H Fortossi Sto Takoranti

-«Αν μπορούσα να πετάξω εκεί στο χωριό που γεννήθηκα χρόνια τώρα πίσω θυμάμαι το γείτονα  να μιλούσε επίσης για αρχές και κανόνες.
Είχε αρχές ο άνθρωπος, πίστευε ότι όταν λείπει ο άνδρας, η γυναίκα βγαίνει από το σπίτι μόνον αν πιάσει φωτιά, αν κάποιος πεθάνει, η αν πρέπει να γεννήσει. Δεν θα τολμούσα να διανοηθώ  ότι πολλά πράγματα τα οποία στην πραγματικότητα αποτελούν κοινότυπα στοιχεία της ζωής τα εννοείς αυτού του είδους αρχές με τα κηρύγματα σου.» Του σφύριξα μέσα από τα δόντια μου.
Έχουμε αναχωρήσει  από τον λιμένα Μαρίνα Ντι Καράρα της Ιταλίας με προορισμό την Γκάνα προς φόρτωση και με τελικό προορισμό την Ιαπωνία για εκφόρτωση.
Ενδιάμεσα προγραμματίστηκε να προσεγγίσουμε τα Κανάρια νησιά προς παραλαβή τροφίμων, λιπαντικών και καύσιμα.
Ο πλοίαρχος  ένας σαρανταπεντάρης άνδρας ψηλός με γκρίζους κροτάφους , στρογγυλό καλοξυρισμένο πρόσωπο, γενικά η εικόνα του ήταν παχουλή και κάπως νεανική, ένα σύνηθες χαρακτηριστικό που ταιριάζει πολύ σε επιχειρηματίες, με το πουκάμισο του να κρέμεται συνήθως έξω από το παντελόνι. 

Έχει αναλάβει καθήκοντα πλοιαρχίας στην εταιρεία που εργάζομαι για πρώτη του φορά. 

Μέχρι πρόσφατα εργαζόταν στην ισραηλινών συμφερόντων ναυτιλιακή εταιρεία ΖΙΜ LINE.
Μια φυσιογνωμία ενός γνήσιου αρβανίτη από τα Μεσόγεια Αττικής, με σεβασμό στις νομοθετημένες απαιτήσεις και τους κανόνες που πρέπει να εφαρμοστούν για τη διαχείρισή της λειτουργίας των ποντοπόρων πλοίων.
Η εταιρεία μας είναι μια οικογενειακή εταιρεία, τα πληρώματα της είναι στο σύνολο τους μόνιμα στελέχη από τον απλό ναύτη μέχρι τον πλοίαρχο, προσαρμοσμένα σε περιβάλλον λειτουργίας που επιτρέπει μερικές ανώδυνες αποκλίσεις από τους δικονομικούς κανόνες συνεργασίας προς όφελος όλων μας.
Η καρδιά της πρώτης σύγκρουσης μας βρέθηκε στο αίτημα που έχει να κάνει με τα χρήματα προκαταβολών του πληρώματος στους λιμένες προσέγγισης.
Φιλικά τον προτρέπω να πάρει εδώ στα Κανάρια νησιά αρκετά δολάρια γιατί στο πρώτο Αφρικανικά λιμάνια, όλο και κάποιο από τα μέλη του πληρώματος θα του ζητά χρήματα προκαταβολής, εκτός δηλωμένης λίστας.  Αυτό μου έχει δείξει η μέχρι σήμερα σύντομη εμπειρία μου με τα πληρώματα της εταιρείας.
Εκεί το έφερε η κουβέντα για κανόνες και αρχές, για τοπικά νομίσματα και όλα τα παρελκόμενα που σέρνουν οι κανόνες για να μας δυσκολεύουν τη ζωή πολλές φορές αντί να την διευθετούν.
Με κοίταξε με ύφος σκυθρωπό και γεμάτο δυσφορία, σχεδόν με θυμό.
Δεν δεχόταν ν' ακούσει κουβέντα .... 

 «Τα πληρώματα, θα παίρνουν αυτά που δηλώνουν μόνο και σε τοπικό νόμισμα  όπως αυτά ορίζονται από τις συμβάσεις εργασίας τους, και σε όποιον αρέσει..»
«Αυτό είναι! Στα πρώτα λιμάνια θα ζήσουμε ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί....»  Σκέφτηκα μεγαλόφωνα.
Η νύκτα έπεφτε. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, το φεγγάρι μόλις που φαινόταν μέσα από τα σύννεφα, το πλοίο ταξίδευε αρμονικά στην απέραντη ηρεμία.
Την επομένη το πλοίο αγκυροβολεί στο Λας Πάλμας.
Το Λας Πάλμας είναι γραφικός θαλάσσιος λιμένας στη βορειοδυτική ακτή της ομώνυμης πόλης των Καναρίων νήσων, στα μέσα του Ατλαντικού, στα σταυροδρόμια μεταξύ της Ευρώπης  της Αφρικής και της Αμερικής. Το παλαιότερο μέρος έχει τις στενές, οδούς και τα παλαιά κτήρια, συμπεριλαμβανομένου ενός καθεδρικού ναού από το 1492 .
Είναι ένας αγαπημένος προορισμός των διακοπών για τους Ισπανούς και όχι μόνο.
Για αιώνες, ο λιμένας του Λας Πάλμας είναι η παραδοσιακή βάση των σκαφών στο δρόμο τους μέσω του μέσου Ατλαντικού ωκεανού. Η πόλη έχει αρκετά πάρκα, απλώνονται όσο βλέπει το μάτι, η γαλήνη τους είναι απόλυτη με πολλές αλέες και αιωνόβια υποτροπικά δένδρα.
Έγινε ανεφοδιασμός του πλοίου, σε τρόφιμα,  καύσιμα και λιπαντικά.
Ο ναύκληρος του πλοίου, ένας  πεπειραμένος ναυτικός από τον Άγιο Νικόλαο Βοιών... Στα Βάτικα της Λακωνίας.....  με πληροφόρησε ότι τα βαρέλια που θα αδειάσουν από τα λιπαντικά που παραλάβαμε, μια εκατοντάδα περίπου, θα μας φανούν πολύ χρήσιμα στον λιμένα φόρτωσης.
Με την πάροδο του χρόνου ο πλοίαρχος μας έδειξε μεγάλη ικανότητα να κερδίζει τις εντυπώσεις, ένας άριστος επαγγελματίας, συνεργάσιμος, αποτελεσματικός με ευθύτητα λόγων και πράξεων να τον διακρίνει. Αυτό που στην καθημερινή συναλλαγή μας ονομάζουμε ντομπροσύνη, ακεραιότητα χαρακτήρα.
Απλώς ορισμένες φόρες, σύμφωνα με τη δική μου θεώρηση, δυσκολευόταν να παρακάμψει με την ευλυγισία της στιγμιαίας απόκλισης τους κανόνες και τις αρχές  όταν αυτό είναι απαραίτητο μεν, μη ουσιώδες δε, ώστε να λειτουργεί το σύστημα όσο επιτρέπεται χωρίς  παρενέργειες.
Ήταν πνευματώδης , ετοιμόλογος, μια σταθερή πηγή έμπνευσης, με γνήσια αριστοφάνεια κριτική στα γεγονότα. Ταυτόχρονα είχε το προνόμιο να κατέχει και να χειρίζεται άριστα τέσσερις πέντε γλώσσες.
«Πως τα καταφέρνεις βρε αθεόφοβε!» Τον ρωτούσα.
«Με βοηθάνε τα αρβανίτικα μου.» Απαντούσε.
Με μια έμφυτη κοινωνικότητα είχε απίθανο ταλέντο τα στο να διηγείται ιστορίες.
Μου άρεσε μια οικογενειακή του αφήγηση, που σας την διηγούμαι αλλά δυστυχώς η ψυχή της ιστορίας είναι η ίδια η αφήγηση του πλοιάρχου που δεν μεταφέρεται στη γραφή.
Στα πρώτα χρόνια της πλοιαρχίας του ταξιδεύει με την σύζυγο του.
Η κυρία Άννα, μια Κυριακή θέλησε να φτιάξει ένα σπιτικό γαλακτομπούρεκο, να το σερβίρει στον απογευματινό καφέ. Αφού το παρασκεύασε και το μέλωσε, έτοιμο  πλέον παίρνει το ταψί να το μεταφέρει στο σαλόνι  να σερβίρει το πλήρωμα.
Δυστυχώς στην πόρτα εξόδου από την κουζίνα στον αλουέ [διάδρομο], σκόνταψε και το ταψί βρέθηκε αναποδογυρισμένο με το γαλακτομπούρεκο στο δάπεδο.
Σύμπτωση στο διάδρομο βρισκόταν ο πρώτος μηχανικός του πλοίου ένας ευχάριστος άνθρωπος, με πηγαίο χιούμορ και έξω καρδιά. Βλέποντας το ατύχημα, δεν χάνει την ψυχραιμία του σκύβει ατάραχος σηκώνει το ταψί μαζί το περιεχόμενο που συμμάζεψε από το δάπεδο, το δίνει πίσω στην καπετάνισσα, και βουτώντας το χέρι του μέσα στο περιεχόμενο αποσπά ένα μεγάλο κομμάτι και αρχίζει κυριολεκτικά να το καταβροχθίζει.
Δείχνοντας σαν τυλιγμένος σε μια απόλυτη ευτυχία από ευχαρίστηση που νοιώθει από τη γεύση του, γυρίζει και λέει στην καπετάνισσα.
«Κυρία Άννα μη μου στενοχωριέσαι, είναι απίθανη σου λέω, καλύτερη τυρόπιττα δεν έχω δοκιμάσει στη ζωή μου, θα πάρω ένα κομμάτι ακόμη, μου επιτρέπεις πιστεύω.»
Κόκκαλο η  κυρία Άννα, άρχισε ένα νευρικό  γέλιο, που κατέληξε να γίνει χαρούμενο, απελευθερωτικό.
Η άφιξη στο λιμένα φόρτωσης έγινε το λυκόφως μιας θαυμάσιας ημέρας με ασυννέφιαστο ουρανό, και ο ορίζοντας πέρα στο τροπικό δάσος έδειχνε χρυσαφιά υπέροχος κάτω από τις ακτίνες του Ήλιου που έδυε.
Το Τακοράντι  είναι μια πόλη της Γκάνας στη Δυτική Αφρική κοντά στον ισημερινό, ένας λιμένας σε βαθιά νερά που εξυπηρετεί και ευημερεί από τα μεταλλεύματα που μεταφέρονται από την ενδοχώρα.
Η χρησιμότητα των βαρελιών έγινε ορατή από την πρώτη ημέρα.
Τοπικοί ψαράδες που έχουν μάθει την ύπαρξη τους, καταφθάνουν φορτωμένοι με αστακούς γαρίδες  καβούρια και λογής θαλασσινά  για ανταλλαγή με τα άδεια βαρέλια. Η κατάληξη ήταν  μετά την πρώτη εβδομάδα να είναι φορτωμένα τα τραπέζια στην τραπεζαρία με τα παραπάνω εδέσματα και κανείς  να μην τα πλησιάζει.
Μπουχτίσαμε στον αστακό τα καβούρια και τα υπόλοιπα θαλασσινά.
Βρισκόμαστε στην έναρξη της φόρτωσης που με επισκέφτηκε στο γραφείο μου νεαρός άνδρας αφρικανός μια συμπαθητική φιγούρα μέτριο ανάστημα, η γεροδεμένη κορμοστασιά  του θύμιζε αθλητή, και το φωτεινό του πρόσωπο φανέρωνε άτομο που έχει ζήσει σε αστικό περιβάλλον. Μου δείχνει κάποια χειρόγραφα πιστοποιητικά ότι έχει εργαστεί σε ελληνικά πλοία, έχει δε μεγάλη ανάγκη από εργασία, θα το εκτιμούσε εάν υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον από πλευράς μας να του δώσουμε την ευκαιρία να εργαστεί για όσο διάστημα θα παραμείνει το πλοίο στον λιμένα. Θα είναι ευχαριστημένος με την διατροφή του και κάποιο μικρό ημερομίσθιο τρία με τέσσερα δολάρια ημερησίως. Συμφώνησα να μείνει στο πλοίο για καθαρισμούς και βαφές σεντινών μηχανοστασίου, θα έχει ημερομίσθιο οκτώ δολάρια την ημέρα, την διατροφή του, και εάν μείνουμε ικανοποιημένοι θα υπάρξει και ένα μικρό έξτρα οικονομικό δώρο. Τα μάτια του άστραψαν με μια ξαφνική λάμψη συγκίνησης και χαράς , το πρόσωπο του φωτίστηκε από ενθουσιασμό, τα λόγια του μπερδεμένα από την ευχάριστη έκπληξη που τον συνεπήρε.
Το αντίτιμο της εργασίας ήταν μοναδικό, πέρα από κάθε προσδοκία πλουσιοπάροχο για τα στάνταρ της χώρας του.
Όρμησε μου άρπαξε τα χέρια δυνατά τα έσφιξε, γεμάτος έξαψη, μη γνωρίζοντας πως αλλιώς να δείξει την ευχαρίστηση του.
Το όνομα του ήταν Ανρί, μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχε μεγαλώσει στη Γαλλία,  βρέθηκε εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα πίσω στην πατρίδα του για οικογενειακούς λόγους και σύντομα σκοπεύει να ξαναγυρίσει στην Ευρώπη.
Περιμένοντας το φορτίο του μεταλλεύματος από την ενδοχώρα το πλοίο θα παρέμενε στο λιμάνι το λιγότερο για είκοσι ημέρες.
Η ζωή στη διάρκεια της φόρτωσης κυλούσε σε ήρεμους ρυθμούς, είχα εφοδιαστεί ένα σεβαστό ποσό από δολάρια και είχα ενημερώσει το πλήρωμα μηχανής, εάν  έχουν ανάγκη από χρήματα πέρα από την προκαταβολή που πολύ μετρημένα ζητούν όπως πάντα στην άφιξη, να απευθύνονται σε μένα και να μην ενοχλούν τον πλοίαρχο, μόνο με μέτρο και ευθύνη, να μην ξεχνάμε ότι πρώτα και πάνω από όλα είναι η οικογένεια, κάθε δολάριο δε που σπαταλάμε σημαίνει ότι αφαιρείται ένα μπουκάλι γάλα από τη διατροφή της οικογένειας και του παιδιού.
Δεν χρειάστηκε να με ενοχλήσουν, γιατί ο αρβανίτης είχε μεριμνήσει, είχε  εφοδιάσει το ταμείο του, πρόβλημα δεν υπήρχε, αποδεικνύοντας ότι πέρα από ντομπροσύνη , είχε μια καθαρή και έντιμη καρδιά.
Τελικά ήταν ένας καλοσυνάτος τύπος, με αρχές πάνω από όλα.
Τις τελευταίες ημέρες φόρτωσης, εζήτησα από τον Ανρί, δίδοντας του το ανάλογο αντίτιμο, να μου προμηθεύσει μια ποσότητα με χώμα κατάλληλο για κήπους, και μερικούς κορμούς από το φυτό Yucca σαν αυτούς που  διαπίστωσα ότι υπάρχουν  σ’ αφθονία στους κήπους και τους αγρούς στα πέριξ της πόλης.
Το Yucca είναι ένα γένος από αιωνόβιους θάμνους και δένδρα της οικογένειας,  Agavaceae.  Τα 40-50 είδη του είναι αειθαλές στην ανάπτυξη δένδρα μέχρι και πάνω από πέντε μέτρα ύψος, με πυκνά σπειροειδώς τακτοποιημένα φύλλα σαν  ξιφολόγχες πάνω από έναν ευδιάκριτο βασικό κορμό, ο φλοιός είναι γκρίζος, καφετής, καλυμμένος με φύλλα κοντά στην κορυφή, που γίνεται ακανόνιστος τραχύς και φολιδωτός κοντά στο έδαφος. Τα φύλλα είναι μακριά, κυρτά, παχιά, πολύ άκαμπτα, και γαλαζοπράσινα στο χρώμα. Τα λουλούδια του είναι άσπρα, έχοντας μερικές φορές μια πορφυρή χροιά, με μίσχο σε σχήμα καμπάνας, που παράγονται σε μια συμπαγή βολβοειδή συστάδα ψηλά στην κορυφή του φυτού. Τα φρούτα είναι σαρκώδη και πράσινα, και ωριμάζοντας αποκτούν δερματοειδή σκούρο καφετή χρώμα.
Ήταν το απόγευμα μιας μουντής ημέρας από την τροπική ζέστη και την σαν ομίχλη υγρασία της ατμόσφαιρας σε συνδυασμό με την γλυφή μυρωδιά από την σκόνη που αναδυόταν στον ιμάντα φόρτωσης του σιδηρομεταλλεύματος.
Στον ουρανό υπήρχε ένα πολύ βαρύ γκρίζο, στο βάθος απλωνόταν η  μελαγχολική γη.
Στη προβλήτα, εμπρός στη σκάλα του πλοίου έχει παρκάρει ένα αυτοκίνητο Σιτροέν στεϊσιον, με τον Ανρί να βρίσκεται στη θέση του συνεπιβάτη και με οδηγό μια νεαρή μιγάδα, στην οροφή του είναι φορτωμένο με πολλούς κορμούς από το φυτό Yucca.
Είναι η στιγμή που ανοίγοντας την πόρτα από το αυτοκίνητο η οδηγός  ένα νεανικό πρόσωπο, ξεπρόβαλλε, κοίταξε γύρω της και κατέβηκε στην προβλήτα εκεί στην αρχή της σκάλας στο σκονισμένο δάπεδο.
Τι στην ευχή συμβαίνει εδώ αναρωτήθηκα, σφυρίζοντας από θαυμασμό βλέποντας το ατελείωτο κορμί να ξεδιπλώνεται μπρος μας, με το θαλασσί πουκάμισο και την κοντή μαύρη φούστα που φορούσε. Η αδρεναλίνη κύλησε στις αρτηρίες μου.
Αξιοθαύμαστα προσόντα ένας συνδυασμός από αστραφτερά βιολετιά μάτια με αθώο βλέμμα, κορμί αρχαίας  ελληνίδας θεάς, μακριά πόδια, ψηλό ευθυτενές ανάστημα που πρέπει να πλησίαζε το ένα και ογδόντα, κοντά πολύ μαύρα τα μαλλιά της και τα μισάνοικτα χείλη της χυμώδη φρούτα. Το χαμόγελο της, υψηλή αισθητική, το συναντούσες στις διαφημιστικές αφίσες των δρόμων που ομόρφυναν την καθημερινότητα μας.
Ομορφιά απόμακρη, απλησίαστη, πρόσωπο εξαιρετικά καθαρό και κανονικό, σαν σχεδιασμένο από μολυβί με πολύ λεπτή μύτη, ήταν το απόλυτο όνειρο, δεν υπήρχε επάνω της χυδαιότητα η πρόκληση.
Σύσσωμο το πλήρωμα του πλοίου μηδέ τους εργάτες εξαιρουμένους  ξεσηκώθηκαν εγκατέλειψαν τις ασχολίες τους έχουν πιάσει αμφιθέατρο την κουπαστή του πλοίου και τα μαγεμένα βλέμματα τους ταξίδευαν στο φινετσάτο κορμί της.
Ποιος θα τολμούσε να διανοηθεί αυτή την πραγματικότητα, που εμφανίστηκε απρόσμενα μπροστά μας μέσα στο σκονισμένο μουντό περιβάλλον, δεν είναι ένα συνηθισμένο γεγονός,  η ζωή είναι απείρως πιο παράξενη και από την φαντασία που μπορεί να επινοήσει ο νους του ανθρώπου σκέφτηκα.
Ένα λεπτό αργότερα που ο Ανρί ανέβηκε στο πλοίο, διόλου δεν κράτησα διακριτικότητα.
«Ανρί!» τον ρώτησα  με μια έκφραση έντονης περιεργείας. «Πως βρέθηκε στα μέρη μας αυτή η λαμπερή ομορφιά, η κομψή ύπαρξης, ο δραπέτης του παραδείσου;»
Σήκωσε τους ώμους του, με το μόνιμα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του, έκανε μια παύση σα να φρεσκάρισε την μνήμη του για ν’ απαντήσει στην απορία μου.
«Δεν είναι και καμία μεγάλη ιστορία, απλώς είναι μια  πολύ καλή φίλη γνωριζόμαστε από την Γαλλία και έχει έρθει αυτές τις ημέρες στην πατρίδα για διακοπές, επιστρέφει στο Παρίσι μεθαύριο, όπου απασχολείται σε εργασίες σχετικές με την παρουσίαση της γυναικείας  μόδας.»
«Δεν θα προσβάλλω την νοημοσύνη σου λέγοντας σου ότι να έχεις το νου σου, γιατί έχω ακούσει αρκετές ιστορίες με τα μοντέλα από το Παρίσι, να συνηθίζεται το φαινόμενο να κουβαλούν και κάποια συσκευασία στο γυρισμό τους από την πατρίδα.»
Χαμογέλασε πλατιά, χωρίς δυσαρέσκεια, με κατανόηση.
«Έλα το βράδυ στο ξενοδοχείο να πιούμε ένα ποτό θα είναι στην παρέα.» Μου λέει.
«Δεν έχω πληρώσει το λογαριασμό και μου έκοψαν το τηλέφωνο του απάντησα.»
Με κοιτούσε περίεργα, γελώντας βεβιασμένα,  προσπαθώντας να καταλάβει.
«Για να κατέβω τη σκάλα του πλοίου, πρέπει να πάρω άδεια πέρα μακριά από την πατρίδα και όπως καταλαβαίνεις χωρίς τηλέφωνο άδεια δεν υφίσταται.»
Ξαναγέλασε τώρα τρανταχτά, χαρούμενα, ευχαρίστα.
«Εσύ χάνεις.» Μμου απάντησε με καλή διάθεση όπως συνήθιζε.
Η φόρτωση έλαβε τέλος και άρχισαν οι προετοιμασίες αναχώρησης. Μια παράμετρος της αναχώρησης έχει να κάνει με τους λαθρεπιβάτες. Στην διάρκεια του έλεγχου ο καμαρότος του πλοίου ανακάλυψε νεαρό Αφρικανό κρυμμένο σε χώρο παρακείμενο στις αποθήκες τροφίμων. 

Ένα νεαρό φοβισμένο παλικάρι δεκαεπτά-δεκαοκτώ χρονών περίπου.
Είναι μια υπόθεση που χρειάζεται ευελιξία στο χειρισμό της πρότεινα στον πλοίαρχο. «Έχω κάποια εμπειρία από παρόμοιες υποθέσεις στο πρόσφατο παρελθόν, γι’ αυτό απαιτείται ψυχραιμία για την λύση, γνωρίζω ότι ο νεαρός  λογικά πρέπει να διαθέτει διαβατήριο το οποίο κάπου το έχει κρυμμένο.
Να του δώσουμε μια ευκαιρία λοιπόν να πάρει το διαβατήριο του και να αναχωρήσει από το πλοίο μας χωρίς να γίνει αντιληπτός από τις τοπικές αρχές που ήδη βρίσκονται στο πλοίο για την προσωπική του ασφάλεια και σωματική του ακεραιότητα.»         
«Φαντάζομαι, να μη πω ότι είμαι απόλυτα σίγουρος ότι κάποιο άλλο πλοίο την επομένη προσέγγιση, θα έχει το ίδιο πρόβλημα με αυτό που εμείς αντιμετωπίζουμε τώρα, για το λόγο αυτό θα καλέσω τις αρχές να τον παραδώσω.» Μου απάντησε.
Ήταν φανερό πως δεν κατανοούσε τον αφρικάνικο κόσμο.
«Με ξέρεις πολύ καλά ώστε γνωρίζεις ότι δεν είναι κομπασμός από μέρος μου αν πω ότι προσεγγίζεις την υπόθεση με έλλειψη φαντασίας, και υποθέτω πως πολύ γρήγορα θα αντιληφθείς, ότι  η λαμπρή λογική σου δεν διαθέτει επίπεδο διαίσθησης και αυτό είναι το λάθος, το να είσαι τόσο ενθουσιώδης λάτρης στους κανόνες και τις αρχές έχει και παρενέργειες να το ξέρεις.» Του απάντησα
Υπήρξαμε μάρτυρες μιας τρομερής σκηνής εκεί στην είσοδο  του εξωτερικού  διάδρομου του πλοίου μας, από την συμπεριφορά των αρχών στο νεαρό λαθρεπιβάτη. Είχαμε να κάνουμε με πολύ σκληρούς ανθρώπους, ασυνήθιστα σκληρούς για την δική μας λογική.
Με ένα ραβδί τον κακοποίησαν ανελέητα, χτυπώντας τον βάναυσα, αλύπητα, και είναι πιο τρομερό καθώς πρόκειται για ένα κακόμοιρο, νεαρό, άκακο αγόρι στην πιο τρυφερή ηλικία, που το μόνο που ονειρευόταν ήταν μια καλύτερη ημέρα στη ζωή του.
«Τώρα είναι αργά για να ματώνει η αξιαγάπητη και τρυφερή καρδιά σου.» Του είπα. «Αναμφίβολα τα επινοητικό μυαλό σου έχει άλλες ιδέες για την νομιμότητα.» Συμπλήρωσα..
Είχε μαλακώσει μεμιάς, η κατάσταση και τα εξαντλημένα  χαρακτηριστικά του παιδιού, θα μαλάκωνε την καρδιά οποιουδήποτε.
Τότε είναι που το αρβανίτικο ταμπεραμέντο της ψυχής του, υπερίσχυσε ολοκληρωτικά κάθε άλλης σκέψης.
«Αν σου επιτεθούν μπορείς μοναχά να αντιδράσεις, η να το σκάσεις, μα δεν γίνεται κανείς πιο αθώος με το να μένει ακίνητος και αφεθεί να τον κομματιάσουν.» Μου δήλωσε γεμάτος θυμό.
Δραστήρια κινήθηκε και πήρε από τα χέρια τους το εξαντλημένο αγόρι, συγκράτησε με κόπο την οργή του που τον έπνιγε, και απεύθυνε έξαλλος τον λόγο στον επικεφαλής από τις αρχές, στηλιτεύοντας τις ενέργειες τους.
«Στο πλοίο του δεν επιτρέπει να γίνονται κακοποιήσεις, και περισσότερο όταν πρόκειται για νεαρούς ανηλίκους, υποχρέωση σας είναι η προστασία τους.»
« Δεν ωφελεί πιστεύω ούτε είναι  ώρα για μαθήματα, που αφορούν τους κοινωνικούς θεσμούς και τα  κοινωνικά συμβόλαια μεταξύ των ανθρώπων μιας κοινωνίας. Ο πράκτορας του πλοίου θα τους πείσει να το αφήσουν ελεύθερο το παλικάρι με το αζημίωτο βέβαια. Τα γνωρίζεις άλλωστε, ότι απλά απαιτούνται μερικές κούτες τσιγάρα και δυο τρία μπουκάλια ουίσκι για να τελειώσει αυτή η ιστορία κάπως πιο ευχάριστα. Έτσι λειτουργεί η κρατική μηχανή σε τούτα τα μέρη και όχι μόνο.» Του είπα,.... συμπληρώνοντας ταυτόχρονα... 

«Έχω την εντύπωση… Λάθος! Την πεποίθηση ήθελα να πω….  ότι η συνεργασία σου με τους Ισραηλινούς αλλοίωσαν το αρβανίτικο DNA… σου… Με χαρά βλέπω επανακάμπτεις σε γνώριμα ύδατα..» 
------------------
Βρισκόμουν  ναυτολογημένος ήδη σε άλλο πλοίο, όταν έμαθα ότι το προηγούμενο πλοίο πουλήθηκε στους Νορβηγούς. Η παράδοση του πλοίου έλαβε χώρα στην Ελευσίνα και με πλοίαρχο ακόμη τον ίδιο.
Σήμερα είμαστε κουμπάροι.
Στη μεγάλη βεράντα του σπιτιού του υπάρχουν δυο τεράστιες γλάστρες με φυτά Yucca ολόκληρα δένδρα πλέον. Η σύζυγος μου του έχει υποσχεθεί ότι κάποια μέρα θα απουσιάζουν γιατί δεν του ανήκουν απλώς τους έκανε χρησικτησία που δεν την θεωρεί νόμιμη..

Anamnisseis Dipla Sto Tzaki

«Τους ναυτικούς τους γέρους συλλογίζομαι, που μένουν ξέμπαρκοι κι αγναντεύουν τη θάλασσα και ο νους τους γυρίζει στα μεγάλα ταξίδια»,

Κ. Ουράνης

Βρισκόμαστε τέλος φθινόπωρου αρχές χειμώνα του δυο χιλιάδες εννέα.

Το τελευταίο δελτίο καιρού αναφερόταν σε κακοκαιρία που τα κύρια χαρακτηριστικά της θα είναι οι ισχυρές βροχές και καταιγίδες που κατά τόπους θα συνοδεύονται από χαλαζοπτώσεις και οι θυελλώδεις ανέμους. Τις απογευματινές ώρες ισχυρή καταιγίδα επισκέφθηκε την ευρύτερη περιοχή του δημοτικού διαμερίσματος της Σούρπης. Σουρούπωσε πια, ο ήλιος είχε χαθεί από ώρα πίσω απ’ τα βουνά της Όθρυς και της θάλασσας η οργή ξεκίνησε να θεριεύει. Ως τις πρώτες αυλές έφταναν οι αφροί των κυμάτων, κι από την τόση αντάρα τίποτα δεν μπορούσες να δεις πάρα μέσα. Ο Παγασητικός έμοιαζε τώρα με ωκεανό μαύρο κι ατέλειωτο. Κανένα φως δε φαινόταν απέναντι στα χωριά του Πηλίου. Δεν ξεχώριζε ούτε ο φάρος, ούτε καν οι σκούροι όγκοι από τα βουνά του Τρίκερι.

Η βροχή άρχισε να πέφτει γοργά και να χτυπάει στην οροφή και στα παντζούρια του σπιτιού όταν σηκώθηκα και άναψα το τζάκι. Λίγα λεπτά αργότερα ήταν έτοιμη η προκλητικά νόστιμη κρεμμυδόσουπα. Σερβίρισα για τον εαυτό μου ένα βαθύ μπολ αφού πρόσθεσα από πάνω τα φρυγανισμένα ψωμάκια με γραβιέρα κι είχα ένα ωραιότατο αντίδοτο στο κρύο. Μέσα στο σαλόνι δεν άκουγα παρά το θόρυβο του άνεμου και της βροχής. Ο άνεμος περνώντας η ώρα χτυπούσε και σφυροκοπούσε το σπίτι τόσο απρόβλεπτα, με τόση δύναμη που νόμιζα θα το μετακινούσε. Άκουγα τα σφυρίγματα του ανέμου να χτυπούν στις γρίλιες των παραθύρων και ένιωθα σα να είμαι σε καράβι έτοιμο να σαλπάρει στις Αλεούτες νήσους του μακρινού βορά. Μύριζα την αλμύρα της θάλασσας, που ο άνεμος έφερνε θαλασσινές σταγόνες πάνω στις γρίλιες, κι αυτό ήταν το γιατρικό της αγρύπνιας μου μες στο σκοτάδι. Υπήρχαν και πιο ήρεμα διαστήματα, αλλά κάθε φορά η καταιγίδα επανερχόταν με μεθυσμένη λύσσα και έσπρωχνε εμπρός της σαν πανικόβλητη αγέλη τη βροχή που σάρωνε τα δένδρα και μαστίγωνε τα σπίτια. Οι ουρανοί είχαν ανοίξει με τους αγροτικούς δρόμους να έχουν μετατραπεί σε ποτάμια.

Έχοντας ξεκλέψει λίγες ώρες ύπνου σηκώθηκα όταν το σκοτάδι δεν είχε ακόμη σκορπίσει από τις κοιλάδες και τις πλαγιές των βουνών. Μια άδεια βουβή σιωπή επικρατούσε στην περιοχή. Τα σημάδια της νυκτερινής καταστροφής ακόμη κι αν δεν τα 'βλεπες, ήξερες πως υπήρχαν γύρω σου καλυμμένα από τους ίσκιους της νύχτας και πως σε λίγο θ’ αποκαλύπτονταν με τα καινούργια πρωινά χρώματα. Φορώντας ένα βαρύ χειμωνιάτικο πανωφόρι βγήκα στο μπαλκόνι να γεμίσω τα πνευμόνια μου με πρωινό δρόσο. Όπως έσκυψα στην κουπαστή να ρίξω μια ματιά στην αυλή από το στόμα και τα ρουθούνια μου ένα σύννεφο γκριζόλευκου καπνού ενώθηκε με την πρωινή καταχνιά της θάλασσας. Ένα πουλί κελαηδούσε κι η φωνή του διαπέρασε την σιγαλιά της γκρίζας χαραυγής. Το φθινόπωρο ο καιρός αλλάζει συνέχεια. Γκρίζος ουρανός, χλωμά πρασινοκόκκινα φύλλα, καταρρακτώδεις βροχές και έπειτα πάλι ο Ήλιος. Με το πρώτο φως της ημέρας η φύση γύρω παραμένει για λίγο κρυμμένη από τη βαριά ομίχλη που γλιστρά αθόρυβα από τη θάλασσα προς τις ακτές και απλώνεται παντού, πάνω απ' το κεφάλι μου, κάτω από τα πόδια μου, με τυλίγει απ’ όλες τις πλευρές.

Τις επόμενες ώρες ο ήλιος είχε ήδη σηκωθεί βγήκε από τα σύννεφα και έδιωχνε την πρωινή ομίχλη. Τα λίγα σύννεφα που υπήρχαν ήταν αραιά και ακίνδυνα και ο ορίζοντας γέμισε ευλογία και φως. Τα πάντα γύρω άστραφταν φρεσκοπλυμένα και δροσερά. Σ’ έναν ορίζοντα διάφανο και καθαρό η γη μοσχοβολούσε σαν ρούχο που κάποιος το έπλυνε και τ’ άπλωσε να στεγνώσει. Ο άνεμος τώρα φυσούσε απαλός, κι όποτε σάλευαν τα δέντρα άφηναν τη βροχή που είχε πέσει αποβραδίς να αγγίξει ρυθμικά το νοτισμένο χορτάρι, και το σπίτι μου στην ακρογιαλιά φάνταζε τόσο ήσυχο μετά την καταιγίδα. 

Ο ήλιος του βορρά απάλυνε τα χρώματα, δίχως να τα μεθάει με το σκληρό φως του. Είναι αυτή η καθαρότητα του βορρά που δίνει τις πράσινες αποχρώσεις στη θάλασσα, που βαθαίνει τις κόκκινες σκεπές και ζωγραφίζει το κάθε φύλλο δέντρου στον απέραντο ελαιώνα των γύρω λόφων με μια διαφορετική πινελιά.

Τώρα δεν κελαηδούσε ένα μόνο πουλί. Κι άλλα πουλιά είχαν ενώσει τις φωνούλες τους με τη δική του, γεμίζοντας τον αέρα με το χορωδιακό τραγούδι τους.

Η βροχή ήταν ένα είδος «κάθαρσης» για τη φύση, της δίνει καινούργια πνοή και δύναμη και μια ευκαιρία να αναζωογονηθεί.

Πήρα τη κούπα του καφέ με το καυτό περιεχόμενο και κάθισα σε ένα παγκάκι στο πλάι της πλακόστρωτης αυλής δίπλα σε έναν κήπο γεμάτο λουλούδια πνιγμένο με φρέσκες λιμνούλες και μουλιασμένα χορτάρια που φύτρωναν στη χωμάτινη επίστρωση του κήπου κάτω από τη σκιά απ΄ τις ελιές με το πυκνό φύλλωμα. Βάλθηκα να αγναντεύω τη θάλασσα και στη συνέχεια τον ορίζοντα εκεί πέρα στο σημείο που ενώνονταν αυτός με τη θάλασσα και ήταν τόσο έντονα γαλάζια και ακύμαντη που έμοιαζε με γυαλί λιωμένο και απλωμένο σε μία τεράστια έκταση.  To απαλό αεράκι μου χάιδευε το πρόσωπο. Λευκά, ακίνδυνα σύννεφα φαίνονταν διάσπαρτα στον ορίζοντα. 

Η ορατότητα ήταν τέλεια, έτσι ζήλεψα τον ψαρά της βάρκας εκεί στο βάθος, που φαινόταν όλο και καθαρότερα να μαζεύει τα δίχτυα που τα είχε ρίξει αποβραδίς. Μια απ’ αυτές τις μέρες, θα ζητούσα από τον μπάρμπα Θωμά τον ψαρά, να με πάρει μαζί του ένα βράδυ για ψάρεμα. Να ζήσω την όλη διαδικασία, από το άπλωμα των διχτυών μέχρι το μάζεμα τους.

Μ' είχε πλημμυρίσει μια ευδαιμονία, που δε μπορώ να περιγράψω. Ένοιωθα κάτι σαν ίσκιος. Ή κάτι ακόμα πιο απέριττο, πιο ταπεινό. Αφουγκράστηκα τη σιωπή μου ταξινομώντας μια σειρά συναισθημάτων κάτι που με βοηθούσε να χαλαρώσω και να ξεχνάω τα προβλήματα μου. 

Τα πήγαινε-έλα του νερού στην ακρογιαλιά, ο αδιάκοπος ψιθυριστός θόρυβος του, που πότε-πότε δυνάμωνε, κι απασχολούσε διαρκώς τ’ αυτιά μου και τα μάτια μου, συμπλήρωνε τις εσωτερικές κινήσεις που η ονειροπόληση έσβηνε μέσα μου κι αρκούσαν να με κάνουν να νιώσω μ’ ευχαρίστηση την ύπαρξή μου, χωρίς να κάνω τον κόπο να σκεφτώ. Η ευτυχία δεν έχει κανένα εξωτερικό σημάδι. Για να τη γνωρίσεις, θα πρέπει να διαβάσεις την καρδιά του ευτυχισμένου ανθρώπου.

Ένιωθα μέσα μου να ζωντανεύει η αίσθηση πως ο κόσμος ήταν μεγαλύτερος από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου, μεγαλύτερος ακόμα κι από τα όρια του μικρού κόλπου που απλώνεται πέρα από τον δρόμο. Μερικά μίλια μακριά, ατενίζω τα βουνά του Πηλίου που συνθέτουν μια ήμερη αρμονία από γραμμή, από κίνηση και χρώμα και σήμερα που η μέρα είναι πολύ καθαρή, μπορείς να ξεχωρίσεις τα βουνά στο ακρωτήρι του Τρικέρι να βγαίνουν μέσα απ’ το πέλαγο και σιγά πάλι να σβήνουν μαζί με τη νύχτα που θα 'ρθει.

Για την ώρα, θα απολάμβανα μερικές μέρες γαλήνη και μοναξιά, θα ξαναθυμιζόμουν πώς να ικανοποιώ μόνος μου όλες μου τις ανάγκες. Ο μικρός μου σκύλος κι εγώ είχαμε ο ένας τον άλλο για παρέα. Τι παραπάνω θέλαμε; σε μιαν εποχή που τη θέση του στοχασμού έχει πάρει η θέση της ταχύτητας.

Ούτε που είχα καταλάβει πως είχε περάσει η ώρα. Με τις  ενδοσκοπήσεις να με συνεπαίρνουν μερικές φορές ξεχνιέμαι και δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι.

Σταμάτησα λίγο τις σκέψεις μου, άνοιξα και κοίταξα το κινητό μου. Υπήρχαν τις τελευταίες ώρες μερικές κλίσεις και ένα μήνυμα.

Το μήνυμα ήταν από συνάδελφο ναυτικό, εδώ και καιρό συνταξιούχο καπετάνιο.

Συνάδελφος, συναγωνιστής της καθημερινής επιβίωσης σ’ ένα δύσκολο επάγγελμα, μια γνωριμία από τα παλιά έστελνε κάλεσμα ικανό να ταρακουνήσει πανηγυρικά τη μονοτονία της καθημερινότητας μου και της μερικής στέρησης της κοινωνικότητας που είχα επιβάλλει τελευταία στον εαυτό μου μετά την πρόσφατη συνταξιοδότηση. 

Με πληροφορούσε ότι βρισκόταν στον Πειραιά για μια δυο ημέρες και πολύ θα χαιρόταν να βρισκόμασταν να θυμηθούμε για λίγο τα παλιά πριν αναχωρήσει και πάλι για την γενέτειρα του.

Αποστάσεις της μνήμης, όνειρα της ζωής μου όλης στη θάλασσα. Ένα αίσθημα νοσταλγίας και αναπόλησης- κυρίως για τις καλές στιγμές των γεγονότων - η σκέψη ξεκίνησε. Αισθήματα συγκίνησης με πλημμύρισαν, ανασαίνω ασάλευτος μοναχικός, πνιγμένος στην ομίχλη την εσπερινή ενθυμούμενος χαρές και λύπες μια άλλης εποχής.

Ο καπετάν Παρασκευάς είχε καταγωγή απ’ ένα μικρό χωριό στην ευρύτερη περιοχή του νομού Σερρών. Τον θυμάμαι να νοσταλγεί την παραδοσιακή μονοκατοικία τους την πνιγμένη στα αναρριχώμενα φυτά, νυχτολούλουδα και γιασεμιά, την αυλή τους τη γιομάτη από πολύχρωμες τριανταφυλλιές, και μενεξέδες, έργο νοικοκυροσύνης της άξιας μητέρας του. Αναδεύοντας το χθες, ολοζώντανες είναι οι μνήμες από τα κοινά μας ταξίδια στις θάλασσες του κόσμου. Χαμηλών τόνων άνθρωπος ο καπετάν Παρασκευάς αυτοκυριαρχημένος, προσηνής και ευγενικός, διακριτικός και αδογμάτιστος, γιατί ήταν φιλοσοφημένος.

Δεν μπορώ να ξεχάσω ένα, θα το έλεγα, αινιγματικό γελαστικό χαμόγελο, κατά τις συζητήσεις μας. Δεν επεδίωκε προβολή και κυρίως, δεν είχε ιδιοτελείς επιδιώξεις. Βασικές αρχές του η συναδελφική δεοντολογία, η αλληλεγγύη και η συνεργασία.

Δεν πίεζε, δεν απαιτούσε, με τον τρόπο του υποδείκνυε εκείνο που έπρεπε να γίνει.

Ήταν πρόθυμος να φανεί επιεικής με τα πληρώματα και να δείξει κατανόηση σε περιπτώσεις ελλείψεων και αδυναμίας.

«Η αρετή του Δάσκαλου είναι σαν τον άνεμο. Η αρετή του μαθητή είναι σαν το χορτάρι. Όταν ο άνεμος περνά από πάνω του δεν μπορεί παρά να σαλεύει (Κομφούκιος).»

Η θάλασσα, δεν αντιπροσώπευε για μας μόνο την φυγή και την εναλλαγή στον χώρο ή την απελευθέρωση από δεσμά της στεριάς. Αντιπροσώπευε αυτή την ίδια τη λευτεριά μας γιατί πέρ' απ' το υγρό στοιχείο, τη θάλασσα την αγαπήσαμε για την λευτεριά που μας χάριζε στον σκληρό βιοποριστικό μας βίο. Πλοηγοί και κωπηλάτες οι Έλληνες ναυτικοί από τα βάθη των αιώνων με συγκεντρωμένη γνώση είχαν χύσει σ’ αυτήν κάμποσο από το αίμα τους και τον ιδρώτα τους και συνεχίζουν το ταξίδι μέσα στο απέραντο γαλάζιο με φάρο την επιτυχία της εξωστρεφούς επιχειρηματικότητας των προγόνων τους.

Προσωπικά μου είναι αδύνατο να καθορίσω με ακρίβεια τη στιγμή που διαισθάνθηκα για πρώτη φορά μέσα μου τη γοητεία της θάλασσας. Βαθιά ριζωμένη ήταν στη διάπλασή μου, η παρουσία του ιστορικού παρελθόντος του συνυφασμένου με τη θάλασσα, με το οποίο διαπαιδαγωγηθήκαμε γενιές Ελλήνων. Αλλά αν ψάξω στη μνήμη, ήταν στην εφηβεία μου τότε που άρχισα να συνειδητοποιώ αληθινά τι ακριβώς σημαίνει αυτή η αίσθηση δεσμού με τη θάλασσα και που δεν μπορούσε να αποκτηθεί με κανέναν άλλο τρόπο αν δεν έχυνα και εγώ σ’ αυτήν κάμποσο από το αίμα μου και τον ιδρώτα μου.»

Τον κάλεσα στο ταξίδι της επιστροφής κινούμενος από την Αθήνα με προορισμό τη γενέτειρα του στην Ανατολική Μακεδονία, να κάνει λίγα χιλιόμετρα παράκαμψη στο μέσο της διαδρομής του, να τον φιλοξενήσω στην εξοχική κατοικία, εκεί βρισκόμουν για πολύ λίγες ήμερες μονάχος μου για τις ανάγκες μερικών εργασιών συντήρησης. Με μεγάλη του ευχαρίστηση δέχτηκε την πρόσκληση και την επομένη θα βρισκόταν φιλοξενούμενος για μια δυο ημέρες.

Του εξήγησα το δρομολόγιο.

.......Το αυτοκίνητο διασχίζοντας ένα τοπίο με πλήθος εναλλαγές. σε μεταφέρει διαμέσου του πέταλο του Μαλλιακού στο μικρό μαγευτικό κόλπο, στις Νηές Αλμυρού. Τα βουνά καλούν το ένα το άλλο. Οι χαράδρες πιο ζωντανές και από πρόσωπα. Κάθε μικρή ρυτίδα στις μακρινές πλαγιές των λόφων ζει στην πνοή του ανέμου. Και όλα αυτά είναι τόσο οικεία τόσο κοντινά. Φθάνοντας στον προορισμό αντικρίζεις εμπρός σου την πιο ήρεμη από τις θάλασσες που έχεις γνωρίσει, με τις κορυφογραμμές των κατάφυτων με ελαιόδεντρα λόφων και με εξοχικές κατοικίες διάσπαρτες ως τη θάλασσα..........

Η ίδιος είχα κάνει αυτή τη διαδρομή τόσες φορές, που είχα χάσει το λογαριασμό. Μπορεί να μου είχε γίνει ρουτίνα, αλλά δεν ήταν ποτέ μονότονη. Ένιωθα και τώρα, ως συνήθως, την ελευθερία της ανοιχτής γης, που συνορεύει με τη θάλασσα. Ο μικρός και ήσυχος θαλάσσιος κολπίσκος οι Νηές στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου ήταν ιδανικό μέρος για να βρεις την ηρεμία. 

Ο καπετάνιος σαν βορειοελλαδίτης είχε ιδιαίτερη αδυναμία στο πιο παραδοσιακό φαγητό των βορείων. «Το χοιρινό με ξινό λάχανο, πράσα, και σέλινο.»

Στη Βόρεια Ελλάδα μαγειρεύουν πολύ συχνά ανακατεύοντας πράσα με το σέλινο -κεντανέ με κερεβίζι που λέει και η παροιμία- και φτιάχνουν πρασοσέλινο με ντομάτα ή πάλι με αβγολέμονο.

Σκεφτόμουν να του κάνω έκπληξη με το φαγητό.

Μερικές δεκάδες μέτρα μακριά έχει εξοχική κατοικία η οικογένεια ξαδέρφης της συζύγου μου, και βρίσκονται πολύ συχνά εκεί. Την επαύριον της κακοκαιρίας δε, είχαν έλθει να διαπιστώσουν τυχόν αβαρίες στην κατοικία τους. Η μητέρα της ξαδέρφης, προκομμένη νοικοκυρά, απλόχερα και με πολύ μεράκι, παρασκευάζει λαχταριστές νοστιμιές. Έχει επιδεξιότητα, φαντασία, εφευρετικότητα, υπομονή, καλαισθησία και πάνω απ όλα είναι αεικίνητη και φιλόξενη. Θα της ζητούσα την συνδρομή.

Βυθισμένος σε κατάσταση ειρήνης και πληρότητας στο ξέφωτο της αυλής, ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει στη δύση. Ανοικτά του κόλπου, ήχος καϊκιού ακουγόταν να φτάνει μέχρι την ακτή μονότονος και σα νυσταγμένος. Παρατήρησα επίσης ότι στα βόρειο δυτικά, μπορούσα να ξεχωρίσω ψηλά τα γλαροπούλια που πετούσαν σε σχήματα, ανήσυχα, νευρικά. Ο σκύλος αναπαυόταν νωχελικά. Να όμως που ένιωσα μια μεταβολή στο σώμα του, πετάγεται ξαφνικά και τρέχει με ορμή στο τέλος της αυλής, τσαλαπατώντας την πράσινη χλόη. Όταν έφτασε στην αυλόπορτα, σταμάτησε στο ρείθρο του δρόμου και κοίταξε εμπρός του, σαν να εξέταζε την περιοχή για κάτι.

Κοιτούσε πέρα απ’ τα ελαιόδεντρα και τους θάμνους του γειτονικού κήπου, εστιάζοντας την προσοχή του στο δρόμο. Ο δρόμος έπαιρνε μια απότομη στροφή προς τ' αριστερά, ανέβαινε στην πλαγιά την καλυμμένη με ελαιόδεντρα, από την παραλία προς την κορυφή του λόφου που οδηγούσε στο χωριό. Μπροστά στο βάθος, το έδαφος ανέβαινε απότομα σχηματίζοντας απέραντες βουνοπλαγιές που οι κορφές τους διαγράφονταν καθαρά πάνω στα φωτισμένα από το τελευταίο φως του Ήλιου σύννεφα. Από την θέση μου δεν μπορούσα να διακρίνω στο βάθος του δρόμου, παρά μόνο μερικές δεκάδες μέτρα.

Μερικά λεπτά αργότερα, ξεπρόβαλε μπρος μας ένα αγροτικό αυτοκίνητο για «βαριές» δουλειές . Η θέα του αυτοκινήτου ενθουσίασε τον μικρό μου -«κοκόνι»- σκύλο. Χωρίς κανένα φόβο, έτρεξε για να προϋπαντήσει το όχημα που διέσχισε εμπρός μας τον μικρό ανηφορικό χωματόδρομο και ανάμεσα από τις ελιές σταμάτησε κάτω από μια πελώρια ελιά στο διπλανό οικόπεδο.

….(Το Κοκόνι είναι μια αρχαία ελληνική φυλή σκύλων που απαντάται σε όλη την Ελλάδα. Μικρόσωμος σκύλος με κορμό μακρύτερο από ότι το ύψος του, τρίχωμα κοντό στο πρόσωπο και στα πρόσθια μέρη των σκελών, μετρίως μακρύ στον κορμό και τον λαιμό, και μακρύτερο στην ουρά και τους γλουτούς.
Σκυλάκι αξιαγάπητο. Ένα σκυλί που αγαπάει όλον τον κόσμο! Απίστευτος χαρακτήρας! Παιχνιδιάρης και με μεγάλη ενεργητικότητα. Υπάκουος, ευγενικός και συνάμα σκανταλιάρης. Φάτσα αγαπησιάρικη, εικόνα του τυπικού ελληνικού «κοπρίτη»! )….

Ο οδηγός έσβησε τη μηχανή και βγήκε από το αμάξι. Ήταν ένας μεσήλικας άντρας που φορούσε κυνηγετική ενδυμασία. Είχε σπινθηροβόλα γελαστά μάτια, ροδοκόκκινο πρόσωπο, στρογγυλή μύτη.

Το χαμόγελο απλώθηκε στο αδρό και αξύριστο πρόσωπό του όταν είδε όρθιο μπροστά του τον σκύλο μου να του κουνάει την ουρά χαρούμενα και ν’ αποζητά την προσοχή του. Ο νεοφερμένος γλίστρησε ανάλαφρα τα λίγα μέτρα που μας χώριζαν, εγώ σηκώθηκα κατεβαίνοντας να τον συναντήσω γελώντας δυνατά. Ήμουν ακόμα συνδεδεμένος με το τοπίο, έτσι ένιωθα καθώς περπατούσα κατά μήκος της αυλόπορτας. Ανταλλάξαμε μ’ εγκαρδιότητα χειραψία, ενώ αυτός συνέχιζε να χαϊδεύει τρυφερά το μουσούδι του παιχνιδιάρη σκύλου.

Ήταν ο συμπαθέστατος γείτονας μας και καλός φίλος, ο κυρ Γιώργος, υψηλόβαθμο διοικητικό στέλεχος σε δημόσια υπηρεσία. Είχε μεγάλο πάθος με το κυνήγι και ταυτόχρονα αγαπούσε ιδιαίτερα τους κυνηγετικούς σκύλους του, κι αυτοί του ανταπέδιδαν την αγάπη.

Άρχισε το κυνήγι από την εφηβική του ηλικία και το συνέχιζε μέχρι τα σημερινά χρόνια της ωριμότητας. Η μεγάλη μανία του ήταν το κυνήγι του λαγού. Από τα παλιά, που κυνηγούσε τους λαγούς, ήξερε όλες τους τις συνήθειες καθώς κι όλα τα λαγοτόπια της περιοχής με τις παραμικρές λεπτομέρειες.

Ήξερε που έβοσκαν οι λαγοί, που φώλιαζαν την ημέρα, που παίζανε τη νύχτα και από ποια περάσματα περνούσαν. Όμως σαν γνήσιος κυνηγός του άρεσε το παλικαρίσιο κυνήγι. Την ημέρα με σκυλιά και ποτέ δεν σκότωνε λαγό στη λούφα ή στο φύλαγμα τη νύχτα.

Όταν χτυπάς λαγό κοιμισμένο, έλεγε, είναι … φόνος.

Έπαιρνε πάντα μαζί του ένα η δυο σκυλιά κι εκείνα, όταν έβρισκαν τον ντορό του λαγού, σκόρπιζαν στα χωράφια και στα φυλλώματα σαν σβούρες μέχρις ότου ξεφώλιαζαν τον λαγό.

Ο γείτονας έχει στην ιδιοκτησία του μεγάλο περιβόλι από ελαιόδεντρα στην περιοχή και την εποχή της συγκομιδής παραμένει αρκετές ημέρες στο σπίτι που έχουν στην παραλία τις ελεύθερες ώρες απ’ την εργασία του. Τον είχαμε συνηθίσει να μας καλωσορίζει, κάθε φορά που φτάναμε στην εξοχική μας κατοικία τέτοια εποχή… εποχή του λιομαζώματος. Τον γνώρισα στα πρώτα χρόνια της άφιξης μας στην περιοχή, ανάμεσα στους πολύ λίγους τότε κατοίκους που είχαν καλοκαιρινές κατοικίες στην παραλία της Σούρπης.
Καλός συνομιλητής, που τον ένιωθα ότι κουβαλούσε μέσα του ολόκληρη την γνώση της τοπικής κοινωνίας.
Τελειώνοντας τις συνηθισμένες κοινωνικές αβρότητες τον ρώτησα. «Σαββατόβραδο δεν πιστεύω να επιστρέψεις στο Βόλο;»

Με κοίταξε διερευνητικά, σαν να ήθελε να αντιληφθεί αν είχε καταλάβει τι ακριβώς έλεγα. Του εξήγησα ότι την επομένη ετοιμάζω κάτι ιδιαίτερο μ' ένα φίλο δίπλα στο τζάκι και πολύ θα χαιρόμουν και θα το εκτιμούσα αν παρευρισκόταν στην παρέα μας. Έδειξε σκεπτικός. Τελικά έγνεψε καταφατικά χωρίς κανένα σχόλιο. Θυμήθηκα πως στο σπίτι δεν είχα κρασιά και αργά το απόγευμα έκανα μια βόλτα στην πόλη του Αλμυρού χάζεψα λίγο τις βιτρίνες και σ' ένα μαγαζί που πουλούσε ξηρούς καρπούς και ζαχαρώδη προϊόντα μπήκα και ζήτησα τρία μπουκάλια καλό άσπρο ντόπιο κρασί και ένα μπουκάλι παλιό κονιάκ, το είχα δει στη βιτρίνα. 

Το βράδυ, ο αέρας έπεσε τελείως, στην ξύλινη προκυμαία στο βάθος του κόλπου εκεί που δένουν τα ψαροκάικα δεν υπήρχε ψυχή, και η γύρω περιοχή με τα ελαιόδεντρα της έμοιαζε νεκρή.

Στα δέντρα δεν κουνιόταν φύλλο, και ο μονότονος πνιχτός ήχος της θάλασσας που ακουγόταν από χαμηλά αδιάφορα και πνιχτά, μιλούσε για τη γαλήνη. Μια βάρκα κλυδωνιζόταν απαλά στη βραδινή παλίρροια κι ένα φαναράκι στη βάρκα τρεμόσβηνε νυσταλέα. Έστρωσα το τραπέζι με λίγο λαδοτήρι, λίγες ελιές, μια μικρή ντοματοσαλάτα και λίγο φρυγανισμένο ψωμί. Αυτό θα ήταν, από δω και πέρα το βραδινό μου, αποφάσισα να κάνω δίαιτα, όχι γιατί είχε πάθει κάτι η υγεία μου αλλά γιατί διαπίστωσα πως είχαν εμφανιστεί τα πρώτα «γεροντόπαχα». Είχα πιει ένα ποτήρι κρασί τρώγοντας, δεν ήμουν πότης, αλλά ένα ποτηράκι κρασί με το φαγητό, κάποιες φορές το ήθελα.

Τελείωσε η βραδιά μου βλέποντας στην τηλεόραση, ένα επιστημονικής φαντασίας φιλμ μ’ ένα ποτήρι κονιάκ στο χέρι…

Την επομένη άναψα το τζάκι από την αυγή όταν ακόμη ήταν σκοτεινά, ετοίμασα τον πρωινό μου εσπρέσο και στο αχνό πρωινό φως ατένισα το περιβάλλον από το μπαλκόνι μου. Είχε ήδη αρχίσει η παγωνιά. Είναι ωραίο να βλέπεις την πράσινη γη, τις κόκκινες στέγες, τις γέρικες ελιές, τις μεγάλες σαν κυπαρίσσια τούγιες στην αυλή, καλυμμένες απ’ την πρωινή πάχνη.

Νιώθεις τη δροσιά της αυγής να κυλά σαν καθάριο νερό στο πρόσωπο σου. Ανασαίνεις απαλά, υπέροχα, και τότε είναι που θυμάσαι τις πρόσχαρες και ανέμελες σκανταλιές της νιότης, το χτυποκάρδι μπροστά στα καινούργια, τα μεγάλα, την ορμή των νεανικών σου χρόνων.

Ανατέλλοντας ο ήλιος παρέσυρε την πρωινή ομίχλη στα βουνά και ξημέρωσε μια λαμπερή, παγωμένη μέρα.

Τον είδα να στέκεται στην εξωτερική είσοδο της αυλής στην άκρη του δρόμου. Κατέβηκα να τον προϋπαντήσω, ξοπίσω μου γαβγίζοντας ο μικρός μου σκύλος τριπόδιζε απάνω κάτω χαρούμενος κ' εκείνος. Εμπλεκόταν στα πόδια μας, πισωγύριζε στην αυλή, ξαναγύριζε στην είσοδο και γαυ! γαυ! αλύχταγε κατά το αυτοκίνητο του καπετάνιου σαν να του έλεγε κ' εκείνος:

«Καλώς μας ήρθες!»

Ο Καπετάν Παρασκευάς βρήκε με ευκολία το σπίτι. Το περιτριγύριζε ένας φράχτης μακρύς, κτισμένος με γκρίζα πέτρα και πλαισιωμένος με σιδερένια κάγκελα.

«Μ’ έναν τέτοιο φράχτη δύσκολα θα μπορούσε να το χάσει κανείς» μου δήλωσε, κοιτάζοντας με χαρούμενη έκφραση γύρω του. «Μην ξεχνάς είμαστε παλιοί θαλασσομάχοι, με χρόνια ταξίδια και θαλασσοδαρμούς στην πλάτη μας, δεν ήμαστε καθόλου άμαθοι, πάντα βρίσκαμε τον προορισμό μας». Συμπλήρωσε.

Τον παρακολουθούσα να παρατηρεί τον έρημο δρόμο εμπρός μας, και με το δείκτη έδειξε το άσπρο σπίτι που ορθωνόταν στο τέλος της στενόμακρης αυλής, με τα λευκά παντζούρια. Καθώς έδειχνε ενδιαφέρον, ρώτησε. «Αυτό είναι το ησυχαστήριο σου;»

«Αυτό είναι» του απάντησα.
«Θα βλέπεις τη θάλασσα όλη μέρα από τα παράθυρα, δεν θα σου λείψει» συνέχισα.
Διασχίζοντας την αυλή, σταμάτησε και κοίταξε γύρω, σαν να εξέταζε την περιοχή, με τις τούγιες και τους καλλωπιστικούς θάμνους που πλαισιώνονταν από το βρεγμένο γρασίδι, του φάνηκε ελκυστικό το θέαμα. Αν και ήταν όμορφα, σκέφτηκα ότι θα ωχριούσαν σε σχέση με τον πλούτο του σχήματος και του χρώματος του δικού του κήπου στην πατρική του κατοικία.
 «Γιατί νοιώθω μια αίσθηση ότι κάτι λείπει;»
«Για βοήθησε με. Τι μπορεί να είναι;»
« Στη Φώτο η μάντρα! Τη θυμάμαι με αναρριχώμενα φυτά στα κάγκελα.. Τώρα τα βλέπω γυμνά.»
«Έχεις δίκιο. Πριν τρία χρόνια ήταν γεμάτα μπουκαμβίλιες θρεμμένες με ιαπωνικά βελτιωτικά λιπάσματα. Εδώ και δυο χειμώνες έπεσε μεγάλη παγωνιά και τις έκαψε όλες. Ούτε μια ούτε δυο. Ήταν δώδεκα και επέζησαν μόνο δυο τις όποιες τις ξερίζωσα και αυτές…»

.........  Η μητέρα της ξαδέρφης αναχώρησε για οικογενειακούς λόγους για το Βόλο. Η συνδρομή που αναζητούσα για γαστρονομική βραδιά με το αυθεντικό παραδοσιακό φαγητό, «χοιρινό με σέλινο» δεν υπήρχε.

Ο καλός μας κυνηγός ο κυρ Γιώργος ο γείτονας μου έδωσε μια καλή ιδέα.

«Στη Βρύναινα αυτή την εποχή είναι εύκολο να βρεις αγριογούρουνο, πρώτης ποιότητας κρέας για σχάρα, στο τζάκι, ντόπιο και πεντανόστιμο». Με πληροφόρησε.

«Ο καιρός είναι σχετικά ήπιος σήμερα, ο δρόμος αρκετά καλός, άνετα μπορείς να αποφασίσεις μια μικρή εκδρομή μέχρι το χωριό». Με προέτρεψε.

«Να γνωρίσει και ο καπετάνιος μας τις ομορφιές των τοπίων μας». Συμπλήρωσε.

Έβαλα μπρος το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση το χωριό, σίγουρος για την ορθότητα της απόφασής μου.

Η Βρύναινα είναι μικρό ορεινό χωριό της Επαρχίας Αλμυρού χτισμένο στην ανατολική πλευρά της Όθρυς, «Το βουνό των Τιτάνων, που η ιστορία του χάνεται στις απαρχές του κόσμου», σε υψόμετρο περίπου εξακοσίων μέτρων και ανάμεσα στα δύο μοναστήρια Άνω Ξενιά και Κάτω Ξενιά.

Στους κυνηγούς η περιοχή είναι γνωστή για το κυνήγι του αγριογούρουνου, του λαγού, της πέρδικας και της μπεκάτσας.

Στο μέσο της διαδρομής συναντάς, και αξίζει να δεις τη ιερά μονή της Κάτω Ξενιάς, της οποίας ο αύλειος χώρος είναι μοναδικού φυσικού κάλους δασώδη τοπίο, με αιωνόβιες ιτιές, πλατάνια, καρυδιές, πανύψηλα κυπαρίσσια, που είναι και το διακριτικό γνώρισμα της Μονής και μια αγέλη από φασιανούς και παγόνια να περιφέρονται στον άπλετο περίγυρο...

Αφήνοντας πίσω μας το μοναστήρι ο δρόμος ανηφόριζε και κατηφόριζε περνώντας από τον ένα λόφο στον άλλο, ξετυλίγοντας μπροστά μας ατέλειωτους μαιάνδρους, στη συνέχεια ανεβαίνει και όλο ανεβαίνει, μέσα απ' το καταπράσινο δάσος, κι’ όσο ανεβαίνει, η ομίχλη αρχίζει να έρχεται όλο και πιο κοντά, κρύβοντας επιμελώς τις πλαγιές των βουνών και δημιουργώντας ένα σκηνικό ατμοσφαιρικό όσο και απόκοσμο, ένα χωριό «βυθισμένο» στο πράσινο. Το θέαμα με το πνιγμένο στην ομίχλη δάσος, κι’ ο ήλιος που έπαιρνε να ροδίζει πίσω από την ομίχλη ενθουσίασε τον αγαπητό μου καπετάνιο. Ενέργεια πλημμύρισε το σώμα του, κι’ ελεύθερο άφησε το νου να «ταξιδεύει» ανάμεσα στις μοσχοβολιές του δάσους. «Ταξιδεύει» στο ποτάμι του χρόνου που ρέει αδιάκοπα, στις παραστάσεις που υπάρχουν και που είναι καταχωρημένες στη μνήμη του. Θυμάται ένα γάμο που δυστυχώς δε είχε αίσιο τέλος, η οριστική λύση και η έκδοση διαζυγίου, παρότι δυσάρεστη ήταν επιβεβλημένη, τόσο για τον ίδιο όσο και για τα παιδιά τους. Λόγω του επαγγέλματος το σπιτικό του απέμεινε ακυβέρνητο, αλλά δε ναυάγησε ποτέ, χάρη στο έμπειρο χέρι της αεικίνητης ηλικιωμένης μητέρας του, που ανέλαβε να διαχειριστεί την κηδεμονία των δυο εγγονιών της. Ενήλικες πλέον σήμερα και με αξιόλογη κοινωνική αναγνώριση, η κόρη και το γιος του τον κάνουν να νοιώθει ξεχωριστή περηφάνια.

«Η φύση, όλα θαυμάσια τα βάζει σε μια τάξη». Σκεπτόταν μεγαλόφωνα

Στο χωριό ενημερωθήκαμε ότι το κρέας από κυνήγι στα κάρβουνα, είναι ελαφρά περίπλοκο στην παρασκευή του. Χρειάζεται σίτεμα ημερών, πολύωρο μαρινάρισμα, και λοιπά γαστρονομικά τερτίπια. Με την προτροπή του χωρικού ταβερνιάρη-κρεοπώλη του κυρ Θωμά, αποφασίσαμε να εφοδιαστούμε κρέας από ντόπιο κατσίκι που δεν απαιτεί ιδιαίτερες προπαρασκευές όταν ψήνεται στα κάρβουνα.

Ο κυρ Θωμάς είχε σπινθηροβόλα γελαστά μάτια, ένα μεγάλο πεταχτό μουστάκι που του έκρυβε τη μύτη. Διατηρούσε το πρώτο μαγαζάκι «Το στέκι» στην είσοδο του δρόμου όπου αρχίζει η ανηφορική πλατεία του χωριού.

Ευχαριστημένοι για την απόφασή μας ν’ ακολουθήσουμε την συμβουλή του ταβερνιάρη, την ώρα που ο ήλιος χανόταν πίσω μας στα δυτικά της Όθρυς με τις αχτίδες του να ξεγλιστρούν από τα πυκνά δέντρα, καθώς τ’ αργοσάλευε η ανάλαφρη αύρα του δάσους, ξεκινήσαμε το δρόμο της επιστροφής, φέρνοντας μαζί μας κατσικίσιο κρέας και τυρί, μαύρο χωριάτικο ψωμί μια μεγάλη μποτίλια τοπικό κρασί, και τα τοπικά βότανα του χωριού -ρίγανη, και τσάι του βουνού-.

Το τσάι του βουνού καλλιεργείται στην ευρύτερη περιοχή. Οι χλοερές, πράσινες λουρίδες της καλλιεργήσιμης γης, αναδύονται απλωμένες στις πλαγιές του βουνού σαν καινούργια μπαλώματα σε παλιό ρούχο.............

Στην οικία της ερημικής παραλίας, συναντηθήκαμε μια συνηθισμένη πολυθόρυβη ανδρική συντροφιά, το χειμωνιάτικο αυτό βράδυ. Μολονότι είχε νυχτώσει πια, οι φανοστάτες -τα ηλεκτρικά φώτα- στους στύλους της ΔΕΗ, φώτιζαν ολόγυρα τον έρημο δρόμο τέτοια ώρα, ανάμεσα στα φυλλώματα των πυκνών ελαιοδέντρων .

Ο καιρός απρόσμενα από τις πρώτες βραδυνές ώρες το γύρισε στο χιονιά. Αραιά και ελαφρές κατεβαίνουν οι νιφάδες από το μολυβένιο ουρανό στις στέγες, στο δρόμο, στα κλαδιά των δέντρων. Άσπρες πεταλούδες στριφογυρίζουν έξω από τα παράθυρα σ’ ένα θεότρελο χορό και γεμίζουν πέρα για πέρα την ατμόσφαιρα. Τέσσερις άνδρες, γύρω από το τζάκι, ξεχωρίζαμε σαν σκιές στην αντανάκλαση της φωτιάς, με ύφος ανθρώπων που μιλούσαν σα ν’ είχαν κάποια σπουδαία συνομιλία.

Την παρέα την αποτελούσαν η αφεντιά μου, ο καπετάνιος , ο Κυρ Γιώργος ο κυνηγός, και ο Κυρ Ανέστης, συνταξιούχος πρώην δημόσιος υπάλληλος –εκπαιδευτικός- που σπαταλούσε αρκετό χρόνο ακόμη και τον χειμώνα στην  περιοχή ιδιαιτέρα την εποχή του λιομαζώματος. Πάντα με χαμόγελο ζωγράφιζε με χάρη τη ζωή στην χειμωνιάτικη ερημιά του οικισμού. «Το χειμώνα με τις βροχές και με τα χιόνια, είναι δύσκολη η ερημική ζωή. Κάποιες φορές το χιόνι είναι πάρα πολύ, το κρύο είναι ανυπόφορο, ο δρόμος μένει αποκλεισμένος, μαρτυράει όποιος τόλμα να μείνει τέτοιες ημέρες.»
Λόγω του κύρους και της συμπάθειας που απολάμβανε στην μικρή κοινωνία μας είχε το παρατσούκλι ο «καθηγητής». Ο κυνηγός, μας εξηγούσε πως ο φετινός χειμώνας έρχεται βαρύτερος από τον περσινό, κ’ όσο για τις προβλέψεις, αυτές κατά γενική ομολογία δεν είναι καθόλου ρόδινες.

Στο τζάκι τρεμόπαιζαν οι φλόγες και τριζοβολούσαν τα προσανάμματα. Η παραστιά συμμάζευε γύρω της τη βραδινή παρέα μας. Όλα απόψε συνέβαιναν εκεί, ανάμεσα στις μοσχοβολιές από τα κούτσουρα που καίγονταν. Με τη μασιά στο χέρι σκαλίζαμε την θράκα και ρίχναμε το παϊδάκια να ψηθούν. Ο Καπετάνιος με ράθυμη κίνηση άπλωνε τα χέρια του στις φλόγες. Χαιρόταν τη ζεστασιά στο τζάκι όσο τίποτε άλλο, και η τσίκνα του ψητού, που έφθανε στα ρουθούνια του, τον γαργάλιζε όπως και όλους τους άλλους επισκέπτες. Σχεδόν πεινούσε.

Ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα απ' τη καθημερινότητα μας, στιγμές ψυχικής ευχαρίστησης και ψυχαγωγίας. Στο τραπέζι τα παϊδάκια, είχαν τη τιμητική τους, συνοδευόμενα από κατσικίσιο τυρί και γευστικές ελιές Στυλίδας στην πλούσια χωριάτικη, ενώ απ' τη άλλη το κρασί έρεε άφθονο ενισχύοντας το κέφι της παρέας. Το φαγητό ήταν μπόλικο.

Το κερασένιο σουτλό κρασί το μερίζαμε στα ποτήρια -και τα ποτήρια υψώνονταν γεμάτα και κατέβαιναν άδεια- μας είχε ζεστάνει, υποδαυλίζοντας ξεχασμένες προσωπικές ιστορίες και η κουβέντα πήγαινε σύννεφο και ήταν να παραξενεύονταν κανείς, πώς ο ερημίτης «καθηγητής» ήξερε τόσα γεγονότα της ημέρας, όσα δε θα μάθαινε κανείς διαβάζοντας εφημερίδες.

Με την παρέλευση της ώρας και προχωρώντας η νύκτα, συζητούσαμε για τα νιάτα μας, τη ζωή μας που πέρασε σύντομα, και για τα γεγονότα που έρχονται. Δεν έλειπαν και τα προαιώνια καλαμπούρια.

Μέσα σε όλα τα χάχανα, τα γέλια και τις χαρές ο καπετάνιος άδειασε το ποτήρι του, σηκώθηκε, έριξε ακόμη ένα κούτσουρο στη φωτιά και ξαναγεμίζοντας το ποτήρι του πήρε το λόγο και οι ανεξάντλητες ναυτικές ιστορίες του έγιναν το θέμα της συντροφιάς.

Καλός συζητητής, κουβαλούσε μέσα του περιουσία και πολύτιμο φυλαχτό, τις αναμνήσεις του. Νέος έζησε τα δύσκολα χρόνια της ξενιτιάς και των μεγάλων ταξιδιών στις θάλασσες του κόσμου. Έζησε κι έμαθε πολλά για τα καμώματα και τις συνήθειες των θαλασσινών μας. Κι όλα αυτά έμειναν να τα νοσταλγεί, να τα μεταφέρει και να τα μοιράζεται απόψε μαζί μας.

«Από πού είσαι, καπετάνιε;» τον ρώτησε, ο καθηγητής μας.

«Απ’ τα μέρη των Σερρών!»  Απάντησε ο καπετάνιος.

«Κι έγινες θαλασσινός;»

«Ο πατέρας μου ήθελε να συνεχίσω την οικογενειακή μας επιχείρηση, να γίνω ξυλουργός, όπως ήτανε και ο ίδιος. Εγώ δεν ήθελα! Μ’ άρεσε να γυρίζω τον κόσμο. Κι έτσι έφυγα μακριά από το σπίτι μας.»

«Δε μετάνιωσες;»

Ο καπετάνιος χαμογελάσαμε καλοσυνάτα, ταπεινά.

«Γιατί να μετανιώσω; Έκανα αυτό που μ’ άρεσε!»

Άναψε το τσιγάρο του και χάιδεψε το κεφάλι του σκύλου, ο οποίος δεν είχε αργήσει να πάρει θάρρος με τους νέους του φίλους. Το ωραίο ζώο άνοιξε τα μάτια του, τεντώθηκε, σάλεψε την ουρά του και κοίταξε τον καπετάνιο μ’ ένα ύφος, σα να του ’λεγε.

«Αγαπητέ μου καπετάνιε εξακολούθησε το ταξίδι σου στο λαβύρινθο των λογισμών σου.»

Ο σκύλος μου σε μια γωνιά του καναπέ, αναπαυόταν σιωπηλός, χωρίς να προσέχει στις ιστορίες. Ο καπετάνιος συνέχιζε να σκαλίζει τη μνήμη του δίπλα στο τζάκι και εμείς χαιρόμασταν όσα αβίαστα μας ιστορούσε.

«Σ’ όλους αρέσει το ταξίδι, το απρόσμενο, ο μύθος. Οι ναυτικοί στην αρχαιότητα περίμεναν να δουν Σειρήνες, παγίδες ψυχής, τα δαιμονικά της θάλασσας με τη μορφή πουλιών, θεότητες που έχουν δέσιμο με τον Έρωτα, τον Θάνατο, το Νερό και το Τραγούδι. Η θάλασσα δίδαξε ήθος. Σε κάθε γωνιά της γης και σε κάθε βαθμίδα πολιτισμού, η επαφή με το υγρό στοιχείο υπήρξε μια ξέχωρη και δυνατή συγκίνηση. Ο αγώνας για επιβίωση, η δίψα για δόξα, το πάθος για κατάκτηση, η λαχτάρα για μάθηση, η ανάγκη για εξάπλωση και επικοινωνία, η ενδοσκόπηση του μέσα μας κόσμου, η εξωστρέφεια της σάρκας, αλλά και η εσωστρέφεια της ψυχής αρχίζουν και τελειώνουν στο ακρογιάλι. Η θάλασσα είναι ένας δυνατός μοχλός σε κάθε κίνηση της ανθρώπινης ζωής.»

Συνέχισε την αφήγηση του δίνοντας μια γνώριμη διάσταση της ζωής των ναυτικών. Μας διηγήθηκε με πόνο ψυχής την μεγάλη και επίπονη δυσκολία που παρουσιάζουν αρκετές οικογένειες ναυτικών των ποντοπόρων πλοίων να παραμείνουν άρρηκτα δεμένες στη διάβα του χρόνου.

«Είναι Απρίλιος χίλια εννιακόσια ενενήντα, τελειώνοντας την ετήσια επιθεώρηση από το νηογνώμονα το πλοίο αναχώρησε από το λιμένα Σέτουμπαλ της Πορτογαλίας με προορισμό τη βόρειο Βραζιλία. Βρισκόμαστε μίλια ανατολικά αρμενίζοντας με δεκαέξι κόμβους σε γαλήνια θάλασσα κάτω από το δροσερό αυγινό φως διασχίζοντας τα θαλάσσια νερά των Καναρίων νήσων. Ο νεόφερτος υποπλοίαρχος της πρωινής βάρδιας είχε φέρει μαζί του από την μακρινή πατρίδα τη οδυνηρή μελαγχολία ενός μοιραίου χωρισμού, που του γινότανε αληθινός πόνος μπροστά σε κάθε φυσική ομορφιά που συναντούσαμε, καθώς δε μπορούσε να εναρμονιστεί με τη συννεφιασμένη ψυχή του.Στο πτερό της γέφυρας, μακριά απ’ το άλλο πλήρωμα, διψώντας για μοναξιά, θέλοντας να μείνει μοναχός του με τον ουρανό, τον απέραντο ωκεανό και τον πόνο του, ο υποπλοίαρχος είχε ακουμπήσει απάνω στο παραπέτο και άφηνε τη σκέψη του να φεύγει και να ταξιδεύει, χωρίς σκοπό και χωρίς τέλος, μαζί με τα κύματα, μαζί με τους λευκούς αφρούς που άφηνε πίσω της η προπέλα του πλοίου. Συλλογιζόταν αυτά που συνέβηκαν στη ζωή του εδώ και λίγους μήνες νωρίτερα όταν γύριζε απ’ το τελευταίο του μπάρκο στην πατρίδα. Σήμερα γυρεύει να βρεθεί μακριά απ’ τον προηγούμενο κύκλο της ζωής του. Έπρεπε να ξεχάσει μια γυναίκα, που είχε αφήσει σκληρά πίσω του, μια γυναίκα που είχε δεθεί με τις καλύτερες μέρες της  πρόωρης νεότητάς του. Και τώρα πάλι τα ίδια. Έφευγε πάλι μακριά από την χθεσινή ευτυχία του, έφευγε όπως φεύγει κανείς από μια θεομηνία, μια καταστροφή.

Ο αέρας της θάλασσας χάιδευε απαλά το μέτωπό του, σα τρυφερό χάδι, και ο ήχος των κυμάτων τραγουδούσε επίμονα το μονότονο, μελαγχολικό του τραγούδι που του φάνηκε μια στιγμή πως είχε φωλιάσει μέσα στην ψυχή του. Και οι κρυφοί λογισμοί του, ακολουθώντας το δρόμο της ανατολής, χαθήκανε μακριά στο γαλάζιο χάος εκεί που συναντά ο ουρανός την θάλασσα. Ένα θολό δάκρυ του πόνου κύλησε το μάγουλο του.»

Παρεμβαίνοντας στην αφήγηση ο καθηγητής έδωσε την δική του ερμηνεία στην ιστορία.

«Ο δεσμός του ανδρόγυνου στην οικογένεια είναι όπως η ηρεμία του νερού που κυλά αβίαστα. Ο δεσμός αυτός σφυρηλατείται με αγάπη και κατανόηση όταν αντί να κοιτάζει ο ένας τον άλλον, κοιτάζουν και οι δυο προς την ίδια κατεύθυνση.»

Εγώ αφουγκράζομαι και  ακούω  ότι ο καπετάνιος με την ιστορία του υποπλοιάρχου μας μετέφερε το δικό του οδυνηρό οικογενειακό βίωμα και όσα του έφερε η ζωή που δεν λέγονται. 

«Όλα ξεπερνιούνται», «Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός». Έτσι του έλεγαν όλοι, αλλά εκείνος ήξερε πως δεν ήταν αλήθεια στη δική του περίπτωση. Ο χρόνος που πέρασε λειτούργησε απλώς σαν αναλγητικό και όχι σαν φάρμακο που του έφερε τη λήθη.

Με τη παρέμβαση μου θέλησα να δώσω μια νότα ευχάριστη με χαλαρότητα στην ατμόσφαιρα αλλάζοντας θέμα.

«Κάπταιν! Ο καθηγητής απ’ εδώ πολλές φορές μ’ έχει ρωτήσει για τις εμπειρίες μας από τα ταξίδια μας στον Αμαζόνιο ποταμό. Εάν μου το επιτρέπεις νομίζω ότι είσαι το πλέον κατάλληλο πρόσωπο να μας διηγηθεί αυτό το θαύμα της φύσης.»

Και ο καπετάνιος  μας με τη μυρωδιά του καμένου ξύλου στο τζάκι που σιγοκαίει και τη συνοδεία του ντόπιου κρασιού που ευφραίνει τις αισθήσεις, άρχισε μια αφήγηση ποταμό και όλοι κρεμαστήκαμε απ’ τα χείλη του. Ήταν δύσκολο να μη σ’ αιχμαλωτίσει η συναρπαστική αφηγηματική τεχνική του. Οι εικόνες και οι συνειρμοί που δημιουργούσε έθελγαν ασταμάτητα τους ακροατές του να συμμετάσχουν και οι ίδιοι σε αυτή την ταξιδιωτική του περιπέτεια.

«Το πλοίο συνεχίζοντας τον πλου του και διερχόμενο τα νότιο Ατλαντικό ωκεανό προσέγγισε τα εθνικά ύδατα της Βραζιλίας και ανοικτά του λιμένα Macapa. Ο λιμένας βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της χώρας στον ισημερινό και τις εκβολές του Αμαζονίου. Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι τα τμήματα βόρεια και νότια της πόλης χωρίζονται από τον ισημερινό. Η πόλη είναι γνωστή για το τοπικό γήπεδο ποδοσφαίρου. Τη γραμμή στο κέντρο του γηπέδου τη διασχίζει ο ισημερινός, έτσι ώστε οι ομάδες θα πρέπει να αποφασίσουν σχετικά με την αποδοχή του Βόρειου ή του νότιου ημισφαιρίου.

Το πλοίο προσέγγισε πιλοτίνα του λιμένα απ’ όπου επιβιβάσθηκαν δυο πλοηγοί οι οποίοι θα οδηγούσαν το πλοίο στο λιμένα φόρτωσης δυτικά της πόλις του Santarem στο ποταμό Rio Trompetas και στο τερματικό σταθμό φόρτωσης. Οι πλοηγοί αναλαμβάνουν να οδηγήσουν πλοία που καταπλέουν σε λιμένας εντός των μεγάλων υδάτινων οδών του Αμαζονίου.

Η πλοήγηση είναι η τέχνη της κατευθύνσεως ενός πλοίου μέσα σε θαλάσσια στενά, λιμάνια, περιορισμένα ύδατα και άλλες περιοχές όπου η ναυσιπλοΐα είναι συνήθως δύσκολη και επικίνδυνη. Κάτι τέτοιο απαιτεί ακριβείς γνώσεις των τοπικών υδάτων και της μεταβολής συνθηκών σε μία περιοχή. Οι πλοηγοί στον Αμαζόνα είναι ανθεκτικοί, ικανοί να δουλεύουν με απόλυτη συγκέντρωση, να παρατηρούν τις αλλαγές του ποταμού, της συμπεριφοράς του πλοίου, τα ρεύματα, τον άνεμο, τις τσαμαδούρες και τα φανάρια και ταυτόχρονα να δέχονται πληροφορίες από το ραντάρ, το βυθόμετρο, να τις συγκρίνουν με τα στοιχεία του χάρτη, τις πορείες, τα βάθη και την εμπειρία που είναι καταγραμμένη μέσα τους.»

Η συνέχεια της ιστορίας άσκησε τέτοια μεταδοτική μαγεία στην παρέα ώστε ο καπετάνιος, χωρίς να το καταλάβει έγινε το κεντρικό πρόσωπο της νυκτερινής παρέας. Η σεμνή και διακριτική παρουσία του με τη χαμηλόφωνη και συχνά μελαγχολικών τόνων, με έντονα μελωδικό και ελεγειακό χαρακτήρα αφήγηση του, εύλογα αποσπούσε τη προσοχή των συνομιλητών του.

Με μέση παροχή νερού στις εκβολές πάνω από 200.000 κυβικά μέτρα το δευτερόλεπτο, αυτός ο τεράστιος ποταμός αδειάζει στον Ατλαντικό Ωκεανό. Αυτός ο ασυνήθιστος εκβαλλόμενος όγκος νερού «σπρώχνει» τη θάλασσα και σχηματίζει ένα στρώμα γλυκού νερού που απλώνεται σε έκταση διακοσίων χιλιομέτρων μέσα στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Στις εκβολές του Αμαζονίου, το αντάμωμα των νερών του Αμαζονίου με τη θάλασσα δημιουργεί ένα ισχυρό και πολύ καταστροφικό φαινόμενο. Τα κύματα του θαλασσινού νερού απωθούνται από την ορμή με την οποία εκβάλλει ο ποταμός. Η στάθμη της θάλασσας υψώνεται έξω από το στόμιο του ποταμού μέχρις ότου εκείνος δεν μπορεί πια να τη συγκρατήσει. Κατόπιν, το θαλασσινό νερό, με τη μορφή τεράστιου, ορμητικού, όμοιου με τείχος κύματος, χύνεται στον ποταμό, αντιστρέφοντας τη ροή του, αποσπώντας κομμάτια από την όχθη, ξεριζώνοντας δέντρα και καταστρέφοντας ότι βρει στο πέρασμά του. Τα πελώρια κύματα που δημιουργούνται από τη δύναμη αυτών των δύο αντίθετων ρευμάτων μπορούν να φτάσουν σε ύψος τα τέσσερα μέτρα, και ο εκκωφαντικός θόρυβος της σύγκρουσής τους μπορεί να ακουστεί σε μεγάλες αποστάσεις. Είναι ο ήχος της πορορόκα, δηλαδή ενός παλιρροϊκού κύματος με απότομο μέτωπο.

Ο Αμαζόνιος σχηματίζει ένα περίπλοκο συγκοινωνιακό δίκτυο το οποίο θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το κυκλοφορικό σύστημα του ανθρώπινου σώματος, όπου ο Αμαζόνιος παραβάλλεται με την αορτή, τη μεγαλύτερη αρτηρία του σώματος. Αυτό το υδάτινο δίκτυο περιέχει τα δύο τρίτα της συνολικής ποσότητας γλυκού νερού της γης. Το εκτεταμένο αυτό υδρογραφικό δίκτυο, στο οποίο η έκταση των πλεύσιμων νερών υπερβαίνει τα 25.000 χιλιόμετρα, παίζει θεμελιώδη ρόλο στις μεταφορές και στη ζωή των ντόπιων. Εκατομμύρια κάτοικοι της περιοχής του Αμαζονίου χρησιμοποιούν αυτή τη φυσική υδάτινη υπερλεωφόρο. Πλοία διαφόρων μεγεθών τον διαπλέουν, περιλαμβανομένων και μεγάλων υπερωκεάνιων τα οποία ταξιδεύουν 1.500 χιλιόμετρα αντίθετα προς το ρεύμα του ποταμού μέχρι το Μανάους. Μικρότερα φορτηγά και επιβατικά πλοία φτάνουν ως το Ικίτος του Περού, 3.700 χιλιόμετρα από τις εκβολές του ποταμού.

Για να αντιμετωπίσουν τις ιδιοτροπίες του ποταμού, χτίζουν παραποτάμια σπίτια πάνω σε δοκούς καθώς και πλωτά σπίτια πάνω σε σχεδίες οι οποίες είναι αραγμένες κοντά στις πόλεις. Είναι σύνηθες να βλέπει κανείς μικρά κανό να πλησιάζουν μεγαλύτερα πλοία για να πουλήσουν και να ανταλλάξουν τα προϊόντα τους, ή για να προσδεθούν πίσω τους και να ανεβούν τον ποταμό.

Κάθε τόσο, μικρά παιδιά πλησιάζουν με τις πιρόγες τους τα ποντοπόρα πλοία, για να πουλήσουν γαρίδες, καρπούς και παχύρρευστους χυμούς από τα φρούτα του Αμαζονίου. Χρησιμοποιώντας γάντζους και σχοινιά, με σβέλτους κόμπους και κινήσεις ακροβατικές που θα ζήλευε κι ο πιο έμπειρος κι επιδέξιος ναύτης, τα παιδιά γαντζώνονται δίπλα στο καράβι, ενώ εκείνο πλέει προσπαθώντας να πουλήσουν την πραμάτεια τους ή έστω να αποσπάσουν από τους επιβάτες κανένα κέρμα, κανένα μπισκότο η άλλο αγαθό του δυτικού πολιτισμού μας.

Δεν είναι σχεδόν ασύλληπτο το ότι την ώρα που η Ευρώπη, μαζί σε σύσσωμο τον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο, ομφαλοσκοπεί για την οικονομική κρίση και τα λοιπά κακά της μοίρας τους, κάπου στην άλλη άκρη του πλανήτη υπάρχουν άνθρωποι που αγναντεύουν από τις ξύλινες καλύβες τους την ανατολή του ήλιου πάνω από τα νερά του Αμαζονίου, μην έχοντας ιδέα για ότι μας συμβαίνει; Εκτός από ασύλληπτο, βέβαια, μπορεί να είναι και παρήγορο: αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα για το τι μας συμβαίνει, το υποκειμενικό μας δράμα δεν μπορεί να είναι και τόσο σοβαρό.

Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου φιλοξενεί πολλά σπάνια είδη του ζωικού βασιλείου, καθώς και γηγενείς φυλές, και παίζει σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση του παγκόσμιου κλίματος. Η γεωγραφική λεκάνη του ποταμού Αμαζονίου αποτελεί θησαυροφυλάκιο των πλουσιότερων φυσικών πόρων του πλανήτη.

Στον Αμαζόνιο ζούνε πολλά είδη φυτών και ζώων όπως τα τεράστια ψάρια «Arapaima» έξι μέτρα μήκος, τα φίδια Ανακόντα που μπορούν να φτάσουν έως και τα δεκαπέντε μέτρα μήκος και το ροζ δελφίνι «Boto» που ζει στα θολά νερά. Αυτά τα μαγικά πλάσματα τα ροζ δελφίνια του Αμαζονίου, ζουν στο γλυκό, θολό νερό του ποταμού και είναι προστατευόμενο είδος από τη Διεθνή Ένωση για τη διατήρηση της Φύσης , αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους ψαράδες να τα σκοτώνουν χωρίς ενδοιασμούς, με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί επικίνδυνα ο αριθμός τους.

Τα ροζ δελφίνια, μοιάζουν με τα γκρι, αλλά είναι κάπως μεγαλύτερα και αντί για ένα ραχιαίο πτερύγιο, έχουν ένα εξόγκωμα στην πλάτη τους.

Αν και απαγορεύεται από το νόμο και η αλιεία και η θανάτωση των μαγικών αυτών πλασμάτων εν τούτοις , βρίσκει κανείς στην υπαίθρια αγορά Santarem, λάδι από το λίπος των ροζ δελφινιών, και αυτό το λάδι, λένε, θεραπεύει τους ρευματισμούς.

Οι τροπικές πεδιάδες του Αμαζονίου κρύβουν μια τεράστια ποικιλία άγριας ζωής, πλούσιας βλάστησης και καταρρακτών που κόβουν την ανάσα, ενώ παράλληλα αποτελούν ένα πεδίο αναψυχής για τους λάτρεις της φύσης, που χαρίζουν μοναδικές αναμνήσεις. Ίσως να δοθεί και σε σας ευκαιρία να επισκεφτείτε αυτή την εντυπωσιακή περιοχή που έχει γοητεύσει τους εξερευνητές αλλά εξακολουθεί να κρύβει πολλά μυστικά.»

Το ρολόι δείχνει τέσσερις ώρες πριν φέξει η Κυριακή. Με την καλή συντροφιά, χωρίς να το καταλάβουμε η ώρα είχε περάσει. Νυσταγμένα φώτα ξεχώριζαν στο βάθος του δρόμου. Βραχνά γαβγίσματα σκύλων προμηνούσαν την παρουσία κι άλλων ζωντανών στην ερημιά. Ο καθηγητής άρχισε να χασμουριέται και πρώτος αυτός ζήτησε την άδεια ν’ αφήσει, με λύπη του, την καλή συντροφιά σηκωθήκαμε απ' το τραπέζι κι αναχώρησε. Ο Κυνηγός δεν χασομέρησε σηκώθηκε και αυτός μας καλημέρισε και τράβηξε ήσυχα απέναντι και μπήκε στο σπίτι του.

Μείναμε μονάχοι και σκεφτικοί. Πιάσαμε ο καθένας από μια γωνιά στο τζάκι.

Σε λίγο τον ρωτώ:

«Θα άκουγα μ’ ενδιαφέρον την άποψη σου για το κλίμα που έχει δημιουργηθεί με τους Έλληνες ναυτικούς στις μέρες μας, και πως αντιλαμβάνεσαι το μέλλον τους στη γενικότερη οικονομική κρίση.»

Ανακάθισε έτριψε τα μάτια του, πέρασε το χέρι του στο αξύριστο σαγόνι του και κούνησε το κεφάλι του μ’ έναν τρόπο που καθιστούσε περιττή κάθε συζήτηση για το θέμα αυτό. Ένοιωσε να τον πνίγει ένα βαθύ παράπονο έβλεπε να παίζεται το ίδιο δράμα με τα δύσκολα πρώτα μας χρόνια στη θάλασσα.

Μου απάντησε: «Σήμερα οι ευκαιρίες για τους νέους Έλληνες ναυτικούς δεν είναι συνάρτηση του ελληνόκτητου στόλου αλλά έχουν πολλές μορφές. Καλούνται να επιβιώσουν μέσα στο πλαίσιο μιας μεγαλύτερης ενότητας την οποία συμβολίζει η παγκοσμιοποίηση. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι πρέπει να απεμπολήσουν εργατικές κατακτήσεις του τελευταίου αιώνα, αλλά είναι η στιγμή να σκεφθούν, πως θ’ αντιμετωπίσουν τώρα όλες αυτές τις ραγδαίες και μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν στον σημερινό κόσμο. Η εμπορική ναυτιλία είναι ένα μεγάλο και ιστορικό κεφάλαιο για την Ελλάδα. Οι πολιτικοί κρατούντες σε συνεργασία με τον εφοπλισμό πρέπει ν’ αναζητήσουν λύσεις εντεταγμένες σε μιαν αρχετυπική αντίληψη του ελληνισμού.»

Ο καπετάνιος ένιωθε ευχαριστημένος αλλά είναι ακόμα λίγο μελαγχολικός. Μου ζήτησε να μείνει να πλαγιάσει μέχρι να ξημερώσει εκεί δίπλα στο αναμμένο τζάκι.
«Καληνύχτα.» Του λέω.
«Καλό ξημέρωμα.» Μου άπαντα
«Καλό ξημέρωμα..» Ανταπέδωσα και τον άφησα μονάχο του.
Πήγε ίσια ξάπλωσε στον πέτρινο καναπέ που θα περνούσε την υπόλοιπη νύχτα, τυλίχτηκε με μια κουβέρτα, έκλεισε τα μάτια του και αποκοιμήθηκε σύντομα κουλουριασμένος..

.......Εύθυμος και διαχυτικός σαν πάντα, μας χαιρέτισε ευχαριστώντας μας που χάρις στην όμορφη παρέα μας δήλωσε ότι είχε περάσει ένα εξαιρετικό σαββατοκύριακο και μετά το μεσημέρι της Κυριακής, αναχώρησε για την συνέχεια του ταξιδιού του. Στον αποχαιρετισμό μας υπήρξε μια συγκίνηση που με το ζόρι την κρατούσαμε να μην την δείξουμε και οι δυο μας. 

Αργά το απόγευμα με χαιρέτισε και ο γείτονας μου που αναχώρησε για το Βόλο και βρέθηκα πάλι ολομόναχος στην άδεια γειτονιά μας με τα μάτια γυρισμένα προς τη κορυφή του Χλωμού, τη σκεπασμένη από σύννεφα, που έσβηνε σιγά σιγά μπροστά στα μάτια μου. Τα μεγάλα, βαριά σύννεφα άρχισαν σε λίγο να σκεπάζουν όλο το βουνό και μια μαύρη σκιά απλώθηκε απάνω στη θάλασσα. Η μπόρα έδερνε τώρα τα βουνά της Σούρτης. Τα μουγκρητά της βροντής έφταναν από μακριά, σα φοβέρα, και χοντρές σταλαγματιές άρχισαν να πέφτουν στην αυλή μου.

Μέσα από την βραδινή ομίχλη τα κύματα που έσκαγαν αθέατα στην ακτή αντηχούσαν επαναλαμβανόμενα σαν μπάσο μουσική αρωματίζοντας με την αρμύρα τους τον αέρα και τα κρωξίματα από τα θαλασσοπούλια ακούγονταν λυπητερά σαν χαμένες ψυχές...

Το τζάκι ήταν και πάλι έτοιμο για άναμμα. Άναψα ένα σπίρτο και γονάτισα για να βάλω φωτιά στο προσάναμμα. Η φλόγα τρεμούλιασε, το ξερό προσάναμμα λαμπάδιασε τρίζοντας. Παίρνοντας φωτιά τα κούτσουρα της ελιάς οι φλόγες τινάχτηκαν ψηλά. Τώρα το σπίτι ήταν και πάλι ζωντανό. Έχοντας τελειώσει κι αυτή την ευχάριστη μικροδουλειά δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω. Κάθισα αναπαυτικά και έγειρα πίσω στην πολυθρόνα μου. Ένοιωθα μια γλυκιά κούραση, μαλακωμένη από τον περίγυρο μου, λες και το σπίτι είχε ανθρώπινο πρόσωπο που με αγκάλιαζε με αγάπη. Στο ζεστό, φωτισμένο από το τζάκι σαλόνι, χωμένος βαθιά στη πολυθρόνα μου αισθάνθηκα να με πλημμυρίζει μια χωρίς αιτία ευτυχία που είχα να νιώσω απ’ όταν βγήκα στη σύνταξη και απολάμβανα την οικογενειακή θαλπωρή. Διάβολε τέταρτη μέρα σήμερα που μου λείπει η οικογένεια μου... Αύριο γυρίζω.... Καλά μου το είπε ο φίλτατος καπετάνιος. «Φίλε μου η μοναξιά δεν αντέχεται ούτε στον Παράδεισο.»

Ευχαριστημένος χώθηκα πιο βαθιά στην πολυθρόνα μου και υστέρα από μέρες αποφάσισα να ανοίξω την τηλεόραση για να απολαύσω την καθημερινή μερίδα από απεργίες, φόνους και οικονομικές καταστροφές, με κατακλείδα την πληροφορία πως και την επομένη ημέρα θα έκανε πολύ κρύο και κατά τόπους θα έβρεχε στη χώρα. Στη ζεστασιά της φωτιάς τα βλέφαρα άρχισαν να κλείνουν. Προχωρώντας η ώρα και πολεμώντας την νύστα σηκώθηκα ανέβηκα την εσωτερική σκάλα του σπιτιού και μπήκα στο λουτρό. Τάπωσα την μπανιέρα, άνοιξα τις βρύσες, έριξα στο νερό αρωματισμένα άλατα, - που είχαν ξεμένει της κόρης μου από την καλοκαιρινή περίοδο,- με απλοχεριά. Και μόνο η σκέψη της κόρης μου με έκανε να χαμογελάσω. Το στερνοπούλι η πριγκιπέσα μου ήταν ζωηρή και πολύτιμη. Πέντε λεπτά αργότερα αφοσιωνόμουν στην ευχάριστη απασχόληση να βρίσκομαι ξαπλωμένος στη γεμάτη ζεστό νερό μπανιέρα. Αγκαλιασμένος από τον αφρό και τους υδρατμούς αφέθηκα να πλημμυρίσω στις σκέψεις μου. Ήταν ένα διάλειμμα που οδηγούσε σ’ ευχάριστες σκέψεις. Αόριστα ονειροπολήματα. Πως νοιώθει ο ναυτικός στα εξήντα του σκέφτηκα. Όχι πολύ άσχημα απάντησα στον εαυτό μου. Από εδώ και πέρα η ζωή του  συνταξιούχου ναυτικού δεν πρέπει ν’ αποτελεί την έννοια της απλής ύπαρξης, που το θεωρεί κανείς κάτι φυσικό, αλλά να αποτελεί ένα δώρο, μια εμπειρία που πρέπει να την γεύομαι μέρα με την μέρα. Ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος. Δεν θα αφήσω ούτε λεπτό να πάει χαμένο υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Ένοιωθα δυνατός, αισιόδοξος, σαν να ξεκινούσε τώρα η ζωή ρίχνοντας άγκυρα στην θαλπωρή της οικογενειακής αγκαλιάς.

Oi Enea Pou Xathikan

Το καράβι. Το AEGEAN WIND. Ετών 26. Μαύρο... Και σκουριασμένο... Φαγωμένο από την αρμύρα.
Τόσα χρόνια μέσα στο νερό. Τι περιμένεις;
Δεν έφταιξε όμως αυτό. Το καράβι γλίτωσε. Ρυμουλκείται τώρα για Κουρασάο. Ολλανδικές Αντίλες.
Θα μπουν μέσα οι νηογνώμονες, οι αξιωματικοί του λιμενικού, οι αρχιμηχανικοί της εταιρείας.
Θα μπουν συνεργεία και θα αρχίσουν να το σουλουπώνουν από τη φωτιά. Θα του ξαναφτιάξουν τα μαυρισμένα σπλάχνα του ακομοδέσιου.
Τους νεκρούς μόνο δε θα μπορέσει κανείς να ξαναφτιάξει.
Ο καπετάνιος και το πλήρωμα θα τρέχουν και δε θα φτάνουν με τόσους μέσα στα πόδια τους. Και να ανακρίσεις και καταθέσεις και χαρτιά και αναφορές. Άνθρωποι χάθηκαν. Εννέα άνθρωποι.
Θα ακολουθήσει δικαστήριο.
Εννιά ζωές ήταν αυτές.
Δεν καθαρίζεις μόνο με ανάκριση.
Θα καθίσουν στο σκαμνί. Ο καπετάνιος πρώτος. Πάντα ο καπετάνιος έχει την πρώτη ευθύνη.
Και μετά και οι υπόλοιποι. Όσους προβλέπει ο νόμος δηλαδή.

Ξεκινώντας από τον αξιωματικό φυλακής. Που συνήθως και καταλήγει στη φυλακή κάθε φορά που θα συμβεί ατύχημα... Τυχαία νομίζεις τον αποκαλούν αξιωματικό φυλακής;
Οι ασφαλιστικές και η εταιρεία στο μεταξύ θα δίνουν άλλο αγώνα. Ποιος θα πληρώσει τα καμένα. Και ποιος θα αποζημιώσει τους νεκρούς. Αποζημιώνεται ένας νεκρός;
Οι μανάδες θα φορέσουν μαύρα. Εννέα νεκροί. Εννέα μανάδες. Και δε θα τα ξαναβγάλουν. Οι μανάδες άπαξ δια παντός τα φοράνε τα μαύρα. Και μετά τα ντύνονται δεύτερο δέρμα.
Θα μαυροντυθούν και οι σύζυγοι. Λιγότερες από 9. Ήταν και παιδιά ανάμεσα στους νεκρούς. Δεν πρόλαβαν να αφήσουν πίσω τους χήρες. Ίσως κανένα κορίτσι. Κανείς δε θα μάθει για τα κορίτσια αυτά. Ποιος νοιάζεται για ένα ερωτευμένο κορίτσι τέτοιες ώρες;
Θα μείνουν πίσω και τα ορφανά. Θα κλάψουν, θα ξανακλάψουν, θα το πάρουν απόφαση. Δε θα ξαναδούν τον πατέρα. Μονάχα τη μάνα τους, μαύρη σκιά, θα βλέπουν από δω και στο εξής.
Θα έρθουν μετά τα τηλεγραφήματα. Με τη βαθιά οδύνη και άλλα δακρύβρεκτα.
Θα έρθει και το φέρετρο. Σφραγισμένο. Τόσες μέρες νεκρός... τι να ανοίξεις και τι να δεις; Σφραγισμένο θα το κατεβάσουν και στο μνήμα.
Θα έρθουν οι συγγενείς. Θα κλάψουν και θα συλλυπηθούν. Με βαθιά οδύνη.
Οι μόνοι που δε θα ξανάρθουν είναι οι εννέα που χάθηκαν. Τρεις λευκοί. Έξι της κίτρινης φυλής. Όταν ζούσαν... Τώρα είναι όλοι ίδιοι. Ντυμένοι στο χρώμα του θανάτου.
Πώς είναι ένας νεκρός από φωτιά;
Και πώς είναι να πεθαίνεις από φωτιά;
Λένε πως πέθαναν από ασφυξία. Δεν κάηκαν. Πνίγηκαν στους καπνούς. Δεν τόλμησαν να τους διαβούν... Έμειναν εκεί και πέθαναν.
Ενοχλούν οι ερωτήσεις τα ευαίσθητα μάτια μας;
Δεν ενοχλούν οι σκηνές που θα παίζουν και θα ξαναπαίζουν στα μάτια των μανάδων; των πατεράδων; των συζύγων; των παιδιών; των αδερφών; των άγνωστων ερωτευμένων κοριτσιών;
Και των φίλων. Όλοι οι άνθρωποι έχουν φίλους. Έχουν και οι ναυτικοί. Ποιος αποζημιώνει τους φίλους; Και τι θα μπορούσε να τους αποζημιώσει;
Εγώ, και ίσως κι εσύ, δε γνωρίζαμε κανέναν από τους ανθρώπους αυτούς. Τους νεκρούς. Τους συγγενείς τους. Τους φίλους τους.
Έχω όμως φίλους μου στα καράβια. Και φίλες. Έχω και είχα. Και ένα δυο συγγενείς.
Κάποτε είχα και το αγόρι μου. Ήμουν κι εγώ ένα από τα ερωτευμένα κορίτσια.
Κάποτε ήμουν και η ίδια στα καράβια. Και είχα μάνα να με περιμένει. Και πατέρα και αδερφό. Και φίλους.
Δεν ξέρω πόσο βαθιά είναι η οδύνη των άλλων. Των πιο έξω. Ξέρω μονάχα πως όταν χάνεται ένας ναυτικός, τσακίζει η καρδιά όλων των άλλων ναυτικών. Και ένα κομμάτι της πεθαίνει μαζί με εκείνον που έφυγε για πάντα. Κι ας μην τον γνώριζαν. Ας μην είχαν δει ποτέ το πρόσωπό του.
Πόσοι οι πεθαμένοι ναυτικοί; Πόσα τα πεθαμένα κομμάτια της καρδιάς μας;
Και είναι και όλα εκείνα τα πεθαμένα κομμάτια της καρδιάς των μανάδων. Κι ας μην έχασαν το δικό τους παιδί. Κάθε φορά που χάνεται ένας ναυτικός, κλαίνε όλες οι μανούλες που έχουν παιδιά στα καράβια.
Και οι πατεράδες, και οι σύζυγοι, και τα παιδιά, και τα αδέρφια. Και τα άγνωστα ερωτευμένα κορίτσια. Και οι φίλοι. Όλοι καρδιοχτυπούν. Και όλοι ακούνε να χτυπά και η δική τους πόρτα. Ποιος έχει αύριο σειρά; Να ετοιμάζεται...
Λένε για τους ναυτικούς πως δε φοβούνται το θάνατο. Πώς να τον φοβηθούν; Έχουν μάθει να ζούνε μαζί του. Ξέμαθαν να ζουν με τους δικούς τους και ζούνε αγκαλιασμένοι με το χάρο.
Σταματάει ποτέ ο άνθρωπος να φοβάται το χάρο;
Μηδένα προ του τέλους, φώναξε εκείνος ο αρχαίος βασιλιάς. Και ήταν κι αυτός μέσα στις φλόγες.
Ποιος ξέρει, ποιος μπορεί να ξέρει, την αγωνία του θανάτου μέσα στις φλόγες; Ποιος μπορεί να ξέρει την αγωνία που έζησαν αυτοί οι εννιά άνθρωποι που τώρα ταξιδεύουν στα φέρετρα;
Επαναπατρίζονται οι σοροί... Οι σκέψεις τους; Τα όνειρά τους; Η ζωή τους;
Βράδυ Χριστουγέννων ήταν. Η ώρα που σε όλη τη γη οι άνθρωποι γιορτάζουν. Που μαζεύεται η οικογένεια γύρω από το τραπέζι και τσουγκρίζουν τα ποτήρια.
Αυτοί απουσίαζαν. Δεν είδαν τα ποτήρια. Δεν άκουσαν τις ευχές. Στη βάρδια, στο καπνιστήριο, στην καμπίνα, έξω στην πρύμη, εκεί έκαναν Χριστούγεννα.
Πώς κάνουν οι ναυτικοί Χριστούγεννα; Πρόλαβα δυο φορές να τα γιορτάσω τέτοια Χριστούγεννα. Δε χρειάζεται να έρθει η φωτιά. Δε χρειάζεται να έρθει ο Χάρος. Τους κουβαλάει η καρδιά σου.
Καίγεσαι και πεθαίνεις τέτοιες μέρες. Και πιο πολύ τις νύχτες. Όταν μείνεις μόνος. Ποιος ναυτικός έπεσε χαρούμενος να κοιμηθεί τη νύχτα των Χριστουγέννων;
Και είναι ο ύπνος λήθαργος βαρύς. Δίχως όνειρα. Ποτισμένος σε δάκρυα και αλκοόλ. Ποιος ναυτικός δεν πίνει ένα ποτηράκι παραπάνω τέτοιες νύχτες;
Κάποιος ίσως να ήπιε και παραπάνω από το παραπάνω. Κι άφησε το τσιγάρο αναμμένο. Να καίει όπως έκαιγαν τα ματόκλαδα και η καρδιά του.
Κι έκαψε το τσιγάρο την κάφτρα. Έκαψε το τραπέζι. Άρχισαν οι φλόγες να χορεύουν. Και οι καπνοί άρχισαν να τρέχουν στους αλουέδες. Τρύπωσαν στις καμπίνες. Ανέβηκαν στις κουκέτες. Τύλιξαν το παλικάρι. Και το πήραν για πάντα μαζί τους...
Έμεινε πίσω η Βραζιλία. Είναι ο παράδεισος των ναυτικών η Βραζιλία. Με τις σάμπες και με τις ρούμπες και τα καυτά κορίτσια. Όλοι οι ναυτικοί ονειρεύονται να πάνε Βραζιλία. Εγώ δεν πρόλαβα. Έτσι κι αλλιώς εγώ ήμουν γυναίκα...
Την ξέρω όμως τη Βραζιλία. Των ναυτικών τη Βραζιλία. Τι νομίζεις κάναμε στις ατέλειωτες ώρες της βάρδιας; Πετάγαμε για Σάο Πάολο και Ρίο ντε Τζανέιρο. Στο Ponta Do Ubu όχι. Τώρα το άκουσα πρώτη φορά. Τώρα το αναζήτησα και στο χάρτη. Τριακόσια τόσα χιλιόμετρα βορειότερα του Ρίο.
Σαν να λέμε Αθήνα - Πάτρα και ακόμη μακρύτερα. Τι σημασία έχει; Βραζιλία είναι και το Ponta Do Ubu. Γεμάτο μουσική, χορό, ποτό και κορίτσια. Προπαντός κορίτσια.
Τα άλλα κορίτσια, στην πατρίδα, δεν τα ξεχνάει ο ναυτικός. Όσα κορίτσια και να γνωρίσει στα λιμάνια. Η σάρκα μόνο κατεβαίνει στο λιμάνι. Η καρδιά βρίσκεται μίλια μακριά. Σε μια κουκίδα του χάρτη που γράφει πατρίδα.
Έτσι μαθαίνει να ζει ο ναυτικός. Αλλού η καρδιά, αλλού η σάρκα. Τώρα θα γυρίσει πίσω η σάρκα. Η καρδιά;
Ύπουλα ανέβηκε ο καπνός στην κουκέτα. Τύλιξε την κοιμισμένη σάρκα. Τρύπωσε στα ρουθούνια. Έφτασε στα πνευμόνια. Γιατί δεν ξύπνησε; Γιατί δεν έτρεξε να σωθεί; Να βρέξει μια πετσέτα, να ορμήσει έξω. Να γλιτώσει...
Κανείς δε θα μάθει. Κι ας τρέχουν πάνω κάτω οι εμπειρογνώμονες. Κι ας παίρνουν καταθέσεις οι ειδικοί. Κανείς δεν μπορεί να μάθει τι σημαίνει η νύχτα των Χριστουγέννων στο καράβι. Μόνο όποιος το έζησε.
Και ξύπνησε την άλλη μέρα και δεν ήξερε πού ταξίδευε όλη νύχτα. Χρόνος νεκρός. Αφήνεις στην κουκέτα τη σάρκα. Αφήνεις και την καρδιά. Δεν αντέχεις μια τέτοια νύχτα να ακολουθήσεις την καρδιά σου. Και χάνεσαι. Σε άλλη διάσταση. Έξω από χώρο και έξω από χρόνο.
Μένουν μόνα τους μια τέτοια νύχτα τα κορίτσια στο λιμάνι. Απόψε ο ναυτικός δε θα θυμηθεί τις τρυφερές τους καμπύλες. Δε θα τσαλακώσει τα σεντόνια του ψάχνοντας τη μυρουδιά τους. Είναι Χριστούγεννα...
Μένουν μόνα τους και τα άλλα κορίτσια. Στην πατρίδα. Μια ζωή μόνα τους. Απόψε περισσότερο. Δεν αντέχει ο ναυτικός απόψε να θυμηθεί τη μοναξιά τους. Είναι Χριστούγεννα...
Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης. Οι άνθρωποι τα γιορτάζουν αγκαλιά με τους αγαπημένους τους. Όχι οι ναυτικοί. Όχι κι εκείνοι που αγαπούν ναυτικούς.
Ένα μικρό αστέρι λάμπει στον ουρανό. Δεν έχει πια μάγους να το ακολουθήσουν. Έχει τους ναυτικούς που τρέχουν να το συναντήσουν.
Αφήνουν τη σάρκα τους στο βαθύ της λήθαργο. Αφήνουν και τη καρδιά τους. Δεν αντέχουν απόψε την καρδιά τους. Και γίνονται αστέρια.
Πόσα αστέρια έχει ο ουρανός; Πόσοι είναι οι ναυτικοί που δε γύρισαν ποτέ;

Πηγή: http://kapetanisses.blogspot.gr/...Συγγραφέας - Δανάη!
Περισσότερα ΕΔΩ!

Prosopografia Ek Tou Fisikou

Θα σας μιλήσω για τον Μοχάμεντ, το νέγρο καθαριστή μηχανοστασίου από την Τανζανία. Αν και όλοι οι άνθρωποι είναι μοναδικοί με κάποιο τρόπο, μερικά γενικά χαρακτηριστικά μπορούν να περιγραφούν. 

Τα εξωτερικά φυσικά γνωρίσματα του ήταν, έντονα βαθύ σκούρο το χρώμα του δέρματος, μαύρα στο χρώμα, στρογγυλά και μεγάλα η μορφή των ματιών, μαύρη στο χρώμα και θύσανος η σύσταση της τρίχας στη κεφαλή του. Μεγάλο μέγεθος το ανάστημα και συμπαγής όγκος η κατασκευή του σώματος του, με μακριά ογκώδη και δυνατά άκρα ένας μεγαλόσωμος άντρας με πλατύ στέρνο και δυνατές πλάτες. Στο πρόσωπό του, με τα εντελώς αφρικάνικα χαρακτηριστικά, κυριαρχούσε μια έκφραση σταθερότητας, σοβαρότητας και καλοσύνης. Όλο του το ύφος κι η στάση ήταν ένας παράξενος συνδυασμός αξιοπρέπειας και ταπεινοφροσύνης. Γεροδεμένος. Είχε φυσική μυϊκή δύναμη εξαιρετική. Ήταν φανερό ότι δεν ανήκε στην συνηθισμένη φυλή των Αφρικανών της κεντρικής και ανατολικής Αφρικής όπου στις καυτές, ξηρές περιοχές της, οι κάτοικοι της έχουν ένα ψηλό, λεπτό σώμα, με μακριά και λεπτά άκρα, για να αυξάνει η επιφάνεια του σώματος σχετικά με τον όγκο του, η οποία μεγάλη επιφάνεια βοηθά να απάγει τη θερμότητα του δέρματος όταν ιδρώνει. Και σε εκείνα τα μέρη της Αφρικής η ζέστη δεν είναι απλώς αισθητή νομίζεις στα αλήθεια ότι την βλέπεις. 

Μοχάμεντ του έλεγα η σωματοδομή σου αντίκειται στους περιβαλλοντικούς καθοριστικούς παράγοντες, και στο γνωστό γενικό εξελικτικό μας κανόνα. Αυτός ο τύπος κατασκευής του σώματος σου συντηρεί τη θερμότητα στο πυρήνα του, και αποτρέπει τις επικίνδυνες πτώσεις στη θερμοκρασία των εσωτερικών σου οργάνων. Οι βόρειοι και αρκτικοί λαοί, τείνουν να έχουν αυτό το τύπο σωμάτων. Λογικά λοιπόν δικαιούμαι να συμπεραίνω, δεν πρέπει να είσαι και πολύ γνήσιος Αφρικανός!

Είσαι στ΄ αλήθεια σίγουρος για το γενεαλογικό σου δένδρο; Την καταγωγή των προγόνων σου;.
Με προφανή απορία και αμήχανος με κοιτούσε, προσπαθώντας να καταλάβει, αλλά πάντα με αντιμετώπιζε με ένα χαμόγελο στωικό, αθώο, και φωτεινό που άφηνε να φαίνονται μια σειρά από λευκά δόντια. Ο χαρακτήρας του, σε γενικές γραμμές, ήταν μοναδικός, χαρίζοντας του μια ξεχωριστή παρουσία. Μοχάμεντ ο Μειλίχιος τον αποκαλούσα και του άρεσε ο τρόπος και ο τόνος μου. 

Είχε βρεθεί λαθρεπιβάτης σε πλοίο της ναυτιλιακής εταιρείας και κατέληξε να εργάζεται στα μηχανοστάσια των πλοίων της. 

Ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος αλλά οι λαθρεπιβάτες συνήθως δεν ξέρουν που αληθινά μπορούν να πάνε. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ονειρεύονται και να ελπίζουν ότι δε θα χάσουν τα όνειρα τους. 

 Οι άνθρωποι που δεν είναι φτωχοί είναι τόσο λίγοι, μου εξιστορούσε στις αφηγήσεις του ο παππούς μου από την μητέρα μου. Και ο παππούς ήταν ένας σοφός κτηνοτρόφος που πέρασε το βουκολικό τρόπο της ζωής στις όμορφες ανατολικές πλαγιές του λακωνικού Πάρνωνα που γι' αυτόν το κοπάδι του δεν ήταν απλά ένα κοπάδι άψυχων ζωντανών αλλά η παρέα του, η συντροφιά του.

Το πλοίο μας, νεόκτιστο και το μηχανοστάσιο του έλαμπε από την καθαριότητα.

Η μηχανή μια M.A.N B&W τελευταίας έκδοσης από τις πρώτες αυτού του τύπου που κυκλοφορήσαν στην αγορά οι λεγόμενες μεγάλης διαδρομής εμβόλου λειτουργίας.
Λόγω των υψηλών πιέσεων λειτουργίας της, από τις αρμόσεις των μπλοκ, ελαιώδη ίχνη μεταφέρονταν στο εξωτερικό της κέλυφος. Στη πρώτη εβδομάδα της επιστασίας μου ξεκίνησα ένα πρωινό εφοδιασμένος με πανιά και στουπί άρχισα να σκουπίζω το εξωτερικό κέλυφος της μηχανής. Ξαφνικά καταφθάνει ορμητικά ασθμαίνοντας ο Μοχάμεντ και με δέος και έκπληξη προσπαθεί να μου αποσπάσει το στουπί από τα χέρια.

«Τσιφ!!»  Φωνάζει ασθμαίνοντας.

«Ντροπή, εάν σε δούνε τι θα πούνε; Ο Μοχάμεντ είναι τεμπέλης και ο Πρώτος μηχανικός καθαρίζει την μηχανή; Μεγάλη ντροπή, σε παρακαλώ αυτή είναι δική μου δουλειά.»
Χρειάστηκε κόπος και επιμονή να τον αντιμετωπίσω και να τον πείσω ότι κανείς ποτέ δεν θα σκεφτεί κάτι διαφορετικό και άσχημο για την αξιοσύνη του.
«Είναι πραγματικά σημαντικό για μένα να ασχολούμαι με την μηχανή Μοχάμεντ του είπα.

Είναι το αγαπημένο μου θηλυκό φετίχ και ταυτόχρονα η πρωινή μου γυμναστική για να διατηρώ και εγώ την φόρμα μου. Πιστεύω δεν θα ήθελες να μου στερήσεις αυτή την απόλαυση;»
Αυτό το επιχείρημα λειτούργησε καταλυτικά. Το σκέφτηκε σταμάτησε να επιμένει και υποτάχθηκε στην θέληση μου. Κατά βάθος καθόλου δεν μου φάνηκε απογοητευμένος για το μάταιο των αντιρρήσεων του. Έτσι όμορφα και απλά οριοθετήσαμε τις αρμοδιότητες μας και τα οικόπεδα μας στο πρωινό μας ξεκίνημα. 

Πέρασε ο καιρός έκλεισε ο κύκλος του συμβολαίου μου, επέστρεψα στην πατρίδα αφήνοντας και πάλι την αρμοδιότητα του πρωινού καθαρισμού της μηχανής στα στιβαρά χέρια του Μοχάμεντ από όπου την είχα παραλάβει και στην πραγματικότητα του ανήκε. 

Ύστερα από ένα διάστημα τεσσάρων με πέντε περίπου μηνών επανήλθα στην επιστασία μηχανοστασίου στο ίδιο πλοίο. Αφότου ανέλαβα υπηρεσία ζήτησα να μου φωνάξουν τον Μοχάμεντ που συνέχιζε ανελλιπώς να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Όταν με αντίκρισε δεν τον χαιρέτησα αλλά με ένα αυστηρό βλέμμα να τον διαπερνά άρχισα με λόγο υπερβολικό να τον στολίζω στην «γαλλική» διάλεκτο.
Ξαφνιάστηκε, αμήχανος σήκωσε τα μάτια τα κάρφωσε επάνω μου, η έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του που θλιμμένα σκοτείνιασε, ένα συναίσθημα φοβίας και θλίψης τον κατέλαβε μη μπορώντας να αρθρώσει λέξη, ένοιωσε να ταπεινώνεται Γιατί του κάνω αυτή την επίθεση; Και γιατί ο τόνος μου έχει γίνει ξαφνικά κρύος και προκλητικός; σχεδόν απειλητικός; 

Δε μπορεί να ‘μουν εγώ αυτός που του μιλούσε, δεν μπορεί να ‘ταν δικό μου στόμα που πρόφερε αυτές τις λέξεις με αυτό το τόνο. Πως είναι δυνατό να διαπράττω ένα παρόμοιο όνειδος και να του απευθύνομαι με τέτοια κακία. Που πήγε εκείνη η απλόχερη φιλία που είχε συνηθίσει να εισπράττει. Ούτε που μπορούσε να φαντασθεί την ερώτηση που ακολούθησε τη προσποιητή έκρηξη μου.
«Γιατί ανάθεμα με ρέμπελε του κερατά η μηχανή (το Φροσάκι μου!) είναι λερωμένο και λαδωμένο από άκρη σε άκρη;»
Ξαφνικά συνειδητοποίησε την κατάσταση, ίσιωσε στητά το κορμί του και οι χτύποι της καρδιάς άρχισαν να επανέρχονται στα φυσιολογικά επίπεδα, καθώς τον κυρίευε ξανά ένα αίσθημα εσωτερικής γαλήνης. Ξανάρχισε να χαμογελάει, ανέμελα αντήχησε το γέλιο του, η δε ματιά του έλαμψε και ξαναπήρε αυτό το ήρεμο, πράο και φωτεινό χρώμα. 

Χαϊδεύοντας αμήχανα το δέρμα του λαιμού του, απολογητικά και αυθόρμητα μου απαντά. 

«Τσιφ! Εγώ δεν φταίει. Αλήθεια σου λέω εγώ δεν φταίει!  Αυτό το άλλο Πρώτο μηχανικό δεν καθάριζε καθόλου. Πολύ τεμπέλη, μηχανή λέρωσε! Πολύ τεμπέλη!»
Ένα τραγούδι μια μουσική υπόκρουση, ένα τραγούδι τραγουδισμένο από μια γυναίκα άγνωστη πανέμορφη. 

Έτσι ήχησαν τα λόγια του τη στιγμή εκείνη.
Ήταν η σειρά μου να ακουσθεί το γέλιο μου σε κάθε γωνιά του μηχανοστασίου. Πέρασαν τα χρόνια και όμως ακόμη αντηχεί στην μνήμη μου το πράο ξέσπασμα του.

«Τσιφ! Εγώ δεν φταίει! Αλήθεια σου λέω εγώ δεν φταίει.»
Οι άνθρωποι θα έπρεπε να σκέφτονται την ομορφιά της ζωής για να διατηρούν τη καρδιά τους αγνή και το μυαλό τους καθαρό. Όλοι έχουμε κουραστεί αλλά έχουμε ένα προορισμό και δεν πρόκειται να σταματήσουμε μέχρι να φθάσουμε εκεί.
Έκτοτε στην επαγγελματική μου διαδρομή δεν τον ξανασυνάντησα, τον καλό μου το Μοχάμεντ. 

Δεν ήμαστε παρά ένας κόκκος στάχτης που ο άνεμος μας στέλνει να χαθούμε στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Οι προγονοί μας έχουν όλοι φύγει μόνο η θάλασσα απ' όπου ήρθαμε είναι εδώ.
Προσπάθησα με αυτή τη παράξενη, γραφική και συνάμα απλή ιστορία περιστατικών να αποκρυπτογραφήσω τον κόσμο που απομακρύνεται και ξεθωριάζει, μέσα από την αληθινή και ζωντανή φιγούρα του Μοχάμεντ. Ένα κόσμο που συνεχίζει να ατενίζει στο σύμπαν τα αστέρια με απορία και δέος, Ο κόσμος που έρχεται μας μεταφέρει την αίσθηση από ένα ανακάτεμα, σε ρυθμούς εξοντωτικούς. Αυτός ακριβώς ο νέος κόσμος με όλη την τεχνολογική υπεροχή, μεταφέρει μαζί του και έναν συναισθηματικό καιάδα για ανθρώπους σαν το Μοχάμεντ και ‘μένα. 

Η εποχή της τυραννίας της τεχνολογίας, ο κόσμος του Ματρίξ αυτή η “sequel” τριλογία του χολιγουντιανού κινηματογραφικού αριστουργήματος ζει ανάμεσά μας. Θαυμάζω τα σημαντικά στάδια ανάπτυξης, στη διάβα της μακροχρόνιας ιστορίας μας, τις εκπληκτικές ικανότητες της τεχνολογίας, που δημιούργησαν άνθρωποι πολυμήχανοι, με κοφτερό μυαλό και αδιαμφισβήτητες ικανότητες. 

Και προσωπικά κουβαλάω μέσα μου αρκετή δόση από το μικρόβιο του “techno freak”. 

Το μυστικό είναι η τεχνολογία να υπηρετεί τον άνθρωπο με δυνατότητες αξιοποίησης του ώστε να νοιώθει ολοκληρωμένος και ασφαλής στη σύγχρονη εποχή, και όχι το αντίστροφο. Ο πολιτισμός και η τεχνολογία θα συνεχίσουν να εξελίσσονται γρήγορα και με απρόβλεπτες κατευθύνσεις, και αυτές οι αλλαγές, στη συνέχεια, θα επηρεάζουν τη φυσική εξέλιξη του ανθρώπινου οικογενειακού δέντρου, στη μεγάλη και σύνθετη κοινωνία που οι άνθρωποι ζουν σήμερα.

Η επιλογή είναι δική μας για το πως θα δράσουμε. Με θέληση και τόλμη να συνδυάσουμε την επιστήμη και τη τεχνολογία με την ιστορία και τη παράδοση. 

Να απορρίψουμε ευνουχισμένους χρήστες τερματικών, στελέχη που έχουν αρετές κισσού, ανίδεα και ανυποψίαστα για τις πραγματικές συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία, να φαλκιδεύουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του πολιτισμού μας.

Να χειρίζονται την κοινωνία με όρους χρηματιστηρίου και να μας οδηγούν κατά διαόλου που λεν’ και οι θρησκευόμενοι, και όχι στην απογείωση της εποποιίας του ανθρωπίνου πνεύματος, και το ξημέρωμα μια νέας εποχής που να κάνει τα όνειρα μας πραγματικότητα.

Ekeino To Vradi

«Ασίσω οις θέμις εστί, 

θύρας δ’ επίθεστε βεβύλοις.» 

Θα μιλήσω σε όσους είναι θεμιτό, 

κλείστε τις θύρες στους βέβηλους:» 

(Ορφικός Ύμνος στα Ελευσίνια Μυστήρια)

Η αλήθεια είναι κάποιες γυναίκες, τα έχουν όλα και μάλιστα η φύση υπήρξε πολύ γενναιόδωρη μαζί τους και τις προίκισε με απίστευτα όμορφα χαρακτηριστικά.
Κάποιες μάλιστα λάμπουν κυριολεκτικά ως αντικείμενο θέασης, και σύμβολο του γυναικείου ερωτισμού στο κορμί τους χωρίς να χρειάζεται να το προσπαθήσουν καθόλου.

Η ίδια!, του ήταν η κρυφή αγαπημένη του σεξουαλική φαντασίωση από τα χρόνια της εφηβεία της. Είναι αυτή η ονειροπόληση η γεμάτη σφοδρή επιθυμία που τριγύριζε στο μυαλό του.

Κορμί αγνό και αθώο, μα ταυτόχρονα γεμάτο αισθησιασμό και βαθιά ενοχικό. Σύμβολο έλξης, γοητείας και ερωτισμού.
«Θελκτική» με τη φρεσκάδα μαγιάτικου πρωινού.
Ήταν αυτό, ακριβώς που τον τραβούσε η θωριά της, όπως ο μαγνήτης τραβάει το σίδερο.
Αδυνατούσε να ελέγξει όλο αυτό το κρυφό το πάθος που κρυβόταν μέσα του, καθώς ουδείς μπορεί να φανταστεί πόσο μακριά πηγαίνουν οι σκέψεις του κάθε φορά που αφήνεται στις εκρηκτικές φαντασιώσεις του. Οι φαντασιώσεις του, ένας ατέρμονος κύκλος, προσπαθούσαν να συναντήσουν αυτό που επιθυμούσε. Χανόταν στις  εφήμερες σκέψεις, ζαλιζόταν από την αίσθηση που ο νους σκεπτόμενος ενοχικά υποτάσσει το σώμα σε αισθησιακή έκσταση.
Σκέψεις κρυφές και αισθήματα σκοτεινά και ενοχικά! Αισθήματα γεμάτα πόνο εξ υπαιτιότητες της ενοχικής ηθικής της αμαρτίας.
Το πάθος του τόσο υποκειμενικό. Δύσκολο μα τόσο επιθυμητό, που κρυβόταν στη σάρκα της κάθε φορά που την ονειρευόταν.
Την ήθελε για όλα όσα ένοιωθε. Την ποθούσε όταν αυτή τρύπωνε στο μυαλό του. Ένοιωθε απαλά την οπτασία της να αγγίζει κάθε εκατοστό του κορμιού του και μια δυνατή ένταση ρεύματος να διαπερνά τη σάρκα του που ζητούσε με μανία να χαθεί κάθε λεπτό σε μια στιγμή μοναδική και γεμάτη πάθος στιγμή. Ο πόθος ανεξέλεγκτος, απελευθερωμένος, αφήνεται στην πιο αχαλίνωτη φαντασία σεξουαλικής ηδονής που προκαλείται από τη σκέψη του, καθώς νοερά σκαρφαλώνει ηδονικά τους λόφους και κατρακυλά τις κοιλάδες και τις ρεματιές του σώματος της.

Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν από εκείνη την μακρινή εποχή, και παρά τη σταδιακή ωρίμανση και την φυσική φθορά, δεν έπαψε να νοσταλγεί τα χρόνια της αθωότητας που ξυπνά το παλιό του πάθος, και να ταξιδεύει στον ερωτισμό και στις αισθησιακές συγκινήσεις του γυναικείου σώματος της, σαν εκείνο το βράδυ του καλοκαιριού.
Στην ερωτική του οπτασία ξαναθυμάται πώς την κοίταζε με λαγνεία στο ημίφως της εσωτερικής κάμαρας, αυτή να κοιμάται αμέριμνα στο μικρό κρεβάτι εκεί στην γωνιά, και αυτός ξάγρυπνος  στήριζε το κορμί του στη κουπαστή της εσωτερικής πόρτας.
Τα  υγρά του μάτια είχαν καρφωθεί πάνω της και την κοίταζε σταθερά και διαπεραστικά λες κι έβλεπε μέσα της ρουφώντας κάθε της καμπύλη, κυριολεκτικά προσκυνώντας στον ναό του κορμιού της και μια φλόγα άναψε μέσα του, ένα είδος δόνησης παράγεται στην ψυχή του μέσω των παλμών τους οποίους η ημίγυμνη θέα της προκαλεί στις αισθήσεις του. Για πρώτη φορά δε την κοίταζε σα τη μικρή έφηβη ξαδέρφη, αλλά σαν άντρας, σαν ένας έμπειρος με τις γυναίκες άντρας που ήταν, με μια σπίθα λαγνείας στα μάτια του αισθανόταν αυτό το ανυπόφορο γαργαλητό που τον οδηγεί σε νυκτερινή παρεκτροπή, και τον μεταφέρει στην έκρηξή σεξουαλικής ευχαρίστησης. Το ανασηκωμένο νυκτερινό λευκό μεσοφόρι της αποκαλύπτει μέχρι επάνω τα χαριτωμένα καλλίγραμμα πόδια της, εύπλαστα τρυφερά, με αβρές καμπύλες.
Εκείνη αναδεύτηκε κάποια στιγμή, τεντώνεται τόσο πολύ προς τα πίσω, παρασύροντας το μεσοφόρι της μέχρι επάνω από την μέση της, αποκαλύπτοντας την μικροσκοπική διάφανη κιλότα της, τα άρτια στρογγυλέματα των γοφών και του στήθους, στο στιλπνό δέρμα της λες και την πλημμύρισε μια αίσθηση της παρουσίας του και θέλησε να συμμετάσχει, επιτρέποντας του να έχει μια χορταστική ματιά στον πόθο του. "Ίσως!!!!'
Βλέποντας έστω και αμυδρά στο χαμηλό φωτισμό, το αρχέγονο μυθικό αιδοίο, την πηγή της ηδονής και της ζωής εκεί εμπρός του, ζωντανό, ηδονικό, γυμνό, τον προκαλεί και τον προσκαλεί.
Είναι αυτό το θαύμα, η ηδονική απόλαυση που αισθάνεται στην θέα του, σα ν’ ανακαλύπτει ξαφνικά έναν ξεχασμένο παράδεισο. Θαρρείς πως ολόκληρο το εφηβικό κορμί της ήταν χτισμένο γύρω από αυτό τον τριχωτό, υγρό, τρυφερό - κόλπο!.
Η εικόνα του ημίγυμνου κορμιού της διεγείρει βασανιστικά το μυαλό του και τον ερεθίζει σεξουαλικά. Η επιρροή που ασκεί πάνω του, φουντώνει την ερωτική του επιθυμία διεγείροντας τις αισθήσεις του, ξεσηκώνει τον ανδρισμό του και κάνει το πέος του να σηκωθεί σε πλήρη στύση, σκληρό και άκαμπτο έτοιμο να εκραγεί. Στεγνός πυρετός τον έτρωγε. Τα μάτια φωτιά. Συνέχισε να την κοιτάζει και άναβε. Κρυφός πόθος και λαχτάρα. Απ’ τα μισάνοιχτα χείλη αφήνει να του ξεφύγει το βογκητό της ηδονής που διατρέχει το σώμα του καθώς βιώνει το ωκεάνιο συναίσθημα. Βρίσκεται σε έκσταση, στην φανταστική του συνουσία, σε έκσταση οργασμού, με την σεξουαλικότητα ακόρεστη και απελευθερωμένη, παίρνει στα χέρια του, ενεργητικά, την σεξουαλική του επιθυμία.
Ένας χείμαρρος από σπέρμα που χόρευε ξεχύθηκε γύρω του όπως η λάβα που ελευθερώνεται από την κορφή του ηφαιστείου.
Έχει, αυτό ικανοποιηθεί.
Ένας αναστεναγμός!
Η ησυχία τον τρομάζει!