H Moira Enos ... (Airetikou)

"......κυνηγούσα σαν αλλοπαρμένος μια χίμαιρα, αναζητώντας τ’ αχνάρια μιας Τάξης πραγμάτων, ενώ θα έπρεπε να έχω πια καταλάβει ότι μια τέτοια Τάξη δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο…. Εσείς ωστόσο, που έχετε επινοήσει και βιώνεται μέσα στην δική σας , την ψεύτικη Τάξη, εσείς, τελικά, έχετε ανακαλύψει κάτι”.
από το βιβλίο “Το όνομα του ρόδου” ....Ουμπέρτο Εκο.

Στους λόγους αυτούς – που απευθύνει ο ήρωας του Ουμπέρτο Εκο προς τους διώκτες του – αντανακλάται η πεμπτουσία της αλλοτρίωσης του “ αιρετικού “ από το αποκλειστικό, το κυρίαρχο δόγμα του καιρού του. Η αμφισβήτηση και η αναζήτηση της αλήθειας, πέρα από τα όρια της “καθεστηκυίας τάξης”, αποτελεί το κατ’ εξοχήν τυπολογικό χαρακτηριστικό, το οποίο, σε όλους τους καιρούς, θα φέρει αντιμέτωπο το άτομο,...... τον “αιρετικό”......, με το κυρίαρχο ιδεολογικό του περιβάλλον.

 

Η άποψη ότι ο θρήσκος είναι πιο ευτυχισμένος από τον άθεο είναι το ίδιο άτοπη όπως και η διαδεδομένη πεποίθηση πως ο μεθυσμένος είναι πιο ευτυχισμένος από τον νηφάλιο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω

.......
Ποτέ μια τόσο βλακώδης και αναπόδεικτη ιδέα όπως αυτή του θεού δεν είχε τέτοια ασυλία. 
Daniel Dennett..

 

..... Διαβάζω ελληνική μυθολογία. Κανείς απ’ τους θεούς ή από τις μοίρες δεν προαναγγέλλει πουθενά τη συντέλεια του κόσμου. Δεν απειλεί πως οι άνθρωποι θα κριθούν κατά τα έργα και τις αμαρτίες τους. Δεν προφητεύει μια Δευτέρα Παρουσία. Ποια Δευτέρα Παρουσία; Αφού όλα και όλοι είναι ήδη, νυν και αεί, εδώ. Και η γη δεν τρέμει παρά από τους οργασμούς µας. Κι απ’ τις ωδίνες των τοκετών µας. .....................................

//Ο Ακρίσιος ήθελε πάντα να αποκτήσει έναν διάδοχο για τον θρόνο του. Μετά την γέννηση της Δανάης, προσπάθησε και πάλι να αποκτήσει γιο αλλά δεν τα κατάφερε. Αποφασίζει να πάει στην Πυθία και να μάθει αν θα αποκτήσει αγόρι. Η Πυθία του ανακοινώνει πως θα αποκτήσει εγγονό από την Δανάη και πως θα σκοτωθεί από αυτόν. Γυρνώντας στο Άργος στεναχωρημένος, κλείνει την Δανάη σε ένα υπόγειο δωμάτιο, ώστε να αποφύγει την επαλήθευση του χρησμού. Η Δανάη επικοινωνούσε μόνο με την παραμάνα της, ενώ από ένα παραθύρι, υπερυψωμένο, καταλάβαινε το έξω περιβάλλον.

Ο Δίας γοητευμένος από την ομορφιά της Δανάης, την επισκέπτεται, μέσω του παραθύρου, με την μορφή της χρυσής βροχής. Από την ένωση αυτή γεννιέται ο Περσέας.//

Αυτά είναι απίστευτα, ε;
Ειδωλολατρικά;
Για πρωτόγονους και αμαθείς;

Δεν χρειάστηκε να έχουμε σεξουαλική ένωση, όπως το ίδιο αναφέρεται για την Παναγία και τον κρίνο. Πως συμβαίνει αυτό για μας να είναι πιστευτό; ότι μύρισε ένα κρίνο, και μέσω της χάρης του Θεού έμεινε έγκυος.
............

*Ο Ντένετς αναφέρεται ως ένας από τους «τέσσερις καβαλάρηδες του Νέου Αθεϊσμού», μαζί με τους Ρίτσαρντ Ντόκινς, Σαμ Χάρρις και Κρίστοφερ Χίτσενς.

Καθεστηκυία τάξη............, 

η Ιερά σύνοδος ........ 

Με πρόεδρο τον Κυνουρίας Διόνυσο (που είχε υπογράψει πάνω στην Αγία τράπεζα τον κατάπτυστο αφορισμό εναντίον της Ελληνικής Επανάστασης του 1821), επιζήτησε και επέτυχε την καταδίκη του μεγάλου Έλληνα Πατριώτη και Δάσκαλου Θεόφιλου Καϊρη στην Σύρο τον 1852 … 

Ένας ακόμη Γαλιλαίος αντιμέτωπος με την αγχόνη των "Αγιατολάχ" της πολιτικής και της θρησκείας.......................

Είναι σαδιστικά και επώδυνα δύσκολη επιστήμη η Ιστορία.
Φυσικά, η αυθεντική και γνήσια, αυτή που έχει για μητέρα την αλήθεια, και για στηρικτικούς κανόνες τα γεγονότα. Όχι η πλασματική, η κίβδηλη, η προοριζόμενη για εύπιστους.  Όχι η μυθιστορία των επιφυλλίδων, ή αυτή που προέρχεται από τις εντεταλμένες γραφίδες οι οποίες επιχειρούν να καταδείξουν πως η παγκόσμια πρόοδος και η τεχνολογική εξέλιξη οφείλονται στον ασύδοτο και παμφάγο πλούτο των μεγαλοκαρχαριών. Ή εκείνη που συνθέτουν οι ανίατα ασθενείς διάκονοι των θρησκειών.....................................

«Λέω να φτιάξουμε παράνομο σταθμό
Να διαδώσουμε σ αυτούς
Τους γκαντεμιάρικους καιρούς
Να μη σκοτώνουνε τους διαφορετικούς»
Νικόλας Άσιμος

Oligemiko Episodio

«Καμία κρανιοεγκεφαλίκη κάκωση δεν είναι τόσο σοβαρή, ώστε να μην υπάρχει ελπίδα αποκατάστασης, ούτε τόσο ασήμαντη για να αγνοηθεί»

Ipocrates

Η περιήγηση και η καταγραφή των γεγονότων που συγκροτούν την ταυτότητά της ζωής των ναυτικών, μέσα από σύντομες περιγραφές, διηγήσεις, και μικρές λεπτομέρειες, αποφέρουν γνώση της ζωής στα ταξίδια τους με τα ποντοπόρα πλοία. Τα ταξίδια τους δεν είναι μόνο μια συναρπαστική ναυτική περιπέτεια, αλλά ταυτόχρονα είναι η φύση του καλού και του κακού είναι η ίδια η μοίρα τους. Οι ιστορίες τους είναι ιστορίες κοινών ανθρώπων, συνηθισμένων, μικρών, που αποδεικνύονται ενεργοί, δραστήριοι την κρίσιμη ώρα στις εργασιακές τους περιπέτειες σε κάθε γωνιά της υφηλίου. Η γοητεία και η νοσταλγία δεν εξαντλείται σε μια ρομαντική καταγραφή ή μια αναπόληση της γραφικότητας και τη σαγήνης της θάλασσας. Η νοσταλγία περιέχει τα σημάδια της συντροφικότητας, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, το ήθος και τις αξίες των ναυτικών μας, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στο χρόνο. Περιέχει τη μοναξιά και πολλές φορές την απόγνωση που κρύβεται πίσω από τον γεμάτο ανατροπές επαγγελματικό προσανατολισμό στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Η γοητεία και η νοσταλγία με τη μαγεία των λέξεων δεν καλύπτει τη σκληρή πραγματικότητα, μέσα στη γκρίζα και πικρή, ωμή καθημερινότητα, ώστε να ξεχωρίζει το πραγματικά σημαντικό από το απλώς γραφικό ή μεγενθισμένο από τα προσωπικά συναισθήματα. Μπορεί οι περιπετειώδεις ιστορίες με τα ταξίδια στη θάλασσα να μεταφέρουν μύθους και μυστήρια στη πραγματική ζωή, αλλά στην πραγματικότητα η περιπέτεια συμβαίνει σε δυο επίπεδα, στην πραγματική διάσταση των συμβάντων και στην διάσταση του εσωτερικού κόσμου της ψυχής μας.
.......Η ιστορία μας αναφέρεται σ’ ένα ναύτη, που άφησε πίσω του, την προσωπική του σφραγίδα κατά τη διάρκεια της κοινής μας ναυτολόγησης σ’ ένα τζενεραλάδικο πλοίο που εκτελούσε πλόες από τη μακρινή Άπω Ανατολή στους λιμένες της Καραϊβικής θάλασσας.
Ήταν ένας τριαντάρης ψηλός, γεροδεμένος και όμορφος άντρας, με ιδιαίτερο ζήλο στην εργασία του.
Φιλελεύθερο και ανήσυχο πνεύμα, ειχε μια παρορμητική προσωπικότητα, γλεντζές και ενίοτε ολίγον απρόβλεπτος. Αγαπήθηκε, απ’ όλους μας παρά τον δύσκολο χαρακτήρα του, γιατί ήταν ειλικρινής, τίμιος και πληθωρικός.
Ψίθυροι ανέφεραν ότι υπήρχε μια ανεκπλήρωτη ερωτική επιθυμία στο στενό οικογενειακό του περιβάλλον για μια ξανθομαλλούσα κοπελιά εκεί πίσω στο χωριό και αυτό ήταν αρκετό για να φέρει αντάρα στη ζωή του και η αντάρα αντιπαραθέσεις και πίκρα στο πατρικό του.
Φήμες μεν, που δεν άργησαν όμως να φτάσουν και εδώ, στο πλοίο σκέφτηκα.
Η αλήθεια είναι πως στη ζωή δε μπορούμε να βασιζόμαστε στις φήμες, πολλές φορές υπερβάλουν, ή δεν αληθεύουν ή ένα μεγάλο μέρος τους δεν αληθεύει.
Η καταγωγή του ήταν απ’ ένα μικρό χωριό της ορεινής δυτικής Μεσσηνίας χωμένο μες στα βουνά, σε ειδυλλιακό τοπίο. Τα δυτικά βουνά και οι λόφοι της Μεσσηνίας είναι χαμηλοί, σβήνουν γλυκά μέχρι τις ακτές, σπάνια αγριεύονται και ανταριάζουν από τους αέρηδες, που φυσούν αρκετά ώστε να σβήνουν την καλοκαιρινή ζέστη, αλλά όχι τόσο ώστε να θεριεύουν το τοπίο. Η φύση της είναι ενδιαφέρουσα και τα χωριά της είναι πανέμορφα,ζωντανά.
Ο ήρωας μας σφουγκραζόμενος τους μύχιους χτύπους της καρδιάς του, ανακαλύπτει το στίγμα του ανεκπλήρωτουτου πόθου, και της σφοδρής ερωτικής του επιθυμίας . 

Ανεκπλήρωτα βλέμματα, ανεκπλήρωτες σαρκικές επαφές που συνδέουν το πέρασμα του από την φλογερή νεότητα της εφηβείας στη λιγότερο αυθόρμητη περίοδο της ωριμότητας.
Και κάποια στιγμη έφτασε ο καιρός που πρέπει να βάλει τέλος σε ψευδαισθήσεις που αφορούν την ερωτική του ζωή με μη ρεαλιστικές προσδοκίες.
Έφτασε ο καιρός να δημιουργήσει τον κόσμο του από την αρχή και να ξεχάσει το σύμπαν το δημιουργημένο στα όνειρα του...... για την όμορφη ξανθομαλλούσα κοπελιά και την ανεκπλήρωτη ερωτική του επιθυμία.
Είναι η εποχή που η ελληνική εμπορική ναυτιλία εφοδιάζεται με γρήγορους ρυθμούς με πλοία, και έχει αναπτύξει τους μηχανισμούς για την έξοδό της στους Ωκεανούς. Η σημαντική αυτή εξέλιξη, της ανόδου της, στην κορυφή της παγκόσμιας ναυτιλίας, οφείλεται, στην αναμφισβήτητη ικανότητα των πλοιοκτητών και ναυτικών της και ταυτόχρονα, προσφέρει απλόχερα θέσεις εργασίας στο εργατικό δυναμικό της πατρίδας. Η ενασχόληση των κατοίκων της ορεινής Μεσσηνίας με την εμπορική ναυτιλία, είναι σχετικά πρόσφατη εξέλιξη.
Με τη λήξη της στρατιωτικής του θητείας, ο ήρωας μας λοιπόν εγκαταλείπει το χωριό του, και έχει αποφασίσει να μην επιστρέψει ποτέ. Άρχισε να εργάζεται ναύτης και να οργώνει τους ωκεανούς με εμπορικά πλοία, όπου γεύεται την εμπειρία των λιμανιών της υφηλίου που συναντά. 

Αυτές οι συναντήσεις στα θαλασσοδαρμένα μακρινά ταξίδια του, τον κάνουν να καταλάβει ότι ο χρόνος ξεθωριάζει τις μνήμες και επουλώνει τις πληγές.
.....Το επεισόδιο εκτυλίσσεται στη διάρκεια του πλου του πλοίου από τον λιμένα αναχώρησης Σαν Χοσέ, της Γουατεμάλα στην κεντρική Αμερική, με προορισμό την διώρυγα του Παναμά.
Το σκηνικό και η εξέλιξή του θα μπορούσε να είναι ίδιο σ’ ένα οποιοδήποτε άλλο μέρος, μ’ αιτία την σχεδόν διονυσιακή μέθεξη που φέρνει το ποτό, και ξυπνά τα πάθη στην πεζή καθημερινότητα μας. Ήταν ένα συνηθισμένο σαββατοκύριακο, το πλήρωμα έμεινε αργά το απόγευμα στην τραπεζαρία του πλοίου κοιτώντας τον ωκεανό, απολαμβάνοντας ένα ποτήρι ουίσκι και συζητώντας αναμεταξύ τους θέματα της μακρινής πατρίδας. Ανησυχούσαν για τη μοίρα της πατρίδας, καθώς και για τη δική τους μοίρα. 

Κανένας δε θα αισθάνεται καλά, αν υποχρεώνετε να φύγει μακριά απ’ την πατρίδα του.
Οι κουβέντες που ανταλλάσσεις κάτι τέτοιες στιγμές φανερώνουν καμιά φορά, τα μικρά τα εσωτερικά, τα κρυμμένα, τα δύσκολα να έρθουν στο φως.
Φανερώνουν τις αληθινές, ευάλωτες, απροσποίητες πλευρές των συντρόφων μας στην βιοπάλη και μας κάνει να κοιτάξουμε κι εμείς τις δικές μας.
Ένα και δυο ποτηράκια είναι το αναπόσπαστο κομμάτι της διασκέδασης μας, καμιά φορά και… του καημού μας. Και αυτές τις στιγμές, πολλαπλασιάζονται οι ευκαιρίες να παραδοθεί κανείς (με την καλή έννοια,) στο ποτό.
Ο Ναύτης μας ήταν πρώτος και ασυγκράτητος σε όλες αυτές τις διασκεδαστικές μας απολαύσεις. Ταυτόχρονα γινόταν η ψυχή της παρέας, παρασύροντας τους πάντες στο κέφι. Ήταν ο τύπος του ανθρώπου που διακατεχόταν από μια μόνιμη ανάγκη να ταξιδεύει σε φανταστικούς κόσμους, και έβρισκε στο αλκοόλ το τέλειο προσβάσιμο μέσον. Η μεγάλη ζωτικότητα του τον έκανε να απολαμβάνει την ξένοιαστη και χαρούμενη ζωή της νιότης με τη συντροφιά των καλών συναδέρφων και φίλων. Τα γλέντια του ήσαν ένα αυθόρμητο ξεχείλισμα της ζωτικότητας του. Με το πέρασμα του χρόνου είχε αναπτύξει τέτοια αντοχή στο ποτό, που ανέβαζε όλο και περισσότερο τον πήχη της κατανάλωσης του. Όταν μεθούσε, μπορούσε να γίνει ενοχλητικός, αλλά το καλό για τους άλλους ήταν ότι μπορούσαν να τον ελέγξουν.
Σήμερα η κουβέντα ήταν ζωηρή και το κέφι έντονο.
Με έναν περίεργο τρόπο, τη μέρα αυτή έχασε το μέτρο της ισορροπίας και είχε βγει «εκτός» παρουσιάζοντας ακραία συμπεριφορά, υπό την επήρεια του οινοπνεύματος.
Η εύθυμη διάθεση που διακατείχε το πλήρωμα και το περιπετειώδες πνεύμα της συζήτησης έληξαν άδοξα.
Το κλίμα έγινε αναπόφευκτα νοσηρό,  οι διάλογοι ακρωτηριάστηκαν σ’ ένα ξέσπασμα που δεν είχε φυσικά προκληθεί από κάποιους ιδιαίτερους λόγους.
Η έκφραση «μιλάει το κρασί» ταίριαζε γάντι στον ναύτη μας που η γλώσσα του λύθηκε εντελώς. (Τελείως δεμένη δεν ήταν ποτέ, ούτως ή άλλως).
Και τότε είπε διάφορα, πολλά από τα οποία δεν θα έπρεπε ν’ ακουστούν.
Τα μέλη του πληρώματος αλληλοκοιτάχτηκαν, παραξενεμένοι, σε σημείο που τους άφησε άναυδους η συμπεριφορά του.
Τα μάτια όλων στένεψαν, ξαφνιασμένα, απορούσαν με την περίπτωση του σήμερα που τελούσε υπό την επήρεια της μέθης, να διατρέχεται από μια σχεδόν αφύσικη επιθετικότητα.
Θα παρεξηγηθούμε άσχημα χωρίς λόγο και αιτία σκέφτηκα.
Ο σοφός πάππους μου έλεγε. «Ένα ποτό παραπάνω μπορεί να είναι αρκετό για να μετατρέψει τη διασκέδαση σας σε θλίψη».
Κανείς δεν θα ήθελε να φτάσουμε σε προσωπική αντιπαράθεση, που ήταν φυσικό να προκύψει ύστερα από τα όσα προσβλητικά ακούστηκαν.
Τα πνεύματα οξύνθηκαν περισσότερο όταν ο καπετάνιος και ο ναύτης, είχαν έναν έντονο λεκτικό καυγά, και οι φωνές τους ν’ ακούγονται στο κατάστρωμα.
Στη συνέχεια με την νηφάλια παρότρυνση μας αποσύρθηκε εκνευρισμένος, τα βήματά του ήταν ασταθή και το μυαλό του σε πλήρη σύγχυση.
Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα χιλιάδες χρόνια τώρα.
Απλώς οι γονιδιακές εξελίξεις έχουν δημιουργήσει νοητικές εστίες στον εγκέφαλο του σκεπτόμενου ανθρώπου και σήμερα το είδος στο μεγαλύτερο σύνολο του είναι έτοιμο και αποδέχεται τη νοητική κατάσταση της πίστης στους κανόνες της κοινωνίας, που επιφέρει η γνώση.
Το σκηνικό της επιλογής του μεγάλου και πιο ρωμαλέου άνδρα της φυλής να διεκδικεί και υπερασπίζεται ταυτόχρονα, τη θέση του στην ιεραρχία, για να κερδίσει το σεβασμό των υπολοίπων, σήμερα δεν υφίσταται με τους αρχέγονους όρους.
Την επομένη ήταν κουρασμένος, εξαντλημένος από τη χθεσινή του μέθη.
Στεκόταν εμπρός μας μια σκιά που καθόλου δεν έμοιαζε το ίδιο με κείνο το αλύγιστο, και ευθυτενές πρόσωπο που γνωρίζαμε. Του ήταν πολύ σκληρό αυτό που συνέβη, ήξερε πως τα είχε καταφέρει να εξοργίσει όλους μας. Δεν ήταν ομιλητικός σήμερα, το βλέμμα του ήταν γεμάτο συγγνώμη και ευγνωμοσύνη. Ένοιωθε πολύ άβολα και θα επιθυμούσε όλα τα χθεσινά να καλύπτουν απ’ τη λησμονιά. Περισσότερο απ’ οτιδήποτε, τα πληρώματα των πλοίων διακρίνονται για την συντροφικότητα τους, για την αγάπη με την οποία κοιτάζουν τους τσαλακωμένους συντρόφους τους, την καθαρή ματιά τους σε στιγμές που κάποιος μπορεί να χάσει τον βηματισμό του, τον σωστό τόνο, όμως πάντα υπάρχει μια τόσο ειλικρινή συμφωνία στις σχέσεις τους που η καρδιά τους καταλήγει να συγχωρεί τις όποιες αδυναμίες του.
......... Χαμένος στους προσωπικούς του δαίμονες ο ναύτης μας γίνεται πρωταγωνιστής ενός ακόμη οξύμωρου και αντισυμβατικού επεισοδίου.
Το δεύτερο αυτό επεισόδιο μας έδωσε την αίσθηση πως μεθούσε για κάποιον πολύ συγκεκριμένο λόγο αλλά το τέλος του επεισοδίου τον έβρισκε να περιστρέφεσαι άσκοπα γύρω από τον εαυτό του.
Η φόρτωση του πλοίου έχει τελειώσει και το μεγάλο φορτηγό ετοιμάζεται ν’ αποπλεύσει για ένα ακόμη ταξίδι προς τ’ ανατολικά γαλανά φωτεινά και ήρεμα νερά του Ειρηνικού ωκεανού. Απ’ το πλήρωμα απουσιάζει ο ναύτη μας δεν βρίσκεται στο πλοίο.
Ο πλοίαρχος δεν ήθελε ν’ αφήσει κάποιον από το πλήρωμα ξεχασμένο στο λιμάνι, τον δυσαρεστούσε, αναγκάστηκε, εκ των πραγμάτων, να μανουβράρει την ώρα αναχώρησης να καθυστερήσουμε. Έδωσε ρητή εντολή στον λοστρόμο να τον βρει, να μην γυρίσει στο πλοίο χωρίς τον ναύτη. Ο λοστρόμος αναχώρησε με τον υπάλληλο του πρακτορείου με προορισμό το ξενοδοχείο που υποθέταμε ότι βρισκόταν ο ήρωας μας ενώ ταυτόχρονα μονολογούσε. «Δε μας βλέπω να φεύγουμε σήμερα».
Από τις πληροφορίες τον ανακάλυψαν σχετικά πολύ γρήγορα και τελικά, το πλοίο αναχώρησε δυο ώρες αργότερα.
.......«Μια χαρά είχε αράξει στην αγκαλιά της νεαρής Κορεάτισας.
Μάγια του ‘χαν κάνει τα κάλλη της και τον κράταγαν στο πλάι της.
Μέλι τα φιλιά της και τα λόγια της, και τον είχαν μαγέψει στην ποδιά της.
Γλυκοί καημοί, αψά μεράκια έβραζαν στην καρδιά του για κείνα τα ματόφρυδα της.
Είχε μια χαρά μες στην καρδιά του.».......
Για πολλούς ναυτικούς οι ερωτικές περιπέτειες στα λιμάνια είναι σαν τις οάσεις που η σκιά τους γίνεται ολοένα και πιο ανεπαρκής στην λάμψη του ήλιου, καθώς το ταξίδια συνεχίζονται. Και το ταξίδι πρέπει να συνεχιστεί και η όαση είναι απλά ενός εφήμερος ενδιάμεσος σταθμός.
......Το ατύχημα του.
Εκείνο το γλυκό ανοιξιάτικο απόγευμα βρισκόμαστε στο φιλόξενο λιμάνι του Puerto Cabello της Βενεζουέλας, με φόντο τις ακτές της Καραϊβικής. Το Puerto Cabello είναι μια πόλη στη βόρεια ακτή της Βενεζουέλας, το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και είναι κατά συνέπεια ζωτικής σημασίας γρανάζι στη μεγάλη βιομηχανία πετρελαίου της χώρας. Λόγω της θέσης ήταν μια δημοφιλής αγορά για τους ολλανδούς λαθρεμπόρους κατά τη διάρκεια του δεκάτου εβδόμου αιώνα, και το τελευταίο βασιλικό ισπανικό προπύργιο κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βενεζουέλας για την ανεξαρτησία.
Η πόλη είναι ένας τόπος που ξεχειλίζει από τη μακριά και σημαντική ιστορία του αλλά και από ανέγγιχτα μέρη φυσικής ομορφιάς και ζωντανές παραδόσεις. Εκεί λοιπόν στη ράδα του λιμένα, το πλοίο πήρε τα τελευταία του εφόδια, ανεφοδιάστηκε με λιπαντικά και καύσιμα και αναχώρησε με προορισμό τον λιμένα του Huston της πολιτείας του Τέξας.
Μια ριπή Νοτιοανατολική ανέμου πλάγιασε το σκάφος. Βυθίστηκε μέχρι το αριστερό παραπέτο μέσα στα κύματα σαν αλμπατρός, έβαλε πλώρη για βορειοδυτικά με ταχύτητα δεκαπέντε μίλια την ώρα, σπρωγμένο από το σιροκολεβάντε που φούσκωνε στην πρύμνη. 

Ξεκινούσε ένα ακόμη ταξίδι.
Με το τέλος της εκφόρτωσης του πλοίου κύρια δραστηριότητα του πληρώματος καταστρώματος είναι η επιθεώρηση και ο καθαρισμός των αμπαριών του πλοίου ώστε να εξασφαλιστεί η συμμόρφωσή τους με τις διεθνείς συμβάσεις τους νόμους και κανονισμούς των αρμόδιων υπηρεσιών, και το πλοίο να είναι έτοιμο για την επόμενη ναύλωση του. Αυτές οι επιθεωρήσεις και οι καθαρισμοί πραγματοποιούνται συνήθως στη διάρκεια του πλου από τον λιμένα εκφόρτωσης στον λιμένα φόρτωσης. Συνηθίζεται κατά την διάρκεια αυτών των επιθεωρήσεων να λαμβάνονται και φωτογραφίες, οι οποίες επισυνάπτονται με τις ανάλογες λεζάντες, στα αντίστοιχα έγγραφα αναφοράς. Ο ήρωας μας λοιπόν τραβούσε μερικές φωτογραφίες απ’ το κατάμπαρο του μεσαίου αμπαριού, όταν του συνέβη το τραγικό ατύχημα. 

Όπως προέκυψε απ’ την έρευνα της αιτίας του ατυχήματος, μια ξεχασμένη σανίδα στην οροφή της σκάλας καθόδου στο αμπάρι μετακινήθηκε κατά την διάρκεια της διατοίχισης του πλοίου έπεσε στο κενό και χτύπησε το ξύλο στο κεφάλι τον ηρώα μας, με αποτέλεσμα να τον τραυματίσει θανάσιμα. Ήταν η μέγιστη ατυχία που μπορούσε να συμβεί σ’ εργαζόμενο. Η αιμορραγία στο αριστερό τριχωτό της κεφαλής ήταν ακατάσχετη και άμεσα απειλητική για την ζωή του θύματος.
Κάθε χρόνο εκατομμύρια άνθρωποι υπόκεινται σε κρανιακές κακώσεις.
Το κεφάλι είναι πολύ ευπαθές σε δυνάμεις επιτάχυνσης, επιβράδυνσης και περιστροφής, αυτό διότι είναι πολύ βαρύ συγκριτικά με το υπόλοιπο σώμα, είναι κινητό σε τρεις διαστάσεις και κατέχει μια σχετικά ασταθή θέση που συγκρατείται με την αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης, τους μύες και συνδέσμους του λαιμού. Η αιμορραγία από το τριχωτό κεφαλής είναι μεγάλη και σπάνια επικίνδυνη, αλλά θέλει συρραφή από ειδικό, που θα εξασφαλίσει πρώτα όλες τις σοβαρότερες παραμέτρους. Ό κίνδυνος απ’ την αιμορραγία οφείλεται στο άδειασμα των αγγείων απ’ το αίμα. Αν χαθεί ένα λίτρο περίπου αίμα προκαλείται καταπληξία (σοκ). Αν το αίμα πού θα χαθεί είναι περίπου δύο λίτρα προκαλείται θάνατος....
Στο νοσοκομείο του πλοίου επικρατούσε εκκωφαντική σιωπή.
Οι οδηγίες απ’ το κέντρο άμεσης ιατρικής βοήθειας ήταν ότι έπρεπε ο τραυματίας να αφεθεί να καταναλώνει σχεδόν όλες του τις δυνάμεις, για να διατηρεί τις ελπίδες του μέχρι να φτάσει το πλοίο στον συντομότερο λιμένα. Πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσε να εκμεταλλευτεί την ίδια την αδυναμία του, με κάποιο τρόπο.
Τον καπετάνιο τον εμπιστευόταν… όσο η μύγα εμπιστεύεται την αράχνη. Πολύ άδικα θα προσθέσω εγώ, άλλα στην παρούσα κατάσταση ουδεμία σημασία είχε.
Το πλοίο βρίσκεται σε πορεία βόρεια βορειοδυτική, και ο πλησιέστερος προορισμός είναι o λιμένας Kingstonη στη νήσο Jamaica τριακόσια μίλια περίπου μπροστά μας. Σε επαφή μου με τον πλοίαρχο και με την εταιρεία θέσαμε την προωστήρια μηχανή του πλοίου, πάση δυνάμει, ώστε να πλεύσουμε στη μεγίστη ταχύτητα και να φτάσουμε το συντομότερο στην επείγουσα ιατρική βοήθεια που απαιτείτο… 
...Μπήκα αθόρυβα στο θάλαμο που χρησίμευε για νοσοκομείο του πλοίου κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Ζύγωσα τον τραυματία και στάθηκα πάνω απ’ το κεφάλι του, χαϊδεύοντας του τα μαλλιά. Αμφέβαλα αν εκείνος αισθανόταν το άγγιγμα μου, στην κατάστασή του. Πνεύματα πρέπει να του ψιθύριζαν λόγια, να του μιλούσαν, να του μιλούσαν, και να του μιλούσαν. Ωστόσο, ήλπιζα… ήλπιζα… και ο χρόνος είναι πολύτιμος…. και η υπομονή παίρνει κουράγιο μη γνωρίζοντας το αποτέλεσμα της σκληρής δοκιμασίας που της έτυχε. Η αοριστία είναι αυτή που δίνει μεγάλη εξουσία στην ελπίδα και μας βοηθά να υπομείνουμε και να ελπίζουμε. Ο Τραυματίας κούνησε, ελαφρώς, το κεφάλι του, και έβγαλε ένα αργόσυρτο, πονεμένο μουγκρητό απ’ τα χείλη. Κράτησα τα χέρια μου πάνω απ’ το μέτωπο του κι άρχισα να του ψιθυρίζω λόγια παρηγορητικά. Μπορούσε να αισθανθεί, ανταποκρινόταν. Τα μάτια του τραυματισμένου ναύτη φανέρωναν τον τρόμο του, έναν τρόμο που δεν είχε αισθανθεί άλλοτε στη ζωή του, εκείνο τον τρόμο που νιώθει κανείς όταν ξέρει πως δεν ελέγχει πλέον στο ελάχιστο τα γεγονότα, τη μοίρα του. Η αναπνοή του έβγαινε βαριά απ’ τα στήθη του, και ιδρώτας είχε λούσει όλο του το κορμί. Σκούπισα το μέτωπό του και χάιδεψα τα μαλλιά του γι’ ακόμα μια φορά.

«Πρώτε αργούμε πολύ να φτάσουμε στο λιμάνι, αργεί τόσο πολύ;» με ρώτησε.

«Δεν είναι μακριά, κανε κουράγιο φιλαράκο μου!» του απάντησα.

Ο τραυματίας δεν ήξερε αν του έλεγα αλήθεια ή ψέματα. Δεν είχε, όμως, σημασία.

Ο ήρεμος τόνος με τον οποίο του μιλούσα ότι ήμουν σίγουρος για τα την έγκαιρη άφιξη στο λιμένα όπου μας περίμενε κινητό χειρουργείο τον ηρεμούσε. Θεωρούσε πως ήμουν ο κατάλληλος να μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και ήθελε να πιστεύει κάθε μου λέξη απ’ όσα του έλεγα. Η ανθρώπινη στοργή είναι το μόνο που μετράει σ' αυτή την ερημιά μας και την αποξένωση απ’ τον κόσμο της στεριάς.

Το σπίτι μας είναι αυτή η κοφτή γραμμή που ενώνει και χωρίζει τη θάλασσα με τον ουρανό, μια μοναχική καμπίνα και η θέα του απέραντου γαλάζιου.
.... Το Αίσιο τέλος...
Φθάνοντας στο Kingstonη, τον παρέλαβε ασθενοφόρο, έγινε συρραφή στην αιμορραγούσα αρτηρία και ο συνάδελφος συνήλθε τάχιστα, χωρίς ουδεμία έτερη παρενέργεια.
Ο  παππάς της ενορίας μας, έλεγε. «Πως η ψυχή μας αξίζει όλο το χρυσάφι του κόσμου.» Κι ο έμπορας της γειτονιάς μας. «Πως δεν αξίζει ούτε ένα τριμμένο κέρμα.»
Ψυχανεμίζομαι ότι μέσα του αναζητεί το δρόμο της επιστροφής στα πάτρια εδάφη. Ίσως με τον καιρό ο δρόμος της επιστροφής σήμερα να μην του φαντάζει ότι είναι δύσκολος και απροσπέλαστος. 

Κάποιες φορές, αρκεί να κοιτάξεις μία τελευταία φορά πίσω, αυτά που έχεις ήδη διανύσει, για να μπορέσεις να συνεχίσεις ελεύθερα μπροστά, κόβοντας όσα σε τραβάνε πίσω. 

Το ατύχημα θα του δίδαξε ότι κανένα μυστικό, κανένα σχέδιο για το μέλλον, δεν του δημιουργούν κάποια πρόσθετη υποχρέωση. Απλώς σήμερα ζούσε.
Όταν ο πράκτορας μας ειδοποίησε ότι όλα έληξαν αίσια με την υγεία του συνάδελφου μας, ανέβηκα στο κατάστρωμα να ηρεμήσω.
Ένοιωσα χαρά ακούγοντας την είδηση......, γιατί να πω ψέματα.

Η θαλασσινή αύρα μου γέμιζε τους πνεύμονες, αναλογιζόμενος την τελευταία μας περιπέτεια.
Αναλογιζόμουν ότι δεν αποτελούν όλοι οι άνθρωποι πηγή χαράς, όταν βρίσκονται γύρω μας. Μα ταυτόχρονα δεν είναι απαραίτητα κακοί.. Όλοι έχουμε τα σημάδια μας και τις ιστορίες των προσωπικών μας πολέμων. Η ζωή πονάει.
Τα ατύχημα με δίδαξε ότι όλα θα τελειώσουν κάποτε. Δίχως πόνο. Η ζωή πονάει. Ο θάνατος, όχι.

Commodore 128, oTeleutaios Sta 8bit

Είχε αρχίσει να αχνοχαράζει η καινούργια μέρα, πίσω από την ακτή της Κοπακαμπάνας το ρόδινο φως της αυγής έλουζε τα κτίρια της πυκνοκατοικημένης πόλης.
Το πλοίο αναχωρούσε από τον πολυάσχολο λιμένα του Ρίο ντε Τζανέιρο, μια πανέμορφη πόλη στη νοτιοανατολική Βραζιλία, σε μια μεγάλη εκβολή ποταμών, στον Ατλαντικό Ωκεανό. Για να περιγράψεις τις ισχυρές μαγευτικές εικόνες του Ρίο ντε Τζανέιρο, τους εορτασμούς και τις θεαματικές παρελάσεις του, χρειάζεται να καταναλώσεις ποσότητες από μελάνι και χαρτί. Συνοπτικά θα την περιέγραφα σαν μια όμορφη πόλη με φωτεινά κτήρια, μεγάλες λεωφόρους, ζεστούς ανθρώπους, αγορές που ξεχειλίζουν από ζωή, η ομορφιά του τοπίου της σε συνεπαίρνει.
Ταυτόχρονα είναι μια επικίνδυνη πόλη, μπορούν να σε σκοτώσουν για ένα δολάριο η για να σου πάρουν το ρολόι από το χέρι.
Ο καιρός γλυκός, η θαλάσσια αύρα του ωκεανού συγκρατούσε την θερμοκρασία σε ευχάριστα επίπεδα και το πλοίο αφήνοντας πίσω του τον πλοηγό έβαζε την πλώρη του στην αρχική πορεία του βορειοανατολικά, προορισμός το Χιούστον στη βόρειο Αμερική στην πολιτεία του Τέξας.
Βρισκόμουν στο μηχανοστάσιο, άκουσα το εσωτερικό τηλέφωνο του πλοίου που κτυπούσε επίμονα.

«Τσιφ ... εσάς ζητούν  στο τηλέφωνο» Με πληροφορεί ο αξιωματικός φυλακής.

Μια λεπτή γυναικεία φωνή από την άλλη άκρη, ελαφρώς αγχωμένη με παιδική χροιά και τόνο μου πέρασε στα αυτιά μέσα από τους θορύβους των μηχανημάτων.
«Κύριε Πρώτε! Που βρίσκεσαι; θα πάθει τίποτα το κακόμοιρο, με την άκαρδη συμπεριφορά σας. Σε παρακαλώ ανέβα επάνω στο γραφείο σου να σε δει να ηρεμήσει.»

Το κακόμοιρο εστί ένα κίτρινο, πολύ κίτρινο καναρίνι από μια εκλεκτική αναπαραγωγική ποικιλία που το είχα αγοράσει τρεις μήνες νωρίτερα σε κάποιο λιμένα του Ρίο Ντε Λα Πλάτα στην Αργεντινή. 

Πολύ σύντομα υπήρξε μια χημεία που πυροδότησε ένα δυνατό δέσιμο μεταξύ μας, όσο βρισκόμουν στο γραφείο μου με το πέρασμα του χρόνου το άφηνα ελεύθερο να φτερουγίζει ανέμελα γύρω μου, τις ώρες που έλειπα το έβαζα στο κλουβί του για ασφάλεια. Δεν του άρεσε και μέχρι να με ξαναδεί στριφογύριζε στο κλουβί ασταμάτητα με νευρική υπερένταση.
Η Φωνή άνηκε στην ασυρματίστρια του πλοίου μας. Μια νεαρή γυναίκα που το ύψος της άγγιζε το 1.70, με λευκό δέρμα, μαύρα μαλλιά μπούκλες πρόσωπο αθώο παιδικό, ξεχείλιζε από καλοσύνη, είχε πάντα ένα καλό λόγο για όλους, έχαιρε σεβασμού από όλο το προσωπικό του πλοίου. Ήταν αξιοπρόσεκτος ο αργός προσεκτικός βηματισμός της.
Οπότε λοιπόν περνούσε από το διάδρομο του γραφείου μου και έλειπα έπαιρνε τηλέφωνο (κάτι σαν SOS για την αντιμετώπιση έκτακτης ανάγκης). Να με μαλώσει γιατί άφηνα το καναρίνι μοναχό του, το λυπόταν να το βλέπει να στριφογυρίζει θλιμμένο στο κλουβί του.
Η ασυρματίστρια είχε έλθει στο πλοίο στον τελευταίο λιμένα αναχώρησης από την Ευρώπη για την Νότια Αμερική. 

Γνωριζόμασταν, είχαμε εργαστεί και πάλι μαζί σε πλοίο, είχαμε μια παλαιά οικειότητα. Είμαστε στο γύρω στο 1987 και με τις αποσκευές της είχε μαζί της και ένα φορητό υπολογιστή, κάτι σαν όνειρο για τους φαν της τεχνολογίας την εποχή εκείνη. Έναν υπολογιστή που ενσωμάτωνε πολλές καινοτομίες για την εποχή του, έναν ασημένιο Commodore 128.
Ένα φλας μπακ στη μνήμη, όταν κολυμπήσει χρόνια πίσω μας ιστορεί ότι όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα, στη στιγμή.
Μπορεί να μην είχε την αισθητική κομψότητα, ούτε παράλληλα να διέθετε της μηχανές των υψηλών αποδόσεων, που απολαμβάνουμε σήμερα, αλλά ήταν μια επανάσταση στο χώρο των φορητών υπολογιστών της εποχής του με τα έξι και πλέον κιλά του.
Ήταν ο «Commodore 128, ο τελευταίος των 8bit.»
Commodore εταιρία υπολογιστών, έφερε στην αγορά τους ακριβούς προσωπικούς υπολογιστές με τον Commodore 64 και 128. Μια μηχανή που αναπτύχθηκε από μια εταιρεία στη Σίλικον Βάλεϊ, χαρακτηρίστηκε με εκθαμβωτικές κριτικές για τα γραφικά και τον ήχο, και πρόσφερε πολύ περισσότερη δύναμη από τους χαμηλού κόστους υπολογιστές. Ο εγκέφαλος του Commodore 128 ήταν ο 8502 μικροεπεξεργαστής. O Commodore 128 έφτασε στην αγορά με την προσφορά των επιλογών υλικού και λογισμικού συμβατό με IBM υπολογιστή.»
Με βάσει τα δεδομένα της εποχής ήταν μια δύσκολα προσιτή οικονομικά πολυτέλεια να έχεις στην κατοχή σου φορητό υπολογιστή, και ποσό μάλλον ένα Commodore 128 με όλα τα καινούργια καλούδια του και τις καινοτομίες του, με αποτέλεσμα να εντυπωσιάζει τους χρήστες.

Λόγω επαγγέλματος είχα αρχίσει δειλά-δειλά και αυτοδίδακτα να μπαίνω στη διαδικασία του να πιέσω τον εαυτό μου να διευρύνει τις γνώσεις του αναβαθμίζοντας τις παλιές που ήδη γνώριζα και να εντρυφώ σε μερικά από τα μυστήρια και τα μυστικά της τεχνολογίας των νέων υπολογιστών προσπαθώντας με εξαντλητική βάσανο να ξεφύγω από την μιζέρια του άπειρου χρήστη..

Όταν τον πρωτοείδα έμεινα σαν υπνωτισμένος κοιτάζοντας τον και φανταζόμουν τα δάκτυλα μου να τρέχουν επάνω στα πλήκτρα του "PC" που είχε QWERTY πληκτρολόγιο και μια οθόνη 10 η 12 ίντσες ενσωματωμένη και με την κλασική απόχρωση του γκρίζου η ανάλυση της . 

Τον δανειστικά μερικές φόρες να νιώσω τα προφανή και αυτονόητα για τους μυημένους που για μένα όμως ήταν μοναδικές στιγμές.
Η Στέλλα όπως έλεγαν την ασυρματίστρια είχε αναλάβει όλα τα έγγραφα του πλοίου τα οποία τα αρχειοθέτησε σε εφαρμογές με την κλασσική γλωσσά προγραμματισμού της εποχής την BASIC.
Σφοδρά επιθυμούσε στο λιμάνι άφιξης να πάρει μια οθόνη έγχρωμη που είχαν αρχίσει ήδη να κυκλοφορούν στην αγορά.
Το εγχειρίδιο λειτουργίας του υπολογιστή για κάποιους λόγους δεν το είχε μαζί της και είχε αμφιβολίες εάν ο υπολογιστής ήταν συμβατός με έγχρωμη οθόνη.
Στα ερτζιανά παρέες ασυρματιστών έστηναν τα ραντεβού τους και συζητούσαν επί παντός επιστητού. Σε κάποιο από αυτά τα ραντεβού ήταν και ο Χριστόφορος συνάδελφος της ασυρματιστής που είχε εμπνεύσει την Στέλλα ότι ήταν μύστης όλων των μυστικών περί υπολογιστών. Το μοτίβο το είπε ο Χριστόφορος ήταν σήμα κατατεθέν για την καλή και αγαθή φίλη μας. Ο Χριστόφορος λοιπόν της εξήγησε
ότι η αγορά σήμερα διαθέτει οθόνες CGA και τις πιο εξελιγμένες VGA και της συστήνει χωρίς ενδοιασμούς να πάρει την VGA διότι έχει τα χ και ψ πλεονεκτήματα άλλωστε το λέει και η διαφήμιση προσοχή στα ματιά σας σαν τα ματιά σας.
«Κοπέλα μου καλή έχει πλεονεκτήματα αναμφίβολα τ’ αναγνωρίζω. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω, αλλά με τις ασήμαντες γνώσεις μου και τις ελάχιστες εμπειρίες μου γνωρίζω ότι ο Commodore 128 έχει βγει στην ελεύθερη αγορά πριν εμφανιστούν οι οθόνες VGA, κομμάτι δύσκολο το βρίσκω να υποστηρίζεται από τον υπολογιστή η ανάλυση της οθόνης VGA χωρίς να του κάνεις κάποια αναβάθμιση. Είσαι σίγουρη;»
«Όχι δεν υπάρχει πρόβλημα το είπε ο Χριστόφορος.»
Δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω με την ευκολία που αποδεχόταν αυτό που της πρότειναν. Έβρισκα ενδιαφέρουσα αυτή την συμπάθεια και την αλληλεγγύη που υπήρχε στον επαγγελματικό τους κλάδο. Συντεχνιακή  αλληλεγγύη και υποστήριξη των μελών του.
«Ε αφού το είπε ο γκουρού τον κυμάτων έτσι θα είναι αλλά εγώ επιμένω ότι είναι δύσκολο να είναι έτσι.»
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όλα πήγαν αρκετά ομαλά. Η θάλασσα ήταν πολύ ήρεμη ο αέρας σχεδόν στάσιμος στα βορειοανατολικά, και το πλοίο όργωνε τα κύματα. Το βαρόμετρο, δεν είχε δείξει καμία αλλαγή στην ατμόσφαιρα μέχρι της προσέγγισης στον λιμένα προορισμού.
Με την άφιξη στον λιμένα του Χιούστον διαπιστώθηκε ότι λόγω κάποιας ολιγωρίας κάπου είχε σκαλώσει η λίστα πληρώματος του πλοίου και οι αρχές μετανάστευσης των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής δεν ήταν ενήμερες ως οφείλετε. Αποτέλεσμα δεν δόθηκαν στο πλήρωμα οι κάρτες ελευθέρας διακίνησης και πιθανόν να έπαιρνε τρεις με τέσσερις ημέρες για να διευθετηθεί το πρόβλημα. Μερικοί από το πλήρωμα είχαμε κάρτες από προηγούμενο ταξίδι που ήταν ακόμη σε ισχύ, και δεν είχαμε περιορισμούς. Η Ασυρματίστρια ήταν από τους άτυχους της ιστορίας.
Με παρακάλεσε λοιπόν εάν δεν μου κάνει μεγάλο κόπο να της έπαιρνα από το γνωστό κατάστημα ηλεκτρονικών RADIO SHARK μια οθόνη 14 ίντσες VGA.

«Είναι η τελευταία φορά που στο επισημαίνω! Δεν το ξανασκέπτεσαι με το μοντέλο που θέλεις να μην το κουβαλώ άδικα στο πλοίο.»
«Αφού σου εξήγησα το είπε ο Χριστόφορος, δεν υπάρχει πρόβλημα.»
«Το ξέχασα! Εκτός από τους γκουρού του Θιβέτ έχουμε και τους γκουρού των ερτζιανών.»
Στήνομαι μπροστά στον πωλητή του RADIO SHARK.
«Τι επιθυμεί ο κύριος;»
«Παρακαλώ θα ήθελα μια οθόνη 14 ίντσες σε VGA μοντέλο.»
«Ο κύριος μας δίνει 780 δολάρια και η οθόνη είναι δίκη του,» χωρίς ούτε ένα χαμόγελο να φωτίσει το πρόσωπο του.
«Αγαπητέ μου, λίγο αλμυρή, τι λίγο δηλαδή, πολύ αλμυρή την βρίσκω για 14 ίντσες, με 780 δολάρια αγοράζω οικόπεδο στα Λιόσια.»
«Λυπάμαι κύριε αυτή είναι η τιμή της έγχρωμη οθόνης.»
«Ουφ! Νομίζω δεν έχετε καθόλου χιούμορ.» Του λέω
«Παρεμπιπτόντως, να ρωτήσω αν μου επιτρέπεις, αν υπάρξει κάποιο πρόβλημα συμβατότητας θα μπορώ να την κάνω αλλαγή;»
«Χμμμ. εξαρτάται.»
«Χμμμ;! Λοιπόν συμφωνούμε μου δίνεις μια οθόνη14 ίντσες, σου δίνω τα 780 δολάρια, αλλά προσωπικά δεν τη βρίσκω και πολύ τίμια ανταλλαγή για ένα μπλέντερ τριών χρωμάτων.»
Καταφθάνω στο πλοίο.
Η Στέλλα περιχαρής έχει αρχίσει ήδη τις ευχαριστίες από την σκάλα εισόδου βλέποντας τη συσκευασία που κουβαλούσα.
«Ηρέμησε να την δοκιμάσουμε πρώτα.»
Η ριμάδα η οθόνη δεν λέει ναι ζωντανέψει παρά όλες τις εντολές. Δεν λέει να ξεκινήσει και η αιτία είναι προφανής.
«Τι λες! δεν έχεις κάτι να πεις;.»
Σιωπή. Η Στέλλα μας, χαμένη στις σκέψεις της βρίσκεται σε κατάσταση παρατεταμένης σιωπής.
«Ανάθεμα με! Με τον Χριστόφορο σου! Και είναι τουλάχιστον τρία τέταρτα της ώρας η διαδρομή με το ταξί. Λοιπόν ντύσου, χτενίσου, πάω να τηλεφωνήσω για ταξί και πάμε να την αλλάξουμε. Τον υπάλληλο εσύ θα τον παρά-καλέσεις από μένα να το ξεχάσεις.»
«Μα δεν έχω κάρτα μετακίνησης δεν μπορώ να πάω στην πόλη.»
«Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει μόνο πρέπει να το κάνω, λοιπόν η κρατάς την οθόνη για ντεκόρ στον ασύρματο, η ξεκινάμε, έλεγχος δεν γίνεται κάπου, έκτος και έχεις κατά νου να κάνεις καμία εγκληματική πράξη.»
Το σκέφτηκε το βλέμμα της ταξίδεψε στο γκρίζο του ορίζοντα από την αγωνία της αλλά στο τέλος το αποφάσισε.
«Πάμε να την αλλάξουμε.»
Στην διαδρομή ακούστηκε σειρήνα από περιπολικό της αμέσου δράσης πίσω μας. Την πείραξα στην αγωνία της.
«Αν αρχίσουν να σου κάνουν ερωτήσεις τι τους λέμε;»
Η καρδιά πρέπει να άρχισε να κτυπά δυνατά στο στέρνο της. Το βλέμμα της πρόδιδε ένα είδος υποταγμένης έντασης, σαν τον σκύλο που περιμένει να τον χαϊδέψεις.
Το περιπολικό μας προσπέρασε και χάθηκε μακριά μας. Άρχισε να συνέρχεται και για να ξαναβρεί την ψυχραιμία της κοίταζε συνεχώς το ρολόι της, έτσι όπως την νανούριζε το ρυθμικό κούνημα του αυτοκινήτου στον αυτοκινητόδρομο..
«Κατέβα έχουμε φτάσει.»
Τότε μόνο ξεκόλλησε τα μάτια από το ρολόι.
Έγινε η αλλαγή της οθόνης, της επιστραφήκαν και  250 δολάρια διαφορά τιμής, τα οποία βέβαια τα κατανάλωσε στο κατάστημα σε παρελκόμενα του υπολογιστή.
Γύρισε μονάχη στο πλοίο, απόλυτα ικανοποιημένη, αγκαλιά με την καινούργια της οθόνη. Δεν ήταν και μεγάλο το ρίσκο θα σκέφτηκε.
Έκτοτε δεν την ξανακούσαμε να μας μιλεί για τον Χριστόφορο.

Το καναρίνι .....

Ξεμπάρκαρα από την Ιαπωνία. 

Στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου στο Τόκιο κάποιος της ασφάλειας αεροδρομίου με αντελήφθη ότι σ’ ένα μικρό κλουβί το έχω καμουφλαρισμένο. 

«Σερ! Δεν επιτρέπονται στον θάλαμο επιβατών ως χειραποσκευή το κλουβί με το πουλί.»

«Μάλιστα! Κύριε ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες που μου δώσατε θα το παραδώσω στις αποσκευές.»

Δεν το παρέδωσα… Επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο….

Λίγο πριν ξεκινήσει ο έλεγχος επιβατών.… 

Καταφτάνει αεροσυνοδός εδάφους… «Παρακαλώ είστε ο Κύριος @@@@».

«Ολόκληρος αυτός είμαι από όταν με γέννησε η μάνα μου! … Συγγνώμη! Χωρίς παρεξήγηση εννοώ ντυμένος βέβαια..»-

«Σας καταλαβαίνω! Νομίζω ότι έχετε ένα πουλάκι σε κλουβί;» Χαμογελώντας μειλίχια….

«Δυστυχώς ναι! Μπορώ να το αρνηθώ;»

«Νομίζω πως όχι.»

«Τουλάχιστον ελπίζω να μην είναι τελευταία φορά που το βλέπω.»

«Σας το εγγυώμαι κύριε θα φτάσει ασφαλές… Έλληνας είστε; Αγαπώ την Ελλάδα»

«Σ’ ευχαριστώ. Καλοσύνη σας.»

Όντως έφτασε ασφαλές με τις αποσκευές.

Την σκύλα την διαβήκαμε. Σειρά της Χάρυβδης…

Στην εξωτερική αίθουσα αναμονής η σύζυγος με τους δυο μπόμπιρες..

Πριν ακόμη έλθουν αποσκευές ζητώ στον έλεγχο την αδεία να βγω να τους αγκαλιάσω.

Επιστρέφοντας στους ιμάντες  λέω στο αυτί του πεντάχρονου μπόμπιρα να με ακολουθήσει.

Του δίνω το μικρό κλουβί με το καναρίνι.

«Αμολήσου στη μαμά και μην στο πάρει κανείς…»

Τα παιδιά στον έλεγχο γέλασαν πλατιά με κατανόηση… 

Το τραγούδι του ήταν δυνατό, φυσικό, και με ευδιάκριτους ήχους.
Πλησιάζοντας ο χρόνος να ξαναφύγω για εργασία γνώριζα ότι θα υπάρξει πρόβλημα με την παρατεταμένη απουσία μου, αλλά δεν υπήρχε λύση. 

Στα πρώτα τηλέφωνα η σύζυγος μου με πληροφόρησε ότι δεν τρώει την τροφή του. Σε μερικές ημέρες απεβίωσε. Παράξενη πολύ παράξενη είναι η πανίδα στη φύση, πόσο μάλλον όταν περιβάλλεσαι από στοιχεία που δεν γνωρίζεις τα όρια τους.

H Serina Kai o Navagos ( Ramon Sampredo)

Σε κάποιο μακρινό νησί ξεβράστηκε μια πληγωμένη
    σειρήνα,
εκεί είχε πέσει έξω κι ένας τραυματισμένος
    ναυαγός.
Τον κοίταξε και πόνεσε τόσο με τη μελαγχολία του,
που βάλθηκε να χύνει δάκρυα αλμυρά θλίψης
   γι΄αυτόν.

Ο γερο-ναυτικός που πάντα ονειρευόταν
μια σειρήνα ξανθομαλλούσα,αφρόκορμη,
γλυκόματη, βλέποντάς την έτσι λυπημένη λησμόνησε
   για λίγο τα βάσανά του
κι άρχισε να της λέει το παραμύθι μιας μικρής
   σειρήνας και ενός θαλασσόλυκου :

Οι σειρήνες ονειρεύονται, είπε ο ναυτικός, έρωτες στη
    στεριά,
οι ναυτικοί ονειρεύονται, όπως οι σειρήνες, έρωτες στο πέλαγος,
να ονειρεύεσαι το αδύνατο, αυτή είναι η θρησκεία των
ονειροπόλων.
Για τις σειρήνες και τους ναυτικούς η ζωή είναι να ονειρεύεσαι.

Ο μύθος λέει πως όταν σειρήνα ανταμώνει ναυτικό,
ο θεός της θάλασσας της απαγορεύει να μείνει
   μαζί του.
Πρέπει μόνο να τον κοιτάξει, να του πάρει το νου και
   να συνεχίσει το δρόμο της
γιατί αν μείνει, το αλάτι της θάλασσας θα γίνει πάγος.

Λένε πως τέτοια τιμωρία σκληρή οφείλεται στο μέγα
   Ποσειδώνα :
το 'σκασε η αγαπημένη του μ' ένα ναυτικό που τον
   άκουσε να τραγουδάει.
Από τότε απαγορεύτηκε στους ναυτικούς να βλέπουν
   τις σειρήνες.
Κι αν εκεί που δεν το περιμένουν τις συναντήσουν,
γίνεται η συνάντησή τους τιμωρία βαριά σαν
καταδίκη, αιώνια τιμωρία.

Γλυκιά σειρήνα που ήρθες πληγωμένη, μη θρηνείς
   για τη μελαγχολία μου.
Κι όταν θα φύγεις, να μη σκέφτεσαι πως νιώθω πόνο
   για όλα αυτά.
Μια μέρα θα γίνουμε μονάχα ύλη, και τότε, όπως στην
   αρχή,
πεθαίνει ο Ποσειδώνας, λύνεται η γητειά του,
   και θριαμβεύει τελικά ο έρωτας.
Κι όταν στις καταιγίδες η θάλασσα αφρίζει και
    βρυχάται μανιασμένη,
τα πλοία σέρνοντας στον πάτο της μαζί με τους
   ναυτικούς,
είναι ο αιμοβόρος και σκληρός Ποσειδώνας που δίνει
   χαστούκια
ζηλόφθονου εραστή
γιατί μια σειρήνα κι ένας ναυτικός ξανακοιτάχτηκαν.

Ραμόν Σαμπέδρο. Ναυτικός που έμεινε τετραπληγικός σε ηλικία εικοσιπέντε χρονών και για τα επόμενα τριάντα χρόνια διεκδίκησε το δικαίωμα στο θάνατο. Τη λύτρωση του χάρισε προφανώς κάποιος φίλος, καθώς το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν του επέτρεψε την ευθανασία.

Eixe Andria Kai Tharos.. [Part..III]

Το τραγικό μήνυμα ήρθε ένα απόγευμα μιας κρύας συννεφιασμένης και μουντής φθινοπωρινής ημέρας συνοδευόμενο απ’ τη βουή και την αντάρα των ριπών του ανέμου που ορμητικά κατέβαινε από τη βορειοδυτική Πάρνηθα, μέσα απ’ τα ρέματα της Γκούρας και της Γιαννούλας μαστιγώνοντας τον οικιστικό ιστό. Ακούω τον άνεμο που ξεφυλλίζει τα δέντρα, και τα τελευταία εναπομείναντα φύλλα από τις μεγάλες λευκές λεύκες που στέκονται εκεί έξω στο δρόμο του σπιτιού μας στροβιλίζονταν πέρα μακριά .
Το μήνυμα που τον συγκινεί έλεγε: «Πέθανε η Σοφία.»
Αρχικά σκέφτηκα αν και ήταν αναπόφευκτο να γίνει κάποια στιγμή δεν ήθελα να είναι αλήθεια.
Μου φαινόταν απίστευτο ότι αυτή η περίφημη κορμοστασιά της μας άφησε χωρίς την παρουσία της, είχε έρθει ο θάνατος, δεν ήθελα να το πιστέψω ότι η μοίρα επιφύλασσε αυτό το γρήγορο τέλος, γι’ αυτή η γυναίκα του Ήλιου και της δράσης.
Την θυμάμαι με την ασίγαστη ενεργητικότητα της που την μετέδιδε γύρω της .
Κρατούσε το κεφάλι ψηλά αγέρωχη, σαν ορκισμένη εχθρός της υποταγής, απρόθυμη να αποδεχτεί τον ελάχιστο οίκτο,
«Ένας άνθρωπος πρέπει να ζει για κάτι» την θυμάμαι να λέει.
Μου είναι αδύνατον να ενσωματώσω μέσα σε λίγες λέξεις όλα όσα θα έπρεπε όταν το αντικείμενό μου είναι αυτού τους είδους πρόσωπα ...
Ο χαρακτήρας της ήταν κτισμένος από ατσάλι.
Ποτέ της δεν έδειξε την χειμωνιάτικη θλίψη της
Ποτέ της δεν έδειξε τη βαθιά ριζωμένη μελαγχολία της από τα σκοτεινά βάθη της ψυχής της, αντίθετα το διάπλατο χαμόγελο της μας αποκάλυπτε μια εξωτερική χαρά.
Δεν την θυμάμαι ποτέ άκεφη, μελαγχολική σαν να πετούσε μακριά πολύ μακριά τα άσχημα και δυσάρεστα και να κρατούσε ότι ήταν όμορφο και γόνιμο.
Αν ήμουν γλύπτης και επιθυμούσα να δημιουργήσω την ιδανική γυναικεία φιγούρα θα της ζητούσα να είναι το μοντέλο μου.
.......Aπ' το παράθυρο μου με βουβή θλίψη ατένιζα τα πανύψηλα κυπαρίσσια στον προαύλιο χώρο του Αϊ Γιάννη  να γέρνουν σαν προσκυνητές στη μνήμη της από την ορμή του παγωμένου αέρα που όλο και δυναμώνει, και ο ουρανός να σκοτεινιάζει στους γύρω λόφους.
Για μια στιγμή ο άνεμος κόπασε και η φύση ηρέμησε, τίποτα δεν σάλευε, μια σιγαλιά, μια απειλητική σιωπή πλημμύρισε τον τόπο.
Η καμπάνα στη μικρή εκκλησία σήμανε την απογευματινή ώρα.
Η καμπάνα σταμάτησε να κτυπά σα να είχε μαρμαρώσει. Ο απόηχος από τον τελευταίο ήχο αιωρήθηκε και έσβησε στον αέρα. Ο αγέρας ούρλιαξε ξανά, χωρίς ανάσα, κυνηγώντας την σιωπή.
Ένοιωθα όχι απλά εξαντλημένος αλλά στεγνός άδειος προσπαθώντας να συγκρατήσω την συγκίνηση μου, οι σκέψεις με πλημμύριζαν, με ταξίδευαν πίσω στα ταξίδια μας.
Τρία χρόνια νωρίτερα. Άνοιξη στα χίλια εννιακόσια ογδόντα έξι. Βρισκόμαστε στον λιμένα Τρουά Ριβιέρ του Καναδά, φορτώνουμε ξυλεία με προορισμό την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Στο σαλόνι του πλοίου βρίσκεται ο υπεύθυνος του φορτίου, με τον πλοίαρχο μας να του διηγείται τις ιστορίες του. Ο πράκτορας, ένας άντρας γύρω στα σαράντα, ψηλός λεπτός είχε καστανόξανθα κοντοκουρεμένα μαλλιά, ευχάριστο πρόσωπο. Πρέπει να του διηγείται την ιστορία με τα καύσιμα διότι τους συνάντησα στη συζήτηση την ώρα που ο πλοίαρχος μου πλέκει το εγκώμιο σαν συνεργάτη του.
Μας σύστησε ο πλοίαρχος τονίζοντας μου ταυτόχρονα ότι ο επιθεωρητής είναι Γερμανοκαναδός πρώην πρώτος μηχανικός, που έχει μείνει στα γραφεία της εταιρείας ως επιθεωρητής φορτίων. Από τη συζήτηση προέκυψε εγκάρδια συνεργασία και από κάθε άποψη ο πράκτορας ήταν μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα.
Ταυτόχρονα σε προσωπικό επίπεδο όταν έμαθε ότι έχω σεβαστή ήδη υπηρεσία πρώτου μηχανικού αν και σχετικά νέος στην ηλικία, με ρώτησε γιατί δεν παίρνω στα σοβαρά μια πρόταση να εργαστώ στη στεριά σε κάποιο ναυτιλιακό γραφείο. Με τον πλοίαρχο είχαμε και πάλι συζητήσει εκτενώς για το θέμα αυτό. Ο πλοίαρχος για τον εαυτό του ένοιωθε ότι περνώντας τα χρόνια τα γραφεία απωλέσανε την ατράνταχτη κοινή λογική, μετά δε τόσα χρόνια θητείας στη θάλασσα του ήταν δύσκολο να βρει κάτι πιο απλόχωρο να του ταιριάζει.
Εγώ επανέλαβα μονότονα σε ρυθμό αφήγησης όλα αυτά που ο πλοίαρχος ήδη γνώριζε και ταυτόχρονα μπορούσε να τα καταλάβει. «Οι περισσότεροι διευθυντές επιχειρήσεων σήμερα διότι πλέον δεν υπάρχουν εφοπλιστές, αναζητούν ανθρώπους στελέχη που να παίρνουν και να εκτελούν εντολές αμελλητί και υπάκουα, σύμφωνα με το καταστατικό της εταιρείας. Είναι κάποιες φόρες όμως που ο κυνισμός τους αγγίζει τα όρια της απόλυτης κοινωνικής ανευθυνότητας, και είναι και κάποιοι εκεί έξω που στ’ αλήθεια θα μπορούσαν να σε ψήσουν και να σε φάνε χωρίς οίκτο.
Ένα κομμάτι του εαυτού μου δεν δέχεται την συγκεκριμένη νοοτροπία, αντιδρά δεν προσαρμόζεται.
Μου αρέσει, με γεμίζει αυτό που κάνω και απλά περιμένω να εκτιμήσουν τα προσόντα μου τόσο σα ναυτίλου, όσο και να εκτιμήσουν το άριστο κουμαντάρισμα του σκάφους και των προωστηρίων του. Δεν αναζητώ να μου πλέξουν το εγκώμιο, αλλά σεβασμό. Ποτέ μου δεν θεώρησα μέχρι σήμερα τη θάλασσα προθάλαμο για μια θέση στη στεριά, τα γραφεία αυτής της μορφής με αφήνουν αδιάφορο δεν μου ταιριάζουν, και ο δικός μου προβληματισμός είναι έντονος όταν είσαι αναγκασμένος να παίρνεις και να εκτελείς εντολές που πολλές φορές τις θεωρείς ηλίθιες.
Ταπεινή μου διαπίστωση είναι ότι έχουμε να διανύσουμε ακόμη πολύ δρόμο μέχρι να συνδυάσουμε αποτελεσματικά την πείρα με την τεχνολογία και όχι να περιοριζόμαστε στο ένα η στο άλλο, πεισματικά και ατελέσφορα. Καλούμαστε να ανταποκριθούμε σε εντελώς νέες προκλήσεις και απαιτήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Την παρούσα περίοδο γραφειοκράτες με αμφιλεγόμενα προσόντα, παρουσιάζονται για αυθεντίες και καταλαμβάνουν τα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας στις εταιρείες με ικανότητες αναρριχόμενων φυτών. Έχω την αίσθηση ότι η καρδιά μου θα φτερούγιζε σαν παγιδευμένο πουλί κλεισμένος πίσω από ένα τέτοιο γραφείο. Ένοιωθα πάντα μια τάση ανεξαρτησίας, να ταξιδεύω τον κόσμο, ίσως να ήταν και η αφορμή που έγινα ναυτικός.
Μπορεί να φαίνεται ανόητο αλλά κάποτε μέσα μου σαν φευγαλέο σύννεφο είχα ένα όνειρο πολύ κοινό, να συνεχίσω τις σπουδές, αλλά υπήρχε έλλειψης στόχων, για την ακρίβεια με την πιο πλατιά έννοια του όρου απλώς να αποκτήσω ευρύτερες γνώσεις. Κάπου κάπου το όνειρο αυτό γυρνάει και μου κτυπάει την πόρτα.»
Πλησιάζοντας προς το τέλος της φόρτωσης ο επιθεωρητής μας ανήγγειλε ότι έχει κανονίσει να δειπνήσουμε παρέα μια από τις προσεχείς ημέρες.
Το απαιτεί το πρωτόκολλο μας είπε, και μας ρώτησε εάν έχουμε κάποια προτίμηση.
«Εγώ μόνο εάν υπάρχουν μετά το δείπνο οι φημισμένες μαύρες άγριες φράουλες του Κεμπέκ, με την γαλλική συνταγή δέχομαι την πρόσκληση, μην το ξεχάσεις και δυο μπουκάλια κρασί Μοντρασσέ. Την χρονολογία την αφήνω σ’ εσένα.» Του δήλωσα με σοβαροφανή και εγκάρδια διάθεση.
Γέλασε, απλώς με κοίταξε, δεν έκανε κανένα σχόλιο και ξεμάκρυνε αναχωρώντας.
Δειπνήσαμε σ’ ένα ήσυχο κοσμικό ρεστοράν στο κέντρο της πόλης, η ατμόσφαιρα ανέδιδε εξαιρετική ποιότητα πλαισιωμένη από καλόγουστο αποικιακό διάκοσμο.
Δυστυχώς πρέπει να άρεσε εξίσου σε πολύ κόσμο κι έτσι αναγκαστήκαμε να περιμένουμε κάμποση ώρα στο συμπαθητικό μπαρ φλυαρώντας.
Είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε την τοπική μαγειρική που είναι γεμάτη από συνδυασμούς γεύσεων. Το χαρακτηριστικό της περιοχής είναι ότι έχει αφομοιώσει της φαινομενικά ατέλειωτες επιρροές μαγειρικής από την αποικιοκρατία και συνεχίζεται ως και τις μέρες μας με το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα που φέρνει μαζί του νέες μαγειρικές παραδόσεις . Η γευστική πρόταση προς τα πλήρη χορταστικά πιάτα παίρνει άλλες διαστάσεις.
Το φαγητό με θαυμάσια γεύση, το κρασί άρωμα μεθυστικό, και εγώ να νοιώθω σαν καναδική χήνα που εκτρέφεται για να παχύνει.
Το επιδόρπιο του ήταν οι φημισμένες μαύρες άγριες φράουλες του Κεμπέκ.
Την προηγουμένη ημέρα της αναχώρησης αποφάσισα να κάνω μια τελευταία  εξόρμηση στο καταπράσινο τοπίο που περιβάλλει γύρω μας τον λιμένα,.
Ο Ήλιος ήταν ζεστός ψηλά στον καταγάλανο ουρανό, αγκάλιαζε ευεργετικά τον ανοικτό ορίζοντα, λίγα λευκά σαν χιόνι σύννεφα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί πέρα μακριά στον καναδικό βορρά πίσω από τις δασώδεις βουνοκορφές.
Έχοντας επιστρέψει από τον περίπατο που είχα κάνει στους δρόμους της πόλης, βρίσκομαι ήρεμος και γαλήνιος να αναπαύομαι στο κοντινό μεγάλο πάρκο με τα αιωνόβια δέντρα τα γεμάτα μοβ καρπούς και κληματσίδες που αναρριχώνται προς τα ουράνια και τυλίγονται γύρω από του τεράστιους επιβλητικούς κορμούς τους, και το φως του Ήλιου να αχνοφέγγει μέσα από το πυκνό φύλλωμα τους, απολαμβάνοντας την επαφή μου με την ανοιξιάτικη φύση στην όχθη του μεγάλου ποταμού.
Η χλόη έχει ψηλώσει, αγριόχορτα φύτρωναν στις άκρες των δρόμων, ζωηρόχρωμα πολύχρωμα λουλούδια υψώνονταν στις πρασιές και στα παρτέρια.
Πότε πότε κάποιος σκίουρος ξεπροβάλει μέσα από τα δένδρα μπροστά μου κι ένα μικρό κορίτσι τους κυνηγούσε  να παίξει μαζί τους, με το λουλουδάτο φουστάνι και τις καστανόξανθες αστραφτερές της μπούκλες να λάμπουν στον ανοιξιάτικο ήλιο.
Νεαρός μικρόσωμος σκύλος έτρεχε πίσω της γαβγίζοντας παιχνιδιάρικα, χαρούμενα.
Κάπου είχα ακούσει, σε τηλεοπτική συζήτηση θαρρώ.
«Ένας σκύλος αντικατοπτρίζει τη ζωή της οικογένειας, ποτέ δεν θα δείτε παιγνιδιάρικο σκύλο σε μίζερη οικογένεια, η κακόκεφο σκύλο σε χαρούμενη.»
Ο αχνός καπνός από τα φουγάρα των πλοίων και των αυτοκινούμενων γερανών στην προβλήτα του λιμανιού αργοταξίδευε και έσβηνε ψηλά στον ουρανό.
Ήταν ένας γραφικός τόπος, έβλεπα το νερό στα κανάλια, ήταν  κάτι που με γαλήνεψε.
Το νερό το αμνιακό υγρό από το οποίο γεννήθηκε το είδος μας.  
Το νερό αυτή η αρχέγονη μήτρα των πάντων. Θεμελιώσαμε τους πολιτισμούς μας στις ακτές και σε όχθες ποταμών. Το νερό είναι η ζωή.
Είναι μια παροδική απόδραση από την πραγματικότητα που διακόπτεται την στιγμή που ξεκολλάς το βλέμμα σου από την θέα και στρέφεσαι ξανά στα τρέχοντα ζητήματα, σ’ αυτούς που αγαπάς και που στηρίζοντα σ’ εσένα και σε χρειάζονται.
Έκλεισα τα μάτια, άφησα τον εαυτό μου να βουλιάξει βαθειά στην απόδραση.
Βλέπω το μικρό μου γιο που προσπαθώντας να ισορροπήσει το σώμα του μεταφέρει μια μικρή γλάστρα με ορχιδέα από την γωνιά του σαλονιού στον πάγκο της κουζίνας κάτω από το παράθυρο.
Προσπαθούσε αλλά δεν έφτανε ακόμη το μπόι του να την ακουμπήσει στον πάγκο, αποτυγχάνοντας την ξαναγύριζε στο σαλόνι στη θέση της.
Για κάποιο παντελώς ανεξήγητο λόγο αυτή την ενέργεια και διαδρομή την έκανε πολλές φορές, η γλάστρα είχε γράψει χιλιόμετρα διαδρομής.
Βλέπω τον μεγαλύτερο μου γιο στον ζωολογικό κήπο της Αμβέρσας να ξεφεύγει της προσοχής μου, να έχει απλώσει το τρυφερό χεράκι του μέσα από τα πλέγματα ενός κλουβιού και να  χαϊδεύει έναν μικρό νεοσσό στο κεφάλι και η μητέρα του νεοσσού ένας τεράστιος γυπαετός των Άνδεων να τον κοιτάζει αμέριμνα. Το ράμφος του γυπαετού ήταν ικανό να αποκολλήσει το χέρι του θρασύτατου τετράχρονου μπόμπιρα από την ωμοπλάτη. Μέχρι να αποφασίσει ο μικρός να τελειώσει τα χάδια του και να βγάλει το χεράκι του από τα πλέγματα εγώ πιθανώς τότε ν' απόκτησα τις πρώτες λευκές τρίχες στο κεφάλι μου σε σχετικά νεαρή ηλικία.
Βλέπω την όμορφη νεαρή σύζυγο μου τα πρωινά που ξυπνάμε να βρίσκεται πάντα εκεί στο πλάι μου να μου χαμογελάει τρυφερά και τα όμορφα μελιά της μάτια να λαμποκοπούν σαν πρωινές ηλιαχτίδες που τρυπώνουν στις γρίλιες τω παραθύρων.
Βλέπω ότι μου λείπουν, μου λείπουν πολύ.
……. Η νύχτα έπεφτε. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, το φεγγάρι μόλις που φαινόταν μέσα από τα σύννεφα, καθώς το πλοίο άφηνε πίσω του τον ευρύ κόλπο του Σαιντ Λόρενς και έβαζε πλώρη στον ανοικτό ωκεανό με πορεία ανατολικά νοτιοανατολικά.
Ο Ποσειδώνας και ο Αίολος ήταν απλόχερα γενναιόδωροι μαζί μας, το ταξίδι από το Τρουά Ριβιέρ στην Αλεξάνδρεια ήταν ήρεμο με ευνοϊκούς ανέμους.
Παραήταν καλά τα σύννεφα και οι αέρηδες καιρός Λιβανούδικος όπως τον λένε και οι σύγχρονοι ναυτικοί μας.
Με την άφιξη στην Αλεξάνδρεια το πλοίο πρόσδεσε στο παλιό λιμάνι στην προβλήτα του επιβατικού σταθμού, λίγα μέτρα μακριά από την κεντρική πύλη.
Αλεξάνδρεια, πόλη και μεγάλος θαλάσσιος λιμένας στη βόρεια Αίγυπτο, στο δέλτα του ποταμού Νείλου, σε μια λωρίδα γης που χωρίζει τη λίμνη Μαριούτ από τη Μεσόγειο. Η πόλη ιδρύθηκε σε 332  Π.Χ.  από τον Αλέξανδρο τον μέγα, βασιλιά της Μακεδονίας, ο οποίος την θεμελίωσε ως έναν από τους κυριότερους λιμένες του αρχαίου κόσμου. Ένας κυματοθραύστης φτιαγμένος από ογκόλιθους σχεδόν χίλια εξακόσια μέτρα στο μήκος αποκαλούμενος «επτά στάδια» χτίστηκε στο νησί Φάρος που εσωκλείνει ένα ευρύχωρο λιμάνι.
Ο διάσημος φάρος, που θεωρείται ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, θεμελιώθηκε και κτίστηκε επίσης στο νησί Φάρος.
Η σύγχρονη πόλη είναι τοποθετημένη κυρίως στην ηπειρωτική χώρα.
Τα ταξίδια μου στην πόλη των Πτολεμαίων και του Καβάφη, ίσως κάποια στιγμή να τα περιγράψω αυτόνομα, οι ιστορικές αναμνήσεις σ’ αυτόν τον λίκνο του ελληνισμού είναι ποτάμι ατελείωτο, οι άνθρωποι χάνονται αλλά τα ονόματα τους επιζούν στις μνήμες μας.
Ο ακμάζων κάποτε ελληνισμός στις  μέρες μας καθημερινά συρρικνώνεται όλο και περισσότερο, τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Από την Αλεξάνδρεια αναχωρήσαμε μια αποπνικτικά ζεστή μέρα του Μαΐου, προς το παρόν ναύλο για το πλοίο δεν υπήρχε, οι οδηγίες ήταν να ταξιδεύουμε με οικονομική ταχύτητα και με πορεία στα νοτιοδυτικά της  Κρήτης.
Πλέοντας ανοικτά των Κυθήρων λάβαμε τηλεγράφημα να κατευθυνθούμε με προορισμό την Αυγούστα της Σικελίας που είναι και ο λιμένας φόρτωσης.
Ο πλοίαρχος με ρώτησε αν είναι να έλθει η σύζυγος μου στον λιμένα, να επικοινωνήσει με την σύζυγο του να έλθουν μαζί παρέα.
Με εξέπληξε θετικά.

Έχοντας περάσει μαζί τόσο χρόνο με ατέλειωτες συζητήσεις,  σε μια στιγμή ήρεμων αναπολήσεων μου διηγήθηκε πως έχασε το παιδί του άλλα από όσο τουλάχιστον είχα διαπιστώσει η οικογένεια του ήταν αυστηρά έξω από τις ιστορίες του, σπάνια τον είχα ακούσει να αναφέρεται στην οικογένεια του, στην σύζυγο του,  στην κόρη του. Οι οικογένεια του  δεν προσφερόταν για ευρεία κατανάλωση. εγώ από μία εσωτερική ευγένεια, σεβόμενος την ιδιαίτερη σιωπή του ποτέ δεν τον είχα ρωτήσει για τα οικογενειακά του και ήξερα πως αν το θεωρούσε απαραίτητο θα μου τα έλεγε ο ίδιος..

Αρχικά με την σύζυγο μου είχαμε συμφωνήσει ότι θα έλθει αεροπορικώς μέσω Ρώμης στην Κατάνια οπού και θα την αναμένω.

Στην τελευταία επικοινωνία μας μου δήλωσε ότι θα ερχόταν σιδηροδρομικώς στον σταθμό της Αυγούστα από το Μπρίντιζι όπου θα πήγαιναν με το πλοίο της γραμμής από την Πάτρα μαζί με τη σύζυγο του πλοιάρχου.
Μου φάνηκε πολύ παράξενο πάντα απ’ όσο θυμάμαι δεν ήθελε να ταξιδέψει ένα ταξίδι τόσο μακρινό με το τραίνο.
Είχα αντιρρήσεις, ήταν πολύ μεγάλη κατά την γνώμη μου η ταλαιπωρία και ταυτόχρονα θα ταλαιπωρούσε και το δίχρονο γιο μας που την ακολουθούσε, αλλά εφ’ όσον νομίζει ότι η ίδια δεν θα έχει πρόβλημα, είμαι αναγκασμένος να συμφωνήσω.
Είναι ήδη περασμένη η ώρα της άφιξης και η αμαξοστοιχία δεν έχει φανεί στην Αυγούστα .
Ρωτώ υπάλληλο του σταθμού γιατί αυτή η καθυστέρηση, με πληροφορεί ότι το δρομολόγιο που του αναφέρω δεν θα έρθει Αυγούστα αλλά συνεχίζει από Κατάνια για εσωτερική Σικελία.
Για την Αυγούστα θα έλθει ανταπόκριση από Κατάνια σε μια ώρα.
Η προσμονή άρχισε να με εκνευρίζει, δεν ήξερα αν κάτι πηγαίνει στραβά.
Τα συναισθήματα μου πηγαινοέρχονταν σαν τα κύματα στην κοντινή παραλία, οι αντιρρήσεις μου για το ταξίδι με την αμαξοστοιχία ξεπρόβαλαν μπροστά μου.
Έδιωξα την εικόνα απ’ το μυαλό μου, δεν ήταν και ο πιο κατάλληλος χρόνος για οργή.
Ο πλοίαρχος ήταν ατάραχος και την παρούσα στιγμή ήταν το πιο σωστό συναίσθημα που μπορούσε να μου μεταδώσει.
Μετά από καθυστέρηση δυο και πλέον ώρες, η αναμονή πήρε τέλος, η αμαξοστοιχία κατέλαβε την θέση αποβίβασης στον ανοικτό υπαίθριο σταθμό της πόλης.  

Αναστέναξα ανακουφισμένος, η ζωή μας όλη είναι συναντήσεις, ένας σταθμός πλημμυρισμένος με στιγμές άφιξης, στιγμές αναχώρησης.
Ο πλοίαρχος χαιρέτισε εγκάρδια την σύζυγο μου, τον γιο μου, ακολούθως μου σύστησε την σύζυγο του. Την κυρία Σοφία.
Η ένταση της προσμονής φαίνεται ότι ήταν ζωγραφισμένη ακόμη επάνω μου, δεν τα είχα  καταφέρει να χαλαρώσω.
Η κυρία Σοφία το αντελήφθη αμέσως, γυρίζει στον σύζυγο της και του λέει.
«Δεν εξήγησες στο παλικάρι από εδώ ότι μαζί μου η οικογένεια του δεν είχε να φοβηθεί για κανένα πρόβλημα στο ταξίδι μας.»
Την στιγμή εκείνη την δήλωση της την προσέλαβα σαν κάτι το υπερβολικά εγωιστικό, την χαιρέτισα με την απαιτουμένη ευγένεια.
«Το εκτιμώ ειλικρινά αυτό που λέτε», απάντησα μάλλον αδέξια και άτσαλα.
«Τι αγροίκος» υποθέτω θα σκέφτηκε.
Έπιασα τον εαυτό μου να την χαρτογραφεί. Αναζητούσα να δω κάτι περισσότερο από μια άχαρη και επιδερμική προσέγγιση.
Την ήξερα τόσο λίγο.
Όλη της η εμφάνιση αεράτη μεγαλόπρεπη, τι θαυμάσιο πλάσμα που ήταν.
Ψηλή, αρχοντική, τέλεια φιγούρα, υπέροχο πρόσωπο με δυο όμορφα εκφραστικά καστανά μάτια να σε κοιτάζουν φιλικά, μια καλλονή που ποτέ της δεν έκρυψε τον εαυτό της στο ημίφως αν και ήδη διαβεί προ πολλού την τέταρτη δεκαετία της ζωής της, ούτε τη φθορά στη φυσική ομορφιά της.
Μου μετέδωσε μια αίσθηση ότι μπορούσε να παίζει με κοφτερά εργαλεία χωρίς να φοβάται για τα ντελικάτα όμορφα χέρια της.
Ξεκινήσαμε για το λιμάνι, το πλοίο βρισκόταν στο εσωτερικό αγκυροβόλιο, οι τελευταίες πληροφορίες, μιλούσαν ότι το πετροχημικό εργοστάσιο αδυνατούσε να ικανοποιήσει με την παραγωγή του την ζήτηση και θα παραμένουμε μεγάλο διάστημα στο αγκυροβόλιο μέχρι να ετοιμάσουν το φορτίο μας, προηγούνται άλλα πλοία.
Ανεπίσημα ο πράκτορας μας πληροφόρησε ότι το διάστημα παραμονής και φόρτωσης ίσως και να είναι μεγαλύτερο από σαράντα ημέρες.
Οι καλοί θεοί της Μεγάλης Ελλάδας ήταν μαζί μας, και ο Ποσειδώνας δεν ήταν πλέον εξοργισμένος, είχε ξεχάσει τον πολυμήχανο πρόγονο μας που τύφλωσε τον γιο του στην περιοχή και μας φερόταν απλόχερα φιλικά.  
Θα υπάρχει άφθονος χρόνος ώστε να ικανοποιήσω την επιθυμία μου, το ιδιαίτερο ενδιαφέρον, να επισκεφτώ την γειτονική φημισμένη αρχαία πόλη, τις Συρακούσες την πατρίδα του Αρχιμήδη, και να περπατήσω τα μονοπάτια της μνήμης μιας ατέλειωτης ιστορικής  διαδρομής που έγραψε το μεγαλείο του ελληνισμού. Μια βουτιά στην ιστορία μας.
Η Αυγούστα είναι θαλάσσιος λιμένας και ναύσταθμος στην Ιταλία,  βρίσκεται στο βόρειο τέλος του ομώνυμου κόλπου στην ανατολική ακτή της Σικελίας, δέκα οκτώ χιλιόμετρα βόρεια των Συρακουσών. Είναι σε ένα νησί που συνδέεται με γέφυρα με την ηπειρωτική χώρα. Μεταξύ της νήσου και της ηπειρωτικής χώρας στη δύση βρίσκεται ένας καλά προστατευμένος κόλπος που προσφέρει ένα από τα μεγαλύτερα και ασφαλέστερα αγκυροβόλια της Μεσογείου. Η Αυγούστα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος λιμένας της Ιταλίας στον διακινούμενο όγκο φορτίων ετησίως, μετά τον λιμένα της Γένοβας.
Στη συνέχεια αντελήφθην ότι ο μικρός μου γιος είχε γίνει αχώριστος με την καπετάνισσα με εξέπληξε παράξενα πως και συμβαίνει αυτό διότι συνήθως ο μικρός με μεγάλη δυσκολία ξεκολλούσε από την μητέρα του.
Περνώντας οι μέρες συνειδητοποίησα ότι είχαν μια ισχυρή χημεία μεταξύ τους.
«Δεν σου φαίνεται ότι ο γιος, μας πουλάει συνέχεια, που τον χάνεις και όλο από πίσω από την καπετάνισσα βρίσκεται;»
«Βλέπω ότι μας αφήνει κάμποσες στιγμές μοναχούς», μου είπε με τρυφερό χαμόγελο γεμάτο υπονοούμενα το γλυκό μου ταίρι.
Η σύζυγος μου με χαριτωμένη και τσαχπίνικη άνεση γινόταν εξαίσια σκανδαλιάρα.
Η κυρία Σοφία κυριολεκτικά τον τυραννούσε και τον βασάνιζε παίζοντας μαζί του, έβαζε συνήθως τα κλάματα ο μικρός εγώ εξοργιζόμουν, αλλά δεν έλεγε να ξεκολλήσει από την αγκαλιά της.
Η καθημερινή επαφή μας έκανε μια οικογένεια, η καπετάνισσα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη, υπήρχε μια μεγάλη κινητήρια δύναμη μέσα της, γυναίκα με  δυναμισμό και ζωντάνια. Δεν ήταν καμιά ελαφρόμυαλη κοσμική, αλλά μια δυναμική περήφανη γυναίκα, γλυκιά και ευγενική ιδιοσυγκρασία.
Είχαμε άφθονο ελεύθερο χρόνο και οι συζητήσεις μας ήταν ατέλειωτες, ταυτόχρονα με αρκετές οικογενειακές εξόδους στην πόλη, η οποία επαφή έφερε στο προσκήνιο μια σοβαρή και εγκάρδια σχέση να μας διευθύνει στην καθημερινότητα μας.
Μια δυο φόρες επισκεφτήκαμε και την γειτονική πόλη τις φημισμένες Συρακούσες.
Στο σκέψη μου πριν την επίσκεψη κυριαρχούσε το ένδοξο και λαμπρό ελληνικό παρελθόν της. Ένοιωσα μια μικρή πικρή απογοήτευση συναντώντας μια σημερινή κλασσική μεσογειακή πόλη του νότου.
Συρακούσες, πόλη και λιμένας της Ιταλίας, στη νοτιοανατολική ακτή του νησιού της Σικελίας. Η παλαιά πόλη βρίσκεται στο νησί Ορτυγία, που χωρίζεται από ένα κανάλι από την ηπειρωτική χώρα. Στην αρχαιότητα οι Συρακούσες ήταν η μεγαλύτερη και ισχυρότερη πόλη στη Σικελία. Τα μνημεία της παλαιάς πόλης περιλαμβάνουν ένα ελληνικό θέατρο σκαλισμένο σε βράχο, χωρητικότητας ενός ακροατηρίου δέκα πέντε χιλιάδες ατόμων, ένα ρωμαϊκό αμφιθέατρο, το μεγάλος βωμό του Ιέρωνα του δεύτερου, και η ακρόπολη που κτίστηκε από τον Διόνυσο το νεώτερο νωρίς στον τέταρτο αιώνα  π.χ.
Οι άποικοι από την ελληνική πόλη  Κόρινθο, ίδρυσαν τις Συρακούσες στα 734  π.χ.
Η αρχική εγκατάσταση έγινε στη νήσο Ορτυγία και επεκτάθηκε σύντομα στην ηπειρωτική χώρα.
Οι Ρωμαίοι κατέλαβαν τις Συρακούσες σε 212  π.χ., αν και η υπεράσπισης της πόλης ήταν ενισχυμένη από τις αμυντικές μηχανές του μεγάλου Έλληνα εφευρέτη Αρχιμήδη.
Οι μέρες κυλούσαν ήταν ημέρες ηρεμίας, ξενοιασιάς, αγάπης και έρωτα.
Η κυρία Σοφία αναχώρησε για την πατρίδα μονάχη της αρκετές ημέρες πριν από τον απόπλου του πλοίου, ακολουθώντας αντίστροφα την διαδρομή άφιξης. Πιθανώς να είχε κάποια φοβία με τα αεροπλάνα, σκέφτηκα.
Μας χαιρέτισε κρυφά από τον γιο μου. Τελικά δεν το αποφύγαμε το δράμα.
Απελπισμένα αναζητούσε την  «Φοφία» του όπως την αποκαλούσε και όσο δεν την έβρισκε τόσο μαράζωνε και έκλαιγε. Χρειάστηκε μεγάλη υπομονή να το ξεπεράσει.
Πέρασε ο καιρός η φόρτωση έφτανε στο τέλος της αναχώρησε και η σύζυγος μου στην επιστροφή με το αεροπλάνο, μέσω Ρώμης. Τρεις ημέρες καθυστέρηση και ταλαιπωρία σε ξενοδοχείο στη Ρώμη λόγο απεργίας του προσωπικού των αερογραμμών της Αλιτάλια.
Όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο με ρώτησε αν έχω να προσθέσω τίποτα για το άνετο και χωρίς ταλαιπωρία ταξίδι που της πρότεινα
«Ουδέν σχόλιο,» απάντησα.
Η φόρτωση έχει τελειώσει και άρχισε η διαδικασία της αναχώρησης.
Το πλοίο έχει αποπλεύσει από τον ασφαλή θαλάσσιο  κόλπο του λιμένα ξεμακραίνοντας από την στεριά με πορεία νοτιοανατολική.
Βρισκόμαστε στη γέφυρα του πλοίου.  Δεξιά μας φαίνεται η Ορτυγία, άραγε πώς να ένοιωθαν οι πρώτοι Κορίνθιοι έποικοι φθάνοντας σ’ αυτή τη γη, αναρωτήθηκα.
Το φως του Ήλιου που βασίλευε αντανακλούσε στα μεγάλα τζάμια της γέφυρας. Σε λίγο ο ορίζοντας θα μοιάζει σαν να έχει πάρει φωτιά, και τα νερά της Μεσογείου να λάμπουν σαν λιωμένη λάβα στο ηλιοβασίλεμα.
«Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας» του είπα.
Κάτι τον ανησυχούσε δεν υπήρχε αμφιβολία. Τον γνώριζα πολύ καλά πλέον.
Αναρωτιόμουν αλλά δεν ήθελα να τον επηρεάσω να μιλήσει.
Περίμενα να είναι δίκη του η απόφαση να το κάνει.
Στο τέλος μιας κοπιαστικής ημέρας  για άλλη μια φορά άφηνε και πάλι τα αισθήματα του να ξεφύγουν από την ομίχλη του μυαλού του, οι εικόνες πάλευαν να αναδυθούν από τα βάθη της μνήμης, ανάμεσα στις εκατοντάδες ερωτήσεις που πλανιόνταν στο κεφάλι του σαν τα πυκνά γκρίζα σύννεφα. Μου διηγήθηκε την υπόλοιπη τραγική προσωπική του ιστορία, σαν απαγγελία.
…..Υπάρχει μια αλήθεια μια πραγματικότητα ένα σκληρό γεγονός που παραμένει ξεκάθαρο μετά από εκείνο το απόγευμα με την τελική έκθεση του γιατρού της που περιελάμβανε αρκετά δυσάρεστα ευρήματα. Τα μάτια του γιατρού δεν έλεγαν ψέματα, δεν ήταν γραφτό να ξεπεράσουν την καταιγίδα που έρχεται.
Την κοίταξε αργά συντετριμμένος προσπαθώντας να κρύψει την απέραντη θλίψη του, σκέφτηκε ότι η μοίρα είναι τρομερή μερικές φόρες.
Η σύζυγος ήθελε την αλήθεια την πραγματικότητα όσο σκληρά και άσχημα να είναι τα νέα που θα άκουγε, όχι λόγια που οι ασθενείς θέλουν ν’ ακούσουν, «ήθελε την αλήθεια που διαλύει όλες τις ψευδαισθήσεις»  με μια έκφραση που δεν χρειαζόταν εξωραϊσμούς ούτε υποσημειώσεις, ήταν έτοιμη.
Φεύγοντας από το ιατρείο σιωπηλά τον παρακάλεσε να περάσουν από το κοιμητήριο. Επήρε μερικά φρέσκα λουλούδια επήγε γονάτισε και τα απέθεσε στον τάφο του γιου της, εκεί έκλεισε τα υγρά της μάτια και άφησε τα δάκρυα να τρέξουν ελεύθερα.
Σιγά σιγά τα δάκρυα σταμάτησαν και ανέκτησε τον έλεγχο του εαυτού της, σκούπισε το πρόσωπο της, είπε μέσα της μια προσευχή, έπρεπε να φανεί δυνατή και πάλι, και κίνησε ανάμεσα από τις ταφόπλακες, αμίλητη γύρισε στο αυτοκίνητο οπού τον συνάντησε.
Καθόταν ακίνητος ανήμπορος να την παρηγορήσει.
Έτσι φέρονταν χρόνια τώρα πενθούσαν χωριστά, δεν τα κατάφερναν στις εκδηλώσεις των νεκροταφείων, απλώς τα μάτια τους αντάμωσαν με κατανόηση και κοινή θλίψη. Είναι αυτές η στιγμές που ένα θρίλερ είναι η ζωή, άγρια και τρομακτική.
Έχοντας από χρόνια επιβίωση ψυχικά από το πρόωρο θάνατο του γιου του αντιμετώπιζε σήμερα τον αργό χαμό της γυναίκας του.
Για μια στιγμή προσπάθησε να φανταστεί τη ζωή χωρίς τη σύζυγο του.
Αντίκρισε ένα γκρίζο κενό, σαν έναν συννεφιασμένο ουρανό.
Δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή χωρίς την σύζυγο του
Κάπου είχε διαβάσει. «Η ζωή είναι δώρο, η ζωή είναι ευλογία.» Έτσι απλά.
Είχε μάθει μόνο να προβλέπει και να αντιμετωπίζει τις καταιγίδες στους ωκεανούς, αυτή η καταιγίδα η σημερινή τον ξεπερνούσε.
Ζωντάνεψε ξαφνικά, με κοίταξε, ράγισε η καρδιά μου.
Αδυνατούσα να το πιστέψω.
Μείναμε αμίλητοι ο καθένας βυθισμένος στις δίκες του σκέψεις, ο μοναδικός ήχος που ακουγόταν ήταν ο σταθερός ρυθμός από τα κυλιόμενα έμβολα των μηχανών που αντανακλούσε ο ρυθμός τους στην καπνοδόχο του πλοίου και από εκεί στο εξωτερικό περιβάλλον.
Προσπαθώ να αντιληφθώ την ζωή από την οπτική μιας γυναίκας που βλέπει ότι όλες οι νεανικές της φιλοδοξίες καταρρέουν σκληρά.
Χάνει με τον πιο τραγικό τρόπο το λατρεμένο παιδί της σε τρυφερή ηλικία.
Και όταν με τα χρόνια συνέρχεται από το τρομερό και αδυσώπητο κτύπημα της μοίρας, μαθαίνει το δικό της σκληρό πρόβλημα.
Αναρωτιόμουν αν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό το βελούδινο πρόσωπο που γνώρισα να κρύβει τόση δύναμη από ατσάλι μέσα του.
Ποτέ της δεν μας έδειξε το τραγικό της δράμα.
Υπάρχουν μερικοί θεολόγοι που ισχυρίζονται ότι η κόλαση δεν είναι ένας τόπος, αλλά μια ψυχική κατάσταση.
Κάνουν λάθος
Η κόλαση είναι εδώ μαζί μας, κρυμμένη στα βάθη της ψυχής μας.
Δύο χρόνια νωρίτερα.
Ήταν Σαββάτο και είχα ξυπνήσει από νωρίς.
Υπήρχαν πολλά που μπορούσα να σκεφτώ, αλλά όχι και πολλά να κάνω τόσο νωρίς το πρωί. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο μου το φωτεινό πρωινό πίνοντας τον στιγμιαίο εσπρέσο καφέ μου. Στο γρασίδι στα παρτέρια της απέναντι πλατείας και στο μεγάλο εξωτερικό περίβολο με τις ακακίες και τις μουριές της  μικρής παλαιάς αναπαλαιωμένης εκκλησίας του Αϊ Γιάννη αναδυόταν υδρατμοί από την πρωινή φθινοπωρινή υγρασία, και εγώ είχα καλή διάθεση.  Ήταν υπερβολικά ήσυχα, οι πρώτοι πιστοί περπατούσαν νωχελικά προς την είσοδο του εσωτερικού περιβόλου της εκκλησίας με τα πανύψηλα κυπαρίσσια και τα μεγάλα πεύκα. Ανυπομονούσα  να σηκωθεί και η υπόλοιπη οικογένεια για να προγραμματίσουμε κάποια έξοδο του Σαββάτου αργότερα.
Ήμουν βαθιά απορροφημένος, να παρατηρώ έναν στιλπνό κατάμαυρο κότσυφα με κεχριμπαρένιο ράμφος και κίτρινα σκούρα πόδια, στο μεγάλο πεύκο στην ανατολική αυλή της θείας Μαρίας που υψωνόταν απέναντι ακριβώς από το παράθυρο μας . Ο κότσυφας καθαριζόταν χώνοντας το ράμφος του στις φτερούγες του και στο στήθος του. Αναρωτιόμουν που να ήταν το ταίρι του, γιατί ο μεγάλος μου ο γιος μου με είχε πληροφορήσει ότι ένα ζευγάρι κοτσύφια έχουν την φωλιά τους στο απέναντι πεύκο, όταν κτύπησε το τηλέφωνο.
Από την άλλη άκρη μια γνώριμη φωνή.
Ήταν ωραίο να ακούω την φωνή του καπετάν Στέφανου τόσο εύθυμη. Μας καλούσε στο εξοχικό τους στα Βασιλικά της Χαλκίδας για Σαββατοκύριακο.
Είχα να τον δω αρκετές εβδομάδες και με χαροποίησε έντονα το γεγονός να έχουμε την ευκαιρία ξανασυναντηθούμε πάλι.
Τελικά το τηλεφώνημα αποδείχθηκε ένα  θεόσταλτο κάλεσμα  που μας έδινε λύση στο  πρόγραμμα της εξόδου το Σαββάτο.
Με ρώτησε αν δέχομαι την πρόσκληση.
Στεκόμουν με το ακουστικό στο χέρι και γελούσα, ακουγόταν πολύ καλό. Δεν ήταν ανάγκη να το σκεφτώ. Του είπα στον πιο φιλικό τόνο ότι είναι μια θαυμάσια πρόσκληση και δίκη μου επιθυμία είναι να ξαναβρεθούμε, σε μερικές ώρες θα βρισκόμαστε στα Βασιλικά της Χαλκίδας στο εξοχικό τους.
Έκλεισα χαμογελώντας.
Στράφηκα και κοίταξα έξω από το παράθυρο ο κότσυφας δεν στεκόταν εκεί, είχε φύγει  δεν τον έβλεπα στο πεύκο,  δυο γκριζωπές δεκαοχτούρες σκάλιζαν το χώμα ψάχνοντας για την τροφή τους  κάτω από το την συκιά δίπλα στο πεύκο.
Γνωριζόμαστε με τον καπετάν Στέφανο ένα χρόνο τώρα.
Δεν μπορώ να πω ότι είμαστε κολλητοί. 

Αν και μας χωρίζει μια σχετική διάφορα ηλικίας, υπάρχει μια φιλία που στηρίζεται στην ειλικρίνεια την ευθύτητα και στην άψογη συνεργασία που είχαμε στο τελευταίο μπάρκο μας. Μας αρέσει να μιλάμε με τις ώρες για τις ναυτικές μας ιστορίες.
Θυμήθηκα την τελευταία φορά που είχαμε συναντηθεί. 

Ήταν στο διαμέρισμα τους σ’ ένα παράπλευρο δρόμο στην Κυψέλη. Ένα μεγάλο ρετιρέ με ευρύχωρο σαλόνι στο χρυσαφί μπεζ χρώμα επιπλωμένο με έπιπλα από την μακρινή άπω ανατολή. Σχεδόν τα πάντα μέσα στο σαλόνι τους είχαν ταξιδέψει μαζί του από την μακρινή Κίνα στην Ελλάδα και γέμιζαν ασφυκτικά τον ευρύχωρο χώρο.

Έπιπλα με διακόσμηση μορφές φτερωτών μυθικών ζώων σκαλισμένα περίτεχνα με ανατολίτικη επιμέλεια, κομμάτια σημαντικά. Ακόμη και τα φωτιστικά οροφής απ έπνεαν κινέζικη τεχνοτροπία. Προσωπικα δεν με ενθουσίαζε αυτός ο τύπος της διακόσμησης, προτιμώ λιτές απλές γεωμετρικές γραμμές στο χώρο.

Η σύζυγος μου που πιστεύω ότι έχει μια πολύ φινετσάτη αίσθηση με την διακόσμηση των χώρων γενικά, φεύγοντας την άκουσα να μου λέει. «Στοιβαγμένος απó τον πλούτο των κομψών επίπλων, σε βαθμό υπερβολής, ο χώρος παρουσιάζει τελικά μάλλον άκομψο αποτέλεσμα.»

Η εικόνα που έχω στο μυαλό με τον καπετάν Στέφανο από την τελευταία μας συνάντηση είναι καθισμένος στη μεγάλη αναπαυτική πολυθρόνα του σαλονιού, στην πλαϊνή πλάτη της πολυθρόνας έχει αναρριχηθεί η κόρη του μια εικοσιπεντάχρονη όμορφη καστανόξανθη γυναικεία παρουσία με υποψία από διάσπαρτες αμυδρές φακίδες στο πρόσωπο της, να γέρνει συνεχώς τρυφερά επάνω του. Υπήρχε ένας ιδιαίτερος δεσμός μεταξύ τους, ήταν ορατό ότι τον αντιμετώπιζε με μια τρυφερή προσέγγιση. Ο καπετάν Στέφανος έδειχνε ξέγνοιαστος χαρούμενος. Και η κόρη του τα ίδιο. Τον παρατήρησα να προσηλώνεται στο πρόσωπο της, σαν να ήθελε να αφομοιώσει τα χαρακτηριστικά της να φωτογραφίσει την εικόνα της.
Η κυρία Σοφία τους κοιτούσε με ικανοποίηση, στο βλέμμα της υπήρχε ένα χαμόγελο αγνής και αβίαστης ευθυμίας. Ένοιωθε στ’ αλήθεια ευχάριστα που τα πήγαιναν τόσο καλά ο πατέρας με την κόρη. Νοιαζόταν για εκείνους.
Ο μεγάλος μου γιος είχε ήδη ξυπνήσει είχε πάρει την θέση μου στο κρεβάτι δίπλα στην μαμά του γουργουρίζοντας νυσταγμένος όταν τους μετέφερα την πρόσκληση.
«Μπίνγκο» αναφώνησε.
«Θα δούμε τις πέρδικες τους φασιανούς και τα παγόνια.»
Ανέλαβα να ξυπνήσω τον μικρό μας γιο. Συνήθως μαζί του είχαμε ένα δύσκολο πρωινό ξύπνημα , σήμερα πιστεύω όταν του αναγγείλω που λογαριάζουμε να πάμε έξοδο για το Σαββάτο μας θα τον χαροποιήσει ιδιαίτερα δεν θα έχουμε παιδικές μουρμούρες. Η κυρία «Φοφία» παρέμενε, μεγάλη αδυναμία του.
Περνώντας από την Χαλκίδα σκέφτηκα πέρα από το παραδοσιακά εθιμοτυπικά που συνηθίζεται να προσφέρουμε γλυκά στους οικοδεσπότες να πάρω μερικά φρέσκα ψαριά από την τοπική πλούσια στο είδος των θαλασσινών αγορά, τα ψάρια ήταν η αδυναμία του καπετάν Στέφανου.
Η σύζυγος με απέτρεψε, δεν το θεωρούσε σωστό.
«Προσβάλλεις τους οικοδεσπότες, τους ανθρώπους που σε καλούν» μου είπε. «Εάν ήσουν ψαράς έστω ερασιτέχνης και τα είχες ο ίδιος ψαρέψει το καταλαβαίνω, αλλά όχι να πάρεις ψάρια της αγοράς να προσφέρεις σε μια φιλική επίσκεψη.»
Μάλλον είχε δίκιο ως συνήθως.
Αυτό δεν το έχω καταλάβει ακόμη και σήμερα είναι πως γίνεται να καταλήγουμε πάντα ότι έχει δίκιο.
Αφήνοντας πίσω μας την Χαλκίδα γυρίζουμε αριστερά με κατεύθυνση βορειοδυτική για να πάρουμε τον τοπικό δρόμο που οδηγεί στα Βασιλικά.
Ακολούθησα τον παραλιακό δρόμο περνώντας μέσα από την Νέα Αρτάκη, μετά την έξοδο οδηγούσα αργά προσεκτικά μέσα από τους τοπικούς δρόμους, η προσοχή μου εντάθηκε, δεν είχα καμία διάθεση να χάσω και να ψάχνω πάλι να βρω την διασταύρωση του δρόμου που οδηγούσε στο σπίτι τους όπως απρόσμενα μας συνέβη στην τελευταία μας επίσκεψη.
Αριστερά απλώνεται ο βόρειος ευβοϊκός κόλπος, υπάρχουν πολλά σταθμευμένα αυτοκίνητα στις παραλίες, είχε αρκετούς λουόμενους στις αμμουδιές. Η ημέρα ήταν απροσδόκητα ζεστή σχεδόν καλοκαιρινή για την εποχή. Μια αύρα έρχεται από την μεριά της θάλασσας. Συνήθως πετούσαν γλάροι στην περιοχή, σήμερα δεν φαίνεται τίποτα.
Μπροστά μας σε έναν μεγάλο εγκαταλειμμένο μεταφορικό ιμάντα, ένα γιγάντιο πανό διαμαρτυρίας μεταφέρει στους περαστικούς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στο βιομηχανικό συγκρότημα της περιοχής «Σκαλιστήρι». Άκουσα στις είδησης των οκτώ ότι έχουν βάλει λουκέτο οι μονάδες παράγωγης για βιομηχανικά πυρότουβλα, πολλοί εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι, γενικά η ευρεία περιοχή έχει μεγάλο πρόβλημα ανεργίας αυτή την εποχή.
Περάσαμε μέσα από τον επαρχιακό δρόμο όπου αφήσαμε πίσω μας μερικά σπίτια δεξιά και αριστερά  τριγυρισμένα με φράκτες.
Είχαμε σταματήσει μπροστά στην είσοδο, όταν η καπετάνισσα βγήκε να μας ανοίξει την κεντρική εξώπορτα του κτήματος. Είχε μια ακτινοβολία που δήλωνε πως ήξερε πώς να διοχέτευση την ενεργεία της. Μας κοίταξε, ποτέ μου δεν αντίκρισα μέσα στα ματιά της τη φλόγα που επρόκειτο να σβήσει. Ο μικρός κατέβηκε πρώτος από το αυτοκίνητο και σίφουνας χώθηκε στην αγκαλιά της καπετάνισσας με το πρόσωπο του να χαμογέλα σαν Ήλιος, αυτή τον έσφιξε δυνατά μέχρι που τον πόνεσε.
Ο καπετάν Στέφανος με την αγροτική του ενδυμασία, οδηγούσε το μικρό τρακτέρ του, όργωνε ένα τμήμα από το κτήμα, ο μεγάλος μου γιος έτρεξε κοντά του με το σκύλο να τρέχει πιο πίσω, ένας γερμανικός ποιμενικός γιγαντόσωμος.
Μας κούνησε το χέρι σ’ έναν χαιρετισμό και συνέχισε να τελειώσει το όργωμα.
Μπρος από τον περίβολο του σπιτιού στην πλακόστρωτη αυλή υπήρχε μεγάλη πέργκολα με κληματαριά που έριχνε τον ίσκιο της στα παρτέρια με τα λουλούδια.
Η οικοδομή ήταν κτισμένη ακριβώς στο κέντρο ενός κτήματος έξι στρεμμάτων.
Εμπρός υπήρχε ο αγροτικός δρόμος, στη συνέχεια μια λωρίδα από χέρσα χωράφια εκατό μετρά περίπου πλάτος τέλειωνε στην όμορφη αμμουδιά του βόρειου ευβοϊκού κόλπου. Στο πίσω μέρος  πέρα από το φράκτη απλώνετε πράσινος αγρός με μερικά μικρά κτήματα από ελιές και στο βάθος ξεκινούσε το δασύλλιο με τη χαμηλή βλάστηση από πουρνάρια και συνέχιζε σε πευκόφυτο λόφο. Η ζέστη της ημέρας πύρωνε το χώμα δημιουργώντας την εντύπωση πως οι ελιές χορεύουν στον ακίνητο αέρα. Χωριζόταν σε δυο ανεξάρτητες μεζονέτες η ανατολική ήταν η δική τους. Η δυτική άνηκε σε πολύ στενό τους οικογενειακό πρόσωπο μαζί με το μισό κτήμα,. Η διαχείριση του κτήματος ήταν κοινή. Ο πρώτος όροφος ήταν η  κυρία είσοδος, ένα τεράστιο σαλόνι με λιτή επίπλωση και ένα μεγάλο τζάκι να καταλαμβάνει το βάθος του χώρου. Ακολουθούσε η υπερυψωμένη τραπεζαρία με την κουζίνα και η εσωτερική σκάλα που οδηγούσε στα υπνοδωμάτια του ορόφου.
«Παράξενο! Αυτό ουδεμία σχέση έχει με το ανατολίτικο σαλόνι κινεζικής έμπνευσης  της Αθήνας. Τελικά όπου υπάρχει απλότητα, εκεί υπάρχει και ομορφιά.» Είχε κριτικάρει με ψιθυριστή φωνή η σύζυγος.
Στο χώρο στάθμευσης αντίκρισα και το τζιπ που είχε παραγγελθεί στη Γερμανία και το είχε παραλάβει την τελευταία εβδομάδα, διπλά στο αυτοκίνητο της συζύγου.
Ο τόπος προσέλκυσε αγοραστές χάρις στην κοντινή του απόσταση από την Αθήνα και το φυσικό του κάλλος. Η ανοικοδόμηση ήταν ραγδαία στην περιοχή, και μάλιστα με κτίσματα όχι πάντα όμορφα.
Με την σύζυγο μου υπήρχε σιωπηρή δέσμευση. Δεν γνωρίζουμε τίποτα για το θέμα υγείας της καπετάνισσας.
Η γυναίκες ασχολήθηκαν κουβεντιάζοντας με τον δικό τους τρόπο που ξέρουν.
Ο καπετάν Στέφανος τακτοποίησε το μικρό τρακτέρ στο υπόστεγο της αποθήκης και ξεκίνησε με του γιους μου να τρέχουν ξοπίσω του στο πίσω μέρος του κτήματος στα κτίσματα με τα ορτύκια τις κότες και τις πέρδικες που συντηρούσε. Είχε φτιάξει και μικρό εκκολαπτήριο, περίμενε να βγουν οι νεοσσοί πολύ σύντομα.
Τους εξηγούσε όλα τα σχετικά με την εκτροφή, ο μεγάλος τον άκουγε με ευλάβεια. Ο εξάχρονος μεγάλος μου γιος ήταν μυημένος από τον παππού του σε πολλά μυστικά από την ζωή της υπαίθρου με τα ζώα και τα πτηνά και το ενδιαφέρον του γι’ αυτό το αντικείμενο ήταν μοναδικό. Ακολούθως ακροβολίστηκαν στα γύρω δέντρα να τους δείξει φωλιές πουλιών που είχε ανακαλύψει, τους εξηγούσε με σχετικές ιστορίες.
Τους ακολουθούσα, στην φλυαρία τους.
Μας άφησε στην περιπλάνηση μας ανάμεσα στις ελιές και επέστρεψε στο σπίτι να κάνει το μπάνιο του και να ετοιμάσει τη φωτιά για το μπάρμπεκιου.
Τα κρέατα τα είχε ετοιμάσει από το βράδυ, τα πικάντικα ήταν η αδυναμία του.
Θυμάμαι ένα πρωινό τις πρώτες μας ημέρες στο πλοίο.
Άκουσα έναν προειδοποιητικό ήχο να διαχέεται από το γραφείο του. Μου κίνησε την περιέργεια τι να συμβαίνει, τι είναι αυτός ο ήχος. Τον βρήκα που μετρούσε την πίεση του με το ηλεκτρονικό μαραφέτι.
Το μεσημέρι έριξε μια κουταλιά της σούπας πιπέρι στο φαγητό του και το ένα τέταρτο την συσκευασία του ταμπάσκο. Την άλλη μέρα θα μετρούσε και πάλι την πίεση του. Τόσο απλά.
Επιστρέφοντας απ’ την βόλτα αισθάνθηκα τις μυρωδιές φρεσκοψημένης πίτας.
Ομαδικά επιτεθήκαμε στα ορεκτικά και στο ψητό με διάθεση.
Ο καπετάνιος ως συνήθως είχε διάθεση για φλυαρία και εκείνη την ημέρα, γεμίζοντας τα ποτήρια μας με δροσερή κεχριμπαρένια ρετσίνα.
Έκανε μερικές σιωπηλές παύσεις και συνέχιζε την εξιστόρηση μέχρι να ξετυλίξει ολόκληρο το κουβάρι της μνήμης του.
Η σύζυγος μου μας διηγήθηκε την πρώτη της εμπειρία της γνωριμίας με την καπετάνισσα.
«Έχουμε κατέβει στο ναυτιλιακό γραφείο στον Πειραιά για τις τελευταίες διατυπώσεις του ταξιδιού μας στην Ιταλία με το αυτοκίνητο της κύριας Σοφίας. Επιστρέφοντας διασχίζαμε την Κολοκοτρώνη ακολουθώντας ένα μεγάλο φορτηγό το οποίο ξαφνικά στάθμευσε με τα φώτα πορείας του να αναβοσβήνουν για να ξεφορτώσει. Η καπετάνισσα του έβαλε τις φωνές ότι δεν μπορεί να κλίνει έτσι απροειδοποίητα τον δρόμο.
Ο φορτηγατζής ειρωνικά της λέει «Τι μου φωνάζεις κυρία μου δεν πας στο σπίτι σου να πλύνεις τα πιάτα σου, για φαντάσου που θέλεις και να οδηγείς.»
Κατέβηκε από το αυτοκίνητο άγρια θάλασσα, ο φορτηγατζής για να γλυτώσει την οργή της ανέβηκε στο φορτηγό και ξεκίνησε για το γύρο του τετραγώνου. Εγώ σοκαρίστηκα και προσπαθούσα να κρυφτώ χαμηλά στο κάθισμα του συνοδηγού, λέγοντας «Θεέ μου βοήθησε μας».
Τελικά μάλλον ο φορτηγατζής χρειαζόταν τη βοήθεια του όπως αποδείχτηκε.
Θυμηθήκαμε τόσα πολλά, ήταν λες και ο αέρας της Σικελίας είχε μπει στο αίμα μας.
Μια ευχάριστη μέρα, από αυτές που απολαμβάνεις, και νιώθεις μια αίσθηση χαλάρωσης παρέα με ανθρώπους που εκτιμάς.
Ο σοφός παππούς μου έλεγε.

 «Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σου, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις – πάντα θα υπάρχει λίγος χρόνος για δυο μπύρες με φίλους --»
Αργά το σούρουπο τους ευχαριστήσαμε θερμά για την φιλοξενία και αναχωρήσαμε, πολύ θα το θέλαμε να μείνουμε για διανυκτέρευση που μας πρότειναν αλλά πρέπει να επιστρέψουμε.
---------------
Η θλίψη ήταν εκκωφαντική και μου έκλεψε ότι είχε απομείνει από την σκέψη. Η μνήμη σταμάτησε να λειτουργεί.
Η καμπάνα στη μικρή εκκλησία σήμανε την απογευματινή ώρα.
Η καμπάνα σταμάτησε να κτυπά σα να είχε μαρμαρώσει. Ο απόηχος από τον τελευταίο ήχο αιωρήθηκε και έσβησε στον αέρα.
Ο αγέρας ούρλιαξε ξανά, χωρίς ανάσα, κυνηγώντας την σιωπή.
---------------
Τον είδα ξανά, όχι δεν ήταν το πρόσωπο που είχα γνωρίσει.
Φαινόταν τρομερά εύθραυστος.
Η έκφραση στο πρόσωπο του ήταν έκφραση πένθους και θλίψης. Είχε οριστικά χαθεί η έκφραση της ήρεμης αποφασιστικότητας.
Ξεκίνησε πολύ σύντομα να την συναντήσει.
Έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι......,
Χάραξε πορεία στο χάρτη για την ύστατη γαλήνη.

Eixe Andria Kai Tharos... [Part..II]

Λιόγερμα, όταν ο Ήλιος που δύει θέλει να παίξει με τα φωτεινά του χρώματα, τότε ο καμβάς της ανοικτής θάλασσας με τον ορίζοντα γίνονται έργο τέχνης, όλα φαίνονταν να φλέγονται γύρω του με την πλάση βαμμένη στα χρώματα του.
Η αίσθηση είναι μοναδική δεν μπορώ να σκεφτώ τις κατάλληλα καλύτερες  λέξεις για να μπορείς να περιγράφεις το υπέροχο θέαμα.
Η ηλιοφάνεια είχε επιστρέψει για τα καλά τις τελευταίες ημέρες, το λαμπερό φως του απογευματινού Ήλιου φώτιζε το γραφείο του πλοιάρχου, όπου βρισκόμασταν αφού είχε  περάσει λίγος χρόνος από το δείπνο των πέντε, όταν ο νεαρός Φιλιππινέζος ασυρματιστής κατέφθασε, κρατώντας στα χέρια τα νέο μετεωρολογικό δελτίο κάτωχρος και θορυβημένος, η αναστάτωση του ήταν εμφανής.
Οι πληροφορίες έλεγαν ότι το τελευταίο τετράωρο, εκδόθηκε  επείγουσα προειδοποίηση κινδύνου προς όλα τα πλοία με την ωκεάνια διαδρομή μας από το διεθνή μετεωρολογικό οργανισμό για τη ναυτιλία με πρόβλεψη για έντονα καιρικά φαινόμενα, καταιγίδα που  χαρακτηρίζεται από τους ακραία κρύους και ισχυρούς ανέμους για την εποχή, θα σαρώνει την περιοχή τις επόμενες  ημέρες.

Ο πλοίαρχος έμμεινε ασάλευτος τουλάχιστον για ένα λεπτό, τον κοίταξε λες και τον έβλεπε για πρώτη φορά, έκανε ένα μορφασμό, γύρισε και μου είπε.

«Ψάξε βαθιά κάποιον που γυρνά άσκοπα από εδώ κι από κει χωρίς να έχει τίποτα συγκεκριμένο στο μυαλό του και θα βρεις τον άνθρωπο που αναζητάς.» Μου τονίζει με έμφαση.

«Είναι ιδέα πως μου δίνεις την εντύπωση ότι είσαι λίγο σκληρός μαζί του;» τον ρώτησα.

«Δεν είπα πως είναι εντελώς ηλίθιος, απλώς η έλλειψη εμπειρίας του είναι εμφανής, η διαίσθηση μου λέει ότι δεν έχει αντιληφθεί πως βρισκόμαστε εξακόσια τόσα μίλια νοτιότερα από την υποτιθέμενη διαδρομή μας.»

Περίμενα να ακούσω κανένα κήρυγμα, ο άνθρωπος πρέπει να εκτελεί το καθήκον του, με προσοχή και επιμέλεια, όμως αυτός με αιφνιδίασε.

Πήρε στα χέρια του το δελτίο με τις τελευταίες πληροφορίες τους έριξε μια ματιά με τη δέουσα προσοχή, αφού τελείωσε τον έλεγχο το δίπλωσε προσεκτικά και το έδωσε πίσω στον ασυρματιστή, χαμογελώντας κεφάτα.
«Ξέχνα το, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς, πάντως ευχαριστώ για την έγκαιρη ενημέρωση.» Του είπε. 

«Ελπίζω να μην συνέβη τίποτα δυσάρεστο στην περιοχή.» Συμπλήρωσε την σκέψη του.
Νοιώθοντας μπερδεμένος ο νεαρός Φιλιππινέζος αντιλαμβάνεται ότι το δελτίο και η περιγραφή του δεν συγκινεί τον πλοίαρχο, δεν ήταν πολύ έμπειρος με τον τρόπο που λειτουργούσαν οι Έλληνες ναυτικοί, όλα αυτά του φαίνονταν κάπως αφύσικα, αλλά τουλάχιστον προσπαθούσε να κατανοήσει πως πρέπει να φέρει εις πέρας την συνεργασία και να βελτιώσει την επαφή, γεγονός που τον καθιστούσε συμπαθητικό.
Ήρεμος και αντιλαμβανόμενος ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα για το πλοίο, απευθύνθηκε με την ανατολίτικη ευγένεια που τον χαρακτήριζε.
«Αν δε με θέλετε τίποτα άλλο να πηγαίνω κύριε.»
Το πλοίο γλιστρούσε με εντυπωσιακά ευνοϊκές καιρικές συνθήκες παρασυρμένο από τα θαλάσσια ρεύματα πέρα νοτιοδυτικά από τα νησιά Μαδέρας, αρχιπέλαγος στον Ατλαντικό ωκεανό, έχει βρει την ήρεμη ρότα του με προορισμό τον λιμένα Τσάρλεστον στις νοτιοανατολικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το βαρόμετρο ήταν σταθερά σε υψηλές τιμές η ταχύτητα του σκάφους αύξανε εξ’ αιτίας των ευνοϊκών συνθηκών της θάλασσας και το ελαφρό αεράκι είχε και αυτό στρέψει πίσω αυτή τη φορά στην πρύμνη, ερχόμενο από την ανατολή, το ίδιο το ταξίδι έμοιαζε ότι ήταν ένας ευχάριστος περίπατος.
Η θύελλα που εκτείνεται βορειοδυτικά από το αρχιπέλαγος των Αζόρων και απλώνεται μέχρι το ακρωτήριο Χατέρας στην ανατολική ακτή των ηνωμένων πολιτειών, δεν μας απειλεί, έχουμε γλιτώσει είναι μακριά μας, μερίμνησε εντελώς γι’ αυτό ο έμπειρος πλοίαρχος, να παρακάμψει την ωκεάνια διαδρομή.
Χρόνια τώρα πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της υπηρεσίας του πλοίαρχος διασχίζοντας την θαλάσσια οδό στον Ατλαντικό ωκεανό όλες τις εποχές του έτους, τα ήξερε καλά αυτά τα νερά τα είχε ζήσει στο πετσί του, οι γνώσεις του δεν ήταν από τους χάρτες. Ήταν ένας τολμηρός ναυτικός που ταυτόχρονα ήξερε πώς να διατηρεί τη ναυσιπλοΐα του σκάφους μέσα από τις καλύτερες συνθήκες.
Η επαναλαμβανόμενες συχνές καταιγίδες και οι θύελλες καθιστούν τα περιβάλλοντα ύδατα της παραπάνω περιοχής επικίνδυνα για τη ναυσιπλοΐα.
Αφήνοντας πίσω μας τον Ατλαντικό ωκεανό διασχίζουμε μια αλυσίδα από μικρά αμμώδη και συχνά ελώδη νησιά που βρίσκονται κατά μήκος της ακτής, εισερχόμαστε στο τέλος ενός ευρύ κόλπου όπου αντικρίζουμε με γαλανό ασυννέφιαστο ουρανό το Τσάρλεστον. Ο αέρας ήταν καθαρός αρωματισμένος με τη μυρωδιά των δένδρων. Έκλεισα τα μάτια μου και στάθηκα ανασαίνοντας τη δροσερή μυρωδιά του, ήταν η μυρωδιά που φανταζόμουν ότι πρέπει να έχει ο αέρας, και να την κρατάς για πάντα στα πνευμόνια σου. Έχεις την αίσθηση ότι είσαι πλημυρισμένος οξυγόνο.
Το Τσάρλεστον είναι από τους πιο πολυάσχολους λιμένας των νοτιοανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών, διαχειρίζεται δε το παράκτιο και υπερπόντιο εμπόριο.
Το λιμάνι είναι τοποθετημένο σε μια στενή και χαμηλή χερσόνησο στη συμβολή των μαιάνδρων τριών ποταμών που περιβάλλονται από κόκκινους λόφους.
Όταν βρέχει οι ποταμοί φουσκώνουν και πλημμυρίζουν κάνοντας γόνιμο το έδαφος στις κοιλάδες τους. Έτσι κατά μήκος στις όχθες τω ποταμών, έχουν αναπτυχθεί οργιώδης βλάστηση και γιγάντια αειθαλή δένδρα με τεράστιους κορμούς και πυκνό φύλλωμα όπου μέσα τους κρύβονται κοπάδια από χιλιάδες πουλιά, ο πλούτος και η έκταση της βλάστησης είναι κάτι το εντυπωσιακό.
Η πόλης ιδρύθηκε το χίλια εξακόσια εβδομήντα και ονομάστηκε προς τιμή του  Charles ΙΙ, βασιλιά της Αγγλίας. Η κοινότητα άκμασε και ευημέρησε σύντομα ως εμπορικό  κέντρο για τις μεγάλες φυτείες ρυζιού της περιοχής, λουλακιού, και πιο πρόσφατα βαμβακιού και ως σημαντικός λιμένας της Αμερικής στο εμπόριο σκλάβων.
Τελευταίες οδηγίες που ήρθαν μας γνωστοποιούσαν ότι θα παραμείνουμε στο εξωτερικό αγκυροβόλιο του λιμένος εν αναμονή, μέχρι να απελευθερωθεί η προβλήτα εκφόρτωσης.
Μερικές ημέρες αργότερα το πλοίο είχε προσδέσει στη θέση εκφόρτωσης του λιμένος, κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών μας επισκέφτηκε απρόσμενα ένας άντρας  ελληνικής καταγωγής από κάποιο χωριό της ανατολικής  Κρήτης.
Ήταν εξηντάρης όχι πολύ ψηλός με γκρίζα μαλλιά, πλατύ ευχάριστο πρόσωπο και σκούρα μάτια....., παρατήρησα ότι στα χέρια του κρατούσε συνήθως ένα καπέλο που σπάνια τον είδα να το έχει φορέσει.
Ήταν μετανάστης πρώτης γενιάς, συνταξιούχος πλέον,  χαιρόταν  σαν μάθαινε την άφιξη ελληνικού πλοίου, πήγαινε πάντα για επίσκεψη, του άρεσε πολύ που βρισκόταν ανάμεσα σε πατριώτες του ήταν απόδραση από την ρουτίνα και την  πλήξη της καθημερινότητας, ένοιωθε δε ότι ο δεσμός με την πατρίδα του ανανεωνόταν, δεν ήθελε να ξεχάσει το παρελθόν του τις ρίζες του κι’ εκμεταλλευόταν όλα όσα μπορούσε να του προσφέρει μια τέτοια συνάντηση.
Διαμόρφωνε θερμές φιλίες με τους Έλληνες ναυτικούς στο διάστημα παραμονής τους, το φλύαρο αλλά εξαιρετικά ευγενικό χιούμορ του γινόταν αποδεκτό, ήταν σαφές ότι δεν παρενοχλούσε κανένα αντιθέτως δημιουργούσε ευχάριστες σκέψεις.
Δεν υπήρχαν  παρά μόνο ελάχιστοι ελληνικής καταγωγής κάτοικοι στην περιοχή τα τελευταία χρονιά, μας πληροφόρησε με μια αδιόρατη πικρία στη φωνή του.
Κάθισε μερικές φορές και μοιράστηκε την παρέα μας στο δείπνο, δημιουργήθηκε μια οικειότητα και μια πρόσκαιρη φιλία.
Δεν ήταν ο τύπος του συνταξιούχου μεσήλικα που παίρνει το καλάμι του και απομονώνεται στην παραλία. Περνώντας τα χρόνια σ’ αυτή τη γωνιά της γης ένοιωθε την καρδιά του να φτερουγίζει χαρούμενα ανάμεσα σε συμπατριώτες του.
Κάποια στιγμή τον ρώτησα εάν μπορεί να με βοηθήσει χωρίς να του γίνομαι ενοχλητικός.

«Χρειάζομαι πληροφορίες που θα μπορέσω να βρω την παραγγελία που έχω από τη σύζυγο μου. Μου ζήτησε από εδώ την Αμερική να αγοράσω δυο ζευγάρια σεντόνια με διπλή ύφανση βαμβακερό από την εσωτερική πλευρά και λινό από την εξωτερική, και η ύφανση να έχει τόσες πλέξεις στη ίντσα. Μα την αλήθεια ξέχασα πόσες πλέξεις μου είπε, να πάρω τηλέφωνο να την ρωτήσω να μου τις υπενθυμίσει και πάλι.»

«Είσαι σίγουρος, ότι δεν παντρεύτηκες κλώνο της Υπατία; Άκου πλέξεις στην ίντσα, αυτό δεν το είχα ακούσει ξανά.» Μου είπε ο πλοίαρχος και χαμογέλασε νοερά

Ήταν μεγάλη η χαρά του να μας ξεναγήσει παρέα και ο πλοίαρχος το Σάββατο στο μεγάλο εμπορικό κέντρο που υπάρχει στην έξοδο της πόλης, εκεί να ψάξουμε και θα βρούμε ότι θέλουμε για να αγοράσουμε, μετά να καθίσουμε σε κάποιο από τα πολύ καλά εστιατόρια να απολαύσουμε τις πάμπολλες θαλασσινές λιχουδιές της περιοχής.

Να μην ξεχνάτε μας ενημέρωσε ότι βρισκόμαστε ήδη στο ξεκίνημα του Απρίλη στη διάρκεια του οποίου στην περιοχή πραγματοποιούνται οι γιορτές που περιλαμβάνουν το φεστιβάλ  ευχαριστιών του αλιευτικού στόλου των θαλασσινών, και την εορταστική εκδήλωση κατά την οποία γιορτάζουν την αλιευτική βιομηχανία γαρίδων.
Χρησιμοποιώντας  τον αστικό αυτοκινητόδρομο ο πατριώτης οδηγούσε ήρεμα φροντίζοντας να μην ξεπεράσει το όριο ταχύτητας, διασχίσαμε την μεγάλη κεντρική οδό της παλιάς πόλης όπου συναντάμε πολλά ιστορικά κτήρια από την περίοδο του δεκάτου εβδόμου και δεκάτου ογδόου αιώνα που παραμένουν σε αρίστη κατάσταση με παραδοσιακά χρώματα και επιβλητική εμφάνιση όταν τα φώτιζε ο Ήλιος.
Ο πατριώτης μας πληροφόρησε ότι το μεγάλο αναπαλαιωμένο κτήριο μπροστά μας έχει κατασκευαστεί το χίλια επτακόσια εβδομήντα ένα από τους Βρετανούς, χρησιμοποιείτο ως ένας εμπορικός οίκος για το ρύζι και το λουλάκι, καθώς επίσης και ένα μεγάλο  τμήμα που βλέπουμε με τους πυργίσκους και τις πολεμίστρες του ήταν οι παλιές φυλακές [τα μπουντρούμια] ένα μνημείο πόνου και δυστυχίας για τους έγχρωμους αμερικανούς την εποχή της δουλείας, ακόμη και τα πληρώματα των πλοίων που είχαν το ίδιο χρώμα καταδικάζονταν σε φυλάκιση για όλο το διάστημα που το πλοίο παρέμενε στο λιμάνι.
Είναι το κτήριο όπου συνδέεται στενά το παρόν με το παρελθόν διότι εκεί στεγάστηκαν οι τρεις υπογράφοντες την Διακήρυξη της ανεξαρτησίας.
Σταμάτησε το αυτοκίνητο σε ένα τεράστιο  στεγασμένο πάρκινγκ και ξεκινήσαμε περπατώντας για το εμπορικό κέντρο, που ξεδιπλωνόταν μπροστά μας και το πλαισίωναν πολλά καταστήματα σε λαμπερά διώροφα κτήρια με μεγάλους άνετους δρόμους και καταπράσινες φροντισμένες πρασιές. Χωρίς να θέλω να υπερβάλλω  όλο το τοπίο θύμιζε την πεμπτουσία του αμερικανικού τρόπου ζωής. Περάσαμε πρώτα από το κιόσκι με τις εφημερίδες, για να πάρει ο συμπατριώτης την αγαπημένη του εφημερίδα.
Στη συνέχεια έκανε ότι μπορούσε να μας εξυπηρετήσει, με απογοήτευση διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε ελπίδα να ικανοποιήσει  τις δύσκολες καταναλωτικές αναζητήσεις μου, σύμφωνα πάντα με τις περιγραφές της αξιολάτρευτης συζύγου μου.
Σπαταλήσαμε αρκετό από το χρόνο μας για ψάξιμο, τελικά περισσότερο από ταπεινωτικές ενοχές για την ταλαιπωρία που υπέβαλα την παρέα, για να μην πέσουν τα μούτρα μου που λέμε, αποφάσισα και αγόρασα ένα ζευγάρι μεταξωτά σεντόνια, αλλά δυστυχώς όταν τα έφερα στην Ελλάδα η σύζυγος τα θεώρησε πολύ κιτς και με άκομψο γούστο, ουδέποτε τα είδα να τα χρησιμοποιεί, κάπου τα καταχώνιασε σα να μην υπήρξαν ποτέ.
Το βράδυ μας βρήκε καθισμένους στο αίθριο ενός κομψού ρεστοράν, δίπλα στο ποτάμι που το σκουρόχρωμο νερό του σερνόταν σαν φίδι μπροστά μας, απολαμβάνοντας το δείπνο που είχαμε παραγγείλει μια αρκετά πλούσια ποικιλία από θαλασσινά, φλυαρώντας για θέματα της πατρίδας με συντροφιά τα νυκτερινά τιτιβίσματα από τα χιλιάδες πουλιά στα δένδρα του ποταμού.
Όλα ήταν εξόχως εξαιρετικά, τα τιμήσαμε δεόντως με το λευκό ντόπιο κρασί, και για το τέλος απολαύσαμε από ένα ποτήρι γαλλικό κονιάκ με πλούσιο άρωμα.
Αναχωρώντας από τον λιμένα, βρισκόμασταν στον ανοικτό ωκεανό, που αντιμετωπίσαμε μεγάλο πρόβλημα με την ποιότητα των καυσίμων. Αναγκάστηκα για μεγάλο χρονικό διάστημα, να αντικαταστήσω τα δίκτυα με ελαφρύ καύσιμο που δεν το χρησιμοποιούμε σε συνθήκες ανοικτής θάλασσας για οικονομικούς λόγους.
Η ταλαιπωρία για την αποκατάσταση του προβλήματος που προέκυψε ήταν μια δουλειά απίστευτα έντονη και χρονοβόρα, βρισκόμασταν όλο το πλήρωμα της μηχανής σε συνθήκες ανάγκης για περισσότερο από τριάντα ώρες σκληρής και εξαντλητικής εργασίας.
Έχοντας ήδη πιει τον πέμπτο η έκτο καφέ, είχα την εντύπωση ότι κοιμόμουν όρθιος, και ονειρευόμουν ένα κρεβάτι όπως ο πεινασμένος σκύλος ένα κόκκαλο.
Τα μάτια μου ήταν κόκκινα από την αϋπνία και το σώμα μου ανέδινε μυρωδιά ιδρώτα ανακατεμένου με καύσιμα πετρέλαια.
Ανεβαίνοντας από το μηχανοστάσιο ανακάλυψα τον πλοίαρχο φρέσκο και ξεκούραστο να μασουλίζει τις πρωινές του φρυγανιές καθισμένος αναπαυτικά και άνετα στο σαλόνι, στις πιο χαλαρές στιγμές του.
«Αυτή μάλιστα είναι ζωή! την επομένη φορά μπαρκάρω πλοίαρχος.» Του είπα.
Περίμενε να τελειώσω ότι είχα να πω για το συμβάν και τις ενέργειες για την πλήρη αποκατάσταση και επιστράτευσε μια σύντομη συνάμα δε πικάντικη ιστορία για να μου μεταδώσει ενέργεια να με ξυπνήσει.
Χαμογέλασα. Δεν αστειευόταν, το πίστευε ότι ύστερα από την τελευταία σκληρή δοκιμασία χρειαζόμουν όντως μια κάποια χαλάρωση.
«Όσο ενδιαφέρουσα και να είναι η ιστορία δεν θα καταφέρει να με κρατήσει ξύπνιο, ούτε το μυαλό μου να λειτουργήσει καλύτερα», και τον άφησα πριν ακόμη προλάβει να τελειώσει την διήγηση της  ιστορίας του.

Την μεθεπομένη μέρα ήρθε στο γραφείο μου κρατώντας το τελευταίο εισερχόμενο τηλεγράφημα, ξεστομίζοντας εκνευρισμένος αυτά που είχε στο μυαλό του και μου το έδωσε να το διαβάσω.
Οι ναυλωτές ευγενικά διαμαρτύρονταν, για την ποσότητα που καταναλώσαμε στο ελαφρύ καύσιμο ενώ το πλοίο ταξίδευε σε ανοικτή θάλασσα, και σύμφωνα με το ναυλοσύμφωνο, σελίδα τέσσερα παράγραφος επτά, το πλοίο σε ανοικτή θάλασσα υποχρεούται οι καταναλώσεις να είναι βαρέα καύσιμα.
Η μουρμούρα του είχε να κάνει με τους γραφιάδες που έστειλαν το τηλεγράφημα.
Τον πονούσε αυτή η σκέψη, δεν το μπορούσε, απεχθανόταν τους γραφειοκράτες που κυριαρχούσαν παντού πλέον.
«Μπορεί να έχεις δίκιο, αλλά δεν πρέπει καθόλου να ξεχνάς ότι αυτοί είναι οι ισχυροί σήμερα, αυτό είναι νομοτελειακό. Στο χωριό μου έχουμε μια παροιμία όχι όπως ήξερες μα όπως βρήκες. Αυτή η διαμάχη είναι μια πολύ παλιά ιστορία.» Του είπα.
Η δροσερή αύρα του ωκεανού πλημμύριζε την ατμόσφαιρα του βαθυγάλανου ουρανού, διασχίζαμε την περιοχή ανατολικά του ακρωτηρίου Χατέρας, το πλοίο γλιστρούσε σιωπηλά κατά μήκος του ορίζοντα με πορεία που οδηγούσε στο βορρά διασχίζοντας τον ωκεανό και το δροσερό αεράκι της άνοιξης.
Οι συχνές καταιγίδες και οι θύελλες καθιστούν την περιοχή επικίνδυνη καθώς τα θαλάσσια ύδατα επηρεάζονται από τις ανατολικές και δυτικές δονήσεις του ρεύματος του Κόλπου. Η περιοχή από το ακρωτήριο Χατέρας είναι γνωστή ως "νεκροταφείο του Ατλαντικού" λόγω των πολλών ναυαγίων της.
Ρεύμα του κόλπου είναι το θερμό ρεύμα που δημιουργείται στον κόλπο του Μεξικού και ρέει βορειοανατολικά κατά μήκος της ακτής της Βόρειας Αμερικής προς τη Νέα Γη έπειτα ανατολικά πέρα από τον Ατλαντικό Ωκεανό στις ακτές των βρετανικών νησιών. Οι μελέτες έδειξαν ότι το ρεύμα του Κόλπου περιπλανιέται όπως ένας μεγάλος ποταμός μεταξύ του ακρωτηρίου Χατέρας και τη Νέα Αγγλίας.
Πλέοντας προς την είσοδο του κόλπου Σαιντ Λόρενς, ένα μεγάλο βραχίονα του Ατλαντικού Ωκεανού, στον ανατολικό Καναδά, συνερπασμένος αντίκρισα δεκάδες φάλαινες που περιέβαλαν το πλοίο ακολουθώντας την πορεία μας αναδύονται και βυθίζονται με ρυθμό και παφλασμό στην επιφάνεια εκεί που τα γλυκά νερά του ποταμού Σαιντ Λόρενς κυλούν αέναα στη θάλασσα, στροβιλίζονται σε δίνη με τα νερά του ωκεανού, και το πλούσιο σε οξυγόνο υγρό περιβάλλον έλκει τις φάλαινες, σ’ ένα συμπόσιο από εδέσματα, γαρίδες κριλ, καλαμάρια, ρέγκες, σολομό και βακαλάο.
Το πλοίο εισήλθε στον Σαιντ Λόρενς, ποταμό στην ανατολική Βόρεια Αμερική, η κύρια έξοδος των μεγάλων λιμνών, ρέει βορειοανατολικά από τη λίμνη Οντάριο στον ομώνυμο κόλπο στο βόρειο Ατλαντικό ωκεανό, ως τμήμα του θαλάσσιου δρόμου ενός συστήματος από λεκάνες, και εκβαθυμένων καναλιών που επιτρέπουν τη μετάβαση των ποντοπόρων σκαφών στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά, συνδέοντας τις μεγάλες λίμνες με τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Πλέοντας δυτικά από την πόλη του Κεμπέκ ένα πρωί προς το λιμένα προορισμού Τρουά Ριβιέρ κατά μήκος του ευρύ ποταμού, ξαφνικά αιφνιδιαστήκαμε, ο εθνικός μας ύμνος δονούσε την ατμόσφαιρα του μπλε ουρανού, φάνηκε να προέρχεται από τη δασώδη ακτή. Πλησιάζοντας γινόταν αντιληπτό ότι η μουσική ερχόταν από μια μεγάλη εξοχική κατοικία, μοναχική στην υπερυψωμένη κοίτη του ποταμού. Ένα τεράστιο μεγάφωνο παιάνιζε και δίπλα του σ’ ένα ιστό κυμάτιζε η Ελληνική σημαία. Φθάνοντας στο λιμένα ο πράκτορας μας διηγήθηκε την ιστορία.
Ένας ναυπηγός έκτισε μακριά από το αστικό περιβάλλον την κατοικία του στην υπερυψωμένη όχθη του ποταμού μεταξύ των πόλεων του Κεμπέκ και της Σορέλ, άρχισε αυτό το χόμπι του χαιρετισμού στα διασχίζοντα τον ποταμό σκάφη το χίλια εννιακόσια εξήντα τέσσερα, για να μαθαίνει στα μικρά παιδιά του γεωγραφία και ακούραστα το συνεχίζει είκοσι και πλέον χρόνια μετά, μέχρι σήμερα.
Στα ντουλάπια του έχει κρεμασμένες και περιποιημένες σημαίες όλων των εθνών. Μια στεγανή κονσόλα περιέχει το κασετόφωνο και τις κασέτες των εθνικών ύμνων.
Τα σκάφη συνήθως τον χαιρετούν επιστρέφοντας ευγενικά το χαιρετισμό με τρία μακροχρόνια σφυρίγματα και δυο σύντομα.
Ο λιμένας άφιξης το Τρουά Ριβιέρ, είναι ένας σε βαθιά νερά λιμένας και ένα βιομηχανικό κέντρο, που παράγει μεγάλες ποσότητες ξυλείας, ειδικά δημοσιογραφικό χαρτί. Η δεύτερη παλαιότερη αποικία στον Καναδά μετά από το Κεμπέκ.
Το όνομά του σημαίνει «τρεις ποταμούς» για τα τρία κανάλια μέσω των οποίων ο ποταμός Άγιος  Μαυρίκιος  χύνεται στον ποταμό του  Σαιντ Λόρενς.
Το φορτίο ήταν οικοδομική ξυλεία με προορισμό την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Την προβλήτα δεν την χώριζε παρά ένας δρόμος από την πνιγμένη στη βλάστηση περιοχή, οι συνεχόμενες συστάδες θάμνων σχημάτιζαν ένα πράσινο και καφέ χάλι πάνω από αρδευτικά κανάλια, προάγγελο ενός μεγάλου δάσους που επεκτείνονταν προς το βορρά, και καλύπτεται με τα πυκνά κωνοφόρα δένδρα, και το νερό του ποταμού με την υγρή μυρωδιά του να κυλάει πλάι μας κατά μήκος της όχθης................

Είχε ανδρεία και θάρρος III:.....