Len Pos o Xronos Giatreuei Tis Pliges

Cape Town South Africa...

Κέιπ Τάουν.... Άνοιξη του χίλια εννιακόσια εβδομήντα έξι.

Οι δυο νεαροί μας φίλοι αποφάσισαν ότι ήταν η ώρα που έπρεπε να γυρίσουν στο πλοίο αφού είχαν απολαύσει ένα πλούσιο βραδινό γεύμα τελειώνοντας έτσι μια ευχάριστη εξόρμηση κατά τη διάρκεια της βραδιάς στο μοναδικό αυτό κοσμοπολίτικο λιμάνι της Νοτίου Αφρικής.

Το Κέιπ Τάουν είναι μία από τις παγκόσμιες πρωτεύουσες της υψηλής γαστρονομίας. Δεν είναι μόνο ο νυχτερινός ουρανός της Χώρας της Νότιας Αφρικής που είναι γεμάτος άστρα, είναι και τα εστιατόρια της πόλης που τα αστέρια Michelin δίνουν και παίρνουν, τοποθετώντας πόλη του Κέιπ Τάουν στην κορυφή της προτίμησης των καλοφαγάδων του κόσμου!  

Η κορυφαία και φημισμένη αστακό-μακαρονάδα του «Ακρωτηρίου» είναι ένα must για εκείνους που ψάχνουν την απόλυτη γεύση. Το άφθονο φρέσκο ψάρι, ο αστακός, αχινοί, και τα υπόλοιπα θαλασσινά, είναι καθημερινά στη διάθεσή σας. Επιλεγμένα εμφιαλωμένα κρασιά, συμπληρώνουν άριστα το μενού, είτε αυτό περιλαμβάνει ψάρι ή κρέας.

Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε! Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα που το ταξί τους άφηνε πίσω τους την μεγάλη και στρογγυλή πλατεία που περιβάλει το Greenways Hotel στην Torquay Avenue, της πόλης του Ακρωτηρίου στη Νότιο Αφρική, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα τελείως απροσδόκητο επεισόδιο με εξελίξεις καταιγιστικές και τελείως απρόσμενες. 

Μια αναπάντεχη απόπειρα ληστείας τους είχε σαν συνέπεια την περιπετειώδη καταδίωξη τους, που παρά ολίγο έλειψε να καταλήξει σε τραγικό μακελειό.   

Όλα ξεκίνησαν στο σταυροδρόμι που δημιουργείται το αρχικό ύψος της Torquay Avenue. Ο οδηγός μιας μεγάλη παλαιάς αμερικάνικης Πλίμουθ τους έκλεισε το δρόμο δημιουργώντας μπλόκο στο ταξί που τους μετέφερε από το εστιατόριο στο πλοίο, με οδηγό του ταξί έναν Λιβανέζο που ήταν και ο  ιδιοκτήτης του. Στο παλιό αυτοκίνητο επέβαινε μια ομάδα από νέγρους που επιχειρούσαν να ακινητοποιήσουν το ταξί και να ληστέψουν τους νεαρούς επιβάτες του.

Για μεγάλη τους τύχη ο οδηγός του ταξί απόλυτα ψύχραιμος και νηφάλιος χωρίς να το καλοσκεφτεί ζύγισε με ψυχραιμία τα δεδομένα, δεν ακινητοποιήθηκε και με φιλότιμες προσπάθειες και συντονισμένες ενέργειες κατάφερε να διαφύγει από τον εγκλωβισμό των επίδοξων ληστών.

Ταυτόχρονα έβγαλε από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και το εναπόθεσε στην άδεια θέση του συνοδηγού το τεράστιο μάγκνουμ 44 όπλο που κουβαλούσε μαζί του. Ακολούθησε καταδίωξη από τους επίδοξους ληστές μέχρι και την λεωφόρο heerengracht όπου και εγκατέλειψαν την προσπάθεια τους.

Οι δύο μας φίλοι με ορθάνοιχτα μάτια έμειναν να κοιτάζουν άλαλοι και αποσβολωμένοι τον οδηγό του ταξί, που η ψυχραιμία του τους έκανε να μοιάζουν με πανικόβλητες νοικοκυρές.

Μόνο όταν φτάσανε στο πλοίο και ξανάνιωσαν ασφαλείς, κατόρθωσαν να καλύψουν τον πανικό και το χτυποκάρδι τους, ν’ αρθρώσουν λόγο και να περιγράψουν τον ηρωισμό και το θάρρος του ταξιτζή τους.

Υπήρχε μεγάλο ποσοστό εγκληματικότητας στο Κέιπ Τάουν, σε ορισμένες περιοχές της πόλης οι κλεφτές, οι ληστές, οι πόρνες, οι λαθρέμποροι ναρκωτικών και οι κάθε λογής φυγόδικοι αποτελούσαν κράτος εν κρατεί. Το μεγαλύτερο ποσοστό της εγκληματικότητας αφορούσε το μαύρο πληθυσμό της πόλης που αυξάνονταν ραγδαία.

Ήταν η εποχή εκείνη που στη χώρα του απαρτχάιντ το να αφαιρέσεις ζωή νέγρου και μάλιστα επίδοξου ληστή ήταν αμελητέο αδίκημα.

Οι επιβάτες του ταξί  ήταν ο νεαρός μηχανικός του πλοίου ο Αλκιβιάδης παρέα με τον Παυσανία νεαρό δόκιμο μηχανικό με καταγωγή από ναυτική οικογένεια νησιού των Κυκλάδων που τελειώνοντας τη στρατιωτική του θητεία αρχικά αναζήτησε την επαγγελματική του τύχη στην στεριά χωρίς αποτέλεσμα ώστε τελικά να ακολουθήσει και αυτός την επαγγελματικη του τύχη στην θάλασσα.

«Τα καλά μας έρχονται με δυσκολία και μετά από αναζήτηση, ενώ τα κακά και χωρίς να τα αναζητήσουμε.» Του  έλεγε ο σοφός παππούς του Αλκιβιάδη.

Έτσι μέσα από αυτή την περιπέτεια και το σοκ, ξεκίνησε να αναπτύσσεται μέσα στα χρόνια μια δυνατή φιλία μεταξύ των δυο ανδρών, μια όμορφη αλλά και δυνατή φιλική σχέση.  Ο ένας θα ανακαλύψει στον άλλο στοιχεία που του λείπουν.. Ο Παυσανίας είναι ένας ευγενικός νεαρός, γοητευτικός άνδρας με την κοσμοπολίτικη αύρα ενός καλλιτέχνη εν αντιθέσει με τον Αλκιβιάδη που σαν τον κότσυφα αγαπά την μοναξιά, συχνά παραδοσιακός, αλλά ευθύς κοινωνικός, πρόθυμος για παρέα και γεμάτος καλές προθέσεις.

Και η φιλία τους μοιάζει με τα παλιά βιβλία, που ο χρόνος έρχεται και τους προσδίδει πολύ μεγαλύτερη αξία.

Ο Παυσανίας στις ημέρες εκείνης της εποχής, είχε κοντά μαύρα κατσαρά μαλλιά, οβάλ λευκό πρόσωπο, μαύρα μάτια ανθρακίτης, χέρια περιποιημένα, συμμετρική περιφέρεια, ίσια πλάτη. Δεν ήταν στεγνός αλλά ούτε παχύς, φαρδύς με στέρνο ανοικτό. Είχε μια ελκυστικά αέρινη αίσθηση η όλη του παρουσία.

Το δίλημμα που βασάνιζε τον καιρό εκείνο τον Παυσανία, αφορούσε μια μικροκαμωμένη ξανθιά κοπέλα ένα πλάσμα γλυκύτατο, ανήσυχο, που αντιμετώπιζε ακόμη και τα σοβαρά πράγματα με μια ελαφρότητα, και είχε πολλά παράπονα από την ερωτική τους σχέση. Σαν γειτόνοι είχαν ζήσει μαζί όλα τους τα χρόνια στο νησί μέχρι την αποφοίτηση απ' το τοπικό λύκειο. 

Μετακομίζοντας ο Παυσανίας στην Αθήνα και σαν φοιτητής στη σχολή Εμπορικού ναυτικού πολλές φορές αναρωτήθηκε τι ήταν εκείνο που τον κρατούσε σ’ αυτή τη σχέση. Όλα αυτά τα χρόνια των σπουδών του η σχέση τους πέρασε από πολλές δοκιμασίες. Την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας η κοπέλα ουσιαστικά είχε φύγει από την ζωή του, την είχε δει ελάχιστες φορές και αυτές φευγαλέα.

Ταυτόχρονα μάθαινε ότι κάποιο διάστημα είχε μπει στη ζωή της παλιός συμμαθητής τους.

Πάει καιρός τώρα που η φίλη του μόνη της πια προσπαθεί ορμητικά να ξαναμπεί και πάλι στην ζωή του.

Ταυτόχρονα την ίδια εποχή μια νεαρή ψηλή καστανή γυναικεία φιγούρα, εργαζομένη σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία ανακάλυπτε πως πολύ της άρεσε αυτός ο ευγενικός άνδρας και αναζητούσε μια μόνιμη σχέση μαζί του. Αυτή η νέα του γνωριμία ήταν κάτι σαν τονωτική ένεση στην ιδέα που είχε για τον εαυτό του.

Απόλυτα φυσιολογικό σκέφτεται ο Αλκιβιάδης για τον φίλο του! 

«Να μην το ξεχνάς στις γυναίκες αρέσουν οι ευγενικοί άνδρες!» , έλεγε ο σοφός παππούς του. 

Για τον Παυσανία την εποχή εκείνη ήταν  περίπλοκο να περιγράψει με λόγια την ψυχοσωματική κατάσταση του, καθώς οι αναμνήσεις γλιστρούσαν στο μυαλό του με αφορμή τις δυο γυναίκες.

Είχε την αίσθηση ότι βάδιζε μέσα σ’ ένα τοπίο μετά την βροχή, στην υγρασία, ενός παράξενου δρόμου. Και πως η λύση ήταν εκεί στο τέλος του δρόμου και τον περίμενε.

Το πρόβλημα του είναι ότι ο δρόμος σε κάποιο σημείο του διχαλώνει. Από το ένα μονοπάτι βρίσκεται το ξανθό κορίτσι, το χθες και η σιγουριά του γνώριμου, από το άλλο η  νέα γνωριμία, το αχαρτογράφητο άγνωστο ακόμη μα επιθυμητό..

«Ποιο δρόμο θέλεις να διαλέξεις, η εκλογή βρίσκεται μόνο στα χεριά σου,» του είπε ο Αλκιβιάδης όταν ο Παυσανίας του εκμηστηρεύτηκε το δίλημμα του.

«Ο ποιητής έχει απαντήσει προ πολλού στο ερώτημα αυτό!» συμπλήρωσε.

Δυο δρόμοι χωρίζουν σ’ ένα δάσος κι εγώ αποφάσισα.

Τον λιγότερο ταξιδεμένο πήρα.

Κι αυτή είναι όλη κι όλη η διαφορά.

«Για να υποστηρίξω την όποια απόφαση σου αν βέβαια το χρειάζεσαι, αυτό που έχω να σου πω είναι ότι για μένα προσωπικά δεν χρειάζεται να ξέρω που πάω! Από τη στιγμή που βγήκα στο δρόμο αφήνω το ένστικτο μου και την καρδιά μου να με οδηγεί.» Του λέει ο Αλκιβιάδης.

«Εσύ είσαι σε διλληματική θέση και είναι πολύ αργά για να υποχωρήσεις στις επιθυμίες της ξανθιάς σου μα ίσως και πολύ νωρίς για να δράσεις στη νέα σου γνωριμία.» Συμπλήρωσε.

Προς το παρόν του Παυσανία του ήταν πολύ δύσκολο να αποφασίσει, δεν επιθυμούσε να δοκιμάσει την τύχη του, μέσα από ένα κυκεώνα συναισθημάτων.

Λεν πως ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές.
Λένε ειν’ εύκολο το χτες να λησμονήσεις.
Όμως εγώ νιώθω ακόμα σα νάταν χτες.
Τα δάκρυα, τα φιλιά κι όλες τις συγκινήσεις.
.....Να ξέρεις πως αργά η γρήγορα θα υπακούσεις στα αληθινά καλέσματα της καρδίας σου.
Ίσως αύριο ίσως μετά από καιρό, ακόμη δεν ξέρω πότε.
Αναρωτήθηκες ποτέ πόσοι είναι αυτοί που παρόλο που ξέρουν ότι βρίσκονται σε λάθος δρόμο, λάθος περιβάλλον, ακόμη και λάθος σχέση, κάνουν το μεγάλο και τολμηρό βήμα να επανεξετάσουν τον εαυτό τους και τις πραγματικές επιθυμίες τους και να ξεκινήσουν να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν, να ξαναδούν τον εαυτό τους σε καθαρό καθρέπτη;
Η αναβλητικότητα είναι φυγή από τις τωρινές στιγμές. Παρά τις μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες της, ελάχιστοι άνθρωποι θα είναι ειλικρινείς αν πουν ότι δεν είναι αναβλητικοί.
Στην πραγματικότητα δεν αναβάλλεται κάτι όταν δεν το κάνεις, απλούστατα δεν έγινε.
Για μερικούς δε γίνεται τρόπος ζωής, ν’ αναβάλλουν πάντα για μια μέρα που δεν θ’ έρθει ποτέ.
.....Ο Παυσανίας άρχισε να του διηγείται την ιστορία της γνωριμίας με την νεαρή ξανθή κοπέλα αλλά, κατά ένα περίεργο τρόπο, του Αλκιβιάδη του φαινόταν ν’ ήξερε τα κυριότερα σημεία. Ποιος αλήθεια δεν έχει περάσει από το στάδιο αυτό.
«Ποτέ δεν τα πήγαμε τόσο καλά από την αρχή κιόλας αυτής της σχέσης υπήρχαν προβλήματα ανάμικτα με τα αισθήματα.»
«Γιατί συνέχιζες;» τον ρώτησε.
«Έλπιζα πάντα ότι τα πράγματα θα καλυτέρευαν.»
«Συμπεριφέρεσαι πολύ ανόητα αν αποζητάς μια εξήγηση έξω από τον εαυτό σου για το τι πρέπει να αποφασίσεις.»
Και όταν η σχέση τους έδειχνε να ξαναρχίζει, το κύμα του μέλλοντος ήρθε και τουμπάρισε την βάρκα του. Αισθανόταν ελαφρώς και αορίστως ένοχος για το γεγονός, αλλά μόνο ελαφρώς και αορίστως.
 Οι κυκεώνες των αισθημάτων είναι ένα μακρύ ταξίδι που κρατεί αιώνες, ποτέ του δεν φτάνει στο τέλος. Πόσοι και πόσοι ταξιδιώτες δεν έχουν περάσει από τους σταθμούς του. Άλλοτε με σκληρές αποφάσεις άλλοτε με ήπιους τόνους.
Ο φίλος μας το ένοιωθε, έφτανε στο τέλος, ολοκληρώνοντας αυτό το ταξίδι. Δεν εξαίρω το γεγονός ότι ήταν συνετός και συμβιβασμένος με τη μοίρα του και η εξέγερση ήταν πάντα ξένη με τη σκέψη του. Παρόλα αυτά συνέχισε με μεγαλύτερη ένταση την προσπάθεια να κάνει γνωστό το τέλος του ταξιδιού του με την ανήσυχη και με μια ελαφρότητα ερωτική τους σχέση.
Όχι δεν ήταν ερωτευμένος μαζί της. Οι δυο τους απλώς ζούσαν ένα ιντερμέτζο καλοτυχίας, ενισχυμένο από μια δόση σεξουαλικής εναρμόνισης.
Δεν είχε κανένα λόγο να πιστεύει πως αυτό το πράγμα θα κρατούσε και πάλι για πολύ.
Αυτή τη φορά δεν έχει πισωγυρίσματα, η σχέση τους είχε γεράσει πριν την ώρα της.
Ήταν δική του απόφαση να φτάσουν στο τέλος.
Τρεις μήνες αργότερα.
Βρίσκονται στην μεγάλη δεξαμενή επισκευών Keppel Verolme BV, στα ναυπηγεία με έδρα το Ρότερνταμ στην Περιοχή του Rozerburg στην ανατολική όχθη του μεγάλου καναλιού, του θαλάσσιου δρόμου που ενώνει τη Βόρειο θάλασσα με την Κεντρική Ευρώπη. Βασικές υπηρεσίες του είναι επισκευή,  συντήρηση, τροποποίηση, ανακαίνιση και κατασκευή πλοίων. Στη δυτική πλευρά του καναλιού είναι η περιοχή του Vlaardingen, με τις απέραντες εκτάσεις από τουλίπες, το χαρακτηριστικό λουλούδι της Ολλανδίας. Ένα μοναδικό θέαμα. Ένα πολύχρωμο χαλί από τουλίπες σκεπάζει τις καλλιέργειες, και συνθέτουν μια πανδαισία χρωμάτων και μας υπενθυμίζουν ότι έφτασε η άνοιξη.
Ο Παυσανίας γύρισε στην καμπίνα του μετά απ' το τέλος της καθημερινής απασχόλησης του στις επισκευές του μηχανοστασίου, και βρήκε την 'Άντζελα να κοιτάζει το επαγγελματικό προσωπικό του ημερολόγιο. Το είχε ανοιγμένο σε μια συγκεκριμένη σελίδα και διάβαζε μια υποσημείωση.
«Πάντως κάτι έχει μείνει να σου θυμίζει τα παλιά.» του είπε η Άντζελα.
Ο Παυσανίας έμεινε για λίγο σιωπηλός, έβγαλε την φόρμα εργασίας του και κοίταξε τον κοπέλα του με θλιμμένο βλέμμα. «Είναι κάποια πράγματα που δεν χρειάζεται να τα ξέρεις» είπε.

 Ένοιωθε κάπως προβληματισμένος με τον τρόπο που συνήθως οι γυναίκες βγάζουν διάφορα αυθαίρετα συμπεράσματα και βυθισμένος στις σκέψεις του, έκανε ένα γρήγορο πέρασμα στο μπάνιο και ξεκίνησε ένα χαλαρωτικό ντους.

«Ξέρεις καλύτερα να υπάρχει διάλογος μεταξύ μας, και να λέει ο ένας στον άλλο τους λόγους για τους οποίους είναι χαρούμενος η λυπημένος» Συνέχισε η κοπέλα.
«Ε, ναι,» είπε ο Επαμεινώνδας, όμως δεν προχώρησε παραπέρα. Πολύ θα ήθελε να της εξηγήσει πως τώρα βρισκόταν στην αρχή ενός γλυκού ονείρου, με μια γυναίκα που τον ήθελε και τον αγαπούσε.
«Το ξέρεις ότι έχεις ένα ύφος σα δαρμένο σκυλί;» του λέει η Άντζελα.
«Ε, δε νομίζω ότι είναι και τόσο άσχημη η κατάσταση μου, απλώς νοιώθω λίγο απαίσια, με ταλαιπωρεί λίγο ο πονοκέφαλος» της είπε.
«Ακόμη περιμένω να μου πεις γιατί έχεις αυτό το λυπημένο ύφος,» είπε η Άντζελα.
Ήταν βέβαιος πως αρκούσε ακόμη μια ερώτηση για να ξεκινήσουν μια ατελείωτη κουβέντα, η όποια μπορεί και να κρατούσε και ώρες. Προτίμησε να μην το ρισκάρει και δεν απάντησε.
Η Άντζελα. έπιασε τον εαυτό της ν’ ανασηκώνει τους ώμους της για να καμωθεί ότι δεν την πείραζε η σιωπή του. Όμως άνθρωπος ήταν και την ενοχλούσαν όταν κάθε τόσο ανακάλυπτε αναμνήσεις της εφηβικής του ηλικίας. Στριφογύρισε το ρολόι στον καρπό της και κοίταξε την ώρα.
«Αν είναι να με κάνεις να σ’ ερωτευτώ τρελά, τότε φρόντισε να μη φάμε την ώρα μας κλεισμένοι εδώ στην μικρή καμπίνα σου, ετοιμάσου να πάμε στο Ρότερνταμ.»
Ο Παυσανίας έμεινε σκεπτικός για λίγο, του ξέφυγε ένας αναστεναγμός ευχαρίστησης, και μόνο με την σκέψη της τον έκανε να χαμογελάσει.
«Σα να ‘χεις δίκιο, Άντζελα. ίσως είμαι και εγώ τρελά ερωτευμένος μαζί σου, έχω δαγκώσει την λαμαρίνα που λένε.» Αργά και τρυφερά την τράβηξε κοντά του, το πρόσωπο του λουζόταν στο απογευματινό φως, ακτινοβολώντας μια λάμψη. Τα μάτια του αντίκρισαν τα δικά της. Την φίλησε στο στόμα σφαλίζοντας τα μάτια του, απαλά στην αρχή, κι ύστερα παθιασμένα ξεχνώντας τα πάντα.
Το κάθε τι από τα περασμένα έσβησε μέσα στην ομίχλη. Το παρελθόν είχε ξεχαστεί.
Ζωντανή απόδειξη πως η ζωή σπάνια είναι έτσι όπως μας τη λένε.
Η Άντζελα ήταν μια ψηλή και αρκετά όμορφη κοπέλα με ίσια καστανά μαλλιά. Τα ταξίδια ήταν το πάθος της. Κατέφθασε στο πλοίο με την άφιξη στον λιμένα και θα έμενε σε όλη την διάρκεια των επισκευών δυο εβδομάδες περίπου. Ο δεσμός τους είχε επισημοποιηθεί και λογάριαζαν σύντομα να παντρευτούν. Έγινε κλήρωση για τον κουμπάρο, μεταξύ Αλκιβιάδη και της κολλητής της. Ο κλήρος πάντα πέφτει στα κορίτσια.
Απ’ όσο δύναται να γνωρίζει ο Αλκιβιάδης η Άντζελα εξακολουθούσε ν’ αποτελεί μυστήριο σε ότι αφορούσε την προηγούμενη προσωπική της ζωή. Στα είκοσι πέντε χρόνια της τώρα δεν είχε κάποιο σοβαρό ερωτικό δεσμό με κανέναν, η έτσι φαινόταν τουλάχιστον.
Ωστόσο σήμερα έδειχνε φρέσκια και ευτυχισμένη.
Την ιδία ώρα στο καπνιστήριο του πλοίου εξελίσσεται διάλογος μεταξύ του Πρώτου και του Τρίτου μηχανικού.
«Τι λες μωρέ, ανήκουστο», είπε ο πρώτος χαμογελώντας αχνά, προσπαθώντας να αστειευτεί. Ο Τρίτος μηχανικός ο Μανώλης ο κρητικός δικαιολογείτο ως συνήθως για τις συχνές άδειες απουσίας που ζητούσε. Τακτικό το φαινόμενο.
Παραπονιόταν δε για τα προβλήματα που είχε με την τελευταία σχέση του.
«Έχω τσακωθεί τόσες φορές μ’ αυτή την καρακάξα που ούτε παντρεμένοι να ήμασταν.»
«Εσύ μια ζωή αφήνεις τις γυναίκες και σε κάνουν ότι θέλουν,» του είπε ο Πρώτος μηχανικός.
«Μερικές απ’ αυτές σίγουρα με κάνουν ότι θέλουν» απάντησε με νόημα ο νεαρός κρητικός.
«Ναι οι όμορφες,» είπε ο Πρώτος. «Δε σ’ έχω δει ποτέ να κάνεις χατίρια σε άσχημη.»
«Πρώτε μου επιτρέπεις να σου πω κάτι; Δε νομίζω πως θ’ άντεχα να ζω παντρεμένος, δεν τις αντέχω τις εντάσεις.»
«Τότε καημένε μου, ετοιμάσου για ένα δύσκολο ταξίδι» του είπε ο Πρώτος.
«Μπα!» έκανε ο Μανώλης απορημένος. Και μόνο στη σκέψη του μονίμου δεσμού δεν ένοιωθε καλά. Είχε την αίσθηση πως η ζωή του θα γεμίσει ετερόκλητες ευθύνες, μπερδεμένες μεταξύ τους.
Τελειώνοντας οι επισκευές, ο Μανώλης αποχαιρετώντας την τελευταία κατάκτηση του,
δεν θα ξεχνούσε ποτέ την έκφραση της, εκείνη την χαμένη, απελπισμένη έκφραση που είναι εντελώς περιττή κάθε λέξη.
....Της Άντζελας της προκαλούσε θλίψη το γεγονός πως ο χρόνος παραμονής στο Ρότερνταμ τέλειωσε, στενοχωρημένη αποχαιρετούσε τον καλό της και γύρισε στην Ελλάδα ευτυχισμένη.
Ο Παυσανίας έμεινε μέχρι αργά στην κουπαστή του πλοίου, παρακολουθώντας τον ήλιο που έδιωχνε την αραιή ομίχλη, η όποια ως εκείνη τη στιγμή ήταν απλωμένη πάνω από τα νερά του καναλιού. Το επόμενο χρονικό διάστημα οι εξελίξεις απέδειξαν πως ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές.

Transmitter Sta 406MHz

Μια σειρά από ενδιαφέροντα και μάλλον απροσδόκητα περιστατικά έλαβαν χώρα μια καλοκαιρινή ηλιόλουστη ημέρα στην παραλιακή λεωφόρο της πόλης του Σαν Αντόνιο της Χιλής και στον  περίφημο πεζόδρομο που επεκτείνεται κατά μήκος της ακτής και ονομάζεται «el Paseo Bellamar.» (η όμορφη θαλάσσια βόλτα). 

Η λιακάδα πλημμύριζε την πόλη και προμήνυε ένα μακρύ, ζεστό καλοκαίρι και τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα αποτελούσε την αφορμή για να ξεκινήσει το μακρύ και περιπετειώδες ταξίδι της επόμενης μέρας του Ρενέ. 

Ξάφνου, εκεί που δεν το περίμενε, η μοίρα, πραγματική πρωταγωνίστρια της ιστορίας, του χτύπησε την πόρτα. Σ' έναν κεντρικό δρόμο της μεγάλης πόλις ένα ταξίδι που ξεκίνησε με μόνο σκοπό μια απλή πληροφορία κατέληξε σε μια περιπέτεια και στο ταξίδι της γνωριμίας του Ρενέ με την Ελλάδα και την ναυτιλία της.

Έτσι λοιπόν απρόσμενα! έμελλε να αλλάξει η πορεία της ζωής ενός απλού καθημερινού νεαρού αγοριού από την μακρινή Χιλή. Μια απλή ερώτηση εκεί καταμεσής στο παραλιακό δρόμο του μεγάλου λιμανιού ήταν ο καταλυτικός παράγοντας που θα καθόριζε το πεπρωμένο για την υπόλοιπη ζωή του..

Ο Ρενέ ήταν ένας νεαρός αξύριστος άνδρας με μαύρα πυκνά μαλλιά, φορούσε αθλητικά παπούτσια, πολύχρωμο χαβανέζικο πουκάμισο, τσαλακωμένο παντελόνι. Είχε τα χέρια του βαθιά χωμένα στις τσέπες, περπατούσε στη παραλιακή λεωφόρο, το πρόσωπο του χειμωνιάτικη θλίψη, ανέκφραστο, άδειο με μια βαθιά ριζωμένη μελαγχολία που δεν ταίριαζε με την νεανική του ηλικία. 

Ατένιζε τον ορίζοντα απ' την ακτή που υψώνεται πάνω από τη γαλάζια θάλασσα που τρεμόπαιζε μέσα στα νερά της παλίρροιας όταν επέστρεφαν, κάτω από τον καθαρό ουρανό, μέσα στο ζεστό και ζωηρό φως. Η υγρασία απ' την παρουσία του νερού και ο ζεστός αέρας δεν τον ανακούφιζε καθώς βύθιζε το βλέμμα και τις σκέψεις του μουρμουρίζοντας για την τροπή που πήραν τα πράγματα στην καταγάλανη θάλασσα.

Πήρε βαθιά ανάσα ατένισε τον ορίζοντα κι άφησε τη σκέψη του να τρέξει για μερικά λεπτά σ' εκείνο το τόσο ανόητο επεισόδιο που η οργή του ξεχείλισε σαν να ήταν ριζωμένη βαθιά στη νεανική του φύση όπως το νερό που τρέχει.

Συντρίμμια άφησε πίσω του εκείνη τη μέρα κι αυτή που χάραξε του έφερε ακόμη περισσότερα. 

Δεν ήταν παρά μόλις τρεις ώρες τώρα που είχε μάθει την τελεσίδικη ετυμηγορία της αθλητικής δικαιοσύνης....για την ενεργό συμμετοχή του σ' εκείνα τα γεγονότα, τα καθοριστικά.

Τρία χρονιά αφαίρεση αθλητικής ιδιότητος και στέρηση εισόδου σε αθλητικούς χώρους για βιαιοπραγία βαριάς μορφής. 

Αυτό σήμαινε άδοξο τέλος της αθλητικής του καριέρας που ονειρευόταν......, στον αθλητικό σύλλογο του είχαν γυρίσει την πλάτη. 

Μπορεί να μην το έδειχνε αλλά είχε ένα νευρώδες γερά κτισμένο σώμα, και μέχρι χθες όλοι πίστευαν στο πλούσιο ταλέντο του και ότι θα εξελιχτεί σε σπουδαίο τερματοφύλακα.

Έβγαλε τα χέρια από τις τσέπες και βάλθηκε να τρίβει το μέτωπο του.

Ένα πελώριο γιατί τον βασανίζει...

Ένοχα η σκηνή με το επεισόδιο πλημμυρίζει τη σκέψη του. Θυμάται ότι έβραζε ο θυμός μέσα του, το αισθανόταν στο τρέμουλο των χειλιών του, τα χέρια σφιγγόταν και ξεσφιγγόταν νευρικά, ήταν εκείνη η στιγμή που η λογική πέθανε και η οργή γεννήθηκε. Και όλη του η οργή στρεφόταν προς το πρόσωπο με τα μαύρα εκεί κοντά στη σημαία του κόρνερ. Ξεκίνησε από την εστία προχώρησε αργά στην αρχή, έκανε μερικά βήματα και επιτάχυνε, σαν πολεμιστής σηκώθηκε, το δεξί του πόδι προσγειώθηκε στο θώρακα του διαιτητή.  Και ενώ έγιναν όλα αυτά, μια επίμονη φωνούλα στο κεφάλι του αναρωτιέται γιατί έπρεπε να γίνουν όλα αυτά αλλά απάντηση δεν παίρνει. Πόσο δυστυχισμένος είναι τώρα που έχει μετανιώσει και έχει καταλάβει πόσο μεγάλο ήταν το λάθος που έκανε. Αυτά σκεφτόταν περίλυπος και δεν ξέρει τι να κάνει. Όπως και να έχει είναι αργά πλέον, και δεν έχει νόημα να αναρωτιέμαι... Θα άλλαζε κάτι; Η απάντηση είναι πως όχι, δεν θα άλλαζε τίποτα απολύτως... Όσο σκληρό και αν είναι αναγνωρίζει ότι είχε φερθεί με τόση απόλυτη αφέλεια όπως και τα ζώα, έδρασε με βάση το ένστικτο και τις ορμές του ...

.....Ήταν μια φωνή με μια ιδιόμορφη προφορά, και ο τρόπος που προφέρει τις λέξεις άγνωστος στα δικά του μέρη. Ήταν μια φωνή που τον κατέβασε από τις οδυνηρές συνεφιασμένες σκέψεις και τον προσγείωσε στη πεζή πραγματικότητα.

«Buenos días, amigo!»

«Hola!. sénior »

«Disculpe!.... Μπορείτε να μου πείτε πού θα βρω το ταχυδρομείο;»

«Por favor! Να σας δείξω. Στο εμπορικό κέντρο... στο Mall Arauco San Antonio.».

«Gracias.!».

«De nada.! Περπατήστε μαζί μου..  Senior... και θα σας οδηγήσω.»

«Muchas gracias.! Αν δεν σας γίνομαι βάρος.».

«Está bien.! Senior».

Ο ξένος που ρωτούσε ήταν Έλληνας. 

Ήταν ο πλοίαρχος του φορτηγού πλοίου το οποίο βρισκόταν ελλιμενισμένο στη βόρεια προβλήτα του Λιμανιού, στις αποθήκες διαμετακομίσεως του εμπορικού Λιμένος.

Από το ταχυδρομείο κατέληξαν στα όμορφα παραλιακά στέκια του λιμένα. Εκεί μπορούσαν να ξοδέψουν ατελείωτες ώρες πίνοντας καφέ και συζητώντας μέχρι να έρθει η στιγμή που θα «γυρίσει» ο καθένας  στην καθημερινότητα του...

Η καθημερινότητα του Ρενέ δυστυχώς είχε αλλάξει και είναι πλέον ρευστή προς μια αβέβαιη κατεύθυνση. Η αβεβαιότητα κυριαρχούσε μέσα του και δεν ήταν καν βέβαιος για το τι έπρεπε να κάνει.

  Ο Ρενέ αφού φύσηξε και ξεφύσηξε την σύγχυση του, βιαστικά μ' έξαψη, διηγήθηκε όσο πιο σύντομα την ιστορία του. 

«Έτσι άρχισαν... και τελείωσαν όλα», εξωτερίκευσε τις σκέψεις και τα αισθήματα του χωρίς περικοκλάδες μ' ένα ξερό χαμόγελο..... και η ματιά μου πλανήθηκε στο χώρο με έναν αναστεναγμό ανακούφισης.

Ο πλοίαρχος που του έμοιαζε με Σπανιόλος, καταγόταν από ένα μυστηριώδες μακρινό μέρος που λεγόταν Χίος... 

Με λίγα λόγια, του εξήγησε ότι η Χίος είναι ένα πολύ όμορφο νησί, σε μια άλλη ήπειρο, σε μια άλλη χώρα τη μακρινή Ελλάδα.

Η σκέψη του είχε έρθει από το πουθενά, προσπαθεί να τη διώξει αλλά αυτή επιμένει. Είναι μια σκέψη που έρχεται, ξανάρχεται, τον ενοχλεί, κι όμως αυτή επιμένει. Υποχρεώσεις πίσω του δεν έχει, η εξοντωτική ποινή τον είχε κλονίσει γιατί το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή του, κλοτσούσε το τόπι στις αλάνες της πόλης από όταν θυμάται τον εαυτό του. Μια ακραία στιγμή βίας τον αναγκάζει να γυρίσει την πλάτη, να αφήσει πίσω του για πάντα τον κόσμο του που ήταν άρρηκτα δεμένος με αυτό που τόσο αγαπούσε , να αναζητήσει το παρόν και το μέλλον μακριά του . Ρώτησε λοιπόν τον πλοίαρχο εάν έχουν ανάγκη από όχι ιδιαίτερα εξειδικευμένο πλήρωμα στο πλοίο.
Έμεινε μόνος του πολλή ώρα αφότου τελικά επήρε τη δική του μεγάλη απόφαση όσο περίπλοκη και αν του φαινόταν. Όσο πιο σύντομα, εφοδιάστηκε με διαβατήριο...... σάλπαρε με το πλοίο, γεμάτος ελπίδες και δίψα για καλύτερες ημέρες......, και βγήκε στην ανοιχτή θάλασσα, παρασέρνοντας μαζί τις ελπίδες του.
Άφηνε πίσω του το Σαν Αντόνιο, την γενέτειρα του πόλη στην περιφέρεια Valparaíso της κεντρικής Χιλής, στη περιοχή ενός ευρύ κόλπου του ειρηνικού ωκεανού. Έναν θαλάσσιο λιμένα με την οικονομική δραστηριότητα να συγκεντρώνεται στη στενή επίπεδη περιοχή κοντά στον κόλπο, και οι κατοικημένες περιοχές να βρίσκονται στις απότομες κλίσεις των λόφων που εσωκλειόταν η πόλης. Μια πόλη μικρή σε σημαντική όμως τοποθεσία. Το λιμάνι της είναι το μεγαλύτερο από άποψη εμπορευματικών μεταφορών και το πιο πολυσύχναστο στη δυτική ακτή της Νότιας Αμερικής. Ο πληθυσμός της ήταν μοιρασμένος σ’ αυτούς που έφευγαν, τους ναυτικούς, και σ’ αυτούς που έμεναν. Διάλεξε να φύγει, θα ήταν μεγάλο λάθος σκέφτηκε να μην αρπάξει την ευκαιρία.
Το πλοίο φόρτωσε ξυλεία με προορισμό εκφόρτωσης στο λιμένα της Νάπολη στην Ιταλία.
Η αναχώρηση έγινε μια νύκτα με πανσέληνο, πίσω τους ο κόλπος ασήμιζε λουσμένος από λευκό φως, ήταν ένας γραφικός τόπος που προσέλκυε επισκέπτες χάρη στο φυσικό του κάλλος. Στην παραλία υπήρχαν ακόμη αρκετοί τουρίστες, το τελευταίο κύμα του καλοκαιριού.
Ο Ρενέ φιγούρα μοναχική στεκόταν στο κατάστρωμα της πρύμνης, το πρόσωπο του σκοτεινό, τα μαλλιά ανακατεμένα στο μέτωπο από τον αέρα της θάλασσας, και το βλέμμα του έμεινε να κοιτάζει πέρα τα λευκά και κίτρινα φώτα που μίκραιναν καθώς πλοίο απομακρυνόταν, βρισκόταν ανάμεσα σε δυο κόσμους αυτόν που άφηνε και αυτόν που οι ελπίδες του προσδοκούσαν να αντικρίσουν.
«Μάρτυς μου ο θεός » ψιθύρισε μέσα από τα χείλη του, δεν ήθελα σε κανένα να κάνω κακό, χωρίς να πάρει το βλέμμα του από τα τελευταία φώτα, το πλοίο άλλαζε πορεία νότια και η πολιτεία χανόταν πίσω από τα βράχια της ακτής.
Το χλωμό φως απ’ το φεγγάρι που χαμήλωνε χάιδεψε τον ορίζοντα κατά την είσοδο του πλοίου στα στενά του Μαγγελάνου, ενώ ανατολικά φάνηκε θαμπό το πρώτο φως της καινούργια μέρας, την επομένη το πλοίο άφηνε πίσω του το θαλάσσιο κανάλι, ταξίδευε στα νερά του Ατλαντικού ωκεανού.
Η περιπέτεια που επρόκειτο να ζήσει ο Ρενέ μόλις είχε αρχίσει.
Ντροπαλός και ευγενικός έγινε φιλικά αποδεκτός από το υπόλοιπο πλήρωμα και πολύ γρήγορα προσαρμόστηκε στις συνθήκες της θάλασσας.
Στο βάθος αντίκρισαν της Ιταλικές ακτές, η παραλία της Νάπολη ήταν μπροστά τους.
Ήταν το πρώτο μεγάλο του ταξίδι, η πατρίδα εκεί μακριά στις ακτές του Ειρηνικού άρχισε να τυλίγεται από μια ομίχλη στις σκέψεις του, μόνο ανάμνηση είχε μείνει τίποτα άλλο.
Άλλαξε δυο τρεις εταιρείες όπου εργάστηκε στα πλοία τους, παντού τον εκτιμούσαν για την εργατικότητα του.
Τυχαία και απρογραμμάτιστα του έμελλε να ξεκινήσει να εργάζεται στην Δωρική Ναυτιλιακή.
Μια νεοϊδρυθείσα εταιρεία από ένα στιβαρό άνδρα, φιλόδοξο μηχανικό με φλογερό βλέμμα, οραματιστή με δύναμη ψυχής.
Στην συνείδηση των συνεργατών του, και στα πληρώματα της εταιρείας δεν έγινε ποτέ το αφεντικό, απλώς ήταν ο συνεργάτης ο συνάδελφος. Ο άνεμος στα καρνάγια και της επισκευαστικές ζώνες της ευρύτερης περιφέρειας του Πειραιά έφερνε τους ψιθύρους και τον απόηχο από τα σχόλια για τον ακέραιο χαρακτήρα του. Ο λόγος του ήταν συμβόλαιο εμπιστοσύνης όπως οι αρχαίοι Τρέϊντερς στα εμπορικά σταυροδρόμια της Μεσογείου θάλασσας.
Αυτός ήταν ο κύριος Θεόφιλος Θεραπευτής ο πλοιοκτήτης στη νέα εταιρεία.
Ο σοφός βοσκός παππούς μου έλεγε.
«Άπαξ και είσαι ναύτης, ναύτης πεθαίνεις»
Το δεύτερο μπάρκο του στη νέα εταιρεία ήταν καθοριστικό για τον Ρενέ. 

Ο κυρ Θεόφιλος αγόρασε ένα πλοίο μεταφοράς προϊόντων πετρελαίου που βρισκόταν έκτος λειτουργίας μετά από μια προσάραξη στο εξωτερικό αγκυροβόλιο της νήσου Τζαμάικα στην θάλασσα της καραϊβικής. Ισχυρή έκρηξη είχε καταστρέψει κάποια δεξαμενή φορτίου. 

Ο τεχνικός διευθυντής της εταιρείας επικεφαλής κλιμακίου από στελέχη της εταιρείας του Ρενέ συμπεριλαμβανόμενου ξεκίνησαν με προορισμό την Τζαμάικα.

Οι πρώτες πληροφορίες προερχόμενες από τον τεχνικό διευθυντή μιλούσαν ότι το πλοίο είχε πάρει άδεια απόπλου για τα ναυπηγεία στην απέναντι ακτή στις Ολλανδικές Αντίλλες όπου θα εκτελούσε εργασίες  επισκευών. 

Ταυτόχρονα πλήρωμα επάνδρωσης του σκάφους από τις Φιλιππίνες θα τους συναντούσε στην Τζαμάικα.
Στη Τζαμάικα αντίκρισαν το πλοίο σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή που έλεγαν οι πληροφορίες.  Ύστερα από μερικές προσωρινές αποκαταστάσεις ώστε το πλοίο να θεωρείται αξιόπλοο πήραν άδεια απόπλου για τις Ολλανδικές Αντίλλες για μόνιμες επισκευές.
Στο δρόμο, ελήφθη η απόφαση να το ταξιδέψουν στον Πειραιά όπου και θα γίνουν όλες οι απαιτούμενες επισκευές αποκατάστασης ώστε το πλοίο εκτός από αξιόπλοο να καταστεί και εμπορικά λειτουργικό. Ακολούθησε συνάθροιση του πληρώματος για να τους ανακοινωθεί η απόφαση από τον πλοίαρχο, ρωτήθηκαν ποιοι είναι διατεθειμένοι να συνδράμουν στο μακρινό ταξίδι, όποιος επιθυμεί να μην ακολουθήσει θα αποζημιωθεί και θα αναχωρήσει για την πατρίδα του από τις Ολλανδικές Αντίλλες. Το πλήρωμα στο σύνολο του συμφώνησε και σε μεγάλο μέρος ήταν ένα τσούρμο από πεπειραμένους ναυτικούς και τεχνίτες.
Ο Ρενέ παρέμεινε σαν συνεργείο επισκευών με αρμοδιότητα τον καθημερινό έλεγχο στα ελάσματα των δεξαμενών, είχε εξελιχτεί σε εξαίρετο τεχνίτη.
Στο γενικό χάρτη χάραξαν την πορεία του σκάφους.
Από Τζαμάικα - Ολλανδικές Αντίλλες - Τρίνινταντ - Βόρειες ακτές Βραζιλίας - Ντακάρ της Αφρικής - Κανάριους νήσους - Γιβραλτάρ – Μεσόγειος θάλασσα – Πειραιεύς.
Είναι ήδη δεύτερη εβδομάδα στη θάλασσα, ταξίδευαν ανοικτά του Τρίνινταντ με πορεία νοτιοανατολικά όταν ξέσπασε η τροπική καταιγίδα, και είχαν βρεθεί στο έλεος των ανέμων. Το σκαρί είχε αντέξει ήταν κτισμένο σε καναδικά ναυπηγεία με το κουφάρι του άριστης ποιότητος χάλυβα 32 χιλιοστών, ικανό να αντεπεξέλθει σε τέτοιες αντίξοες συνθήκες και θεομηνίες μέχρι να βρει την Ρότα του που θα το έβγαζε στην περιοχή της νηνεμίας.
Η επιθεώρηση στα ελάσματα ήταν συνεχής και επίπονη, πολλές φόρες άνοιγαν οπές στις λαμαρίνες για να αποτρέψουν επέκταση της ζημιάς, άλλοτε συγκολλούσαν πρόσθετα ελάσματα υποστήριξης. Ο Ρενέ έδειξε παράτολμη και ηρωική αξιοσύνη όπου χρειάστηκε να βοηθήσει.
Το υπόλοιπο ταξίδι ως τον τελικό προορισμό ήταν γενικά ήρεμο χωρίς αβαρίες και προβλήματα. Η σχέση του με την εταιρεία σφυρηλατήθηκε στέρεα μέσα από την αλμύρα της θάλασσας και η εργοδοσία απέκτησε ένα πιστό και καλό στέλεχος και ο Ρενέ απέκτησε μια εργασιακή στέγη με προοπτική.

Στη συνέχεια βρέθηκε στο Μπιλμπάο της Ισπανίας όπου έμεινε μακρύ χρονικό διάστημα σε μια αγορά μεταχειρισμένου πλοίου μεταφοράς χημικών φορτίων που εκτελούσε τις απαιτούμενες επισκευές στα τοπικά ναυπηγεία της πόλις.

Ήταν γραφτό εκεί να γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του, τη γυναίκα που έγινε η μέλλουσα σύζυγος του. 

Όταν την αντίκρισε πρώτη φορά η ανάσα κόπηκε στο στήθος του από την έκπληξη έχοντας την αίσθηση ότι αντίκρισε την ίδια την κοπέλα των ονείρων του. 

Η πρώτη σκέψη του Ρενέ μόλις είδε την κοπέλα που στεκόταν μπροστά του! «Είναι πολύ όμορφη!» Ψέλλισε σα να μην μπορούσε να εμπιστευτεί τα ίδια του τα μάτια.

Κι εκείνη σα ν'άκουσε, τον κοίταξε και χαμογέλασε αυθόρμητα, ξεστά και τότε η καρδιά του πετάρισε σαν μικρού παιδιού που ένιωσε να ερωτεύεται για πρώτη φορά στη ζωή του. Καθόλου δεν άργησε ν' αρχίσει το ερωτικό τους ταξίδι με ορθάνοιχτα τα πανιά.

Ο γάμος έγινε στην Ελλάδα που ζουν μόνιμα με τα δυο αγγελούδια τους.

...........΅Έχουν περάσει έξι χρόνια 

Περασμένα μεσάνυχτα...... Σάουθαμπτον Νότιος Αγγλία. Στο Κέντρο έλεγχου και διάσωσης (Rescue Coordination Centers) ο νυχτερινός υπάλληλος της βάρδιας απευθύνθηκε στο συνάδελφο του αλαφιασμένος. 

 «Θεέ μου… το βλέπεις αυτό;…»,  νευρικά κινήθηκε αποσβολωμένος πιο κοντά στην οθόνη. Κώδικας έκτακτης ανάγκης... «EPIRB»... από ένα πλοίο είχε ενεργοποιηθεί στο νότιο Ατλαντικό ωκεανό. Είναι αδύνατον μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του, κάτι δεν λειτουργεί σωστά εδώ και αναζήτησε με απορημένη ερωτηματική ματιά τον προϊστάμενο του.
«Η γνώμη σου σαν πιο ειδικού είναι πιθανό να υπάρχει κάποια εξήγηση;…»
Τουλόν Γαλλία, κέντρο έλεγχου και διάσωσης.
Ο υπάλληλος της βάρδιας σηκώνει το τηλέφωνο, από την άλλη άκρη ακούει τον Άγγλο συνάδελφο του να τον πληροφορεί για το επεισόδιο που έχουν ήδη καταγράψει και αυτοί στο κέντρο τους. Ο έλεγχος δείχνει ότι έχει ενεργοποιηθεί συσκευή έκτακτης ανάγκης «EPIRB» από πλοίο, κάπου κοντά στις ακτές του Σάο Πάολο της Βραζιλίας αλλά το μεγάλο παράδοξο είναι ότι το πλοίο φαίνεται να κινείται με πορεία βορειοανατολικά στον Ατλαντικό Ωκεανό σε ταχύτητα 950 χιλιόμετρα την ώρα. Από την καταχώρηση του συστήματος, η ταυτοποίηση δείχνει ότι ανήκει σε πλοίο ελληνικών συμφερόντων με έδρα τον Πειραιά.
Αναζητείται ο αντιπρόσωπος της εταιρείας προς διασταύρωση των στοιχείων.

«Καλημέρα σας, ο κύριος Μέγιστος της Δωρικής Ναυτιλιακής;.»

«Μάλιστα ποιος τον ζητεί παρακαλώ;»

«Είμαστε από το θάλαμο επιχειρήσεων του κέντρου αναζήτησης και διάσωσης, που εδρεύει στην Τουλόν στη Γαλλία.»

«Σε τι μπορώ να φανώ χρήσιμος;»

«Είσαστε ο πιστοποιημένος αντιπρόσωπος της εταιρείας βλέπω στο αρχείο της βάσης.

Θα μας πληροφορήσετε εάν έχετε στην διαχείριση σας το δεξαμενόπλοιο ΑΙΑΝΤΑΣ;»

«Μάλιστα τι συμβαίνει παρακαλώ με κάνετε να ανησυχώ.»

«Μπορείτε να μας ενημερώσετε που βρίσκεται το πλοίο σας.»

«Στον Λιμένα Ρίο Γκράντε, στη Νότιο Βραζιλία, αλλά ακόμη δεν καταλαβαίνω, τι συμβαίνει.»

«Πότε είχατε τελευταία επαφή με το πλοίο.»

«Είναι 6-7 ώρες από την τελευταία επαφή, το πλοίο βρίσκεται στο αγκυροβόλιο.»

«Δεν υπάρχει περίπτωση να ταξιδεύει στον Ατλαντικό μεταξύ Βραζιλίας και Βορείου Αφρικής;»

«Όχι αν είναι δυνατόν πως μπορεί να γίνει αυτό;»

«Αυτό λέει η κοινή λογική, αυτό υποθέτουμε και εμείς ότι είναι αδύνατον το πλοίο σας να ταξιδεύει στον ωκεανό με 950 χιλιόμετρα την ώρα. Μπορείτε να μας δώσετε κάποια χρήσιμη πληροφορία;»

Το μυστήριο περίπου λύθηκε. Άνθρωπος του γραφείου αναχώρησε από το Σάο Πάολο για το Παρίσι, στις αποσκευές του έχει μια παρόμοια συσκευή που την μεταφέρει στη Ελλάδα για κάποιο έλεγχο. Τι ακριβώς έχει συμβεί δεν γνωρίζει.

«Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες, καλημέρα σας.»

«Εγώ ευχαριστώ, απάντησε ανακουφισμένος.»

Η ώρα είναι ήδη τέσσερις το πρωί.

Συσκευή «EPIRB»

«Είναι ένας φορητός εξοπλισμός έκτακτης ανάγκης, που δίνει έναν άμεσο συναγερμό όταν ενεργοποιείται μέσα στο σκάφος σε περίπτωση κινδύνου.
Κάθε συσκευή έκτακτης ανάγκης «EPIRB», είναι προγραμματισμένη με το μοναδικό κώδικά της, επομένως είναι σημαντικά ζωτικής σημασίας ότι το σκάφος αυτό που εκπέμπει στο κέντρο έλεγχου είναι το σωστό καταχωρημένο στο σύστημα «EPIRB». Το σύστημα εισήχθη το 1982 ως παγκόσμιο σύστημα αναζήτησης και διάσωσης με τη βοήθεια δορυφόρων που καλύπτουν τη γήινη επιφάνεια. Αποτελείται από διαφορετικούς δορυφόρους σε πολική τροχιά, αυτοί οι δορυφόροι καλύπτουν την επιφάνεια ολόκληρης γης και λαμβάνουν το σήμα έκτακτης ανάγκης από τη συσκευή με αποστολή σημάτων στα 406MHz, δίνοντας γρήγορα τη θέση της, για σύντομο χρόνο διάσωσης. Επιπλέον γεωστατικοί δορυφόροι συνδεδεμένοι με κεντρικούς υπολογιστές, είναι εξοπλισμένοι με έναν αναμεταδότη 406MHz, δίνουν μια έγκαιρη προειδοποίηση στις δυνάμεις διάσωσης, για ελαχιστοποίηση του χρόνου όταν μια έκτακτη ανάγκη εμφανίζεται.»
 ..... Ο Ρενέ αναστέναξε με ανακούφιση, η ταλαιπωρία του αεροπορικού ταξιδιού έπαιρνε τέλος. Είχε ξεκινήσει από το Σαλβαντόρ της Βραζιλίας με ενδιάμεσους σταθμούς το Σάο Πάολο και το Παρίσι έφτανε στην Αθήνα. Το αεροπλάνο άρχισε να χαμηλώνει, έκανε ένα κύκλο πάνω από την ανατολική Αττική, η Αθήνα φαινόταν καθαρά από κάτω, προσέγγισε από την πλευρά του Σαρωνικού και προσγειώθηκε στο διάδρομο του αεροδρομίου.
Φθάνοντας σπίτι η μικρή κόρη και ο υιός του τέσσερα και δυο ετών τον αγκάλιασαν τον φίλησαν τρυφερά, και σαν σίφουνες τον προσπέρασαν και χύθηκαν στις αποσκευές του με λαχτάρα.
Τράβηξαν το φερμουάρ από τον ταξιδιωτικό σάκο και αναπήδησαν έκπληκτα.
Ωραίο που είναι ξεφώνισαν ταυτόχρονα χοροπηδώντας ανέμιζαν ψηλά τα χεράκια τους.
Γελούσαν τρελά από την χαρά τους.
Ένα πορτοκαλί φως διασκορπιζόταν στο χώρο ανάβω-σβήνοντας ρυθμικά, από ένα αστραφτερό αντικείμενο με έντονα πορτοκάλι χρώματα.

Ο Ρενέ προσπαθεί να τα προσγειώσει στη χαρά τους.

«Δεν έφερα τίποτα έφυγα ξαφνικά, δεν υπήρχε χρόνος για δώρα, όταν ξημερώσει θα πάμε να αγοράσουμε ότι θέλετε.»

«Ο μπαμπάς μας δεν λέει την αλήθεια» του απάντησαν.

«Αλήθεια σας λέω.»

«Και αυτό εδώ το κουτί με το όμορφο φως που αναβοσβήνει τι είναι;»

Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι κάτι δεν είναι κανονικό, και υπάρχει κάποιο λάθος.

«Διάβολε…. Λες.»

Η μητέρα τους τον κοίταξε περίεργα, προσπάθησε να καταλάβει τι συμβαίνει.

Ο Ρενέ πλησίασε το ταξιδιωτικό σάκο που ήταν ανοιγμένος χαμήλωσε το βλέμμα καρφώνοντας τα μάτια του εκεί ανάμεσα στα ρούχα εργασίας στο μηχανισμό που έχει ενεργοποιηθεί και λειτουργεί.

Το πρόσωπο του σκοτείνιασε, σαν το σύννεφο που κρύβει τον ήλιο, μια παράξενη αίσθηση τον κατέβαλε.

«Δεν είναι παιχνίδι» τους είπε.

Ακολούθησε σιωπή.

Κάθισε σκυμμένος πάνω από το σακίδιο προσπαθούσε να απενεργοποιήσει τον μηχανισμό, τα κατάφερε το φως σταμάτησε να αναβοσβήνει.

Το τηλέφωνο του σπιτιού άρχισε να κτυπά.

«Καλώς ήρθες Ρενέ.»

«Ευχαριστώ πολύ, αλλά πρέπει να σας πω ότι έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα.»

«Σίγουρα θα εννοείς τη συσκευή του «EPIRB»».

«Ναι πως το ξέρετε;»

«Είναι μεγάλη ιστορία, μπορείς να τον απενεργοποίησης να μην λειτουργεί;»

«Ήδη το έχω κάνει.»

«Ωραία πολύ ωραία, καλώς ήρθες λοιπόν και πάλι, αύριο τα λεμέ στο γραφείο.»

Γύριζε πίσω στην πατρίδα από μια αποστολή στη νότιο Αμερική. Η εταιρεία είχε αγοράσει ένα σκάφος στο Μοντεβίδεο και είχε βρεθεί σε αποστολή να βοηθήσει στην παραλαβή. Όταν τέλειωσαν οι εργασίες αναχώρησε για Ελλάδα, εκεί λοιπόν στον αερολιμένα του Σάο Πάολο στον εξονυχιστικό έλεγχο οι ελεγκτές άθελα τους ενεργοποίησαν την συσκευή που μετέφερε στις αποσκευές του. 

Και έγινε το θαύμα που συνέλαβαν οι σταθμοί διάσωσης... 

Το χημικών φορτίων πλοίο ΑΙΑΝΤΑΣ.... να διασχίζει τον Νότιο Ατλαντικό ωκεανό με ταχύτητα 950 χιλιόμετρα την ώρα.

Με την απορία ζωγραφισμένη στο προσωπάκι τους τα παιδιά του δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ο μπαμπάς δεν τους δίνει αυτό το όμορφο χρωματιστό παιγνίδι με το μαγικό φωτάκι.

Meta Tin Kataigida

Βρισκόμαστε στις αρχές του χειμώνα του έτους χίλια εννιακόσια ενενήντα  που μας συνέβησαν τα εξιστορούμενα γεγονότα. Ειχαμε αναχωρήσει από τον λιμένα Μπουσάν πέρα από τις ανατολικές ακτές της Νότιας Κορέας, και σαλπάραμε  ανατολικά με προορισμό τις δυτικές ακτές του Καναδά.

Διασχίζουμε το στενό «Tsugaru Strait» μεταξύ των ιαπωνικών νησιών Honshu και Hokkaido στην βορειοδυτική Ιαπωνική θάλασσα έχοντας βάλει πλώρη την έξοδο στον Ειρηνικό ωκεανό, όταν δυσοίωνα σημάδια του καιρού εμφανίζονται στον ουρανό.
Ταξιδεύοντας έχουμε αφήσει πίσω μας το τελευταίο εικοσιτετράωρο το θαλάσσιο πέρασμα του ακρωτηρίου «Erimo Misaκι» στις νότιες ακτές της νήσου Hokkaido της Ιαπωνίας. Το Erimo Misaki είναι το νοτιοανατολικότερο άκρο του Χοκάιντο, ένα τραχύ ανεμοδαρμένο ακρωτήριο με μια εντυπωσιακή γραμμή μικρών νησιών που εκτείνονται από εντυπωσιακούς βράχους. Το ακρωτήριο Erimo είναι επίσης διάσημο για το γεγονός ότι οι άνεμοι του είναι πολύ δυνατοί και τα νερά γύρω από το ακρωτήριο είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα, εξαιτίας των μεγάλων κυμάτων, και των ισχυρών ρευμάτων, και ότι από την άνοιξη μέχρι το καλοκαίρι σχηματίζονται πολλά σύννεφα, λόγω του θερμού ρεύματος Kuroshio και του κρύου ρεύματος Oyashio που συγκρούονται εκεί. Διασχίζοντας τη νύχτα το πέρασμα ο ουρανός φωτίζεται από τις περιστρεφόμενες δέσμες φωτός των προειδοποιητικών φάρων από τους βράχους.
Τα κύματα στο ακρωτήρι κατέφθαναν σε αλλεπάλληλα μέτωπα ορμώντας στους ψηλούς και φαγωμένους απ' τη θάλασσα και τους αέρηδες βράχους και υψώνονταν απότομα μόλις συναντούσαν τη στεριά. Οι κορυφές τους τρεμούλιαζαν και φωσφόριζαν πρασινωπές ανταύγειες, ύστερα διαλύονταν σ' ένα σύννεφο αφρών που παρασύρονταν από τον άνεμο, καμπυλώνονταν κι έπεφταν μ' έναν εκκωφαντικό βρυχηθμό το ένα πάνω στο άλλο.
Το πλοίο σκαμπανέβαζε κάτω από τον μολυβένιο ουρανό, σχίζοντας με την πλώρη του σαν τεράστιο μαχαίρι την άγρια και φουσκωμένη θάλασσα. Τα αφρισμένα, κύματα έσκαγαν πάνω στο ατσάλινο σκαρί έγλειφαν το κατάστρωμα κι έραναν με παγωμένο αφρό τα φινιστρίνια στον καθρέπτη του ακκομοδεσίου. Το πιο ανησυχητικό όμως ήταν πως το βαρόμετρο έπεφτε με δραματικό τρόπο και η  πολύ ραγδαία πτώση είναι εντελώς ασυνήθιστο φαινόμενο σε ταξίδι με πλοίο, αλλά και σαφής ένδειξη πως μπαίναμε σε περιοχή με βαρομετρικό πολύ χαμηλό που τίποτε καλό δεν προμήνυε…

Τις επόμενες ώρες ο καιρός γινόταν πιο κρύος και η κρυσταλλωμένη ανάσα του ισχυρού ανέμου και της χιονοθύελλας σου πάγωνε το μεδούλι. Η μια θύελλα διαδεχόταν την άλλη και τα κύματα γίνονταν ολοένα και ψηλότερα. Ο άνεμος ουρλιάζοντας ερχόταν με σταθερή διεύθυνση από τις βορειοδυτικές ακτές της γης των Κουρίλλων νήσων και έσπρωχνε εμπρός του σαν πανικόβλητη αγέλη τη βροχή και το χιόνι που σάρωνε τον ωκεανό και μαστίγωνε τα αφρισμένα κύματα.

Είχαν ανοίξει οι ουρανοί. Το βαρόμετρο είχε πέσει τόσο πολύ που ο δείκτης του είχε βγει έξω από την κλίμακα. Ήταν μια καταιγίδα τόσο μανιασμένη που κάτι παρόμοια της δεν είχα συναντήσει στα πολλά χρόνια που όργωνα τις θάλασσες. Τα κύματα αναταράζονταν χαοτικά κι έβραζαν, έμοιαζαν με τεράστιους σκοπέλους που έβγαιναν απ τη θάλασσα. Ο αφρός και η «βροχή» απ τα κύματα, έκαναν δύσκολο να πει κανείς που τελείωνε η θάλασσα και που άρχιζε ο ουρανός.

Το πλοίο βρισκόταν κάποιες στιγμές στην κορυφή των τεράστιων κυμάτων κι εκεί δεχόταν όλη τη μανία του αέρα. Μετά κατηφόριζε για λίγο στα ενδιάμεσα δύο κυμάτων και δεχόταν την προστασία από τον αέρα. Όμως κάθε επόμενο κύμα ερχόταν με σκοπό να τσακίσει το σιδερένιο σκαρί , αρκεί να βρισκόταν στο σημείο που έσπαγε το κύμα. Ένα γιαπωνέζικο φορτηγό πλοίο, γερό σκαρί, κτισμένο για να ταξιδεύει στους ανοικτούς ωκεανούς. Ήταν κάτι σαν γιγάντιο χέρι που σήκωνε το σκάφος ψηλά, το τίναζε και μετά το κατρακυλούσε.

Οι συνθήκες που ακολούθησαν ήταν εφιάλτης και αμέτρητες ήταν οι ερωτήσεις που με βασάνιζαν τι έγινε λάθος και βρεθήκαμε έτσι ξαφνικά στο μάτι  μιας μεγάλης χειμερινής καταιγίδας.
Ο πλοίαρχος μας εκμυστηρεύτηκε ότι υπήρξε καθυστερημένη ενημέρωση από τους μετεωρολογικούς σταθμούς με αποτέλεσμα να έχουμε ελλιπή εκτίμηση με την αξιολόγηση των μετεωρολογικών δελτίων που ελάμβανε το πλοίο και έτσι απλά βρεθήκαμε άσχημα στριμωγμένοι να ταξιδεύουμε σε επικίνδυνες συνθήκες στις παρυφές από το κέντρο μιας απρόσμενα μεγάλης καταιγίδας στο Βόρειο Ειρηνικό. 
Θορυβημένος απ΄ την θύελλα που ο άνεμος πλέον ξεπερνούσε σε ταχύτητα τα δέκα μποφόρ και απειλούσε σοβαρά το πλοίο με ζημιές! Αποφάσισε και μας κάλεσε τους επικεφαλής επιστασίας του πλοίου στην αίθουσα με τους χάρτες. Εκεί συγκεντρωθήκαμε για να διασταυρώσουμε τις απόψεις μας για τις συνθήκες που επικρατούσαν. Ομολογώ ότι το σοκ ήταν ισχυρό σαν γροθιά στο στομάχι, καθώς συνειδητοποιούσα τη σημασία αυτών που είχα ακούσει, σχετικά με την έκταση και την σφοδρότητα των καιρικών φαινομένων. Αν και είχα ήδη εμπειρία με ταξίδια μου σε σφοδρές κακοκαιρίες στις βόρειες θάλασσες δεν πίστευα ότι συνέβαινε στ’ αλήθεια να βρισκόμασταν μέσα σε ασυνήθιστη και σφόδρα επικίνδυνη θύελλα επιπέδου κυκλώνα, πέρα από τις Κουρίλλες νήσους στο βόρειο Ειρηνικό ωκεανό που είναι τόσο διάσημος για τις φουρτούνες του τον χειμώνα, ώστε τα πλοία να έχουν ειδική γραμμή φόρτωσης γι αυτόν.

Ήρθαν στο νου μου αναμνήσεις από τις διαφορές μυστηριώδεις ιστορίες που διηγούμαστε τις ατέλειωτες νύκτες στα καπνιστήρια των πλοίων. Σαν αυτές που το κουτί της Πανδώρας ανοίγει και ξεπετάγονται από μέσα τρομακτικοί δαίμονες και φαντάσματα.
Ο πλοίαρχος μας κοίταξε τους συνομιλητές του με ερωτηματική ματιά δείγμα ότι τον κυρίευε ένα δυσάρεστο προαίσθημα.
Πως έπρεπε να αντιδράσει; Ήταν το ερώτημα του αποδεχόμενος στωικά την γνώμη των υπολοίπων.
Ο υποπλοίαρχος με την συνήθως κεφάτη διάθεση πλήρως πεσμένη, έδειχνε ξαφνιασμένος και δεν ήθελε να το πιστέψει ότι σε τόσο σύντομο χρόνο από το τελευταίο μετεωρολογικό δελτίο καιρού βρεθήκαμε τόσο ξαφνικά μέσα στην πιο άγρια καταιγίδα που είχε ζήσει μέχρι σήμερα.
Ένοιωθε σαν καζάνι έτοιμο να εκραγεί από την πολλή πίεση. Μου θύμιζε νευρικό σκύλο τεριέ που δυσανασχετεί με το λουρί του. Πήγε και πήρε ένα τσιγάρο από το πακέτο που βρισκόταν στο διπλανό γραφείο του ασύρματου το κτύπησε στον καρπό του, το έβαλε στο στόμα και το άναψε. Εισέπνευσε βαθιά. Όταν έβγαλε τον καπνό, στένεψε τα μάτια του καθώς ο καπνός αιωρείται μπρος από το πρόσωπο του. Η αντίδραση του μας προκάλεσε μεγάλη αμηχανία.
Ακολούθησε σιωπή τάφου λες και ο χρόνος είχε σταματήσει, απορροφημένοι και ταξινομώντας ο καθένας στις σκέψεις του.
«Χρειάζεται μεγάλο θράσος και ασέβεια στην θάλασσα για να πλησιάσεις στο μάτι του κυκλώνα,» ψέλλισε φωναχτά τις ενδόμυχες σκέψεις του ο υποπλοίαρχος.
«Άσχημα τα πράγματα, σκέτη κόλαση», μουρμούρισε και ο ασυρματιστής του πλοίου κοιτάζοντας συνοφρυωμένος το χάρτη με το τελευταίο δελτίο της μετεωρολογικής υπηρεσίας.
«Δεν πρέπει να πάρουμε αψήφιστα όλα τα ενδεχόμενα γιατί....» συνέχισε ο υποπλοίαρχος χωρίς να τελειώσει τη σκέψη του.
Μια αίσθηση καταθλιπτικής μοιρολατρίας πλανιόταν παντού και δεν ήταν μόνο η κακοκαιρία που δημιουργούσε τη βαριά ατμόσφαιρα.
Η μετεωρολογική υπηρεσία ανέφερε ότι η χειμερινή καταιγίδα απλώνεται σε ακτίνα επιφάνειας οκτακοσίων (800) μιλίων και με ανέμους ταχύτητας μεγαλύτερης από 90 χιλιομέτρων την ώρα και ριπές μέγιστης ταχύτητας 140 χ.α.ώ.
Βρισκόμαστε ήδη στα τριακόσια (300) μίλια από το κέντρο της χειμερινής καταιγίδας.
Αν και γενικώς η κοινή γνώμη δεν θεωρεί τις χειμερινές καταιγίδες τόσο επικίνδυνες όσο οι τυφώνες και οι κυκλώνες ωστόσο πρέπει να τονιστεί ότι μερικές φορές μπορεί να γίνουν εξαιρετικά ακραία και εφιαλτικά επικίνδυνες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, ιδιαίτερα δε εάν η χειμερινή καταιγίδα συνοδεύεται από χιονοθύελλα. Τα κύματα είχαν πλέον θεριέψει και όπως βουτούσε το πλοίο κόντρα στον κυματισμό, το μισό χάνονταν μέσα στο κύμα κι η θάλασσα έφθανε μανιασμένη και χτύπαγε στον καθρέφτη της Γέφυρας .
Ο πλοίαρχος μας κοίταξε όλους ερωτηματικά ζητώντας επιβεβαίωση για την απόφαση του να αλλάξουμε πορεία και να γυρίσουμε νότια και πίσω, ήταν ο μοναδικός δρόμος διαφυγής.
Η κακουχία και η ταλαιπωρία των γεγονότων τις τελευταίες ώρες είχαν χαράξει με βαθιές αυλακιές το χλωμό και αξύριστο πρόσωπο του, κάνοντας τον να δείχνει μεγαλύτερος από τα σαράντα πέντε χρόνια του. Η συνεργασία μας χρονολογείται από την εποχή που ήταν υποπλοίαρχος στα πλοία τις εταιρείας. Αυτό ήταν το πρώτο του πλοίο που ασκούσε πλοιαρχία. Οι απαιτήσεις του σκληρού επαγγέλματος, αλλά και οι συνθήκες που επικρατούν εδώ έξω στους ωκεανούς ποτέ δεν θα επέτρεπαν την πολυτέλεια προσωπικών διαφορών, που θα διατάραζε το πνεύμα συνεργασίας και συντροφικότητας που απαιτούνται απ’ όλα τα μέλη του πληρώματος. Πολλοί από εμάς είχαμε συνυπηρετήσει σε όλα τα πελάγη της γης, από την Μεσόγειο θάλασσα ως τους θαλάσσιους δρόμους του Ατλαντικού και του Ειρηνικού ωκεανού.
Υπήρχε μία πειθαρχία, αλλά και η ισοτιμία ήταν πολλές φορές απαραίτητη για να προσφέρει πρόσθετη ασφάλεια στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Η ζωή είναι σαν μια σειρά διαμερίσματα που άλλα επικοινωνούν μεταξύ τους κι άλλα είναι στεγανά. Των ναυτικών είναι παράλληλα, γνωρίζει δε το καθένα την ύπαρξη του άλλου αποδεχόμενο την πείρα και τις ικανότητες του καθενός ατομικά.
Με το ηθικό του ανανεωμένο από αυτή την συνάθροιση, χαλάρωσε έσκυψε στο χάρτη και χάραξε την καινούργια πορεία που απαιτούσαν οι καιρικές συνθήκες..
Η επόμενη ενέργεια ήταν το πλοίο να αλλάξει ρότα, να μειωθούν οι στροφές των μηχανών και το πλοίο σε κατάσταση «τραβερσόματος» πλέον, δεν ταξίδευε προς τον προορισμό του, αλλά απλά κρατιόνταν στα όρια της πηδαλιουχίας και κόντρα στον καιρό! Με τη μεταβολή της πορείας το πλοίο απομακρύνονταν από το κέντρο της θύελλας αλλά και από τον λιμένα προορισμού του, το ταξίδι θα κρατούσε πολύ περισσότερο από όσο είχαμε υπολογίσει.Με πολύ τύχη και αρκετό κουράγιο τις επόμενες κοπιαστικές ημέρες καταφέραμε να αφήσουμε μακριά μας την σφοδρή χειμερινή καταιγίδα.
Τρεις ημέρες αργότερα με το πρώτο φως της αυγής μια μεγάλη αλλαγή έγινε αισθητή στην πλάση. Στον ανατολικό ορίζοντα χρυσοροδοκόκκινη αναλαμπή εμφανίστηκε ανάμεσα στον ουρανό και στην θάλασσα που καλμάρισε ενώ μια απαλή αύρα απλωνόταν γύρο μας.
Όταν πλέον ο πρωινός ήλιος έλαμπε στον ουρανό, ο υποπλοίαρχος ακουμπισμένος στην κουπαστή της γέφυρας του πλοίου αφήνοντας να του ξεφύγει μια βαθιά ανάσα συλλογιζόταν ότι σταθήκαμε υπέρμετρα τυχεροί που ξεφύγαμε από την τρομερή καταιγίδα του βόρειου Ειρηνικού ωκεανού με μικρές ζημιές και χωρίς απώλειες στις υπερκατασκευές του πλοίου. Τα μάτια του γυάλιζαν από ευχάριστη ανακούφιση. Η ζωή είχε γυρίσει και πάλι στην καθημερινή της ρουτίνα.
Το πλοίο είχε αναπτύξει ταχύτητα και συνέχισε το ταξίδι του με πορεία για τον λιμένα προορισμού και φόρτωσης στο βόρειο ανατολικό μέρος της νήσου Βανκούβερ στην δυτική ακτή του Καναδά.
Είχαμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά τους μέχρι τα θαλάσσια στενά του Χουάν ντε Φούκα.
Το Juan de Fuca Strait είναι η θαλάσσια έξοδος προς τον Ειρηνικό ωκεανό με μήκος 95 μίλια περίπου και το διεθνές όριο μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Καναδά.
Θαλάσσιο πέρασμα πλαισιωμένο από βουνά και λαγκάδια, εξοχικούς δρόμους και δάση λουσμένα στο απόκοσμο φως του φεγγαριού τη νύκτα. Η θαλασσινή αχλή αγκαλιάζει την στεριά σαν μαργαριταρόσκονη, ερχόμενη από τα θερμά νερά του θερμού ρεύματος Κούρο Σίβο και πλήθος από θαλασσοπούλια διαγράφει κύκλους βουτώντας με ορμή και επιδεξιότητα στα νερά.
Ονομάστηκε το 1787 από τον Καπετάνιο και έμπορο γούνας William Barkley, προς τιμή του Έλληνα πλοηγού Juan de Fuca που έπλευσε στην περιοχή με μια ισπανική αποστολή το 1592 για να ανακαλύψει το θρυλικό Στενό Aniαn.
«Ο Ιωάννης Φωκάς ή Απόστολος Βαλεριάνος, γνωστός με το ισπανικό όνομα Χουάν ντε Φούκα ( 1536 – 1602)
Ήταν Έλληνας θαλασσοπόρος, που εξερεύνησε τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής για λογαριασμό του ισπανικού Θρόνου. Το όνομά του δόθηκε σε στενό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και τις ΗΠΑ, το οποίο οδηγεί στο λιμάνι του Βανκούβερ.
Ο Φωκάς ή Βαλεριάνος γεννήθηκε στο χωριό Βαλεριάνο της Κεφαλονιάς και ήταν ο τέταρτος γιος του Εμμανουήλ Φωκά ή Φωκά Βαλεριάνου με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Πιθανότατα το όνομά του ήταν Ιωάννης-Απόστολος.
Νέος ξενιτεύτηκε και εργάσθηκε επί σαράντα χρόνια ως πλοηγός στον στόλο των Δυτικών Ινδιών της Ισπανίας. Σε ένα του ταξίδι στις Φιλιππίνες, τον Νοέμβριο του 1587, το πλοίο στο οποίο επέβαινε, η Αγία Άννα (Santa Anna), το κατέλαβαν Άγγλοι και ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος χάνοντας όλες του τις οικονομίες και το φορτίο του πλοίου αξίας 60.000 δουκάτων.
Λίγο καιρό αργότερα αφέθηκε ελεύθερος και το 1588 πήγε στο Μεξικό, που τότε ονομάζονταν Νέα Ισπανία. Ο ισπανός αντιβασιλέας του Μεξικού, Λουίς ντε Βελασέο (Luis de Velaseo), τού έδωσε μία μικρή καραβέλα με την εντολή να εξερευνήσει τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής και να βρει τα μυθικά Στενά του Ανιάν (ισπ., Estrecho de Anián) που υποτίθεται πως ένωναν τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Το πρώτο του ταξίδι το 1592 έληξε άδοξα, επειδή το πλήρωμά του στασίασε, και έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Ακαπούλκο. Κατά το δεύτερο ταξίδι του ανέβηκε βόρεια και νόμισε πως πραγματικά είχε βρει το πέρασμα προς τον Ατλαντικό μεταξύ του 47ου και 48ου γεωγραφικού παραλλήλου. Επέστρεψε στο Ακαπούλκο περιμένοντας για δύο χρόνια να λάβει την ανταμοιβή του για τις ανακαλύψεις του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το 1593 ή 1594, έφυγε για την Ισπανία ελπίζοντας πως θα τον ανταμείψει ο βασιλιάς της Ισπανίας. Τελικά, δεν βρήκε καμία ανταπόκριση και από τον ισπανικό Θρόνο και, απογοητευμένος, αποφάσισε να αποσυρθεί στην πατρίδα του.
Στην πορεία του προς την Κεφαλονιά, πέρασε και από την Φλωρεντία. Εκεί έτυχε να συναντήσει έναν Άγγλο ονόματι Τζον Ντούγκλας (John Douglass), στον οποίο αφηγήθηκε τις περιπέτειες του. Ο Ντάγκλας τού έδωσε μία συστατική επιστολή και τον έστειλε στον Μάικλ Λοκ (Michael Lok ή Locke), πλούσιο έμπορο και πρόξενο της Αγγλίας, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται τότε στην Βενετία. Ο Φωκάς εξιστόρησε τις εξερευνήσεις του και στον Λοκ, ζητώντας από τον τελευταίο να μεσολαβήσει ώστε η Αγγλία να του χορηγήσει δύο πλοία για να συνεχίσει τις εξερευνήσεις του για το πέρασμα ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο Φωκάς ήλπιζε ακόμα πως οι Άγγλοι θα τον αποζημίωναν για το όσα έχασε όταν τον αιχμαλώτισαν στις Φιλιππίνες.
Ο Λοκ προσπάθησε να έρθει σε επαφή με την βρετανική κυβέρνηση, ζητώντας 100 λίρες για να πάει τον Φωκά στην Αγγλία, αλλά η απάντηση καθυστερούσε και ο Φωκάς έφυγε τελικά για την Κεφαλονιά. Το 1602, ο Λοκ έγραψε μία επιστολή στον Φωκά, αλλά δεν έλαβε ποτέ απάντηση. Έτσι, ο Λοκ υπέθεσε πως ο ηλικιωμένος Φωκάς είχε ήδη πεθάνει.
Η ιστορία του Φωκά, έτσι όπως την μετέφερε στον Λοκ, προδημοσιεύτηκε το 1625 στο βιβλίο του Άγγλου ταξιδιωτικού συγγραφέα Σάμιουελ Πούρτσας (Samuel Purchas, π. 1575–1626). Το 1787, ο Βρετανός πλοίαρχος Τσαρλς Μπάρκλεϋ (Charles Barkley), αναγνωρίζοντας τον πορθμό ανάμεσα στην νήσο Βανκούβερ και την Πολιτεία Ουάσιγκτον των ΗΠΑ ως τα μέρη που εξερεύνησε ο Φωκάς, έδωσε στην περιοχή το όνομα Στενά του Χουάν ντε Φούκα (αγγλ., Strait of Juan de Fuca).»
Πηγη: Wikipedia

Το νησί του Βανκούβερ βρίσκεται στη νοτιοδυτική γωνία της επαρχίας της βρετανικής Κολούμπια του Καναδά. Είναι χωρισμένο από την ηπειρωτική χώρα της βρετανικής Κολούμπια από τα στενά Johnstone, και Charlotte Strait στα βορειοανατολικά, και από τα στενά Georgia στο νοτιοανατολικό σημείο, το οποίο μαζί με το στενό Juan de Fuca κατά μήκος του νοτιοδυτικού σημείου που χωρίζουν τον Καναδά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο σύνολο του το νησί του Βανκούβερ είναι κατάφυτο σαν τροπικό δάσος με αυτοφυή κωνοφόρα μεγάλα δέντρα.
Η προβλήτα φόρτωσης ήταν φωλιασμένη στο βόρειο μυχό ενός κολπίσκου. Τα σκούρα πετρώματα της παραλίας σχημάτιζαν ένα εύρη μισοφέγγαρο που κατέληγε πάνω από ένα μίλι μακριά στα ρίζα ενός βραχώδους κάβου. Πίσω από τον μυχό του κόλπου η ακτή είναι πυκνά δασώδης με κωνοφόρα δέντρα του βορρά. Δυο ρυμουλκά λικνίζονταν αραγμένα στο βάθος της προβλήτας. Η σκηνή ήταν ειρηνικά ήρεμη και γραφική βγαλμένη λες από ταπετσαρία επιτραπέζιου υπολογιστή.
Η φεγγαρόλουστη θάλασσα ήταν μολυβένια, με ασημένιες πινελιές και φάνταζε να μην έχει όρια έτσι καθώς αγκαλιαζόταν με το νυκτερινό ουρανό.
Τι θαυμάσιο θέαμα.
Ο άκρατος καταναλωτισμός του σημερινού πολιτισμού μας δεν είχε εισβάλει ακόμη με ένταση στο βόρειο μέρος του νησιού.
Μετά από τόσο καιρό στη θάλασσα, στο έλεος των κυμάτων και των σκαμπανεβασμάτων σύσσωμο το πλήρωμα απολάμβανε με την ψυχή του στην τραπεζαρία του πλοίου την συντροφιά με το εκλεκτό ουίσκι που μας προμήθευσε ο καμαρότος.
Η ηρεμία έλυσε τις γλώσσες κι άρχισαν να διηγούνται ο καθένας μας διαφορές ιστορίες από τη ζωή μας.
Όπως ήταν αναπόφευκτο οι συζητήσεις φούντωσαν, και οι σκέψεις αφέθηκαν ελεύθερες.
Δυνατά γέλια αντηχούσαν στο πλοίο, ήταν θαυμάσιο συλλογιζόμουν να βλέπεις επαγγελματίες όλοι άνετα με ηρεμία και αυτοπεποίθηση να χαλαρώνουν, να νοιώθουν σαν το σπίτι τους.
Το πλοίο απ' ένα ακόμη δύσκολο ταξίδι είχε φθάσει ασφαλές στον λιμένα προορισμού του.
Τα καλύτερα αποτελέσματα προκύπτουν από τις συλλογικές προσπάθειες ακόμη κι αν είναι υποτονικές και αδέξιες στο ξεκίνημα τους.
Ο ασυρματιστής παραπονιόταν για την σωματική χαλάρωση του.
«Πρέπει να προσέχω» δήλωσε. «Βρίσκομαι σε επικίνδυνη ηλικία. Η κοιλιά παίρνει τα πάνω της έτσι και την αφήσεις. Λες και τρέφεται από μόνη της».
Ένας ουδέτερος παρατηρητής δεν θα συμφωνούσε. Ο ασυρματιστής ήταν σαραντάρης αλλά είχε εμφάνιση τριαντάρη και σιλουέτα αθλητική. Σπάνια ωστόσο τον είχα δει να γυμνάζεται, ο μεταβολισμός δούλευε για λογαριασμό του.
Ο νεαρός ανθυποπλοίαρχος ρέμβαζε σιωπηλός.
Ίσως κρατούσε καλά κρυμμένη την νεανική του ενεργητικότητα ως την ώρα που μία γυναίκα με εκρηκτικό αισθησιασμό θα έρθει να ταράξει τα ήρεμα νερά της ζωής του.
Ο υποπλοίαρχος του πλοίου έβγαλε ένα πούρο από την τσέπη του το άναψε και καθώς τα δακτυλίδια του αρωματικού καπνού ανέβαιναν ψηλά, σταύρωσε τα πόδια, ξάπλωσε αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και από την θέση του και χάζευε την θέα που επεκτεινόταν εκεί έξω πέρα από τα φινιστρίνια του πλοίου, δεν χρειαζόταν φαντασία για να μαντέψει το σκηνικό, έχει φτιάξει ήδη το δικό του που κάπου το είχε διαβάσει σε μια ιστορία της Ανατολής μα δεν θυμόταν ακριβώς που...

.....**«Πέρα από τις θάλασσες υπάρχει ένα θαυμαστό βουνό
 που ονομάζεται ο καρπός του πεύκου
περίεργες πέτρες και θαυμάσιοι γκρεμοί,
πανάρχαια κυπαρίσσια και γέρικα πεύκα,
λουλούδια που ποτέ δεν μαραίνονται,
και καρποί που συνεχώς ωριμάζουν.
Ανάμεσα στα μπαμπού κυκλοφορούν ελάφια και ελαφίνες,
και κρύβονται μέσα στα σύννεφα και την ομίχλη.
Γεμάτες ουσία γεύσεις της τροφής των θεών.
Ανέμελη ζωή! Κατοικία των ευτυχισμένων αθανάτων.»

«..Είστε όλοι σας τρελοί για δέσιμο,» μουρμούρισε μ' ένα πλατύ χαμόγελο ο μάγειρας και χώθηκε στην κουζίνα του για να ετοιμάσει τα απαραίτητα επιδόρπια που θα τιμούσε η εκλεκτή μας ομήγυρη.

**Το ποίημα είναι μέρος ενός μύθου μιας ξεχασμένης εποχής για να γίνει μετά μέρος μιας ρομαντικής ιστορίας που διαδραματίστηκε στα τέλη της πρώτης δυναστείας των Χαν (των Χαν των ονομαζόμενων Παλιών ή Δυτικών, 206 π.Χ - 8 μ.Χ.) και συγκεκριμένα στην διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Τσενγκ (33 π.Χ. - 7 μ.Χ) όπου μέσα από τις ιστορίες «Ζαο Φείγιαν Βεϊζουαν» και «Ζαο Φεϊγιαν Μπιεζουαν» μυθιστορηματικές βιογραφίες  που αφηγείται πως δυο φτωχές ορφανές, η Φεϊγιαν και η Χέντε, μέσα από ερωτικές αλχημείες, μαγείες και δεν συμμαζεύεται, κατέληξαν αντίστοιχα Αυτοκράτειρα η μια, και πρώτη ευνοούμενη του Αυτοκράτορα η δεύτερη.

H Ellada Tis Meseas Taxis

Ποιος πληρώνει την κρίση;
Μα φυσικά η μεσαία τάξη, ο συνήθης ύποπτος που επάνω της ασελγούν τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια οι διεφθαρμένοι κρατικοί λειτουργοί όπως ονομάζουμε μια μεγάλη μερίδα δημοσίους υπαλλήλους που εκβιάζουν τον πολίτη για να του παρέχουν τις υπηρεσίες που έχει ήδη πληρώσει με τους φόρους του.
Την ίδια ώρα οι πολιτικοί αντί να ακρωτηριάσουν τα σάπια πλοκάμια του τερατώδους ελληνικού κράτους πέρασαν σε φορολογική αφαίμαξη της μεσαίας τάξης. Αντί να φορολογηθούν οι πολυεθνικές και η εκκλησία στο βαθμό που της αναλογεί, βγαίνει η εκκλησία  και δηλώνει ότι θέλει να δώσει ελεημοσύνη στα νεόπτωχα κορόιδα που σηκώνουν όλο το βάρος της κρίσης.Τα τελευταία χρόνια ένα νέο φάντασμα στοιχειώνει όλες τις προηγμένες οικονομίες, "η προοπτική πολλών ετών μισθολογικού ακρωτηριασμού για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών", γίνεται δε πολύς λόγος για την πτώση της μεσαίας τάξης, εννοώντας την οικονομική της κατάρρευση που παρατηρείται παντού σε όλο τον πλανήτη, με την εξαίρεση ίσως των αναδυόμενων χωρών (BRIC).
Στο πλαίσιο των κοινωνικών και οικονομικών διεργασιών η καταχρέωση των νοικοκυριών που συνέβη στη χώρα μας καθυστερημένα μεν αλλά ορμητικά δε επέτρεψε τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου της μεσαίας τάξης, παρά την ουσιαστική αλλά όχι άμεσα ορατή διάβρωση των εισοδημάτων τους και συνεπώς βοήθησε να περάσουν ανώδυνα τα πρώτα χρόνια της παγκόσμιας κρίσης. Ωστόσο, η διέξοδος αυτή είχε εκ των πραγμάτων ημερομηνία λήξης.
Βιώνουμε πλέον μια κρίση που την νοιώθει όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στο δυτικό ημισφαίριο, που μέχρι σήμερα θεωρούσε σαν δεδομένο ότι ανήκε στην μεσαία τάξη, μπροστά στην αβεβαιότητα της απασχόλησης και την όξυνση των ανισοτήτων.
Η παγκοσμιοποίηση βάρβαρα προκαλεί τον καταποντισμό της μεσαίας τάξης και την εμφάνιση των περιστασιακά εργαζομένων.
Εργαζόμενοι χωρίς καμία εργατική σύμβαση και προστασία, βρίσκονται στον δρόμο από την μια μέρα στην άλλη.
Η εποχή της ανάπτυξης και της σταθερότητας υποχωρεί και το μέλλον αβέβαιο προκαλεί ένα γενικευμένο φόβο.
Η Ελλάδα της μεσαίας τάξης μπορεί να καταθλίβεται ή και να κερδοσκοπεί, αυτή είναι πάντως στο επίκεντρο της κρίσης. Η φτωχή τάξη υποφέρει την ίδια κατάσταση που βρίσκονταν και πριν και η πλούσια δεν ασχολείται, γιατί η κρίση την αγγίζει ελάχιστα, δεν νιώθει να τη συνδέει τίποτε με την καταρρέουσα μεσαία τάξη. Λειτουργεί με τη δική της ταυτότητα απολαμβάνοντας την αύξηση της ισχύος της. Φιλόδοξη βλέπει μπροστά της το δικό της χρυσό Ελντοράντο και εγκαταλείπει στη μοίρα της την καταρρέουσα πλειονότητα. Η ορμητική βελτίωση της δικής της θέσης συναρτάται ευθέως με τη χειροτέρευση των υπολοίπων.
Η Ελλάδα της μεσαίας τάξης, θέλει να της λες ότι θα λύσεις τα προβλήματα της καθημερινότητας χωρίς να την πειράξεις και ότι λεφτά υπάρχουν.
"Ως λαός έχουμε αυτή την αδυναμία: Προτιμούμε να μη λύσουμε ένα πρόβλημα, να μη το κοιτάξουμε στα μάτια, παρά να υποχωρήσουμε στις εμμονές, συμπάθειες ή αντιπάθειές μας, και προσωπικά μικροσυμφέροντά μας."
Η Ελλάδα της μεσαίας τάξης, δεν θέλει να αντιληφθεί ότι η οικονομική κρίση έχει πλέον επιβάλλει όρους και όρια. Όποιος δεν τα λαμβάνει υπόψη του και δεν εννοεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που αφορούν τη μείωση του εισοδήματος του, θα πληρώσει το κόστος ευρισκόμενος σε αδιέξοδα σε πρώτη φάση τουλάχιστον. Δυστυχώς σαν λαός έχουμε τεράστιο έλλειμμα παιδείας σ' αυτόν τον τόπο. Και αυτό το έλλειμμα παιδείας σε συνάρτηση με τις οικονομικές δυσκολίες, κυρίως, έχουν δραματική επίπτωση για τη βία και για τις αντικοινωνικές συμπεριφορές. Η βία που προέρχεται από μεγάλες κοινωνικές ανισότητες μπορεί να φέρει εγκληματικότητα, μπορεί να προκαλέσει πολλές κοινωνικές αναστατώσεις και τέλος, αν τα πράγματα χειροτερέψουν κι αν ο λαός έχει συνείδηση της αδικίας, μπορεί να οδηγήσει σε επανάσταση. Μια μεγάλη μεσαία αστική τάξη μπορεί να αποτρέψει τέτοιες αναστατώσεις. Ιδανικό θα ήταν όλοι οι πολίτες να είναι πάνω κάτω εξισωμένοι οικονομικά, κάτι που είναι δυνατό να γίνει με αργές διαδικασίες και με την προϋπόθεση ότι η κοινωνία ευημερεί. Με άλλα λόγια, φαντάζει αδύνατο στο ορατό μέλλον να συμβεί αυτό.
«Βέβαια τίποτα δεν αποκλείεται, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και, όταν ο Γαλιλαίος είπε ότι η Γη κινείται, πολλοί θα γέλασαν χλευαστικά εις βάρος του.»
Μπορεί το σύστημα αξιών που υπηρέτησε μια μερίδα χρυσοκάνθαρων και ψηλά αμειβομένων στελεχών να έφερε όνειρα στην σημερινή νεολαία για γρήγορη ανέλιξη και κοινωνική αναγνώριση που επέρχεται με την ιδέα ότι με το χρήμα αγοράζεις τα πάντα. Αυτό το ίδιο σύστημα στέρησε από τα νέα παιδιά το δικαίωμα να ονειρεύονται, τα ανάγκασε να βλέπουν εφιάλτες. Τα οδήγησε στον εύκολο δρόμο της άρνησης και τα έδιωξε από το δύσκολο δρόμο της άποψης, της πρότασης και της δημιουργίας. Επιτέλους, στα χρόνια που έρχονται πρέπει να νικήσουν οι ενεργοί και δημιουργικοί πολίτες και όχι τα λαμόγια της αρπαχτής. Οι πραγματικοί επιχειρηματίες, με όνειρα και προοπτικές που σχεδιάζουν με προσεκτικά βήματα το μέλλον τους και όχι οι τζάμπα μάγκες των χρηματιστηριακών παιχνιδιών, της ρεμούλας και των κρατικών επιχορηγήσεων.  Το θεμελιωμένο σύστημα είναι σίγουρο θα τους πολεμήσει όσο μπορεί. Πιστεύω και ελπίζω ότι δεν θα καταφέρει να τους νικήσει, ώστε να αξίζουν την εμπιστοσύνη μας  που πρέπει απλόχερα να τους δείξουμε. Όσο νωρίτερα και όσο καλύτερα καταλάβουμε ότι καθένας μας μπορεί να είναι χρήσιμος  και αποδοτικός όταν κάνει αυτό που ξέρει και αυτό που αγαπά, όταν θα πάει για δουλειά και όχι για αγγαρεία, τότε όλα θα είναι καλύτερα και για αυτόν και για όλους. Όταν αυτός που είναι άνεργος θα ψάξει για δουλειά και όχι για «θέση», τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι το αύριο μπορεί να είναι καλύτερο από το χτες και από το σήμερα.
Το σημερινό οικονομικό μοντέλο διακυβέρνησης έχει οικτρά αποτύχει. Κάποιο άλλο μοντέλο περισσότερο ισορροπημένο που θα αμβλύνει τις ανισότητες πρέπει να εφαρμοστεί. Αυτό το άλλο μοντέλο της κοινωνικής αναγέννησης να το επιβάλλει η νέα γενιά. Είναι καιρός να αναλάβει την ηγεσία της κοινωνίας και να την οδηγήσει με φυγή προς τα εμπρός.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικονομική κρίση μπορεί επίσης να επιταχύνει νέες μορφές ενεργειακής ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο. Ταυτόχρονα μια ενδιαφέρουσα και προκλητική κοινωνική αναγέννηση αναδύεται μέσα από περιόδους οικονομικής λιτότητας και συντηρητικών κυβερνήσεων. Και τώρα διανύουμε μια τέτοια περίοδο.

Pareneseis Pros Nearo Dokimo Michaniko

Αμβέρσα, φθινόπωρο του χίλια εννιακόσια ογδόντα οκτώ.
Είναι προφανές στη ζωή μας ότι τα θέματα με ενδιαφέρουσες ιστορίες που αφορούν τα κοινά καθημερινά πρόσωπα ελάχιστα έχουν ελπίδες να εξιστορηθούν, και σαν τέτοιες τα πρόσωπα της ιστορίας μένουν ανώνυμα στο σκοτάδι.
Η ματιά του. Στο πρόσωπο του ήταν κυρίαρχη η παρουσία των ματιών του. Ήταν το πρώτο πράγμα που πρόσεξα όταν εμφανίστηκε εμπρός μου.
Η ματιά του ανθρώπου σκέφτηκα μπορεί να σηματοδοτήσει μια σειρά από συναισθήματα.
Γενικά στην καθημερινή μας ζωή υπάρχει μια πεποίθηση που πηγάζει από την παράδοση και μας θυμίζει ότι τα μάτια είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες που αποτελούν το μέσο επικοινωνίας για την πόρτα της ψυχής. Και όπως να έχει ακόμη και σήμερα συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην παράδοση αυτή.  Αν τα μάτια με το βλέμμα τους φωτίζουν όλο το πρόσωπο, φωτίζουν έτσι και τον κόσμο, ορατό και αόρατο προς τον οποίο στρέφονται.
Καστανά σκούρα μάτια, εκφραστικά και υγρά, κοιτούσαν αμήχανα, συνεσταλμένα και αδέξια, σχεδόν άτολμα γύρω του. Όλη του η παρουσία ανέδιδε το άγχος του ατόμου που βρίσκεται μακριά από τα συνηθισμένα χωρικά του ύδατα. Το έντονο, στοχαστικό βλέμμα του έδειχνε ότι είναι ευάλωτο και επιφυλακτικό απέναντι στις νέες συνθήκες που καλείται να αντιμετωπίσει.
Αυτός ήταν ο νέος μας δόκιμος μηχανικός που στεκόταν απέναντι μου. Ένα νεαρό παλικάρι γύρω στα είκοσι του χρόνια, μια γοητευτική εφηβική φιγούρα, περιποιημένος, καλοντυμένος, ψηλός, αρκετά πάνω από το ένα ογδόντα, ευθυτενής, αρμονικά κανονικό προφίλ με μια παιδική αύρα να πλαισιώνει τα χαρακτηριστικά του. 

Το προσώπου του είχε την εικόνα και το χρώμα του αποβουτυρωμένου γάλακτος, το χρώμα του ωκεάνιου αφρού. Το σύνολο αυτής της εικόνας συμπλήρωναν τα πλούσια κάστανα μαλλιά του.

Κατά την πρόσκαιρη κρίση μου άνετα και με επιτυχία θα μπορούσε να χρησιμέψει ως νεαρό ανδρικό μοντέλο για να διαφημίσει την ομορφιά της φυλής μας στα τουριστικά ένθετα των περιοδικών, αν και φαινόταν καλοζωισμένος και σχετικά αγύμναστος.
Η γενική εξωτερική του παρουσία απηχούσε το φάσμα της επίδρασης που προκαθορίζει τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής μεσαίας αστικής τάξης στις νεοελληνικές οικογένειες σήμερα. 

Όλα αυτά ήταν ένας καθοριστικός παράγων που κινητοποίησε την σκέψη μου και μου έδωσε ερεθίσματα να τον γνωρίσω καλύτερα.
Όταν μίλησε, η φωνή του ανέδιδε μια λεπτότητα με ευγένεια στους τρόπους.
Μου συστήθηκε.
Τον έλεγαν Πέτρο και ήταν μόλις δεκαεννέα ετών.
Έχοντας ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο σπουδών του, παράλληλα εκτελούσε και το πρώτο του εκπαιδευτικό ταξίδι, σύμφωνα με τα νέα εκπαιδευτικά συστήματα που εφαρμόζουν στις ακαδημίες του εμπορικού ναυτικού σήμερα.
Μετά τα συνηθισμένα και πρακτικά που συνήθως λέγονται στην αρχική φάση μιας γνωριμίας, θέλησα να ξεδιαλύνω την απορία μου τι θέλει στο σκληρό επάγγελμα της θάλασσας ένα παλικάρι που του φαίνεται ότι σέρνει μαζί του την γλυκιά και τρυφερή οικογενειακή θαλπωρή.
Την οικογένεια την αποτελούσαν η μητέρα του φτασμένη γνώστη παιδίατρος σε μεγάλο νοσοκομείο, και ο πατέρας του στέλεχος σε μια ανθούσα ιδιωτική επιχείρηση. Δεν είχε άλλα αδέλφια ήταν ο μοναδικός υιός τους.
Αβίαστα μου άνοιξε την πόρτα της ψυχής του, συνεισφέροντας απαντήσεις στον προβληματισμό μου. Μου δήλωσε ότι επιθυμούσε διακαώς να λύσει το πρόβλημα που τον απασχολούσε.
«Λατρεύω την εικόνα των γονέων μου, αλλά πρέπει να ελευθερωθώ από την κυριαρχία τους στη ζωή μου προκειμένου να είμαι ανεξάρτητος, για να είμαι το πρόσωπό μου και όχι μια ασθενική αντανάκλαση κάποιου άλλου. Έχω οριστικά καταλήξει στο λογικό συμπέρασμά ότι για να είμαι αυτάρκης, υγιής, οφείλω να ελευθερωθώ από το φορτίο της υπέρμετρης οικογενειακής προστασίας.
Αυτό είναι μια εσωτερική ανάγκη, ο λόγος ύπαρξης μου, είναι μια μάχη που πρέπει να την κερδίσω. Ούτω η άλλως αυτή την περίοδο μετά την εισαγωγή μου στην ακαδημία του εμπορικού ναυτικού δεν μπορώ να σκεφτώ ότι μπορώ να κάνω κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που έχω αποφασίσει.»
Καταλαβαίνοντας από διαίσθηση τα συναισθήματα του μπορούσα να τον πλησιάσω να τον ενθαρρύνω και ταυτόχρονα όσο καλύτερα γίνεται να του μεταδώσω την εμπειρία και την όποια γνώση που κατέχω πετυχαίνοντας μια ευχάριστη, γόνιμη και με ποιότητα συνεργασία για τους δυο μας και με το υπόλοιπο πλήρωμα.
«Πέτρο κατ’ αρχήν ψηλά το κεφάλι, να προσέχεις μόνο τα ταβάνια γιατί στα πλοία συνήθως είναι πολύ χαμηλά.»
Θα σου πω ένα συμβολισμό σε μια ιστορία που πρόσφατα έχω διαβάσει.
«Κάθε γιος είναι ένας πρίγκιπας για την μητέρα του και κάθε πατέρας είναι ένας βασιλιάς για τον γιο του.»
..... Γνωρίζω το πόσο δύσκολο και επώδυνο είναι να αφήσεις πίσω ένα τρόπο ζωής που χρόνια τώρα ήταν οδηγός και πυξίδα, να ξεριζώσεις τα ανέμελα χρόνια της παιδικής αθωότητας και να βαδίζεις μια πορεία πλέον σ’ ένα περιβάλλον σχετικά άγνωστο και πρωτόγνωρο για σένα, με νέα ενδιαφέροντα και δεδομένα, στοιχεία που αποτυπώνουν τα ίχνη που απαιτούνται για την πραγματοποίηση των στόχων σου.
Διαχρονικά πολύ μελάνι έχει χυθεί για να περιγράψει το σημείο καμπής της ζωής μας που αφορά τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε για το μέλλον μας.
Δεν θα πρωτοτυπήσω βέβαια αν σου πω ότι πολλές φόρες αυτά τα χρόνια θα τα ανακαλέσεις στη μνήμη σου, συνήθως αναπολώντας με ευχαρίστηση την ευδαιμονική διάσταση τους, αλλά πρέπει να κλίσεις το κεφάλαιο με τις εκκρεμότητες που έχεις στις αναζητήσεις σου και ότι οι αποφάσεις που θα πάρεις θα αλλάξουν το τοπίο της ζωής σου όπως μέχρι σήμερα το ήξερες.
Σε αυτήν την κατάσταση της απομόνωσης από την πατρική εστία και της συναισθηματικής αβεβαιότητας καλείσαι να αντλήσεις εμπνεύσεις και δύναμη για να αντιμετωπίσεις τελικά το ζήτημα της καριέρας σου και το μέλλον σου.

Η εικόνα του καταξιωμένου μηχανικού στην εμπορική μας ναυτιλία και στην παγκόσμια κατ’ επέκταση θα είναι ο σταθερός σύντροφός σου καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής σου.
Η μοναξιά σου εδώ έξω στο απέραντο της θάλασσας είναι το εφαλτήριο που μπορεί να αντιπροσωπεύσει την ψυχολογική πτυχή σου που ελευθερώνεται από το φορτίο της, από αυτό που ήσουν μέχρι σήμερα, και αυτό που πρέπει να κάνεις για τον εαυτό σου και αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν να το κάνουν για σένα.
Να είσαι ο εαυτός σου, γεγονός που αποτελεί εγγύηση για τις προσδοκίες σου και τις επιθυμίες σου. Κάθε προσωπικότητα περιγράφει με τον δικό της τρόπο τη διαφοροποίηση της στην πορεία προς την επαγγελματική εξέλιξη και την επιτυχία.
Ευκαιρίες θα έχεις, αυτό που χρειάζεται είναι ταυτόχρονα να έχεις υπομονή και καθαρό μυαλό για να καταφέρεις να επιτύχεις τους στόχους σου.
Ο αγώνας που διεξάγεται στη φύση για να διασφαλίσουμε τις συνθήκες διαβίωσης πολλές φόρες μας υποβάλλει σε σκληρή δοκιμασία, οπότε κατ’ ανάγκη πρέπει να γίνουμε ισχυροί για να ανταπεξέλθουμε, και τα όνειρα μας γίνονται πραγματικότητα αφού πραγματικά πιστέψουμε στις δυνάμεις μας προσπερνώντας τις εφήμερες αδυναμίες μας. 

Τίποτα δεν μπορεί να μας έλθει θεόσταλτο.
Για να πετύχεις και να διασφαλίσεις στην καριέρα σου θετικά αποτελέσματα πρέπει να σχεδιάζεις τις κινήσεις σου με σαφή στόχο και με σκληρή και ευσυνείδητη εργασία.
Είναι ένα στοίχημα που πρέπει να είσαι αποφασισμένος για να το κερδίσεις.
Στον ουρανό υπάρχουν σύννεφα, μα πάντα εκεί πάνω συνεχίζει να υπάρχει ο Ήλιος.
Και να θυμάσαι. Ο εαυτός μας κουβαλά ένα φορτίο που ο καθένας προορίζεται πραγματικά για να έχει και το αντέχει επειδή πρέπει.
«Αλλά ακομη θα 'χεις ακούσει να λέγεται ότι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να μας εκπληρώσει την επιθυμία εκείνου που το θέλουμε παρά πολύ.»
Κατά κοινή ομολογία των περισσότερων ναυτικών το πρώτο μπάρκο είναι χωρίς υπερβολή το πλέον δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα και το πλέον κρίσιμο που θα κρίνει το μέλλον σου και θα σημαδεύει την ζωή σου για πολλά χρόνια. 

Οι Έλληνες ναυτικοί δεν είμαστε τυχαίοι, είμαστε μια ράτσα από γερά και αξιόπιστα υλικά και με ρίζες βαθιές που χάνονται στα βάθη της ιστορίας.
...... Από την Αμβέρσα αποπλεύσαμε την μεθεπόμενη ημέρα, έχοντας αριστερά μας τη θέα της ηπειρωτικής Ευρώπης και δεξιά μας τα αγγλικά εδάφη. Ο άνεμος που είναι αντίθετος, προμηνύει μια επερχόμενη θύελλα. Ταξιδεύοντας αντίθετα από την ορμή του ανέμου αντιμετωπίζουμε τη θύελλα που συνεχίζεται για τρίτη ημέρα.
Η επίδραση της ξαφνικής έκθεσης στην κακοκαιρία εν πλω επηρέασε δραματικά το νεαρό μας δόκιμο που παρουσίασε μεγάλη ευαισθησία σε όλα τα κοινά συμπτώματα που συνδέονται με την θαλάσσια ασθένεια τη χαρακτηρισμένη ως ναυτία, που προκαλείται από τα σκαμπανεβάσματα του πλοίου στην θαλασσοταραχή από θυελλώδη καιρό. Ο ασθενής σε ήπιες περιπτώσεις μπορεί να εμφανίσει μόνο την ελάχιστη μορφή ναυτίας, και σε πιο βαριές περιπτώσεις προκαλεί τον εμετό, τον ίλιγγο, ασταθή βηματισμό, απώλεια ισορροπίας, απώλεια συντονισμού, και ακόμη και αυστηρής κατάκλισης του ασθενή. Η εξασθένιση γενικά επιφέρει μια ανικανότητα να εκτελέσεις ικανοποιητικά τα καθήκοντα σου.
Σύσσωμο το πλήρωμα του πλοίου συμπαραστάθηκε με πατρική στοργή στο πρόβλημα του. Ο πλοίαρχος του έδωσε τις απαραίτητες συμβουλές και ταυτόχρονα για να του ανυψώσει το ηθικό του περιέγραψε τις παρατηρήσεις του και την εμπειρία του με παρόμοια περιστατικά.
Με έμφαση του τόνισε οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βιώσει τις επιπτώσεις από τα ίδια συμπτώματα στην αρχή της καριέρας μας. Συνοπτικά δε του ερμήνευσε τις παρενέργειες από τις αναφορές της βιβλιογραφίας για τα συμπτώματα της ναυτίας ώστε να τον καθησυχάσει ότι είναι κάτι προσωρινό και γρήγορα θα συνέρθει.
«Οι στατιστικές μελέτες έχουν δείξει ότι περισσότερο από το σαράντα τοις εκατό οποιασδήποτε ομάδας πληθυσμών θα υποφέρουν στην ξαφνική έκθεση της κακοκαιρίας εν πλω αλλά οι περισσότεροι θα ανακτήσουν μετά από την συνεχή έκθεση δύο ή τριών ημερών σε κακοκαιρία. Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό, λιγότερο από πέντε τοις εκατό του γενικού πληθυσμού υπόκεινται εντούτοις σε χρόνια επίδραση στη θαλασσινή ναυτία.
Σύμφωνα λοιπόν με την προηγούμενη εμπειρία σου υπό φυσιολογικές συνθήκες, αφού δεν είχες ποτέ σου πρόβλημα με ταξίδια του αυτοκινήτου, του τραίνου, της ταλάντευσης των ανελκυστήρων ή άλλων μορφών ασθένειας που προκαλούνται από την κίνηση πολύ σύντομα θα βελτιωθείς και θα συνηθίσεις τις συνθήκες της ζωής του πλοίου. Γι’ αυτό λοιπόν να μην ανησυχείς γιατί η ίδια η ανησυχία επηρεάζει με την σειρά της το χρόνο ανάκτησης από την ναυτία.»
Την τέταρτη ημέρα ένας πρωινός νοτιοανατολικός εκτυφλωτικός Ήλιος έλουζε το πλοίο, τα σύννεφα της προηγουμένης ημέρας είχαν χαθεί τα είχε παρασύρει ο άνεμος, ο καιρός ήταν θαυμάσιος, μια αίσθηση αρμονικής γαλήνης απλώνονταν στον ανοικτό μεγάλο ωκεανό εμπρός μας, με μικρά λευκά κύματα που χόρευαν σιωπηλά στην λαμπερή γαλάζια επιφάνεια γύρω μας.
Τον βρήκα καθισμένο στην πίντα [δέστρα] της πρύμνης, δυσκολευόταν ακόμη.
Εξαντλημένος, τσακισμένος και ταλαιπωρημένος από την ξαγρύπνια ένοιωθε την δροσερή αύρα της θάλασσας να του προκαλεί ρίγος, η επήρεια της ναυτίας εξακολουθούσε να είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.
Με το πέρασμα του χρόνου η κατάσταση του βελτιώθηκε θεαματικά. Κάθε ημέρα που περνούσε γινόταν πιο δυνατός, ανακτούσε την αυτοπεποίθηση του, συνήθως βοηθούσε τον δεύτερο μηχανικό στην καθημερινή συντήρηση των μηχανημάτων.
Είχε λάβει την οριστική και αμετάκλητη απόφαση, θα ακολουθούσε καριέρα στη θάλασσα και οι προτεραιότητες του θα επικεντρώνονταν στη διαχείριση να γίνει εξελίξιμος και αποτελεσματικός μηχανικός. Αφιέρωνε πολύ χρόνο στις μελέτες του και έδειχνε ιδιαίτερο πάθος να αφομοιώσει τις γνώσεις από τη βιβλιογραφία και τα εγχειρίδια λειτουργίας των μηχανημάτων του πλοίου.
Αυτό το συστηματικό ενδιαφέρον του για μάθηση μου προσέφερε γόνιμο έδαφος να διευρύνω το εύρος των παραινέσεων.
...... Πρέπει να νιώθεις έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις που θα παρουσιάζονται. Οι τεχνολογικές και μηχανολογικές του είδους εργασίες όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό απαιτούν ειδικές γνώσεις ενώ θα έρχεσαι διαρκώς αντιμέτωπος με νέες τεχνολογικές προκλήσεις. Και σε κάθε περίπτωση ο πήχης θ’ ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά. Μανιωδώς πρέπει να στοχεύεις στην επιτυχία του στόχου. Η μάθηση θα είναι εξαιρετικά επίπονη και ταυτόχρονα επιδέχεται καθημερινή βελτίωση, οι γνώσεις εξελίσσονται, μέσα από τα σημαντικά επιτεύγματα του ανθρώπου. 

Και η εξέλιξη αυτή συνεχίζει να αναπτύσσεται με εκπληκτικά πειράματα που ξεπερνούν κάθε προσδοκία, μένει να τα δούμε και στην πράξη τα αποτελέσματα που παρουσιάζουν προκειμένου να καταλήξουν σε εφαρμογή. 

Η τεχνολογική εξέλιξη φαντάζει με αέναη περιπλάνηση στην έρημο. Κάθε φορά που εξελίσσετε ένα μηχανολογικό σύστημα, από τα εργαστήρια προκύπτει μια νέα μέθοδος που συμπληρώνει η αντικαθιστά την προηγούμενη σαν ξεπερασμένη. Η διαπίστωση αυτή δεν είναι καινούργια, απλώς αυτή είναι η εξέλιξη της κοινωνίας, από τα σπήλαια με εργαλεία τους χειροπέλεκες από τον πυρόλιθο και τον χαλαζία φτάσαμε να διαθέτουμε υλικά που μας επιτρέπουν να κατασκευάζουμε γιγάντια καινοτόμα πλοία που κινούνται ελεγχόμενα από ηλεκτρονικούς μηχανισμούς και δραστηριοποιούνται σε όλες τις θάλασσες του κόσμου με απόλυτο έλεγχο. Αυτός βέβαια ο έλεγχος απαιτεί ενδελεχή καταγραφή των δεδομένων που κατανέμονται σε όλες τις επιμέρους παραμέτρους προκειμένου να εξαχθούν τα απαιτούμενα αποτελέσματα που στη συνέχεια παραλαμβάνονται από έξυπνα λογισμικά βασισμένα σε αλγορίθμους για να φτάσουν στον τελικό χρήστη. Με αποτέλεσμα χρήστες όπως εσύ και εγώ να έχουμε την ευχέρεια να τα χειριστούμε πολύ εύκολα, με ακρίβεια, σιγουριά και ασφάλεια.
Εύλογα υποθέτουμε ότι με τις σύγχρονες μεθόδους που διαθέτουμε σήμερα είμαστε πιο αποτελεσματικοί στην αντιμετώπιση οιανδήποτε λειτουργικής διαδικασίας στην εργασία μας σε σύγκριση με το παρελθόν.
Η προϋπόθεση όμως που τίθεται για να αξιοποιήσουμε όλα αυτά που θεωρητικά περιγράφονται, είναι ότι πρέπει να στηρίζουμε την διεύρυνση στις γνώσεις μας, εισπράττοντας ταυτόχρονα και τους πυλώνες της εμπειρίας που απλόχερα υπάρχει διάχυτη γύρω μας ώστε να στεκόμαστε με αξιώσεις στον ανταγωνισμό.
Παράλληλα αν και η μητρική μας γλώσσα φέρει έναν τεράστιο πλούτο νοήματος, ιστορίας και πολιτισμού, στην καθημερινότητα σου αυτό το πανίσχυρο μοναδικό ανθρώπινο μέσο επικοινωνίας θα είναι η αγγλική γλώσσα από τούδε και στο εξής, αυτό είναι νομοτελειακά δεδομένο την σημερινή εποχή της τεχνολογίας.
Πρέπει να είσαι ανταγωνιστικός σε όλα τα επίπεδα, με την έννοια ότι ανταγωνισμός σημαίνει άμιλλα για να γίνεσαι καλύτερος.
Φρόντισε λοιπόν να αρματώσεις το οπλοστάσιο σου ώστε να είσαι κατάλληλα εξοπλισμένος με την υποδομή που να απαντά στις πραγματικές ανάγκες και απαιτήσεις του επαγγέλματος υπό τις σημερινές συνθήκες. Αυτό σημαίνει ευχέρεια χειρισμού αυτής της γλώσσας όπως χειρίζεσαι και τη μητρική σου γλώσσα.
Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν ότι χρειάζεται σκληρή δουλειά και δράση για να επιτύχεις αποτελέσματα. Τα θέλω και οι στόχοι σου θα έρθουν πολλές φορές σε αντιπαράθεση, ακόμη και σύγκρουση με παλιές κατεστημένες συνήθειες.
Αυτό είναι το επάγγελμα μας.
«Βαπόρι που φτάνει από τα βάθη, τους παλιούς καιρούς.
Βάσανα ξεφορτώνει και αναστεναγμούς.»
Λέει ένας μεγάλος μας ποιητής.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι θα τα καταφέρεις να επιβιώσεις με αξιώσεις στο νέο σου περιβάλλον που επέλεξες. Αυτός θα είναι ο φυσικός σου χώρος που θα δραστηριοποίησε για ένα διάστημα της ζωής σου. Εάν αυτό το διάστημα είναι μεγάλο η μικρό απ’ εσένα εξαρτάται. Το γεγονός ότι σου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον και αναπτύσσεις δεσμό με αυτό το χώρο αποτελεί εγγύηση για την τελική επιτυχία των στόχων σου. Οι μεγάλες προκλήσεις όμως είναι εμπρός σου, οι φιλοδοξίες και οι προσδοκίες σου δεν πρέπει περιορίζονται στον ορίζοντα με τα στενά όρια της επαγγελματικής αποκατάστασης μονοδιάστατα στο πλοίο. Ατένισε μακροπρόθεσμα υψηλότερους στόχους καθώς η ζωή σου θ’ αλλάζει, με ενθουσιασμό και αφού τους διαλέξεις με προσοχή. Το μπορείς.
Ο σοφός παππούς μου έλεγε.
«Για μια στιγμή άφησε την καρδιά σου να στείλει σιωπηλά στο απέραντο σύμπαν τις απώτερες επιθυμίες και τις ευχές σου, και έχε την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα δεις πραγματοποιημένα κάποια από τα όνειρα σου.
Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και περιμένουμε παθητικά τα αποτελέσματα.»
"«Συν Αθηνά και χείρα κινεί», έλεγαν οι προγονοί μας," συμπλήρωνε ο σοφός παππούς μου.

Criminal Document

Αναμνήσεις απ' έναν Χειμώνα και ένα  Σαββάτο βράδυ με την έναρξη της νέας χιλιετίας.
Βγαίνοντας στα νερά του Ατλαντικού ωκεανού, έχοντας αφήσει πίσω μας την Μεσόγειο θάλασσα και τα στενά του Γιβραλτάρ, ο ουρανός και θάλασσα άρχισαν να δείχνουν άσχημες διαθέσεις. Μαύρισε ο ουρανός της περιοχής, το βαρόμετρο πήρε τον κατήφορο και το πλοίο να αρμενίζει σ’ ένα ψηλό και κοφτό αποθάλασσο προερχόμενο απ’ τα βορειοδυτικά και κάποια φυσήματα του ανέμου να γίνονται σπηλιάδες βίαιες και θύελλα μεγάλης έντασης αργότερα και η θάλασσα, πάντα υπάκουη στον άνεμο, άρχισε να σηκώνει κύματα μεγάλα κι αφρισμένα, ολόρθα και θεόρατα.
Προσπερνώντας το νοτιοδυτικό άκρο της Ιβηρικής χερσονήσου και το ακρωτήριο του Άγιου Βικεντίου από τα δεξιά μας συνεχίζουμε διαγώνια βόρεια πορεία για τον λιμένα προορισμού στις Κάτω χώρες, με το πλοίο να σκαμπανεβάζει όλο και πιο ζωηρά στα αφρισμένα κύματα κόντρα στην ορμή της θάλασσας και του αντιμάμαλου που δημιουργείτε από τις απόκρημνες και δύσβατες ακτές του ακρωτηρίου.
Σκούρα μουντά σύννεφα παντού γύρω μας, ο άνεμος του ανοιχτού ωκεανού να βρυχάται, και η βροχή που άρχισε σφυροκοπούσε τα φινιστρίνια του πλοίου άγρια και ενοχλητικά και ο αχός της βροχής να γίνεται ένα με το παφλασμό των κυμάτων της θάλασσα και τα κύματα κουβαλώντας τον ήχο του ωκεανού επιτίθενται βίαια στην ακτή εξακολουθώντας υπομονετικά να σμιλεύουν τα βράχια της χιλιάδες χρόνια τώρα.
Η ώρα ήταν πλέον περασμένη ενώ εγώ καθόμουν στο γραφείο μου τυλιγμένος με τα δικά μου μαύρα σύννεφα και απορροφημένος στις σκέψεις με τα τελευταία γεγονότα που με γέμιζαν λύπη και σκηνές από ένα επίπεδο συναισθηματικών αποχρώσεων που έθεταν σε δοκιμασία την λογική μου, μέχρι που το ουρλιαχτό της θύελλας ένοιωθα να ενώνεται με τις οργισμένες σκέψεις μου.
Ψάχνω βαθιά στη μνήμη να ανακαλύψω και να σηματοδοτήσω το σημείο απ’ όπου άρχισαν οι πραγματικά άβολα καινούργιες εμπειρίες, και πως μπορεί ξαφνικά και τελεσίδικα να μετατραπούν οι  γνώριμες εργασιακές συνθήκες στο πλοίο την σημερινή μας εποχή σε μια άλλη στάση που καθόλου δεν λαμβάνει υπόψη την ιδιαιτερότητα και την σκληρή πραγματικότητα της επιβίωσης στο δύσκολο περιβάλλον εργασίας που καλούμαστε να ανταποκριθούμε.
«Τι ευτελισμός και αυτός.»
Αναμφισβήτητα ήταν ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός.
«Το κουτί της Πανδώρας έχει ανοίξει.»
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι αληθινή, κι’ αυτό που με θλίβει είναι το ότι δεν είναι η μοναδική, ανάλογα περιστατικά θ’ έχουν πολλοί να καταμαρτυρήσουν.
Δεν μπορούσα να φανταστώ όταν ξεκίνησα για το τελευταίο μου μπάρκο πόσο εύκολο είναι να βρεθώ ενώπιον μιας πρωτοφανούς κατάστασης που θέτει εν κινδύνων την ελεύθερη άσκηση του επαγγέλματος που χρόνια τώρα υπηρετώ, και ταυτόχρονα να αντιμετωπίζομαι ως εργαζόμενος υπό δικαστική επιτήρηση.
Με αντικειμενικούς όρους η ενασχόληση και οι αναφορές στην τελευταία μου εργασιακή περιπέτεια παρουσιάζουν κατά την ταπεινή μου άποψη τις αναδυόμενες συνθήκες με τα μοναδικά χαρακτηριστικά που σκιαγραφούν και διαμορφώνουν κατά κάποιο τρόπο την προκαθορισμένη πορεία και το κοινότυπο μέλλον που αφορά το επάγγελμα των μηχανικών στα πλοία εάν δεν υπάρξει μια ουσιαστική αλλαγή με διάρκεια και αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια που μας έρχονται.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι όλοι οι παράγοντες οι σχετικοί με το ναυτικό επάγγελμα ευαγγελίζονται συνεχώς και παθιασμένα κίνητρα για την ύπαρξη μιας άρτιας εκπαίδευσης και επιμόρφωσης των ναυτικών, και αντί να του εξασφαλίζουν εκπαίδευση και επιμόρφωση αντικρίζω μια φρενίτιδα, μια κατά μέτωπο επίθεση να προσθέτουν βάρη στον άμοιρο επαγγελματία με λειτουργικές ασχολίες και ευθύνες που ουδεμία σχέση έχουν με τις δυνατότητες του και το αντικείμενο που καλείται να λειτουργήσει.
Και το αποκορύφωμα έχουν εισαχθεί νόμοι που προβλέπουν ποινικοποίηση στο επάγγελμα, οι επικεφαλής πλοίαρχοι και μηχανικοί των επιστασιών αντί να είναι υπερήφανοι για τις υπηρεσίες που προσφέρουν έγιναν φοβισμένοι υπάλληλοι, εγκλωβισμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουν στην εκμετάλλευση και στις ορέξεις του κάθε μανδαρίνου των πολυεθνικών εταιρειών, των αρχόντων στους  κατά τόπους λιμένες, και όχι μόνο.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η κατάσταση έχει φτάσει σε μια κρίσιμη καμπή, εισερχόμαστε σε μια εποχή που η κοινωνία βρίσκεται σε μια διαδικασία συνεχούς αλλαγής. Πουθενά αλλού απ’ όσο γνωρίζω δεν έχει επιχειρηθεί παρόμοιας κλίμακας ποινικοποίηση του εργασιακού χώρου. Τα στελέχη στα πλοία  σήμερα αντιμετωπίζονται από μια πλειάδα μηχανισμών ως στελέχη που δραστηριοποιούνται στις παρυφές της παρανομίας.
Και οι λόγοι ανησυχίας δεν τελειώνουν εδώ, γεγονός που σημαίνει ότι θα υπάρξει αρνητικός αντίκτυπος στην προσέλευση νέων στελεχών. Είναι μια από τις βασικές αιτίες που το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο και η επάνδρωση της Ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας με Έλληνες είναι ένα εξαιρετικά απειλούμενο είδος υπό αυτές τις συνθήκες.
Όλα ξεκίνησαν από την στιγμή που η αξιότιμος σύνδεσμος του γραφείου με το πλοίο, μια ευγενική γυναικεία φιγούρα με φωτεινό βλέμμα και συμπαθητικό χαμόγελο μου παρέδωσε ανά χείρας το εγχειρίδιο με το δικόγραφο νούμερο xxx  που περιέγραφε την απόφαση του περιφερειακού δικαστηρίου της πολιτείας του xxxxxxxxxx των Ηνωμένων Πολιτειών για να ενημερωθώ για τον σκοπό της απόφασης πριν αναχωρήσω από την πατρίδα για την παραλαβή επιστασίας μηχανοστασίου σε πλοίο της εταιρείας.
Ακόμη μια απόφαση των  αθεράπευτα δικολάβων Αμερικανών σκέφτηκα και του έριξα μια ανάγνωση. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν ήταν μια συνηθισμένη απόφαση αλλά έχουν επιβάλλει κάποιους πολύ σκληρούς όρους για τα δεδομένα του παγκόσμιου εμπορίου και τις μεταφορές προϊόντων ώστε τα πλοία της εταιρείας των πληρωμάτων της συμπεριλαμβανόμενων να είναι υπό συνεχή επιτήρηση και να έχουν την δυνατότητα μόνο μετά από νέα απόφαση που θα εκδώσει ο δικαστής να μπορούν να προσεγγίζουν λιμένες των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν εγκρίνει ότι πληρούν τα στοιχεία εκείνα που αυθαίρετα κατά την πολύ ταπεινή μου άποψη ορίζει ο δικαστής τους.
Αναρωτιέμαι μονάχα κατά πόσο η ειλημμένη δικαστική απόφαση είναι βασισμένη στην  «καραμέλα» του, πως η Αμερική θα σώσει τον κόσμο. [Χόλιγουντ]
Φθάνοντας στο πλοίο και στην παραλαβή επιστασίας μηχανοστασίου με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν ήμουν προετοιμασμένος, και ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι λειτουργικές διαδικασίες και επεμβάσεις στην αποτελεσματική και σωστή διαχείριση της επιστασίας μου διασφαλίζονται με “Gestapo crabs”. Τι  προοπτική κ’ αυτή.
Η σύγκρουση ανάμεσα στη υπερηφάνεια μου και στην ανάγκη να εργαστώ γιατί είχα ανάγκη τα χρήματα της εργασίας, έφερε νικητή αυτήν την ανάγκη αν και κάτι τέτοιο μου προκαλούσε οίκτο για τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτό-ταπείνωση.
Αυτή η εσωτερική αντιπαράθεση είναι βίωμα που ποτέ δεν είναι ευχάριστο, χωρίς να μπορείς ν’ απαντήσεις στην ερώτηση τι φταίει, απλώς η τελευταία εσωτερική μου σύγκρουση άφησε απόνερα.
Τις ήμερες εκείνες έχουμε αφήσει πίσω μας μια τραυματική εμπειρία από πραγματικά γεγονότα που συνήθως βλέπουμε από τον καναπέ στις βραδινές ειδήσεις των οκτώ με τους Σομαλούς πειρατές που λυμαίνονται ασύδοτα τον Ινδικό ωκεανό.
Μόλις είκοσι μίλια μπροστά μας σημειώθηκε πειρατική επίθεση σε προπορευόμενο χημικών φορτίων πλοίο και σε διάστημα όχι μεγαλύτερο από τρεις ώρες αργότερα από την στιγμή που έχει αποχωρήσει από το convoi (τη νηοπομπή) μας το κινέζικο πολεμικό πλοίο συνοδείας και ταξιδεύουμε πλέον στην ασφαλή περιοχή υποτίθεται της Ερυθράς θάλασσας.
Στο κανάλι του Σουέζ επιβιβάσθει διαπιστευμένος επιθεωρητής για τον έλεγχο της συμμόρφωσης του πλοίου σύμφωνα με τις αποφάσεις του δικαστηρίου
Με το ψυχρό του βλέμμα, με επιμέλεια και λεπτομέρεια μικροβιολόγου εξετάζει τα ντοκουμέντα σελίδα- σελίδα και έχει ήδη βγάλει το αποτέλεσμα με την τελική ετυμηγορία.
Ήταν φανερό γι’ αυτόν ότι ο Πρώτος μηχανικός των πλοίων σύμφωνα με τις νέες θεωρήσεις και δεδομένα είναι ένας κατά συρροή εγκληματίας και απλά πρέπει οι αρχές του κάθε τόπου να προσπαθούν ν’ ανακαλύψουν τα ευρήματα που το αποδεικνύουν αυτό και να τον στέλνουν φυλακή.
«Όλοι αυτοί οι επιθεωρητές στα λιμάνια βασίζονται στην παρατήρηση των μικρο λεπτομερειών των καταγραφών.» Μου εξηγούσε.
Μου θύμισε τη διανοητική διεργασία στο παιγνίδι του καλού και του κακού που παιζόταν συνήθως στις ανακρίσεις των αστυνομικών μυθιστορημάτων.
«Η λάμπα του ανακριτή μας λείπει..» Μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου.
Δεν κατάλαβε αλλά μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν είμαι συνεργάσιμος στον βαθμό που επιθυμεί.
Η μελέτη των πειστηρίων του εγκλήματος συνέχισε να τον απορροφά, προσπαθώντας να βρει τα στοιχεία που θα τον βοηθήσουν να καταδείξει τα λάθη μου ώστε να μπορεί οπωσδήποτε να  τεκμηριώσει με επιτυχία τον εγκληματικό νου του πρώτου μηχανικού.
Η επομένη μέρα πλαισιωνόταν από επιθεωρήσεις στα εγκατεστημένα μηχανήματα και κατ’ επέκταση στην ομαλή, σωστή, και ασφαλή  λειτουργικότητα και απόδοση των συστημάτων όπως ορίζονται από τους κατασκευαστές και ο δικαστής έχει αποφασίσει. Η διαχείριση της επιθεώρησης έγινε με τυπικό ρυθμό και χωρίς παρενέργειες και αστερίσκους αν και εξοργιστικά λεπτομερής τουλάχιστον ήταν μέσα στα πλαίσια που ορίζουν οι διεθνείς κανονισμοί, για την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα και την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος.
Το ενδεχόμενο και οι πιθανότητες να εμφανιστεί λειτουργικό πρόβλημα  στα μηχανήματα μας αλαζονικά τολμώ να το πω θα ήταν ουρανοκατέβατο.
Σημείωση:
Στο τελευταίο μας ταξίδι υπήρξε μια εβδομάδα από άποψη διαβίωσης εφιαλτική για το πλήρωμα, το πλοίο είχε βρεθεί στο έλεος των ανέμων από τις φοβερές θύελλες, του εποχιακού μουσώνα του Ινδικού ωκεανού. Αυτή η παράμετρος στις συνθήκες εργασίας έχει παραμεληθεί τελείως. Σήμερα οι νομοθέτες πλαισιωμένοι από  μια νέα πάστα στελεχών γραφείου αγνοεί παντελώς τις πραγματικές συνθήκες εργασίας σε περιβάλλον πλοίου. Όλες τους οι αποφάσεις και οι σχεδιασμοί αποφασίζονται με γνώμονα τις συνθήκες που επικρατούν στα γραφεία τους. Το ερώτημα που τίθεται άφορα την δυνατότητα του πως διασφαλίζονται ίδιες εργασιακές συνθήκες και στο πλοίο. Δυνητικά τέτοια δυνατότητα δεν υφίσταται. Αυτό σημαίνει ότι κάπου κάνουν κάποιο λάθος στο σχεδιασμό τους. Είναι σίγουρο ότι ο σύγχρονος σχεδιασμός διαφέρει από το παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη που να αντιμετωπίζει τις ιδιαιτερότητες που ενέχουν οι συνθήκες εργασίας στα πλοία.
Τα αποτελέσματα της αμφίδρομης συνεργασίας πρέπει να είναι αλληλοσυνδεόμενα και όχι ανταγωνιστικά, είναι προφανές τα θέματα τα κοινά που τους αφορούν είναι απείρως περισσότερα και σημαντικότερα από τα θέματα τα οποία μπορεί και να διαφωνούμε.
Η αυλαία της επιθεώρησης έλαβε αίσιο τέλος και ο επιθεωρητής αναχώρησε από το πλοίο.
Λαμβάνοντας υπόψη την σκληρή πραγματικότητα θα ήθελα να πω προτάσσοντας την επαγγελματική μου συνείδηση ότι σέβομαι και εκτιμώ την  εταιρεία που μου πρόσφερε εργασία όταν την χρειαζόμουν, και κατανοώ πλήρως όλες τις άοκνες προσπάθειες και τους αγώνες των ανθρώπων της με το πολύ υψηλό προσωπικό τίμημα απλώς γιατί έτυχε να βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα, και το μεγάλο λειτουργικό κόστος που υφίσταται, για την προτεραιότητα που δίνει στην αναβάθμιση της ποιότητας των προσφερόμενων υπηρεσιών με ασφάλεια στην προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος, και ταυτόχρονα νοιώθω με σεβασμό αλληλέγγυος σ’ αυτόν τον αγώνα τους μέσα από τις μικρές μου δυνατότητες, αλλά με εξεγείρει η συνειδητή τάση των νομοθετών που με οποία ευκολία με αντιμετωπίζουν σαν εργαζόμενο υπό δικαστική επιτήρηση και μετατοπίζουν την προτεραιότητα με τις ευθύνες τόσο στο πλοίο όσο και στους απλούς εργαζόμενους, χωρίς ούτε ένα στοιχειώδες δίχτυ προστασίας τόσο του ίδιου του πλοίου όσο και των πληρωμάτων τους από τις αυθαιρεσίες που ασκούν οι τοπικές αρχές σε πλείστους λιμένες.
Σαν στρείδια έχουν κολλήσει επάνω τους οι κακές παλιές συνήθειες ν’ αποκομίσουν τόσον ίδιο όφελος όσο και προγραμματιζόμενο από τις κεντρικές εξουσίες με ακραία και εξωφρενικά προσχήματα περί προστασίας περιβάλλοντος. Σε λίγο θα δούμε ακραίες καταστάσεις, τα πρόστιμα να λογαριάζονται στα έσοδα του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού πολιτειών, ακόμη και ανεπτυγμένων χωρών.
Διασχίζεις τα δάση με τις καμινάδες της βιομηχανίας και των διυλιστηρίων και εάν για κάποια λειτουργική αιτία αμυδρά  καπνίσει η καπνοδόχος της  ηλεκτρομηχανής του πλοίου έχουν έτοιμη την επιταγή με την εξωδικαστική συνεννόηση για ενίσχυση του προεκλογικού αγώνα του κυβερνήτη στο Μαϊάμι π.χ., ενώ στις χώρες της Μαύρης θάλασσας και τις νότιας νοτιοανατολικής Μεσογείου θάλασσας έχει ταρίφα παντός καιρού ο κάθε τοπικός φύλαρχος του λιμένα με τους παρατρεχάμενους που ξεχύνονται με ιδιοτελή κίνητρα και παράλογες αξιώσεις στα κατά-πλέοντα πλοία σαν πεινασμένο σμάρι από μύγες, εκβιάζοντας πιθανά οφέλη καθ’ υπέρβαση θεσμοθετημένων κανόνων.
Άραγε που οδηγεί αυτός ο παροξυσμός;  Δεν πρέπει να μένουμε προβληματισμένοι από αυτήν την στάση που δεν προσφέρει κανένα αποτέλεσμα;
Με τρομάζουν όλα αυτά τα εξοργιστικά “Gestapo crabs”, που πρέπει να παραδώσουμε στην επομένη γενιά.
Αναβιώνουν κοινωνίες Οργουελικές.
Και κατ’ επέκταση το διεθνές ναυτικό δίκαιο έχει αντικατασταθεί, από άκρατη ποινικοποίηση του πλοίου και του ναυτικού επαγγέλματος [ρίχνουν όλη την ευθύνη επάνω του], χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και αυτός ο παράγοντας δεν συμμετέχει ενεργά στην διαιώνιση του προβλήματος της μόλυνσης του πλανήτη.
Δεν απαιτώ ανευθυνότητα και απουσία λογοδοσίας στα δύσκολα, αλλά αν ρωτήσεις σήμερα ποιος ευθύνεται για όλα αυτά κανείς δεν θα σηκώσει το χέρι του. Όλοι θα δείχνουν ο ένας τον άλλο.
Προκειμένου να είναι αποτελεσματικά αποδοτικό εκτός από δίκαιο οιονδήποτε σύγχρονο νομοθέτημα θα πρέπει να διασφαλίζει τους μηχανισμούς εκείνους, (λαμβάνοντας υπόψη στο σχεδιασμό του τη σκληρή πραγματικότητα διαβίωσης και  επιβίωσης του εργαζόμενου), βάσει των οποίων τα στελέχη των πλοίων θ’ έχουν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν τις αλλαγές που συντελούνται.
Ένα πολύ ουσιαστικό πρόβλημα είναι ότι στο σύνολο τους τόσο οι λιμένες όσο και τα πλοία έχουν τραγικά ανεπαρκή και ξεπερασμένο εξοπλισμό και εγκαταστάσεις για την υποδοχή καταλοίπων και για την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος, οι επενδύσεις σ’ αυτόν τον τομέα χρόνια τώρα είναι ελάχιστες.
Είναι χαρακτηριστικό δε ότι και οι επενδύσεις στη ναυτιλιακή βιομηχανία σε νέες γενιές καυσίμων υλικών και  φιλικές προς το περιβάλλον μηχανές με περιορισμένη κατανάλωση ενέργειας παραμένει ακόμη πηγή έμπνευσης στα όνειρα των ρομαντικών και αυτό προκαλεί την μεγαλύτερη ανησυχία.
Πρέπει να αναζητήσουμε νέα τεχνολογικά εργαλεία προσβλέποντας με προσδοκία στο μέλλον και αναγνωρίζοντας ότι η παραδοσιακή βιομηχανική επανάσταση όπως μέχρι σήμερα την γνωρίζουμε φαντάζει παρωχημένη και πολύ πιθανόν να έχει κλείσει τον κύκλο της από τεχνολογικής άποψης.
Οι επενδύσεις για υλοποίηση προγραμμάτων που αφορούν την εξεύρεση νέων πηγών καθαρότερης ενέργειας που θα εξασφαλίζουν το ενεργειακό μας μέλλον για αρκετές γενιές πρέπει απαραίτητα να ενισχυθούν και να τύχουν βαρύνουσας σημασίας.
Εν κατακλείδι το φιλικό προς το περιβάλλον ενεργειακό ζήτημα πρέπει να βρίσκεται μόνιμα πολύ ψηλά στην πολιτική ατζέντα τόσο κάθε χώρας μεμονωμένα όσο και του οργανισμού ηνωμένων εθνών συνολικά.
Και τέλος οι παγιωμένοι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι κατά κύριο λόγο εισπρακτικοί μηχανισμοί στο σύνολο τους. Ειδικά η ευαισθησία τους σταματά στην είσπραξη των προστίμων, αυτό όμως είναι μια επικίνδυνη και χρεοκοπημένη ευαισθησία, αυτό είναι παντελής έλλειψη ευαισθησίας.
Οι δυνατότητες να αναδεικνύει με τόλμη τις  ανεξάντλητες επαγγελματικές του ικανότητες ο Έλληνας ναυτικός καθοδηγούμενος από το αρχέγονο μοναδικό πλεονέκτημα που δίνει αποτελέσματα, το «know how» πέντε χιλιάδων ετών είναι ένα κεφάλαιο ανεκτίμητο για την σημερινή πατρίδα μας, απλώς στοργικά χρειάζεται να τον αγκαλιάσουν και έμπρακτα να τον στηρίξουν επενδύοντας με προοπτική στην συνεχή και με ποιότητα βιώσιμη ύπαρξη του όλοι οι συμμετέχοντες παράγοντες προκειμένου να αποτρέψουν τον αργό θάνατο του.
Σαν χώρα δεν διαθέτουμε την οικονομική πολυτέλεια να αγνοήσουμε την ναυτιλιακή βιομηχανία μας, πρέπει να κατανοήσουμε ότι αν θέλουμε να συνεχιστεί απρόσκοπτα να εισρέει το ναυτιλιακό συνάλλαγμα χρειαζόμαστε αντίστοιχα εισροή νέων στελεχών που θα ανανεώνουν το υπάρχον που αποσύρεται από το χώρο.
Αυτό σημαίνει ότι το βασικό συστατικό της επιτυχίας συνίσταται στην ικανότητα μας να καταλάβουμε και να ταυτιστούμε με τις ελπίδες και τους αγώνες των ναυτικών μας ώστε να αισθάνονται ασφαλείς  στην καθημερινότητα τους.
Όχι άλλους ξύλινους λόγους χιλιοειπωμένους χρόνια τώρα, όπως.
«Την θεσμοθέτηση συγκεκριμένων κινήτρων για την προσέλκυση νέων στο επάγγελμα μεταξύ των οποίων και την αναβάθμιση της ναυτικής εκπαίδευσης»
Τώρα εμένα γιατί αυτά τα στομφώδη λόγια μου ηχούν κενά, χωρίς ειλικρίνεια, σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, και μου θυμίζουν τις ανοιξιάτικες ανθισμένες με μοβ ανθούς περικοκλάδες που φυτρώνουν και αναρριχώνται ανάμεσα στα μνήματα εκεί στο μακρινό και γραφικό νεκροταφείο του χωριού μου, κάτω από τον ίσκιο του μεγάλου γέρικου πλάτανου.
Πολλά χρόνια τώρα προσπαθώ με προσήλωση να αφομοιώσω την συμβουλή του σοφού παππού μου αλλά δυσκολεύομαι αφάνταστα να τα καταφέρω να μην μιλώ.
«Το μυστικό της μελετημένης και αποτελεσματικής δουλειάς οφείλεται σε ανθρώπους παρατηρητικούς με επινοητικότητα και ευελιξία που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν», με συμβούλευε στα παιδικά μου χρόνια.
Και ταυτόχρονα συμπλήρωνε.
« Οτιδήποτε κάνουν οι άνθρωποι ελλοχεύει κινδύνους, και ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούν ότι όλα στην φύση είναι θέμα ισορροπίας όταν έλθει η ώρα να αποφασίσουν τι είναι το πιο σημαντικό και έχει μεγαλύτερη αξία για αυτούς.»
......Κλείνοντας τις σκέψεις μου αναφέρω μια μοναδική συνάντηση, ένα συμβάν που συνέβηκε ταυτόχρονα αυτές τις ημέρες, απ’ αυτά που ομορφαίνουν την ζωή μας και λειαίνουν τις αιχμηρές μας σκέψεις.
Στη έξοδο από την Μεσόγειο στον Ατλαντικό ωκεανό βρισκόμαστε σε παράλληλη πορεία με φορτηγό πλοίο γενικών φορτίων που συν-ταξιδεύαμε στην ιδία συνοδεία ασφαλούς πλου του ινδικού ωκεανού. Ο πλοίαρχος του πλοίου είναι από το νησί της Κάρπαθου στην καταγωγή του και με ανεπανάληπτο χιούμορ που το διασκόρπιζε στα ερτζιανά κύματα κατά την διάρκεια του πλου υπό συνοδεία δημιουργώντας μια συντροφική ατμόσφαιρα αλληλεγγύης μεταξύ των πληρωμάτων από τις διάφορες εθνικότητες στα πλοία. Επρόκειτο για ένα ευφυέστατο άτομο. Οι δεξιότητα της ημερήσιας λεκτικής επικοινωνίας του με τα γύρω πλοία ήταν μια πραγματική εκφραστική απόλαυση.
Ξημερώματα σήμερα τον ακούσαμε στα VHF, απευθύνεται σε προπορευόμενο κινέζικο πλοίο και να τον ρωτά τον λιμένα προορισμού του.
Ο Κινέζος του απάντα ότι δεν κατάλαβε ακριβώς τι τον ρωτά.
«Αμ βεβαία, όπως αντιλαμβάνομαι τα δικά σου εγγλέζικα Οξφορδιανά τα δικά μου  Καρπάθιαν πώς να με καταλάβεις.»
Τελικά με τα πολλά συν εννοήθηκε με τον Κινέζο ο οποίος τον πληροφορεί ότι ο λιμένας προορισμού του είναι αυτός της Νέας Ορλεάνης.
«Υπέροχα καλέ μου φίλε αυτός είναι και ο δικός μας προορισμός.»

Και απτόητος συνεχίζει...
“Please adjust your speed so we can go together, because I fear the ocean.”
«Παρακαλώ ρύθμισε την ταχύτητα σου να πάμε μαζί γιατί φοβάμαι τον ωκεανό.»
Έχασε τη λαλιά του ο κινέζος και όταν την βρήκε πρέπει να του είπε τουλάχιστον δέκα φορές.  

“Yes Captain!, ΟΚ Captain! ”.
....... Καλό σου ταξίδι καπετάνιο, και χρειάζεται την αισθητική ποιότητα και τα πολύτιμα πλεονεκτήματα σου η σημερινή μας έρημη και μελαγχολική ναυτιλία, με το φλεγματικό σου χιούμορ να μας συναρπάζει και να μας θυμίζει την αντάξια συνέχεια στην εγκαταλειμμένη Αριστοφάνεια κληρονομιά των λησμονημένων προγόνων μας.

Υ.Γ. «Ένα οδοιπορικό στη σκέψη ποτέ δεν τελειώνει πραγματικά, απλά εγκαταλείπεται.»

Worse Things Happen At Sea!

Αναφέρομαι στην κρατούσα αντίληψη των επικεφαλής των σημερινών ναυτιλιακών εταιριών που δημιούργησαν οι Golden fathers, και διαχειρίζονται τα Golden boys and girls μέσω των εταιρικών μετοχών τους.

“Τα πλοία σαπίζουν
Οι μηχανές φθείρονται.
Οι άνθρωποι πεθαίνουν.
Αυτό που τελικά ζει και αναπνέει είναι μόνον οι μετοχές τους.’’

Στήσανε τις μυλόπετρες να λειτουργούν και στύβουν το λάδι των ναυτικών.
Μηχανές και παρελκόμενα τους ξεπατωμένες, πληρώματα ξεζουμισμένα, από τις συνθήκες και τα ωράρια εργασίας στην αδηφάγο λειτουργία της αγοράς των πολυεθνικών εταιριών μεταφοράς προϊόντων, και την απληστία των εταιρικών τους μερισμάτων. Όταν λοιπόν η πραγματική παραγωγική διαδικασία υποτιμάται τόσο πολύ, είναι λογικό τα πληρώματα που κάνουν την εργασία της παραγωγής να αντιμετωπίζονται σαν να είναι τα σκουπίδια των προϊόντων.
Οι σημερινοί μάνατζερ της καθεστηκυίας τάξης αντιμετωπίζουν τον ναυτικό με κυνισμό σαν καταναλωτικό υλικό. Κάτι σαν λιπαντικό η καύσιμο, ανταλλακτικό μηχανοστασίου η σκοινί καταστρώματος. Κάτι λιγότερο από το μεταφερόμενο προϊόν του πλοίου τους. Κάθε νεοφώτιστος υπαλληλάκος ,κάθε άσχετος με την θάλασσα, γραφειοκράτης δικαιούται ανά πάσα στιγμή να σου κάνει την ζωή δύσκολη. Και στο λιμάνι ο κάθε μανδαρίνος του κερατά νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να απευθύνεται στο πλοίο όποτε του καπνίσει και για ότι του καπνίσει. Και όταν τελειώνεις με τους μανδαρίνους των λιμανιών αρχίζεις να καταμετράς μερικές κατά συνθήκη ακόμη σκοτεινές πλευρές του φεγγαριού. Company Managers: και μαζί τους όλη η παρά τρεχάμενη γραμματεία τους.
Companies DPA: Με όλα τα θετικά και τα αρνητικά στην νέα εποχή, [βαρέθηκα για πράγματα σωστά να μου μιλάνε]. Crew Managers: κατά την Illustration version.
Οι άνθρωποι του γραφείου από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο.
Το μεγάλο σύνολο εγκλωβισμένοι εργαζόμενοι και αυτοί στον μηχανισμό της εταιρικής εξουσίας στην παγκοσμοποιημένη αγορά εργασίας και στους ρυθμούς που επιβάλουν οι Golden fathers, boys and girls. Οι εταιρείες γιγαντώνονται και γίνονται οι κυρίαρχοι πολιτικοί θεσμοί στην εποχή μας. Ταυτόχρονα οι θέσεις εργασίας όχι μόνο μειώνονται, αλλά διέπονται και από εργασιακό καθεστώς αβεβαιότητας και κοινωνικής ανασφάλειας και στις ευρωπαϊκές χώρες πλέον. [Τα εργατικά κάτεργα του εκσυγχρονισμού και της ασύδοτης φιλελεύθερης αγοράς με πολιορκητικό κριό την παγκοσμιοποίηση εξαπλώνονται στον πλανήτη]
Αν λοιπόν ο καθένας από αυτούς δεν μπορεί να εργασθεί αρμονικά με το πλήρωμα του πλοίου και όλοι μαζί δεν καταθέτουμε ένα κομμάτι από την ψυχή μας στο κεφάλαιο που λέγεται θάλασσα τότε θα πάψει να υπάρχει το ελληνικό ναυτιλιακό θαύμα που χρόνια τώρα πανηγυρίζουμε.
Σημείωση: Πέρασα και εγώ στους απέναντι με την γραβάτα, αλλά νοιώθοντας αιρετικός για το σύστημα απέσυρα τον εαυτό μου, και τον αιρετικό μου λόγο. Ταπεινά ζητώ συγνώμη για όσους αδικούνται από αυτόν τον αιρετικό λόγο. [Bare one's soul........Read the clamour of my storms].
Και συνεχίζουμε τον κατάλογο με, Companies Major …..Venting Inspection's.... ISPS… ISM.... STCW..... Class.....Port State control....IMO.. Flag inspection... P&I club... Coast Guard… immigration officers…. Paris MUS, e.t.c
And New fruit on Discharge Plan...... Brokers representative)... (Ε ρε γλέντια)
Και στην κάθε προβλήτα στους λιμένες Face Control [άλλα γλέντια ετούτα ]
Και ο ένας να ελέγχει τον άλλον και ο άλλος τον άλλον, σα να είχαμε όλοι μας βεβαρημένο ποινικό μητρώο και μια κληρονομημένη αναξιοπρέπεια.
Κρίκοι μιας αλυσίδας δήθεν να καταδείξουν τον άνθρωπο. Και εμείς που δουλεύουμε στην θάλασσα χάσαμε την αυτοπεποίθηση μας τρομαγμένοι από την ευθύνη που μπορεί σε κάποιον να καταλογισθεί, και θέσαμε σε συνολική αμφισβήτηση την αξιοπιστία μας που με τόσο κόπο και πείρα στα χρόνια δομήσαμε.
Χάνεται από τις γέφυρες και τα μηχανοστάσια το ομαδικό πνεύμα, η ετοιμότητα. Ευθυνοφοβία εγκλωβίζει την ουσιαστική σκέψη λειτουργίας.
Έχουμε και διεθνείς συμβάσεις περί αστικής ευθύνης πλέον. [καύσιμα, λιπαντικά, χημικά, βελτιωτικά, σκουπίδια κλπ. ] Σε εφοδιάζουν με όλα τα απόβλητα και δηλητήρια των διυλιστηρίων και απαιτούν χρηστή διαχείριση. ‘’Αιδώς Αργείοι’’
Σε παλαιό τεύχος του περιοδικού "Εφοπλιστής" μήνα Δεκέμβριος 2008, διάβασα άρθρο του πρώην προέδρου των πλοιάρχων. [πριν το μπάρκο, ο τίτλος] Λέει πολλά και διάφορα αλλά δεν είναι της παρούσης να τα σχολιάσω, με υστερόγραφο για την πενία που υπάρχει στην υποψηφιότητα των μηχανικών στις σχολές. Ενδιαφέρον ουσιαστικό και ωφέλιμο να υπάρξει μια ανάλυση μέσα από ευέλικτες διαδικασίες για το φαινόμενο αυτό. Και εδώ ας καταθέσουν την γνώμη και την τεχνογνωσία τους όλο το φάσμα των εμπλεκομένων. Να κάνουμε αναλύσεις σοβαρές και υπεύθυνες και όχι ασκήσεις επί χάρτου. Να κοιτάξουμε γιατί η πυρκαγιά αποτεφρώνει την αυλή μας. [Αν οι ναυτικοί είναι άνθρωποι φτιαγμένοι από μέταλλο, οι μηχανικοί συνήθως είναι ένα ιδιόμορφο κράμα που δύσκολα το αγγίζει η οξείδωση.] 

Και αυτοί οι λίγοι υποψήφιοι μηχανικοί μέσα από τα πολλαπλά εφόδια γνώσης που χρειάζονται στον επαγγελματικό τους βίο, ας ανατρέξουν να διαβάσουν και τα άρθρα της κυρίας Βάσω Αρμογένη του περιοδικού ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ. [τεύχος  χωρίς άρθρο της κυρίας Αρμογένη είναι σπιτικό φαγητό, καλό μεν, αλλά του λείπει το αρωματισμένο μπαχαρικό. ….. προσωπική και μόνο θέση].

 Εφόδια και παιδεία είναι τα άρθρα αυτά.
‘’Παιδεία είναι αυτό που σου μένει αφού ξεχάσεις αυτά που έμαθες στο σχολείο’’
Ταυτόχρονα δε με τις illustration εκδόσεις φυλλάδια του NEE, ας προμηθευτούνε και το βιβλίο του Σολζενίτσιν ’’Μια ημέρα του Ιβαν Ντενισοβιτς’’ να έχουνε μια πιότερο σφαιρική γεύση τι θα αντιμετωπίσουνε στον τεχνικό κλάδο του επαγγέλματος που επιλέξανε. Διευκρίνηση προς αποφυγή παρερμηνειών. Ισχύουν σε μεγάλο βαθμό τα αναφερόμενα τόσο στο άρθρο του αξιότιμου κυρίου προέδρου όσο και στα φυλλάδια τού ΝΕΕ. Μονό που αυτή είναι η μια πλευρά η φωτεινή του φεγγαριού. Η άλλη σκόπιμα αποσιωπάτε. Το επάγγελμα δεν είναι μονόχρωμο στην κλίμακα του μαύρου άσπρου. Από τον καθένα μας εξαρτάτε τους βαθμούς ανάλυσης που βλέπει στην παλέτα του.
‘’Το σενάριο δεν αλλάζει από όποια μεριά του σινεμά και αν καθίσεις"

Υ.Γ. Οι νέοι μηχανικοί φορτίο βαρύ καλούνται να υπερασπιστούν μέσα από την εξειδίκευση και συνεχή βελτίωση στις προσφερόμενες υπηρεσίες τους. Την ελληνικότητα και την ηγετική θέση της ναυτιλίας μας στο παγκόσμιο χωριό. Την επαγγελματική αλλά και προσωπική τους εξέλιξη, την ύπαρξη και το μέλλον τους, σε ένα απόλυτα ανταγωνιστικό περιβάλλον που θα δραστηριοποιούνται.
Εύχομαι στους λίγους αυτούς νέους και στις νέες που διάλεξαν να πορευτούν το μονοπάτι της θάλασσας και του μηχανικού, στον Ποσειδώνα σεβασμό να έχουν και μες την ψυχή τους τον Ήφαιστο να κουβαλούν, αντάμα με την Αθηνά και τον Απόλλωνα τον Φοίβο.
Θα ειπείν τακτικά στους Δελφούς να προσκυνούν το “γνώθι σ’ αυτόν”
Πατρικά εάν μου το επιτρέπουν θα τους παρότρυνα ποτέ μην πτοηθούν από την υπερφίαλη και κακόπιστη κριτική για τις ικανότητες της σημερινής νεολαίας.
Απάντηση τους ας είναι η ρήση του Τσόρτσιλ.
“Οι αναντικατάστατοι είναι στα νεκροταφεία”