρουσες επιλογές στον αθλητισμό και τον τουρισμό, πολυάριθμα καλλιτεχνικά και μουσικά γεγονότα, και μια συναρπαστική νυχτερινή ζωή.
Η συναρπαστική νυχτερινή ζωή της ενέπνευσε και τον βάρδο της θάλασσας Νίκο Καββαδία που την αναφέρει γλαφυρά
Θεέ μου! είμαι μοναχά δεκαεννιά χρονών,
κι έχω σε μέρη μακρινά πολλές φορές γυρίσει.
Θεέ μου! έχω μιαν άκακη, μια παιδική καρδιά,
Αλλά πολύ έχω πλανηθεί, κι έχω πολύ αμαρτήσει.
Συγχώρεσε με ... Μια βραδιά θολή στο Σάντα Φε,
καθώς κάποια με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της,
ετράβηξα απ’ την κάλτσα της μια δέσμη από λεφτά
που όλη τη μέρα εμάζευεν απ’ την αισχρήν δουλειά της.
Απλωτή πόλη, ανοιχτή, χωρίς καμπύλες, δεν θα τη χαρακτήριζες εξαιρετικά «όμορφη», σίγουρα όμως μια πόλη «ιδιαίτερη», διαφορετική μέσα στην ιδιαιτερότητά της, με το βλέμμα να χάνεται στην επίπεδη γραμμή του ορίζοντα, αναζητώντας το σημείο που ο ουρανός συναντάει τη στεριά, σε ένα μπλε, που όμως είναι τελείως διαφορετικό από το έντονο, λαμπερό μπλε της ελληνικής γης, ένα μπλε πιο σκοτεινό, πιο άγριο, με λιγότερες διακυμάνσεις χρωμάτων και παιχνιδίσματα, ένα μπλε -γκρίζο.
Περασμένα μεσάνυχτα έφτασε στην προβλήτα του λιμένα όπου βρισκόταν σε εξέλιξη η φόρτωση του πλοίου. Το πλοίο ένα «tweendecker», ήταν όμορφο γιαπωνέζικο σκαρί. Όταν το πρώτο-αντίκρισε ο ήρωας μας έμεινε εκστασιασμένος να θαυμάζει την σπαθάτη πλώρη του.
Made in Japan.
Μία φράση η οποία για τους περισσότερους ναυτικούς στον τομέα της ναυπηγικής, περικλείει αξιοπιστία, εμπιστοσύνη, στιβαρότητα και ταυτίζεται με την εμπειρία και την τελειότητα. Έτσι, κάθε αναφορά σε πλοίο το οποίο έχει ναυπηγηθεί στην Ιαπωνία, μιλά για ένα πλοίο το οποίο μπορεί να πλεύσει και στις πιο δύσκολες θάλασσες αλλά και να ταξιδεύει σε αυτές για πολλά χρόνια.
Σήμερα ένα πλοίο «tweendecker» είναι πιο πιθανό να αναφέρεται ως πολλαπλών χρήσεων πλοίο, ένας όρος που είναι αρκετά ασαφής και έχει διαφορετικές σημασίες σε διαφορετικούς ανθρώπους.
Τα γιαπωνέζικα πλοία έχουν σπαθάτες οβάλ ναυπηγικές γραμμές. Είναι πιο όμορφα εξωτερικά σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά που είναι στρογγυλά, πιο εμπορικά πιο εκμεταλλεύσιμα.
Αυτό τ’ όμορφο σκαρί, το είχε ναυλώσει Ιαπωνική εταιρεία, για να μεταφέρει χαλυβουργικά προϊόντα από λιμένες της νοτίου Αμερικής στην ιαπωνική αγορά. Λόγω περιορισμένου βυθίσματος του λιμένος, από τον λιμένα Santa Fe το πλοίο φόρτωνε ένα μέρος του φορτίου και την επομένη θ’ απέπλεε για τον λιμένα του Μπουένος Άιρες. Η επαγγελματική του σχέση με την θάλασσα ήταν σχετικά πρόσφατη και από το πλήρωμα του πλοίου δεν είχε κάποια προηγούμενη γνωριμία από κοινή ναυτολόγηση. Έμεινε έκπληκτος όταν είδε μπροστά του τον Αργύρη από τα Βάτικα, μακρινό συγγενή του. Ο Αργύρης από μικρός ήταν δουλευτής καλός στα περιβόλια και στ’ αμπέλια του χωριού, αλλά μέσα του είχε άλλα όνειρα. Η ζωή στη χωριό δεν είχε την μαγεία των ονείρων του. Ονειρευόταν πως φεύγει για ταξίδια. Και τελειώνοντας το στρατιωτικό του στους τέσσερις μήνες επάνω μπαρκάρισε με ένα μεγάλο εμπορικό. Σήμερα ήταν ο λοστρόμος του πλοίου. Τώρα στα τριάντα του χρόνια, ο χρόνος τον είχε κάνει όμορφο άντρα, ευρύστερνο με μακριά καλογραμμένα πόδια, όλο μύες σκληρούς από τη χειρωνακτική εργασία. Η μακρόχρονη έκθεση στον ήλιο του είχε δώσει ένα μπρούντζινο χρώμα, ενώ πυκνό χνούδι σκέπαζε το πρόσωπό του. Όταν γελούσε, τα δόντια του άστραφταν κατάλευκα και τα μάτια του σπίθιζαν παιχνιδιάρικα.
Ο καπετάνιος του πλοίου, ένας πενηντάρης άνδρας με στεγνό αδύνατο σώμα, μέτριο ανάστημα στρογγυλό πρόσωπο και καλοσχηματισμένο πηγούνι, λεπτά χείλη, μάτια στρογγυλά και το βλέμμα του να στάζει μέλι. Δεν είχε πλούσια κόμη, μάλιστα είχε την τάση για αραίωση. Δεν ήταν ο άνδρας που έδινε σημασία στο ντύσιμό του και γενικότερα στην καλαισθησία. Αν και εργένης είχε μεγάλη αδυναμία στις θηλυκές υπάρξεις χωρίς κάποιες ιδιαίτερες προτιμήσεις. Σταθερή παράμενε η προτροπή του δεύτερου μηχανικού σε κάθε έξοδο του καπετάνιου από το πλοίο. «Κάπταιν μην ξεχάσεις τις γαλότσες, θα σου χρειαστούν στις λάσπες» του έλεγε γελώντας με νόημα.
Μια δεύτερη εξίσου μεγάλη αδυναμία του ήταν η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού.
Ο Πρώτος μηχανικός, αν και γνήσιος Πειραιώτης ήταν χαρακτήρας χαμηλών τόνων, μέτοχος και ταυτόχρονα φανατικός οπαδός της ποδοσφαιρικής ομάδας του Εθνικού Πειραιά.
Με τον καπετάνιο γνωρίζονταν απ’ τα παλιά και οι ποδοσφαιρικές καζούρες μεταξύ τους ήταν θέμα συζήτησης τις Κυριακές στην τραπεζαρία του πλοίου.
Ο Δεύτερος μηχανικός από τα μέρη του Γυθείου ήταν ένας σωματώδης άνδρας με αθώα καρδιά. Μανιώδης κυνηγός που δεν έχανε ευκαιρία να διηγείται τα κυνηγετικά του κατορθώματα.
Γενικά το πλήρωμα του πλοίου τόσο οι αξιωματικοί καταστρώματος και μηχανής όσο και το κατώτερο πλήρωμα αποτελούσαν πολύ καλή ομάδα, δεμένη με αρμονία.
Τις επόμενες δυο ημέρες η φόρτωση τέλειωσε. Το πλοίο φόρτωσε στα αμπάρια του ένα μόνο μέρος του φορτίου του από βιομηχανικό χάλυβα, τόσο που ορίζει το επιτρεπόμενο βύθισμα του ποταμού για να ταξιδέψει με ασφάλεια. Με το τέλος των γραφειοκρατικών διαδικασιών επιβιβάστηκαν δυο πλοηγοί και το πλοίο αναχώρησε για λιμένες της Βραζιλίας να κομπλετάρει την φόρτωση.
Ξεκίνησαν με πορεία νότια, και αργότερα νοτιοανατολική.
Λίγες ώρες πριν ο ήλιος ανατείλει, τη δεύτερη ημέρα του ταξιδιού, πυκνή ομίχλη σκέπασε το ποτάμι. Ταξιδεύοντας με πλοίο σε ποτάμι με ομίχλη, δεν είναι και ο καλύτερος συνδυασμός. Αλλά όταν στο πλοίο υπάρχουν πεπειραμένοι πιλότοι που γνωρίζουν τον ποταμό σε κάθε του σπιθαμή όλες τις εποχές του έτους, και ταυτόχρονα το πλοίο έχει αξιόπιστα όργανα ναυσιπλοΐας, τα πράγματα γίνονται πιο απλά χωρίς βέβαια να παύουν να είναι επικίνδυνα. Τις επόμενες ώρες ανατέλλοντας ο ήλιος καθάρισε την ατμόσφαιρα από την βαριά ομίχλη, μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή (για το νότιο ημισφαίριο) λαμπερή ημέρα του Απρίλη ξεπρόβαλε στις όχθες του μεγάλου ποταμού. O ποταμός μπροστά φάνταζε σαν ένα καφέ-ασημί φίδι μέσα στη πράσινη θάλασσα των πεδιάδων δεξιά και αριστερά. Χιλιοτραγουδισμένος κι αυτός κι η πεδιάδα, με όλα της τα πρόσωπα έγινε κομμάτι της καρδιάς πρώτα των ανθρώπων της Πάμπας των γκαούτσος, των ποιητών τους , των τραγουδιστών τους αλλά και της καρδιάς των ναυτικών μας που τόσες φορές ταξίδεψαν εκεί και αδελφωθήκανε με τον τόπο και τους ανθρώπους του. Κατεβαίνοντας τον ποταμό μετά το Santa Fe συνάντησαν εμπρός τους γνωστά στους ναυτικούς μέρη. Πόλεις λιμένες όπως,
San Lorenzo, Rosario, Villa Constitution, San Nicolas και άλλες πόλεις. Αργά τ’ απόγευμα αφήνανε το ποτάμι του Παρανά προσπέρασαν δεξιά τους το φωταγωγημένο
Buenos Aires και εισήρθαν στο αγκυροβόλιο του λιμένα, στα καφετιά νερά του Ρίο ντε λα Πλάτα, εν αναμονή τροφοδοσίας του πλοίου και παραλαβή καύσιμων και λιπαντικών.
Το βράδυ η υγρασία του ποταμού τρυπούσε κόκαλα. Η ατέλειωτες ώρες σταντ-μπάι στο μηχανοστάσιο και το ξενύχτι ήταν η αιτία που δεν επέτρεψαν στον ήρωα μας την απόλαυση της ενδιαφέρουσας διαδρομής.
Μπουένος Άιρες
"Η πόλης ονομάστηκε Μπουένος Άιρες προς τιμή της
«Παναγίας των καλών ανέμων»
(Santa Maria de los Buenos Aires), προστάτιδας των ναυτικών. Περιτριγυρισμένη από ατέλειωτη Πάμπα (εκτεταμένες πεδιάδες). Ο Ρίο ντε λα Πλάτα «ακίνητος ποταμός», διασχίζει το Μπουένος Άιρες.
Έντονα επηρεασμένο από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, το Μπουένος Άιρες είναι η Ευρώπη της Λατινικής Αμερικής. Η πρώτη ματιά από τα κτίρια, τους δρόμους και τους ανθρώπους, σου δημιουργεί την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μια ευρωπαϊκή πόλη.
«Οι Μεξικανοί κατάγονται από τους Αζτέκους, οι Περουβιανοί από τους Ίνκας, οι Αργεντίνοι από τα πλοία». Το σχόλιο αυτό του Κάρλος Φουέντες εξηγεί εμμέσως γιατί η Αργεντινή είναι η πιο ευρωπαϊκή χώρα της Λατινικής Αμερικής. Τη διαμόρφωσαν εκείνοι που ήρθαν με τα πλοία: οι ευρωπαίοι μετανάστες, στη μεγάλη τους πλειονότητα Ισπανοί, Ιταλοί, Γάλλοι και Γερμανοί, που έφθαναν κατά κύματα στις ακτές της από τις αρχές του 19ου αιώνα ως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το Μπουένος Άιρες είναι η πρωτεύουσα μιας απέραντης χώρας. Με αέρα λατινοαμερικάνας ντίβας, δεν είναι μια πόλη που απλώς επισκέπτεσαι. Ζεις μέσα σ' αυτήν, ακόμα κι όταν έχεις φύγεις μακριά της! Γιατί, εκτός από αμέτρητες εικόνες και παραστάσεις, η αργεντίνικη μεγαλούπολη προσφέρει δυνατά συναισθήματα που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά σου. Είναι ένα αστικό και πληθυσμιακό «ψηφιδωτό» στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Αρχιτεκτονικά θυμίζει ταυτόχρονα το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη και τη Νέα Υόρκη και προσφέρει στέγη σε εκατομμύρια κατοίκους -ευρωπαϊκής καταγωγής οι περισσότεροι- που διακρίνονται για το έντονο μεσογειακό ταμπεραμέντο τους. Ζωντανές συνοικίες, και χρώματα παντού, υπαίθριες αγορές, πολυάριθμες γκαλερί, χορευτές τάνγκο στη μέση του δρόμου, γυναίκες με λάγνες ματιές, αυθόρμητα χαμόγελα, γαστρονομική πανδαισία, εκρηκτική νυχτερινή ζωή. Όλα αυτά, τυλιγμένα με μια γλυκιά αίσθηση διάχυτου ρομαντισμού, μελαγχολίας και παρακμής, αποτελούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πόλης των
«Καλών Αέρηδων»."
Στο αγκυροβόλιο το πλήρωμα της μηχανής είχε μια ακόμη δύσκολη βραδιά μπροστά του. Τα λασπόνερα του ποταμού δημιούργησαν μεγάλα προβλήματα στα ψυγεία ψύξης των μηχανών του πλοίου και κρίθηκε απαραίτητο να καθαρισθούν κατά την διάρκεια της παραμονής στο αγκυροβόλιο. Τελειώνοντας οι εργασίες τροφοδοσίας το πλοίο σήκωσε Άγκυρα και αναχώρησε με πορεία το
Banco Chicoiο σημείο όπου συναντά το κανάλι του
Buenos Aires αυτό του
Montevideo, και συνέχισαν για
Recalada Pilot station. Πρόκειται για έναν από τους πιο διάσημους πλοηγικούς σταθμούς, στον κόσμο της θάλασσας και των ναυτικών, που είναι αγκυροβολημένο, στις εκβολές του
Rio de la Plata λίγα μίλια νότια του Montevideo της Ουρουγουάης. Οι πλοηγοί ευχαρίστησαν το πλήρωμα για την άριστη συνεργασία στη διακυβέρνηση του πλοίου, και για την ευγενική φιλοξενία που έτυχαν, ευχήθηκαν κάλο ταξίδι, κατέβηκαν στην πιλοτίνα και αναχώρησαν για το πλοίο ξενοδοχείο που βρίσκεται αγκυροβολημένο στη
Recalada.
Δυτικά στο βάθος του ορίζοντα αχνοφαινόταν η
Punta del Este, που απλώνετε στη χερσόνησο
Maldonado, τμήμα της νοτιοανατολικής Ουρουγουάη με τα ατέλειωτα χιλιόμετρα από λευκές αμμουδιές που χωρίζει τα νερά του Ρίο Ντε λα Πλάτα και του Ατλαντικού Ωκεανού. Τα καφετιά νερά του Ρίο ντε λα Πλάτα, σύντομα έσβησαν μακριά πίσω τους, το πλοίο εισήρθε σε νερά ωκεάνια, αλλιώτικα. Ο ουρανός εκεί φαντάζει ατέλειωτος και η απλωσιά του χώρου κάνει τη ψυχή και το πνεύμα να ανοίγουν. Το φως τονίζει τα περιγράμματα του ωκεανού με τρόπο μοναδικό. Το χρώμα στον ορίζοντα ακτινοβολεί.
Το ταξίδι είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς, και συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό, με πορεία βόρεια – βορειοανατολική, και με τον νότιο Ατλαντικό ωκεανό ακύμαντο όπως σπάνια τον βρίσκεις αυτή την εποχή του έτους. Τις πρώτες μέρες, ο ήρωας μας όπως ήταν αναμενόμενο αναλώθηκε να έλθει σε επαφή με το νέο μηχανολογικό περιβάλλον του καινούργιου πλοίου και διεισδύοντας στα μυστικά του μηχανοστασίου, να κάνει ακόμη ένα βήμα προς την ολοκλήρωση της επαγγελματικής οντότητάς του. Η εξοικείωση και η εμπειρία, ακόμη και σήμερα παραμένει η πεμπτουσία της επαγγελματικής επιβίωσης στο δύσκολο ανταγωνιστικό περιβάλλον που δραστηριοποιείται.
Συμπλήρωναν την τρίτη ημέρα ταξιδιού στον ανοικτό ωκεανό. Η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη και το λαμπύρισμα της πανέμορφο. Γύρω τους ο ωκεανός κυμάτιζε αργά και ρυθμικά από το ελαφρύ αεράκι του Νοτιά.
Ο ήρωας είναι αξιωματικός φυλακής μηχανοστασίου το βράδυ ετούτο. Περασμένα μεσάνυχτα. Άξαφνα, βαριά σύννεφα σκέπασαν τον έναστρο ουρανό. Οι αστραπές ξέσκιζαν τον ουρανό χωρίς έλεος. Τα σύννεφα πύκνωναν και ο αέρας ούρλιαζε. Περνούσε σφυρίζοντας από την γέφυρα και την τσιμινιέρα του πλοίου ζητώντας να ξεριζώσει ότι βρισκόταν επάνω τους. Ανήσυχος ο ήρωας μας ξεκίνησε για το μηχανοστάσιο την ώρα που άνοιξαν τα επουράνια. Η βροχή έπεφτε τουλούμι, και χτυπούσε με βία το σιδερένιο σκαρί.
Το φαινόμενο ήταν μια βίαιη τοπική καταιγίδα. Η
Αbroholos.
«Το δέκατο έκτο αιώνα, οι ναυτικοί προειδοποιούσαν τους συναδέλφους τους όταν πλησίαζαν στους κοραλλιογενείς υφάλους στα ανοιχτά της πολιτείας
Bahia, στη Βραζιλία: «Άμπρα ους όλιους!» (Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά!) Σύμφωνα με την παράδοση, αυτή η συνεχώς επαναλαμβανόμενη προειδοποίηση έγινε το όνομα μιας συστάδας πέντε μικρών νησιών στην περιοχή του αρχιπελάγους
Αbroholos.»
«Καλημέρα» φώναξε χαρούμενος.
Τη φωνή του την πήρε ο άνεμος!
Έκλεισε σχεδόν ολότελα τα μάτια του απέναντι στον άνεμο κι ένιωσε χαρά.
Απογευματινές ώρες το πλοίο έπλεε στη θαλάσσια περιοχή νότια του Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας με κατεύθυνση το εξωτερικό αγκυροβόλιο του λιμένα. Η αγκυροβολία στο εξωτερικό αγκυροβόλιο λόγω της ποιότητας του βυθού-πετρώδης- είναι προβληματική για ασφαλή παραμονή πλοίου όταν επικρατούν κακές καιρικές συνθήκες. Η περιοχή που είναι αγκυροβολημένα τα πλοία δεν είναι αρκετά προστατευμένη από τον άνεμο. Τα πλοία παρασύρονται απ’ την προσήνεμη πλευρά του ακρωτηρίου, κουπαστάρουν επικίνδυνα περιμένοντας για μια θέση σε προβλήτα φορτοεκφόρτωσης. Τα περισσότερα πλοία αν όχι όλα, έχουν τις μηχανές τους σε συνεχή ετοιμότητα αναχώρησης από το αγκυροβόλιο στις κακές καιρικές συνθήκες.
Μετά από μια ήσυχη νύχτα - μακάρια - στην άγκυρα, ο ήλιος αναδυόταν από τον ωκεανό, γεμίζοντας τον γαλάζιο ουρανό με πορτοκαλί λιωμένα τριαντάφυλλα. Η σφοδρή καταιγίδα έμεινε μόνο σαν δυσάρεστη ανάπαυλα, όταν το ταξίδι στο μπλε του ωκεανού ημερεύει το βλέμμα και την ψυχή τους.
Απέναντι στο αγκυροβόλιο εκτείνεται ο Κόλπος Γκουαναμπάρα του Ρίο ντε Τζανέιρο, με τις απέραντες αμμώδεις - μίλια με χρυσή άμμο και όλο το χρόνο ζεστό νερό - ακτές, που χωρίζουν τα καταπράσινα δάση της βροχής από το απέραντο γαλάζιο του Νότιου Ατλαντικού.
Ανταύγειες ανοιξιάτικου κήπου, άνθη ευφροσύνης σε μέρη μαγικά. Ανέμελη ζωή, ρέμβη αγαλλίασης.
Ήταν ώρα πρωινού καφέ που ο ναυτικός πράκτορας ανέβηκε στο πλοίο μαζί με τις λιμενικές αρχές για τις απαραίτητες επιθεωρήσεις και άδειες που αφορούν προσέγγιση και φόρτωση του πλοίου. Τελειώνοντας το πρατιγάρισμα δόθηκε η αδεία στους επιθεωρητές των ασφαλιστών να ανέβουν και αυτοί στο πλοίο, να εκτιμήσουν τις ζημιές απ’ τη σφοδρή κακοκαιρία.
Στη συνέχεια όπως συνηθίζεται στο ναυτικό δίκαιο η μετατόπιση του φορτίου στο αμπάρι Νο. 3 θεωρήθηκε «αβαρία», μόνο ως προς το χρόνο αποκατάστασης της στοιβάδας του φορτίου. Αποφασίστηκε να ξεφορτώσουν τα Coils βιομηχανικού χάλυβα στην προβλήτα του λιμένα και να τα ξαναφορτώσουν με ασφαλή αίχμαση.
Μοιάζει με ώρες δουλειάς, που δεν θα ολοκληρωθεί σε λιγότερο από μια εβδομάδα.
Αυτό κι αν είναι καλό νέο για το πλήρωμα.
Πέρασε ένα ήρεμο διήμερο παραμονής στο αγκυροβόλιο και το πλοίο μεθ' όρμισε εσωτερικά του λιμένα στη προβλήτα φόρτωσης.
Τα ευχάριστα νέα συνέχισαν να καταφθάνουν κατά ριπές, χαρίζοντας στιγμές ενθουσιασμού στο πλήρωμα. Πρώτη ευχάριστη έκπληξη είχε να κάνει με την προβλήτα φόρτωσης, ήταν δίπλα στην κεντρική πλατεία την φημισμένη Praça Mauá, η καρδιά της πόλης, το κέντρο όπου ιδρύθηκε το Ρίο. Δεύτερη ευχάριστη έκπληξη το φορτίο θα καθυστερούσε να έλθει στο πλοίο.
Το φορτίο ήταν ράβδοι αλουμινίου.
Στο λιμάνι φόρτωσης μεταφερόταν με σιδηροδρομικό δίκτυο από το εσωτερικό της χώρας.
Οι τελευταίες ισχυρές βροχοπτώσεις και φονικές πλημμύρες έφεραν κατολισθήσεις προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές στο δίκτυο μεταφοράς με αποτέλεσμα ν’ απαιτείται αρκετός χρόνος αποκατάστασης.
Το ταξίδι με προορισμό το Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας αποτελεί όνειρο Ζώης κάθε ταξιδιώτη και όχι μόνο. Του ήρωα μας και του υπόλοιπου πληρώματος υλοποιήθηκε ταυτόχρονα με την επαγγελματική τους απασχόληση. Αυτή η γωνιά του Ατλαντικού κρύβει μαγείες μοναδικές. Η αναφορά και μόνον στο όνομα της πόλης προκαλεί ευχάριστους συνειρμούς και πυροδοτεί αχαλίνωτες φαντασιώσεις. Η γοητεία που ασκεί στον κόσμο είναι ακαταμάχητη. Το Ρίο ντε Τζανέιρο παραπέμπει σε κάτι το συναρπαστικό σχεδόν παραμυθένιο. Είναι δύσκολο να το περιγράψεις με λόγια. Ότι και να πεις θα είναι λίγο. Αν δεν το επισκεφτείς και αν δεν δεις με τα ίδια σου τα μάτια τη γωνιά αυτή της Γης, δύσκολα αποδέχεσαι τις ταξιδιωτικές περιγραφές.
Πόλη για «ανήσυχους» ταξιδιώτες.
Ο καπετάνιος λησμόνησε την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό του για συνετή ζωή και γύρισε στα παλιά του. Κάθε βράδυ, κοιμόταν στην αγκαλιά της τελευταίας ερωμένης του, δίπλα στο ζεστό γυμνό κορμί της ξεχνούσε κάθε τι που τον βασάνιζε. Οι προηγούμενοι όρκοι του ξεχάστηκαν, σκορπίστηκαν μακριά, τις παρέσυρε ο γρήγορος άνεμος. Κι όμως δεν ένιωθε ένοχος, καθώς καταπατούσε τις υποσχέσεις που ὁ ίδιος είχε δώσει. Τέτοιες υποσχέσεις είναι μόνο για τους ναυτικούς που δεν συνάντησαν λιμάνια ορόσημα - συναρπαστικά με φλογερό ταμπεραμέντο - σύμβολα διασκέδασης, όπου οι ηδονές προσφέρονται απλόχερα. Όποιος τα συνάντησε μαθαίνοντας, δεν χρειάζεται τέτοιες υποσχέσεις.
Ο λοστρόμος από την πρώτη μέρα βρέθηκε με μια κοπέλα. Το κορίτσι μιλώντας του γλυκά στην απαλή, τραγουδιστή της γλώσσα, τον μάγεψε μόλις την πρώτο-αντίκρισε.
Το χαμόγελό της μαγευτικό, η επιδερμίδα της είχε το χρώμα σοκολάτας, τα μαλλιά της μακριά, μέχρι την μέση της, πυκνά και μαύρα σαν τον έβενο. Όμως τα μάτια της ήταν που έκαναν τον λοστρόμο να ξεχάσει τις φουρτούνες που πέρασαν όταν μέρες ολόκληρες ταξίδευαν με άσχημο καιρό. Στα μεγάλα της μάτια μέσα ήταν κρυμμένα όλα τα αστέρια του ουρανού. Ένιωσε σαν να τον καλούσαν να χαθεί στα βάθη τους, σαν να ήταν εκεί φυλαγμένες όλες οι ηδονές του κόσμου και όλες οι περιπέτειες που αναζητούσε.
Του ήρωα μας έκλεψε ένα κομμάτι της καρδιάς του ο χαρακτηριστικός γρανιτένιος όγκος. Ο Κώνος από Ζάχαρη (Pao de Acucar)
Ας μάθουμε γιατί.
Ο Sugarloaf Mountain (Pao de Acucar) είναι ένα εντυπωσιακό φυσικό ορόσημο με θέα στο Ρίο ντε Τζανέιρο και βρίσκεται στην είσοδο του κόλπου Guanabara. Γνωστό ως Pao de Acucar στα πορτογαλικά, είναι το όνομα για το μοναδικό σχήμα του που μοιάζει με μια παραδοσιακή μορφή συσκευασίας της ραφιναρισμένης ζάχαρης που χρησιμοποιούσαν κατά τον 19ο αιώνα. Ο ψηλός κώνος είναι ένας μονόλιθος. Αποτελείται από γρανίτη και χαλαζία με κυκλική κορυφή. Για να φτάσετε στην κορυφή, η πρόσβαση γίνεται με τελεφερίκ και η διαδρομή περιλαμβάνει δύο στάσεις. Το πρώτο ανεβαίνει στο μικρότερο Morro da Urca, 220 μέτρα ύψος. Το δεύτερο ανεβαίνει στο Pao de Acucar στα 396 μέτρα. Στην πρώτη βλέπει κανείς τον κόλπο Guanabara και τον ωκεανό που κόβει σαν δαντέλα τις ακτές. Οι λόφοι που υψώνονται πάνω από την πόλη μοιάζουν να είναι καλυμμένοι με ένα παχύ πράσινο χαλί και οι σχηματισμοί των σύννεφων φτιάχνουν ένα απόκοσμο σκηνικό. Στη δεύτερη, όπου είναι και η κορυφή, μπορείς να απολαύσειs ένα συναρπαστικό θέαμα.
Η θέα κόβει την ανάσα.
Στο βάθος διακρίνεται το σύμβολο του Ρίο, το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή.
Οι επισκέπτες από τον θάλαμο του Τελεφερίκ μπορούν να παρακολουθήσουν τους αναρριχητές για Sugarloaf και τα άλλα δύο βουνά της περιοχής: Morro da Babilonia, και Morro da Urca. Μαζί, αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες αστικές περιοχές αναρρίχησης στον κόσμο. Ο Sugarloaf είναι για τους αναρριχητές ίσως το πιο δημοφιλής προορισμός στο Ρίο με περισσότερες από πενήντα αναρριχητικές διαδρομές της και στις τέσσερις πλευρές. Οι διαδρομές είναι μια μεγάλη ποικιλία.
Ο ήρωα μας, ένοιωσε μέσα του την ζήλια να τον πλημμυρίζει μέχρι μυελού οστών. Δεν ήταν ζηλόφθονος, νιώθει απλά το τσίμπημα της ζήλιας επειδή κ’ αυτός ένοιωθε αυτό το συναίσθημα που πλημμυρίζει τον αναρριχητή. Το μόνο, και αληθινό τους αίτημα, είναι πως θέλουν ν’ ανέβουν στην κορυφή. Χωρίς όριο, χωρίς φόβο, χωρίς συστολή, απελευθερωμένοι από κάθε επίγεια άγκυρα, κάθε μορφής. Και ξέρουν, πως για να γίνει αυτό, πρέπει να κάνουν μικρά και σταθερά βήματα, πρώτα να κατανοήσουν κάθε κερδισμένο εκατοστό προς την κορυφή και μετά να συνεχίσουν. Στην προσπάθεια τους ο άνεμος γίνεται ψιθύρισμα στα πρόσωπα τους. Μπορούν να αισθάνονται ελεύθεροι! Μπορούν να μάθουν να νικάν. Κανείς τους δεν θέλει τιμές. Δεν επιθυμεί να γίνει αρχηγός. Θέλουν μόνο να μοιραστούν το μεγαλείο της προσπάθειας να δείξουν τους ορίζοντες που απλώνονται μπροστά τους. Διαλέγουν τον επόμενό στόχο μέσα τους από τα όσα μαθαίνουν σε τούτον. Αν δεν μάθουν κάτι, τότε ο επόμενος θα είναι όμοιος με τούτον, με τους ίδιους φραγμούς που θα πρέπει να ξεπεράσουν.
Οι περιπέτειες του ήρωα μας δεν σταματούν εδώ. Υπάρχουν και άλλες στη μνήμη. Ο ήρωας μας όμως, δεν είναι μονοδιάστατος. Δεν είναι ούτε καν ένας. Είναι πολλοί, είναι όλοι οι ναυτικοί μας, οι οποίοι έστω κι αν πέρασαν πολλά κοντά στη γαλάζια τους κυρά, εξακολουθεί να τους λείπει το κύμα, η αλμύρα πάνω στα ρούχα τους, στο πετσί τους, το καινούργιο και το άγνωστο.
Όσοι έζησαν απ' τη θάλασσα, σπάνια διατήρησαν μόνο επαγγελματική σχέση μαζί της. Κατά κανόνα την αγάπησαν, τη μίσησαν ή και τα δύο.
"Σκυφτός στο δειλινό
ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνια μάτια σου"
(Pablo Neruda)
'
Ο πλούσιος βασιλιάς της Κύπρου Κινύρας είχε μια πεντάμορφη κόρη, που πεισματικά αρνιόταν της χαρές του έρωτα. Ήρωες πολλοί και πριγκιπόπουλα έφυγαν λυπημένα, χωρίς να καταφέρουν να αποκτήσουν την πεντάμορφη κόρη του, Σμύρνα. Η θεά όμως του Έρωτα Αφροδίτη, προσβεβλημένη από τη στάση της που δεν της προσέφερε τις απαιτούμενες τιμές, έστειλε στη Σμύρνα για τιμωρία ερωτικό πάθος για τον ίδιο τον πατέρα της. “ Το πάθος όλο και φούντωνε, αποφάσισε να τα φανερώσει όλα στην παραμάνα της την Ιππολύτη. Η ασυνείδητη γριά της υποσχέθηκε τρόπο να βρει” Έτσι η Σμύρνα έσμιξε με τον ίδιο τον πατέρα της, χωρίς εκείνος να το ξέρει, στο θεοσκότεινο κοιτώνα του. Πέρασε όμως καιρός. Η Σμύρνα είχε έγκυος μείνει. Όταν ο εξαπατημένος πατέρας έμαθε την ντροπή του, να την τιμωρήσει θέλησε την θυγατέρα του, και την κατεδίωξε με γυμνό σπαθί. Οι θεοί όμως άκουσαν τις σπαρακτικές παρακλήσεις της καταδιωκόμενης, θεόπληκτης Σμύρνας και για να την γλιτώσουν την μεταμόρφωσαν σε δέντρο. Την Σμύρνα!
